Vaccinatie dwang en “The Great Reset”

De druk op de ongevaccineerden neemt toe. Terwijl de gevaccineerden in sommige landen een deel van hun vrijheden terugkrijgen die hen door de covid mandaten zijn ontnomen, zijn de ongevaccineerden er niet zo goed aan toe. Zij worden het doelwit van discriminatie. De toegang tot openbare ruimten en reizen wordt voor hen moeilijker gemaakt. In sommige landen bestaat er zelfs voor sommige beroepen een verplichte vaccinatie, schrijft professor Philipp Bagus.

Maar waarom is de vaccinatiecampagne zo belangrijk voor de regeringen dat zij de druk zozeer opvoeren? En wie heeft belang bij de wereldwijde vaccinatiecampagne?

Om deze vragen te beantwoorden, moet het heersende vaccinatie-narratief worden geanalyseerd en moet de vraag worden gesteld wie daarvan profiteert. Daarbij moet de alliantie van belangen tussen de staat, de media, de farmaceutische industrie en de supranationale instellingen aan de orde worden gesteld.

Laten we beginnen met de farmaceutische industrie. Deze heeft een duidelijk economisch belang bij de vaccinatiecampagne. Zij maakt enorme winsten door wijdverspreide vaccinatie.

En hoe zit het met de staat? In de covid-19 crisis hebben politici systematisch angst en hysterie aangewakkerd. Dit was geen toeval en is niet verwonderlijk, omdat de staat zijn bestaansreden baseert op het argument dat hij de bevolking beschermt tegen interne en externe gevaren. De staat is gebouwd op angst. Het narratief is dat de burger zonder de hulp van de staat weerloos zou zijn tegen honger, armoede, ongelukken, oorlog, terrorisme, ziekten, natuurrampen en pandemieën. Het is daarom in het belang van de staat om angst in te boezemen voor mogelijke gevaren, die hij vervolgens pretendeert op te lossen, waarbij hij zijn macht uitbreidt. Een betrekkelijk recent voorbeeld is de beperking van de burgerlijke vrijheden in de VS als reactie op de dreiging van terrorisme na de aanslagen van 9-11 en de tweede oorlog in Irak. Op dezelfde manier was het in het belang van regeringen om doelbewust angst aan te wakkeren en covid-19 af te schilderen als een uniek dodelijk virus om de staatsmacht uit te breiden in een mate die ongekend was in vredestijd ten koste van de fundamentele rechten van de burgers.

Toen de corona-crisis begon en er nog niet veel bekend was over het potentiële gevaar van het virus, werden politici geconfronteerd met een asymmetrische pay-off. Wanneer politici een gevaar onderschatten en niet reageren, worden zij verantwoordelijk gehouden voor de onderschatting. Ze verliezen verkiezingen en macht. Vooral als ze de schuld krijgen van sterfgevallen. Afgezien van foto’s van massabegrafenissen zijn de gevolgen van het onderschatten van gevaar en het niet optreden politiek gezien fataal. Daarentegen is het politiek veel aantrekkelijker om het gevaar te overschatten en doortastend op te treden.

Als het echt om een ongekende dreiging gaat, worden politici geprezen om hun harde maatregelen, zoals lockdowns. En politici kunnen altijd aanvoeren dat er zonder hun daadkrachtige optreden inderdaad een ramp zou zijn gebeurd. Als de maatregelen uiteindelijk overdreven blijken te zijn omdat het gevaar toch niet zo groot was, worden de mogelijke negatieve gevolgen van de maatregelen niet zo direct in verband gebracht met de politici als de foto’s van massabegravingen, omdat deze gevolgen meer indirect en op de lange termijn zijn. De indirecte en langdurige gezondheidskosten van lockdowns omvatten zelfmoorden, depressies, alcoholisme, stressgerelateerde ziekten, vroege sterfgevallen door geannuleerde operaties en preventieve controles, en een algemeen lagere levensstandaard. Deze kosten worden echter niet rechtstreeks in verband gebracht met de drastische ingrepen en worden toegeschreven aan het beleid. Veel van deze gevolgen zullen zich pas na de volgende verkiezingen of nog later voordoen en zijn niet zichtbaar. Wij kunnen bijvoorbeeld niet waarnemen in welke mate een hogere levensstandaard de levensverwachting zou hebben verhoogd. En als iemand over zes jaar overlijdt aan alcoholisme of depressies die zijn ontstaan als gevolg van de lockdowns, zullen de meeste mensen de lockdown-politici waarschijnlijk niet verantwoordelijk stellen, en als ze dat wel doen, hebben deze politici mogelijk al uit hun ambt verlaten. Het is dus in het belang van politici om een dreiging te overschatten en overdreven te reageren.

Om de harde maatregelen zoals lockdowns, die voor politici zo aantrekkelijk zijn, te rechtvaardigen en te verdedigen, is het nodig angst aan te wakkeren. Toen politici tijdens de covid-19crisis angst en hysterie aanwakkerden door zeer restrictieve maatregelen zoals lockdowns door te voeren, was de schade voor de economie en het sociale weefsel enorm. Een samenleving kan echter niet voor altijd worden opgesloten, omdat de kosten blijven stijgen. Op een bepaald moment moet zij de lockdown verlaten en terugkeren naar een zekere normaliteit. Maar hoe kan men tegelijkertijd de angst voor de dreiging van een dodelijk virus aanwakkeren en terugkeren naar de normaliteit?

De uitweg is vaccinatie. Met de vaccinatiecampagne kan de staat zich opwerpen als de redder van het grote gevaar. De staat organiseert vaccinatie voor zijn burgers en geeft de vaccinaties “gratis” aan de burgers. Zonder deze “inentingsredding” en in een permanente lockdown zouden de negatieve economische en sociale gevolgen van de inperking van de burgerrechten zo groot zijn dat de wrevel onder de bevolking zou blijven toenemen en uiteindelijk onrust zou dreigen. Vroeg of laat moet de lockdown dus worden beëindigd. Als de staatsautoriteiten echter zonder verdere uitleg zouden terugkomen op de lockdowns en beperkingen en zouden impliceren dat het gevaar toch niet zo groot was en dat de beperkingen een overdrijving en een vergissing waren, zouden zij veel steun en vertrouwen onder de bevolking verliezen. Bijgevolg is er vanuit regeringsoogpunt behoefte aan een goed en gezichtsreddend “ontsnappingsscenario” voor de zeer strenge beperkingen, en de vaccinatiecampagne biedt dat.

Door middel van door de staat verstrekte vaccinatie kan de staat blijven vasthouden aan het narratief van de grote dreiging en toch uit de lockdown komen. Tegelijkertijd kan de staat zich voordoen als een redder die door middel van vaccinatie mogelijk iets meer normaliteit creëert. Daartoe is het noodzakelijk dat een zo groot mogelijk deel van de bevolking ook wordt ingeënt, want als slechts een fractie van de bevolking wordt ingeënt, kan de inentingscampagne niet worden verkocht als een noodzakelijke stap naar openstelling. Het is dus in het belang van de staat om een groot deel van de bevolking te laten vaccineren.

Als deze strategie werkt, zal de staat een precedent hebben geschapen, zijn macht hebben uitgebreid en ook de burgers afhankelijker hebben gemaakt. De burgers zullen geloven dat de staat hen uit een dodelijke benarde situatie heeft gered en dat zij haar hulp in de toekomst nodig zullen hebben. In ruil daarvoor zullen zij bereid zijn een deel van hun vrijheden permanent op te geven. De aankondiging dat een door de staat georganiseerde jaarlijkse vaccinatieboost nodig is, zal de afhankelijkheid van de burgers van de burgers nog doen toenemen.

De massamedia zijn hierin meegegaan en ondersteunen actief het narratief van vaccinatie. De staat en de massamedia zijn nauw met elkaar verbonden. Framing door de toonaangevende media en gerichtheid op de bevolking kent een lange traditie. Reeds in 1928 pleitte Edward Bernays in zijn klassieke boek Propaganda voor het intelligent manipuleren van de massa. In moderne staten helpen de massamedia om de goedkeuring van de bevolking te krijgen voor het beleid, zoals in het geval van covid-19.

Hoe de massa’s worden gemanipuleerd en gestuurd

Er zijn verschillende redenen waarom de massamedia de staat steunen. Sommige media zijn rechtstreeks in handen van de staat, andere zijn sterk gereglementeerd of vereisen staatsvergunningen. Bovendien biedt een goede band met de overheid, vooral in tijden van crisis, voordelen en geprivilegieerde toegang tot informatie. De bereidheid om het angstverhaal van de staat uit te dragen komt ook voort uit het feit dat negatief nieuws en het overdrijven van gevaren de aandacht trekken.

In de corona-crisis heeft de eenzijdige berichtgeving in de media, die zich via social media verspreidde en kritische stemmen het zwijgen oplegde, bijgedragen tot angst en paniek en grote psychologische stress veroorzaakt bij de bevolking. Maar niet alleen negatief nieuws is aantrekkelijk voor de media; ook het narratief van de staat die de bevolking redt uit een grote crisis verkoopt goed. Zo speelt het vaccinatienarratief de massamedia in de kaart.

Naast de nationale staten, de media en farmaceutische bedrijven hebben ook supranationale organisaties er belang bij dat de wereldbevolking wordt gevaccineerd. Supranationale organisaties werken actief aan een agenda waarin wereldwijde vaccinatiecampagnes een belangrijke rol spelen. Tot deze organisaties behoren het Wereld Economisch Forum (WEF), de Verenigde Naties (VN), de EU, het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die nauw met elkaar verbonden zijn.

Sommige van deze organisaties hebben hun zinnen gezet op een ingrijpende reset of transformatie. Op het gebied van pandemie- en klimaatbescherming, gender, migratie en het financiële stelsel willen deze organisaties gecoördineerde antwoorden vinden die alle mensen wereldwijd ten goede komen. Zij leggen de nadruk op gedeelde verantwoordelijkheid en mondiale solidariteit. Het centrale beheer van vaccinaties, klimaatverandering, financiële en migratiestromen draagt de kenmerken van een nieuwe wereldorde. Het thema van de jaarlijkse bijeenkomst van het WEF in 2019 was dan ook “Globalisering 4.0: Vorm geven aan een nieuwe mondiale architectuur in het tijdperk van de vierde industriële revolutie”. Een ander voorbeeld van supranationale planning is het “Global Compact” voor migratie van de VN. Op nationaal niveau worden deze radicale ideeën gesteund, zoals blijkt uit de stellingname “World in Transition – Social Contract for a Great Transformation” van de Duitse adviesraad voor veranderingen in het aardsysteem.

Raymond Unger (2021, blz. 84-89) ziet deze drang naar supranationale planning als onderdeel van een cultuuroorlog zoals Antonio Gramsci en Herbert Marcuse die voor ogen hadden. Een wereldwijd beheer van opinie- en verontwaardigingsbeheersing wordt gecombineerd met wordt gecombineerd met angst- en paniekzaaierij, vooral op het gebied van klimaatverandering en corona, om een nieuwe socialistische wereldorde te vestigen. In feite worden de WHO, het IMF en de VN geleid door voormalige communisten. Het WEF wordt gefinancierd door mondiale bedrijven, waaronder de farmaceutische industrie en de grote tech-bedrijven. Het WEF financiert op zijn beurt in belangrijke mate de 2030 Agenda van de VN. Ook de WHO wordt in belangrijke mate gefinancierd door farmaceutische bedrijven en de Bill and Melinda Gates Foundation, die de speerpunt vormt van wereldwijde vaccinatiecampagnes. Tijdens de covid-19 crisis oefende de farmaceutische industrie ook haar invloed uit op de WHO. En het IMF verleende alleen steun aan natiestaten als zij zich hielden aan de aanbevelingen van de WHO.

Deze verstrengelde supranationale organisaties zien de covid-19-crisis als een kans om hun agenda’s te bevorderen. Het VN-beleidsdocument Shared Responsibility, Global Solidarity: Responding to the Socio-economic Impacts of COVID-19 ziet covid-19 als een keerpunt voor de moderne samenleving. Het is de bedoeling deze kans aan te grijpen en op een wereldwijd gecoördineerde manier op te treden. De grote tech-bedrijven steunen deze agenda’s. Zij zijn ook lid van het WEF en censureren onwelgevallige informatie met betrekking tot covid-19 op hun platforms (Twitter, YouTube en Facebook), net als de massamedia. Video’s die kritisch zijn over vaccinatie worden bijzonder snel verwijderd op YouTube.

Ook de titel van een speech van IMF-directeur Kristalina Georgieva, “From Great Lockdown to Great Transformation”, onderstreept het idee dat supranationale organisaties de Corona-crisis voor hun agenda willen gebruiken. Klaus Schwab, oprichter van het WEF, stelt dat de crisis van COVID-19 een “zeldzame kans” biedt om “nieuwe grondslagen te leggen voor onze economische en sociale stelsels”. In COVID-19: The Great Reset, dat hij samen met Thierry Malleret heeft geschreven, spreekt Schwab van een beslissend moment en beweert hij dat er een nieuwe wereld zal ontstaan. Volgens Schwab is het tijd voor een fundamentele hervorming van het kapitalisme.

Het wereldwijd gecoördineerde vaccinatieprogramma kan dus worden geïnterpreteerd als een bouwsteen van een supranationale strategie van de Great Reset. Er worden mondiale vaccinatiestructuren opgebouwd die voor latere mondiale vaccinatiecampagnes kunnen worden gebruikt. Vanuit het perspectief van de voorstanders van een “Great Reset” maakt de wereldwijd gecoördineerde vaccinatie tegen Covid-19 de noodzaak duidelijk van mondiale structuren en organisaties die vervolgens kunnen worden gebruikt voor andere wereldwijde doeleinden, zoals het effectief bestrijden van de “klimaatverandering” en het aandringen op een “Great Reset”. Kortom, de staat, de media, de farmaceutische industrie en de supranationale organisaties zijn nauw met elkaar verweven en hebben een gemeenschappelijk belang bij het vaccinatienarratief. Vanuit dit gezichtspunt is de toenemende druk op de ongevaccineerden niet verwonderlijk.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Dit is geen vaccin

Volg Frontnieuws op Telegram