Van de Zwarte Zee tot de oostelijke Middellandse Zee, por de Russische Beer niet

Dit is wat er gebeurt als een stelletje haveloze hyena’s, jakhalzen en kleine knaagdieren De Beer porren: een nieuwe geopolitieke orde wordt in adembenemende snelheid geboren.

Van een dramatische vergadering van de Russische Veiligheidsraad tot een geschiedenisles van president Poetin en de daaropvolgende geboorte van de Babytweeling – de Volksrepublieken Donetsk en Luhansk – helemaal tot hun oproep aan president Poetin om militair in te grijpen om de door de NAVO gesteunde Oekraïense bombardeer- en beschietingsmacht uit Donbass te verdrijven, was het een naadloos proces, schrijft Pepe Escobar.

De (nucleaire) druppel die (bijna) de rug van de Beer brak – en zijn klauwen dwong om toe te slaan – was Zelenski de Komiek, terug van de met Russofobie doordrenkte Veiligheidsconferentie van München waar hij als een Messias werd bejubeld, die zei dat het Memorandum van Boedapest van 1994 moest worden herzien en dat Oekraïne nucleair bewapend moest worden.

Dat zou het equivalent zijn van een nucleair Mexico ten zuiden van de Hegemon.

Poetin zette onmiddellijk de Responsibility to Protect (R2P) op zijn kop: een Amerikaans concept dat uitgevonden was om oorlogen in MENA te beginnen (herinner je je Libië nog?) werd omgebouwd om een slow motion genocide in Donbass te stoppen.

Eerst kwam de erkenning van de Babytweeling – de belangrijkste beslissing van Poetin op het gebied van het buitenlands beleid sinds hij in 2015 naar Syrië ging. Dat was de opmaat voor de volgende spelbreker: een “speciale militaire operatie (…) gericht op demilitarisering en denazificatie van Oekraïne”, zoals Poetin het omschreef.

Tot op het laatste moment probeerde het Kremlin op diplomatie te vertrouwen, door Kiev de noodzakelijke imperatieven uit te leggen om zware metalen donderslagen te voorkomen: de Krim als Russisch erkennen; afzien van alle plannen om tot de NAVO toe te treden; rechtstreeks onderhandelen met de Babytweeling – sinds 2015 een anathema voor de Amerikanen; ten slotte, Oekraïne demilitariseren en neutraal verklaren.

De handlangers in Kiev zouden, voorspelbaar, het pakket nooit aanvaarden – zoals zij ook niet het hoofdpakket aanvaardden waar het werkelijk om gaat: de Russische eis van “ondeelbare veiligheid”.

De sequentie werd toen onvermijdelijk. In een flits werden alle Oekraïense troepen tussen de zogenaamde contactlijn en de oorspronkelijke grenzen van de oblasten Donetsk en Loehansk verklaard als de bezettende macht van gebieden van twee Russische bondgenoten die Moskou zojuist had gezworen te beschermen.

Wegwezen – of anders

Het was dus wegwezen – of anders. “Of anders” kwam als een rollende donderslag bij heldere hemel: het Kremlin en het Russische Ministerie van Defensie bluften niet. Getimed op het einde van Poetins toespraak waarin hij de operatie aankondigde, onthoofden de Russen met precisieraketten in één uur tijd alles wat er toe deed wat het Oekraïense leger betrof: Luchtmacht, marine, vliegvelden, bruggen, commando- en controlecentra, de hele Turkse Bayraktar dronevloot.

En het was niet alleen Russische ruwe kracht. Het was de artillerie van één van de Babytweelingen, de DPR, die het hoofdkwartier van de Strijdkrachten van Oekraïne in Donbass trof, waar eigenlijk het hele Oekraïense militaire commando was ondergebracht. Dit betekent dat de Oekraïense generale staf onmiddellijk de controle over al zijn troepen verloor.

Dit was Shock and Awe tegen Irak, 19 jaar geleden, in omgekeerde richting: niet voor een verovering, niet als opmaat voor een invasie en een bezetting. De politiek-militaire leiding in Kiev had niet eens tijd om de oorlog te verklaren. Zij bevroren. Gedemoraliseerde troepen begonnen te deserteren. Totale nederlaag – in één uur.

De watertoevoer naar de Krim werd onmiddellijk hersteld. Er werden humanitaire corridors opgezet voor de deserteurs. Tot de “overgeblevenen” behoren nu voornamelijk overlevende nazi’s van het Azov bataljon, huurlingen die getraind zijn door de gebruikelijke Blackwater/Academi verdachten, en een stel Salafi-jihadis.

Voorspelbaar genoeg zijn de Westerse media al helemaal door het lint gegaan door dit als de langverwachte Russische “invasie” te bestempelen. Ter herinnering: wanneer Israël routinematig Syrië bombardeert en wanneer het House of Saudi routinematig Jemenitische burgers bombardeert, is er nooit een kik te horen in de NAVOstan media.

Zoals het er nu voor staat, voorspelt realpolitik een mogelijk eindspel (zie de kop, Denis Pushilin: “The special operation in Donbass will soon be over and all the cities will be liberated.”)

Wij zouden spoedig getuige kunnen zijn van de geboorte van een onafhankelijk Novorossia – ten oosten van de Dnjepr, ten zuiden langs de Zee van Azov/Zwarte Zee, zoals het was toen het door Lenin in 1922 aan Oekraïne werd gehecht. Maar nu volledig op één lijn met Rusland, en met een landbrug naar Trans-Dnjestrië.

Oekraïne zou natuurlijk elke toegang tot de Zwarte Zee verliezen. De geschiedenis speelt graag parten: wat in 1922 een “geschenk” aan Oekraïne was, kan honderd jaar later een afscheidscadeau worden.

Het is tijd voor creatieve vernietiging

Het zal fascinerend zijn om te zien wat Prof. Sergej Karaganov meesterlijk en gedetailleerd beschreef als de nieuwe Poetin-doctrine van de constructieve vernietiging, en hoe die zich zal verhouden tot West-Azië, het oostelijk Middellandse-Zeegebied en verder op de weg van het Zuiden.

President Erdogan, de ceremoniële NAVO-sultan, bestempelde de erkenning van de Babytweeling als “onaanvaardbaar”. Geen wonder: dat heeft al zijn uitgewerkte plannen om zich tijdens het komende bezoek van Poetin aan Ankara op te werpen als bevoorrechte bemiddelaar tussen Moskou en Kiev, definitief in duigen laten vallen. Het Kremlin – en ook het Ministerie van Buitenlandse Zaken – verspillen geen tijd met praten met NAVO-minions.

Lavrov van zijn kant had onlangs een zeer productieve entente met de Syrische minister van Buitenlandse Zaken Faysal Mekdad. Rusland heeft het afgelopen weekend een spectaculaire vertoning van strategische raketten opgevoerd, hypersonische en andere, met Khinzal, Zircon, Kalibr, Yars ICBM’s, Iskander en Sineva – ironie der ironie, synchroon met het Russofobie-feest in München. Parallel daaraan voerden Russische marineschepen van de Pacifische, de Noordelijke en de Zwarte Zeevloot een reeks zoekoefeningen van onderzeeërs uit in de Middellandse Zee.

De Poetin-doctrine bevoorrecht het asymmetrische – en dat geldt voor het nabije buitenland en daarbuiten. De lichaamstaal van Poetin, in zijn laatste twee cruciale toespraken, spelt bijna maximale ergernis uit. Als in het besef, niet hoopvol, maar eerder in berusting, dat de enige taal die die neo-con en “humanitaire” imperialistische psychopaten in de Beltway verstaan, zware metalen donderslagen zijn (ze zijn beslist doof, stom en blind voor Geschiedenis, Geografie en Diplomatie, trouwens. Om nog maar te zwijgen van het feit dat zij hun nederlaag in Syrië nooit aanvaard hebben).

Wij kunnen dus altijd het Russische leger spelen, dat bijvoorbeeld een no-fly zone in Syrië oplegt, om een reeks bezoeken van de Kinzhal uit te voeren, niet alleen aan de door de Turk beschermde louche jihadistenkoepel in Idlib, maar ook aan de door de Amerikanen beschermde jihadisten op de basis Al-Tanf, vlak bij de Syrisch-Jordaanse grens. Deze exemplaren zijn immers allemaal proxies van de NAVO.

De regering van de Verenigde Staten blaft non-stop over “territoriale soevereiniteit”. Dus laten we het Kremlin spelen en het Witte Huis om een ​​routekaart vragen om Syrië te verlaten: de Amerikanen bezetten tenslotte illegaal een deel van Syrisch grondgebied en voegen vooral extra rampspoed toe aan de Syrische economie door hun olie te stelen.

De afstompende Stoltenberg van de NAVO heeft aangekondigd dat het bondgenootschap zijn “verdedigingsplannen” aan het afstoffen is: dat kan niet veel meer inhouden dan zich verschuilen achter hun dure Brusselse bureaus. Ze zijn net zo onbelangrijk in de Zwarte Zee als in de oostelijke Middellandse Zee – aangezien the Empire behoorlijk kwetsbaar blijft in Syrië.

Er staan nu vier Russische TU-22M3 strategische bommenwerpers op de Hymeimim-basis, die elk drie S-32 anti-scheepsraketten kunnen vervoeren, die vliegen met supersonische Mach 4,3 en een bereik hebben van 1.000 km. Geen enkel Aegis-systeem is tegen hen opgewassen.

Rusland heeft in Syrië ook een paar Mig-31K’s gestationeerd in Latakia, uitgerust met hypersonische Khinzals – meer dan genoeg om eender welke oppervlaktegroep van de VS, met inbegrip van vliegdekschepen, in de Middellandse Zee tot zinken te brengen. De VS hebben geen enkel luchtverdedigingsmechanisme met ook maar een minimale kans om ze te onderscheppen.

De regels zijn dus veranderd. Drastisch. De Hegemon is naakt. De nieuwe deal begint met het volledig op zijn kop zetten van de post-Koude Oorlog opzet in Oost-Europa. De Oostelijke Middellandse Zee zal de volgende zijn. De Beer is terug, hoor hem brullen.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Toespraak van Poetin 24 februari 2022 (Nederlands Transcript)

Volg Frontnieuws op Telegram