Gisteren heb ik u gevraagd om verhalen uit de eerste hand in te sturen over de manier waarop Covid en vaccinatiebeperkingen uw leven veranderd hebben. De verhalen blijven binnenstromen – uw eerlijkheid en bereidheid om deze pijnlijke momenten te delen is verbazingwekkend. Zoals ik gisteravond al zei, ga ik ze, vanwege hun lengte, per onderwerp groeperen en er een paar tegelijk laten zien, schrijft Alex Berenson.
Vandaag: de medische zorg, en vooral de isolatie- en vaccinatie-eisen die sommige artsen en ziekenhuizen aan patiënten hebben opgelegd.
Miskraam, alleen:
In maart 2020 ontdekte ik dat ik zwanger was. Mijn man en ik waren zo opgewonden, want we hadden al jaren geprobeerd een tweede kind te krijgen. In mei 2020, toen Lockdown 1.0 in volle gang was, kreeg ik een miskraam. Het bleek dat ik verder was dan ik had gedacht en de miskraam was lichamelijk en geestelijk traumatisch.
In maart 2020 ontdekte ik dat ik zwanger was. Mijn man en ik waren zo opgewonden, want we hadden al jaren geprobeerd een tweede kind te krijgen. In mei 2020, toen Lockdown 1.0 in volle gang was, kreeg ik een miskraam. Het bleek dat ik verder was dan ik had gedacht en de miskraam was lichamelijk en geestelijk traumatisch.
Mijn man moest buiten in de auto wachten terwijl ik in het ziekenhuis lag. Eerst zat ik in de wachtkamer, bloedend, met vrouwen die voor de 12 en 20 weken scans gingen, die glimlachend naar buiten kwamen en hun echofoto’s bij zich hadden. Eindelijk was ik aan de beurt, en met tranen over mijn gezicht moest ik een inwendige scan ondergaan om te laten bevestigen dat mijn baarmoeder leeg was. De verpleegsters waren heel vriendelijk, maar ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld.
Het verdriet dat ik voelde was anders dan alles wat ik ooit heb meegemaakt, en ik heb nog steeds moeite om te begrijpen hoe het onmenselijk is om mensen op hun laagst en kwetsbaarst te behandelen op de manier waarop dat gebeurde (en nog steeds gebeurt; veel ziekenhuizen en verzorgingstehuizen hier in het Verenigd Koninkrijk ontzegden mensen de steun van hun familie als ze ziek of stervende waren, en doen dat nog steeds).
Van een dochter die gedwongen werd te kiezen tussen de juiste behandeling van de pijn van haar vader en bij hem zijn toen hij stierf:
Voordat de Covid-gekte toesloeg, was mijn vader een actieve man van in de 80, die in zijn kerkkoor zong, een zondagsschoolklas leidde, en toezicht hield op een organisatie voor milieurechtvaardigheid.
Toen de lockdown in maart 2020 begon, waren wij niet erg bezorgd om onszelf – het was duidelijk dat de ouderen het grootste risico liepen. Maar wij waren wel erg bezorgd voor mijn vader. Wij wilden niets op hem overbrengen, dus gingen wij niet meer bij hem op bezoek en nodigden hem niet meer uit voor zondagse diners. Ik herinner mij een dag waarop ik een moeilijk te vinden doos eieren en wat toiletpapier voor hem opspoorde en hem voor zijn huis tegemoet trad om de spullen te overhandigen, met rubber handschoenen aan en weigerend hem te omhelzen of zijn wang te kussen. (Lieve God, de domheid).
Zijn kerk ging dicht, zijn gymnastiekzaal ging dicht en mijn vader werd ongelooflijk eenzaam en depressief. Toen hij in april 88 jaar werd, besloten wij dat het isolement meer kwaad dan goed deed en wij omarmden het samenzijn weer. En ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben.
Naarmate de zomer vorderde, begon mijn vader te klagen over duizeligheid en evenwichtsproblemen. Op een septembermorgen belde hij mij op om te zeggen dat hij naar het ziekenhuis zou gaan om zich te laten onderzoeken. Niemand kon met hem mee, natuurlijk, want… Covid.
Hij was dus later die dag alleen in het ziekenhuis, toen men hem vertelde dat een CT-scan een grote massa in het midden van zijn hersenen had gevonden. Verscheidene dagen van meer onderzoeken en ziekenhuisopname volgden, totdat wij het definitieve woord kregen – hij had nog maar weken te leven. Een akelig glioblastoma had wortel geschoten in het centrum van zijn hersenen en was ook aan het uitbreiden met ranken langs de zijkanten van zijn hersenen…
In de laatste dagen, toen zijn medicijnen zijn doodsstrijd niet meer in bedwang hielden, toen zijn organen het begaven en zijn onderste ledematen gezwollen en lekkend waren, zei de hospice-verpleegster dat hij in het hospice-centrum beter van medicijnen voorzien zou worden. Maar niemand van ons mocht hem daar bezoeken of bij hem zijn, natuurlijk, want… Covid.
Dus hielden wij hem thuis, en zijn laatste twee dagen waren een soort marteling die hij niet verdiende.
En nee, deze beperkingen zijn niet allemaal opgehouden – vooral niet in Democraten staten.
Van een aanstaande moeder die voor het eerst zwanger wordt:
Een zeer gerenommeerde OB/GYN-praktijk voor vrouwen, verbonden aan het Northwestern Hospital, blijft haar patiënten straffen met covid-beperkingen uit het 2020-tijdperk. Ik weet het, want ik ben patiënte en binnenkort (voor de eerste keer) moeder. Het is meer dan wreed en wij hebben absoluut geen rechtsmiddelen. Veel patiënten hebben het gevoel dat ze niet kunnen klagen uit angst om als “probleempatiënt” bestempeld te worden of minder goede zorg te krijgen…
De eisen voor reizen buiten de staat / vaccinaties zijn bij dit bureau strenger dan zo ongeveer alle federale richtlijnen (en het reizen naar de VS zelf). Ik heb een toekomstige afspraak moeten wijzigen omdat ik later deze zomer een reis buiten de staat gepland had, op grond van dit beleid – volkomen absurd.
Ten tweede, en het meest flagrante, wordt mijn man verhinderd om alle afspraken, op 3 na, bij te wonen!!! Hij kan aan elk aspect van de maatschappij/het leven hier in Chicago deelnemen, maar voor het bijwonen van medische afspraken voor zijn eerste kind. Maar hé, ik kan hem tenminste FaceTimen, per dit kantoor, dus ik moet er mijn mond maar over houden, nietwaar?
Ik heb me bij elk bezoek verzet tegen deze draconische maatregelen, maar er lijkt geen einde aan te komen. Telkens word ik aan het lijntje gehouden en gerustgesteld met de mededeling dat het bureau de situatie “nog steeds beoordeelt” en dat het nog steeds onbeslist is, maar we weten allemaal wat dat is – onzin. En aanstaande moeders (en vaders) lijden eronder.
Diep triest allemaal wat ze ons aandoen, met het hele systeem van politie/justitie/leger/ambtenarij achter hun, of in hun zakken van ons geld en de krachten van buitenaf NL.
Ze verdienen de zuurstof die wij inademen niet.
“Ze” – gewoon je parasiterende hufter medemens…. niks anders. Terugslaan.