De lezer moet niet vergeten dat het inzicht dat in deze analyse gedeeld wordt, ontleend is aan de eigen berichtgeving van de New York Times, die niet echt als “Russische propaganda” beschreven kan worden. Als er al iets is, dan is het meer dan waarschijnlijk dat de New York Times juist verdoezelt hoe erg alles tegenwoordig in Oekraïne geworden is, wat erop wijst dat de situatie veel erger is dan zelfs haar scherpste critici veronderstellen, schrijft Andrew Korybko.
De New York Times (NYT) publiceerde maandag een stuk met de titel “As Ukraine sign up soldiers, questions arise about how it chooses“, dat achter een betaalmuur is, maar hier gratis in zijn geheel gelezen kan worden. De teneur is dat het leger agressief meer soldaten heeft aangeworven in de overblijfselen van deze voormalige Sovjetrepubliek, in een wanhopige poging om veel van zijn hoog opgeleide soldaten die het tot nu toe al verloren heeft, aan te vullen (volgens eerdere berichtgeving van de NYT vorige maand). Volgens het laatste bericht zijn de opsporingsambtenaren zelfs zo ver gegaan dat zij ongetrainde mannen zouden hebben gedwongen zich bij de strijdkrachten aan te sluiten, terwijl zij op onverklaarbare wijze de ervaren en gemotiveerde mannen negeerden die geprobeerd hadden zich vrijwillig aan te melden. De NYT citeert ook een militaire functionaris die gewaarschuwd heeft dat deze nieuwe hardhandige tactieken hun rangen en kaders gedemoraliseerd hebben.
Aangezien de NYT een van de bekendste door de VS geleide Westerse Mainstream Media (MSM) ter wereld is, en op geen enkele manier als zogenaamde “Russische propaganda” kan worden bestempeld, moet haar verslag beschouwd worden als een nauwkeurige weergave van de realiteit in het hedendaagse Oekraïne. Dit besef zou op zijn beurt vragen moeten oproepen over wat er daar de laatste weken precies aan de hand is geweest om deze verontrustende ontwikkeling überhaupt te laten plaatsvinden, die in tegenspraak is met veel van wat de MSM eerder gemeld hadden over de strijders die een “bovenmenselijk moreel” zouden hebben. De waarheid is, zoals altijd, dat Oekraïne van meet af aan in een verkeerd daglicht is gesteld als onderdeel van de voortdurende campagne van informatieoorlogvoering tegen Rusland, en dat alles niet is zoals men het Westerse publiek heeft doen geloven.
Het is reeds algemeen bekend, zelfs onder de meest hartstochtelijke pro-Oekraïense stemmen, dat hoaxes als Snake Island en de Geest van Kiev louter verzonnen moesten worden om kunstmatig moreel te kweken onder de leden van die samenleving, anders was er ernstige bezorgdheid dat weinigen er überhaupt mee zouden hebben ingestemd om te vechten. Nu het nepnieuws is uitgewerkt, dringt de realiteit door, en de opsporingsambtenaren zijn wanhopig op zoek naar aanvulling van hun rangen, nadat zij deze zomer tot dusver tienduizenden soldaten hebben verloren in de strijd om Donbass. De Oekraïners waren gevoed met een onophoudelijke stroom van zogenaamde “overwinningsporno” tot het moment dat Rusland de hele Volksrepubliek Lugansk bevrijdde door Lisichansk te bevrijden, waarvan zij nu weten dat het niets anders was dan informatieoorlog die door hun eigen machthebbers tegen hen werd gevoerd.
Dit verklaart de terughoudendheid bij velen om hun leven te wagen in de strijd voor wat zij terecht als een verloren zaak zijn gaan beschouwen: het verwijderen van alle Russische strijdkrachten van het gebied van Oekraïne van vóór 2014, die niet alleen Donbass maar ook de Krim omvatten. Als reactie daarop is het leger agressief begonnen met de jacht op nieuwe rekruten en hen te dwingen zich aan te sluiten via wat volgens de bronnen van de NYT in veel gevallen illegale dagvaardingen zijn. Hoewel onbekend blijft waarom zij naar verluidt de ervaren en gemotiveerde mannen afwijzen die geprobeerd hebben zich vrijwillig aan te melden, zou dit toegeschreven kunnen worden aan een combinatie van typisch bureaucratisch disfunctioneren en een mogelijk cynische wens om alleen de zwakste burgers in de gehaktmolen van de Donbass te gooien en de naar verhouding betere te behouden voor de verdediging van gebieden verder landinwaarts, als dat nodig mocht zijn.
Vanuit het perspectief van de gemiddelde Oekraïense militair die nog niet in de frontlinies vecht en dat natuurlijk ook niet wil, lijkt het alsof hun staat nu in zekere mate oorlog tegen hen voert door overal in het land op hun medeburgers te jagen. De autoriteiten doen dit omdat zij het conflict aan het verliezen zijn, ondanks het feit dat zij de hoop aan hun volk hebben gegeven dat de westerse zware wapens zogenaamd eindelijk het tij zouden doen keren. Maar dat is duidelijk niet gebeurd, en daarom hebben zij dringend meer vlees nodig om in de gehaktmolen te gooien, om de door Rusland geleide geallieerde opmars te vertragen. Eenvoudig gezegd, onervaren en gedemoraliseerde mannen – waaronder alcoholisten volgens de NYT – worden de dood ingestuurd in een wanhopige poging van Kiev om tijd te winnen in de hoop dat de “wunderwaffens” hen eindelijk aan de overwinning zullen helpen.
Dit is allemaal onhoudbaar, maar dat betekent niet dat de troepen van Kiev nu elk ogenblik kunnen instorten, hoewel dat nog steeds kan gebeuren. Integendeel, deze afbrokkelende voormalige Sovjetrepubliek verandert in een dystopische militaire dictatuur, nu de strijdkrachten de volledige controle uitoefenen over de bevolking, waarvan zij de zwaksten in de gehaktmolen gooien, zodat de elite nog een tijdje haar eigen hachje kan redden. De lezer moet niet vergeten dat het inzicht dat in deze analyse gedeeld wordt, ontleend is aan de berichtgeving van de NYT zelf, die ook nu weer niet echt als “Russische propaganda” beschreven kan worden. Als er al iets is, dan is het meer dan waarschijnlijk dat de NYT juist verdoezelt hoe erg alles tegenwoordig in Oekraïne geworden is, wat erop wijst dat de situatie veel erger is dan zelfs haar scherpste critici veronderstellen.