Tactiek zonder strategie is het lawaai vóór de nederlaag

De titel van dit artikel is een citaat van de beroemde Chinese generaal, strateeg, filosoof en schrijver Sun Tzu, die 2500 jaar geleden leefde. En hoewel het waar is dat de oorlogsvoering in de afgelopen millennia drastisch is veranderd (zo werd bijvoorbeeld de operationele kunst toegevoegd als tussenniveau tussen tactiek en strategie), geldt de fundamentele logica van Sun Tzu nog steeds. Om deze kwestie sterk te vereenvoudigen, zou je kunnen zeggen dat tactiek het middel is om een doel te bereiken dat moet worden gedefinieerd, en de definitie van dat einddoel is strategie. Nogmaals, dit is belachelijk overgesimplificeerd, maar voor onze doeleinden is dat goed genoeg, schrijft Andrei.

Het bovenstaande is zeer relevant voor de situatie in Oekraïne. Maar eerst een cruciale herinnering: het Oekraïense leger werd in de eerste maand van de oorlog zo goed als vernietigd. Zowel Andrei Martyanov als ikzelf hebben daar al vaak over geschreven, maar als u dat uit een andere bron wilt horen, raad ik u dit artikel van Big Serge aan: Frontnieuws Russisch-Oekraïense oorlog: De Wereldbloedpomp – Geleidelijk, en dan plotseling . Of luister naar de video’s van Macgregor. En er zijn er nog veel meer (Moon of Alabama is een andere goede).

Tijdens die eerste maand van de oorlog was het Westen zo druk bezig om de Russische inval in Gostmel voor te stellen als zowel:

• Een grote Russische nederlaag en
• een grote Russische slachting onder burgers

dat de westerse media zich concentreerden op die onzin, terwijl wat volledig verloren ging in deze propagandaoorlog de vernietiging van de Oekraïense strijdkrachten was.

De Ukronazi’s begrepen echter wat er gebeurde en stemden in met onderhandelingen. Zoals we allemaal weten, stuurden de AngloZionisten Bojo naar Kiev om een einde te maken aan wat leek op een naderend einde van de oorlog.

Hoe dan ook, laten we eens kijken naar de doelen van beide partijen in de vroege fase van de oorlog:

• De Ukronazi’s stonden klaar om de Donbass aan te vallen in de hoop te herhalen wat de NAVO deed met de ontwapende Servische “beschermingsgebieden” in de Krajinas (operatie Storm).
• De Russen hebben die aanval voorkomen, maar niet door de Oekraïense troepenmacht in de Donbass rechtstreeks aan te vallen, maar door in feite de Oekraïense strijdkrachten in heel Oekraïne te vernietigen.

Volgens elk gezond verstand had de oorlog in maart moeten eindigen. Waarom? Omdat, nogmaals, het hele Oekraïense leger in principe vernietigd en ongeorganiseerd was. Toen kwamen de “genieën” in het Westen met een heel eenvoudige oplossing:

• Stuur al het voormalige materiaal van de Warschau Verdragsorganisatie (nee, het werd nooit een “pact” genoemd) van alle voormalige WVO-landen naar Oekraïne.
• Stuur meer Oekraïense soldaten naar de frontlinies.

Aanvankelijk zag die aanpak er veelbelovend uit, maar dat duurde niet lang.

Ook die 2e iteratie van de Ukronazi werd door Rusland vernietigd, zij het in een veel trager tempo omdat de Russen met een aantal zeer netelige problemen werden geconfronteerd:

• Veel van de ex-WVO-hardware was zeer effectief, niet alleen omdat Sovjet-uitrusting dat in het algemeen is, maar omdat veel ervan was gemoderniseerd.
• De Oekraïners waren meer dan bereid grote verliezen te lijden als dat de Russische opmars kon vertragen.
• De Russen hadden eenvoudigweg niet het soort mankracht dat nodig was voor statische verdediging of zelfs om de hele linie te controleren.
• En omdat de Russen kozen voor een economy of force type manoeuvre/mobiele verdediging (wat sowieso hun enige optie was, aangezien de Oekraïners veruit in de meerderheid waren), konden ze geen standhouden en dat betekende op zijn beurt dat de lokale Oekraïners er niet op konden rekenen dat de Russen zouden blijven en hen zouden beschermen.
• De volledige C4ISR-capaciteit van de NAVO werd geleidelijk ter beschikking van de Oekraïners gesteld, wat de Russische operaties ernstig bemoeilijkte en de Oekraïense artillerie en luchtmacht enorm hielp (er werden ook honderden ex-WVO-vliegtuigen geleverd).
• De Oekraïense troepen in de Donbass waren *zeer* ernstig ingegraven (ze hadden 8 jaar en een oneindige hoeveelheid westers geld om verdedigingswerken op te bouwen!), en de Russen waren niet bereid hun soldaten op te offeren in bloedige frontale aanvallen. Het gebruik van zware wapens was ook geen optie, omdat de Ukronazi’s zich in dorpen en steden verborgen hielden en het platgooien van de Ukronazi-verdediging het doden van duizenden burgers zou hebben betekend.

Desondanks slaagde Rusland erin het grootste deel van de ex-WVO-hardware te vernietigen en de Oekraïense troepen te dwingen “lichamen te ruilen voor artilleriegranaten” – een idiote, immorele en nutteloze tactiek die gewoonweg niet vol te houden was. Als gevolg daarvan rezen de Oekraïense Killed in Action/ Missing in Action verder de pan uit, maar daar trok niemand in het Westen zich iets van aan.

Wat hier van belang is, is dat de Oekraïners niet alleen veel materieel en soldaten verloren, maar ook veel van hun *beste* soldaten (hele brigades, en de besten, gingen verloren rond Bakhmut!). Dat betekent dat de NAVO Kiev weliswaar kon vertellen steeds meer mannen te mobiliseren om naar het front te sturen, maar dat de meeste van die gemobiliseerde en haastig getrainde mannen de enorme Oekraïense verliezen niet echt konden compenseren. Oekraïense soldaten trainen in Oekraïne was gevaarlijk (door de Russische raketaanvallen is er nergens in Oekraïne een veilige locatie om te trainen), en de Oekraïners trainen in het buitenland was veiliger, maar vergde ook een veel grotere inspanning voor een veel kleinere troepenmacht.

En, onvermijdelijk, werd ook de ex-WVO-hardware die in enorme aantallen aan het regime in Kiev werd geleverd, geleidelijk vernietigd bij Russische aanvallen.

Bovendien is de geografie een bitch, en in ons geval is de hele Donbass één grote ketel, die alleen aan de westkant open is, waardoor het nogal lastig is om meer dan kleine, lokale aanvallen te plannen. Voor de Russen betekent dit echter dat zij vanuit elk van deze assen kunnen aanvallen: vanuit het noorden, het oosten en het zuiden of zelfs vanuit elke combinatie daarvan. Na de gedeeltelijke mobilisatie beschikt Rusland inmiddels over de nodige cijfers om elke gewenste optie te kiezen.

Vrij snel had het Westen geen ex-WVO wapens meer.

Het Westen reageerde door golf na golf van “vrijwilligers”, PMC’s (huurlingen) en zelfs “deserteurs” te sturen (zoals deze US Navy SEAL). Wereldwijd werden inderhaast rekruteringskantoren georganiseerd en aan Russische zijde werden steeds meer radio-uitzendingen gehoord, niet in het Russisch of Oekraïens, maar in het Pools en Engels (en zelfs Arabisch!).

Het probleem is nu de hardware.

Ten eerste kan de NAVO niet “één voor één” ex-WVO MBT’s, IFV/APC’s, SAM, enz. vervangen. Niet alleen is NAVO-hardware duur, er zijn gewoon niet genoeg voorraden om de enorme verliezen die de Russen hebben toegebracht volledig te compenseren.

Ten tweede was WVO-hardware niet alleen vertrouwd bij de Oekraïners, maar was het ook veel gemakkelijker om de leverings- en onderhoudsstromen die nodig zijn voor het gebruik ervan, veilig te stellen dan het geval zou zijn met NAVO-hardware (die meestal inferieur is aan ex-WVO-uitrusting, op enkele uitzonderingen na).

Ten derde presteerde de meeste NAVO-hardware verschrikkelijk. Geen van de beloofde Wunderwaffen heeft echt verschil gemaakt, althans in militair opzicht. Wat betreft vermoorde burgers hebben de Russen nu gemeld dat sinds de levering van langeafstandsmunitie aan de NAVO-strijdkrachten in de Oekraïne (want dat zijn het) het aantal door de NAVO vermoorde burgerslachtoffers met een factor vier is toegenomen!

Maar daar maalt natuurlijk niemand in het Westen om.

Aanvankelijk reageerde het Westen met het sturen van allemaal eigen overtollig materieel, oude voorraden, vooral in ruil voor een belofte van de VS om deze naar de Oekraïne gestuurde systemen te compenseren met veel nieuwere systemen. Vrij snel werden ook die voorraden door de Russische vleesmolen opgegeten.

Met andere woorden, de Russen vernietigden ook deze 3e generatie van het “Oekraïense” leger (in werkelijkheid het NAVO-militair).

Dat brengt ons bij de situatie van vandaag.

Het Imperium staat nu voor een eenvoudig en uiterst gevaarlijk dilemma: de NAVO-strijdkrachten in de Oekraïne komen zowel materieel als personeel tekort.

Als het Westen bijvoorbeeld een compagnie of zelfs een bataljon gevechtstanks naar Lvov stuurt en verscheidene Patriot-batterijen om Kiev te beschermen, zal dat op de grond geen militair verschil maken. Ja, kwantiteit heeft een kwalitatieve dimensie en dergelijke beperkte leveringen van wapensystemen en personeel kunnen voor veel “lawaai” zorgen (in de zin van Sun Tzu), maar maken geen verschil.

En als het Westen een troepenmacht stuurt die groot genoeg is om een verschil te maken, zou dat onvermijdelijk leiden tot een grote continentale oorlog die de NAVO niet kan winnen.

Dit alles roept de vraag op: wat is het werkelijke doel van het Westen in Oekraïne?

Laat ik er een paar voorstellen:

• Een Oekraïense/NAVO nederlaag voorkomen.
• De oorlog zo duur mogelijk maken voor Rusland.
• Gezicht redden.

Er zijn problemen met deze drie doelstellingen, waarvan de belangrijkste is dat ze geen van alle als “strategie” kunnen worden aangemerkt (om te beginnen zijn ze te vaag). Het tweede probleem is dat het Westen de middelen niet heeft om een van deze doelen te bereiken. En het derde is dat het vasthouden aan dergelijke volstrekt onrealistische doelen de onvermijdelijke nederlaag en het daaropvolgende gezichtsverlies voor het hele Westen nog erger zal maken.

Dus wat kan de VS/NAVO ter tafel brengen?

• C4ISR van wereldklasse (zeer nuttig, maar ook potentieel zeer kwetsbaar).
• Een onderzeebootmacht van wereldklasse (alleen nuttig om kruisraketten af te vuren).
• Een grote hoeveelheid subsonische en meestal verouderde kruisraketten.
• Een relatief kleine grondmacht (zonder echte luchtverdediging).
• Luchtmacht die geen ervaring heeft met het opereren in een *zeer* gevaarlijke omgeving.
• Een zeer robuuste nucleaire triade.

Aangezien we van Sun Tzu weten dat “tactiek zonder strategie het lawaai vóór de nederlaag is”, kunnen we onmiddellijk zien dat geen van deze capaciteiten enige kans maakt om een NAVO-nederlaag te voorkomen. Met andere woorden, de Amerikaanse bevelhebbers zullen binnenkort voor een nog slechtere keuze komen te staan: een nederlaag of een kernoorlog.

Ik stel dat het Westen momenteel noch een (echte, zinvolle) tactiek, noch een strategie heeft.

Geen enkele.

Het enige wat ik zie is magisch denken, narcistische waanideeën, een mentaliteit die gevormd is door eeuwen van relatieve straffeloosheid en een overkoepelende, blinde haat tegen Rusland en alles wat Russisch is.

Nauwelijks de ingrediënten voor een overwinning (onder welke definitie dan ook) tegen het machtigste continentale oorlogsleger ter wereld.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Twee landen zullen van vorm veranderen: Aanschouw het aanvalsplan van Surovikhin in West-Oekraïne – Verticale doorbraak gericht op Lutsk-Lviv & Transnistrië (Video’s)

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: