In de loop van de afgelopen dagen heeft Oekraïne twee van zijn best getrainde, best uitgeruste gemechaniseerde brigades ingezet voor offensieve operaties tegen verschanste Russische verdedigers in de sector Zaporozhye van de frontlinies.
Deze twee brigades waren met de hand uitgekozen voor deze taak en waren uitgerust met moderne Westerse tanks en infanteriegevechtsvoertuigen, ondersteund door Westers geleverde artillerie, en met gebruik van NAVO-specifieke tactieken die gevormd waren door inlichtingen van de NAVO en operationele planning van de NAVO. Kortom, deze twee brigades vertegenwoordigden een capaciteit op NAVO-niveau, de belichaming van de band tussen Oekraïne en het Collectieve Westen in hun voortdurende oorlog om Rusland te vernietigen, schrijft Scott Ritter.
Ze faalden.
Nu de wereld grip krijgt op de beelden van vernietigde M-2 Bradley infanteriegevechtsvoertuigen van Amerikaanse makelij en Leopard 2A6 tanks van Duitse makelij, achtergelaten en brandend op de Oekraïense steppe, begint de harde waarheid over de nutteloosheid van haar grotere ontwerpen – de strategische nederlaag van Rusland – door te dringen.
De realiteit is echter dat Oekraïne nooit zijn doel zou bereiken om door de Russische verdediging heen te breken en de landbrug tussen de Krim en Rusland te verbreken. Dit was een hersenschim die door de westerse aanhangers van Oekraïne werd uitgedragen om de Oekraïners te motiveren het equivalent van massale zelfmoord te plegen om de Russische verdedigers even onbetaalbare verliezen te laten lijden.
Het Russische Ministerie van Defensie heeft beelden gepubliceerd van vernielde pantservoertuigen van de Oekraïense strijdkrachten, waaronder Duitse.
De Westerse hoop was dat Rusland gedemoraliseerd zou raken door deze slachtoffers en een onderhandeld einde van het conflict zou accepteren op voorwaarden die aanvaardbaar waren voor zowel Oekraïne als zijn Westerse bondgenoten.
Tot nu toe hebben Oekraïne en zijn westerse bondgenoten gefaald.
De oorsprong van deze mislukking kan tot twee dingen worden herleid. Ten eerste, de lage dunk die Oekraïne en hun NAVO-bondgenoten hadden van de gevechtscapaciteiten van het Russische leger, en in het bijzonder van de strijdkrachten die in de regio Zaporozhye waren ingezet, en ten tweede, de onrealistische verwachtingen die werden gesteld aan de NAVO-opleiding en -uitrusting die waren geleverd aan de Oekraïense strijdkrachten die de taak hadden gekregen om door de Russische verdediging heen te breken.
Het gebied dat door Oekraïne en zijn NAVO-partners was uitgekozen als inzetgebied voor het tegenoffensief werd bezet door de 42e Garde Gemotoriseerde Geweerdivisie, onderdeel van het 58e Gecombineerde Wapenleger. Het Institute for the Study of War, een Amerikaanse denktank die nauwe banden heeft met de VS en de NAVO, beweerde dat de troepen van de 42e Garde Gemotoriseerde Geweerdivisie “voornamelijk bestaan uit gemobiliseerde rekruten en vrijwilligers en daarom waarschijnlijk te kampen hebben met een aantal problemen op het gebied van slechte training en discipline”.
Bovendien beschuldigde het minstens één van de ondergeschikte regimenten – het 70e Gemotoriseerde Geweerregiment – ervan slecht te hebben gepresteerd tijdens de eerste fasen van de Speciale Militaire Operatie in 2022.
Het is daarom redelijk om aan te nemen dat de militaire planners van de NAVO en Oekraïne, gebruikmakend van inlichtingen die de aandacht vestigden op vermeende zwakke punten in bevelvoering en controle en het slechte moreel onder de Russische strijdkrachten, die in combinatie met slechte prestaties in het verleden geloofden dat de Russische verdediging in de sector Zaporozhye, bemand door de 42ste Garde Gemotoriseerde Geweerdivisie, zou bezwijken onder het gewicht van een NAVO-stijl aanval, waardoor de Oekraïense strijdkrachten diep in de Russische verdediging konden doordringen.
Hoewel de gevechten in Zaporozhye nog niet voorbij zijn, laten de eerste resultaten op het slagveld zien dat, in tegenstelling tot de verwachtingen van Oekraïne en haar NAVO-partners, de mannen van de 42ste Garde Geweerdivisie hun taken op een professionele manier uitvoerden en de Oekraïense aanvalstroepen resoluut versloegen. Het 70e Gemotoriseerde Geweerregiment is aangewezen als zeer goed presterend onder moeilijke omstandigheden. Hetzelfde kan gezegd worden van het 291st Gemotoriseerde Geweerregiment en het 71st Gemotoriseerde Geweerregiment, samen met soldaten van de speciale troepen van de 22ste Spetsnaz Brigade. Analisten van ISW merkten bij het beoordelen van de eerste successen van de Russische verdedigers op dat “Russische strijdkrachten hun formele tactische verdedigingsdoctrine lijken te hebben uitgevoerd als reactie op de Oekraïense aanvallen.”
Dit had natuurlijk niemand moeten verrassen, aangezien de persoon die het bevel voert over de Russische strijdkrachten in de regio Zaporozhye Kolonel Generaal Alexander Romanchuk is, de man die verantwoordelijk is voor het bedenken van de moderne Russische verdedigingsdoctrine. In april 2023 schreef Romanchuk, die op dat moment rector was van de Combined Arms Academy of the Armed Forces of the Russian Federation (het equivalent van het United States Army’s Command and General Staff College in Fort Leavenworth), mee aan een artikel getiteld “Prospects for Improving the Efficiency of Army Defensive Operations”.
In het artikel merkte Romanchuk op dat de belangrijkste missie van een verdedigende strijdkracht “is om het initiatief van de oprukkende vijand te neutraliseren, d.w.z. om hem in een toestand te brengen waarin het onmogelijk is om met ontplooide strijdkrachten verder op te rukken. Uiteindelijk stelt dit u in staat om zijn activiteit te verminderen en het initiatief te grijpen door over te gaan op een beslissend tegenoffensief om de vijand met stootgroepen te verslaan.”
Dit is een herformulering van de doctrine uit het Sovjettijdperk. Romanchuk haalt inderdaad de nederlaag van Duitse offensieve operaties in de buurt van het Balatonmeer in maart 1945 aan als een ideale implementatie van deze doctrine en benadrukt “een moedige manoeuvre van de reserves … vooral artillerie, het vaardige gebruik van anti-tank reserves, waakzame detachementen van hindernissen en het opstellen van vuurhinderlagen” door de Russische strijdkrachten bij het verslaan van de Duitse aanval.
Romanchuk herhaalde in zijn artikel echter niet simpelweg oude doctrine. In plaats daarvan benadrukt hij het concept van “verspreide krachten” bij het opbouwen van een defensief schema dat op het moderne slagveld kan zegevieren. “Een verspreide defensieve operatie moet een logisch antwoord worden op een superieure vijand,” schrijft Romanchuk.
Een dergelijke operatie “is gebaseerd op het behoud van belangrijke gebieden, objecten en transportknooppunten in afzonderlijke, belangrijkste richtingen,” en wordt “gekenmerkt door een gelijkmatige verdeling van strijdkrachten en middelen in gebieden, en een gedecentraliseerd gebruik van formaties en militaire eenheden van de strijdkrachten en speciale strijdkrachten.”
Romanchuk beschreef vervolgens het ideale inzetplan voor deze “verspreide strijdkrachten” – één die zich concentreert op drie afzonderlijke “zones van verdedigingsverantwoordelijkheid”, gescheiden door afstanden van tussen de 8 en 12 kilometer. Deze afstanden worden gedekt door Russische artillerie. De eerste “zone” is de “dekkings”-zone, die tot taak heeft de hoofdassen van de opmars van de vijand af te bakenen. De volgende “zone” is de “hoofdverdedigingslinie”, die ontworpen is om vijandelijke aanvallen te stoppen met behulp van hindernisgordels en vuurkracht (artillerie en luchtaanvallen). De laatste “zone” is de “reserve”, die verantwoordelijk is voor het uitvoeren van tegenaanvallen om de aanvallende troepen terug te dringen naar hun oorspronkelijke posities.
De doctrine van Romanchuk was de blauwdruk voor het Russische defensieve schema dat in Zaporozhye gebruikt werd. Inderdaad, Romanchuk werd uit zijn onderwijspositie aan de Gecombineerde Wapenacademie gehaald en kreeg het bevel over de sector Zaporozhye. Met andere woorden, de plaats die door de NAVO en de Oekraïense inlichtingendiensten was uitgekozen als de “zwakke plek” in het Russische verdedigingsplan, werd ontworpen door Ruslands beste specialist in verdedigingsgevechten en onder zijn directe bevel geplaatst.
De NAVO en Oekraïne gokten erop dat Rusland niet over de militaire capaciteit beschikte om zijn eigen militaire doctrine met succes te implementeren, in de overtuiging dat het Russische bevelpersoneel niet over de communicatie beschikte die nodig was om de complexe operaties te coördineren die nodig waren om deze doctrine te implementeren, en dat de Russische strijdkrachten – vooral diegenen die onlangs gemobiliseerd waren – niet over zowel de training als het moreel beschikten dat nodig was om goed te presteren onder stressvolle gevechtsomstandigheden.
Op beide punten hadden ze het mis.
De slechte inschatting van de NAVO en Oekraïne van de Russische militaire capaciteit weerspiegelde hun eigen overdreven inschattingen van de Oekraïense eenheden die de Russische verdediging in Zaporozhye moesten aanvallen, namelijk de 33e en 47e Gemechaniseerde Brigades. Beide eenheden ontvingen moderne NAVO-uitrusting, waaronder Leopard tanks (de 33ste) en Bradley infanteriegevechtsvoertuigen (de 47ste). De officieren en manschappen van beide eenheden hadden de beste training gekregen die de NAVO kon bieden met betrekking tot moderne gecombineerde wapenoperaties, waaronder wekenlange gespecialiseerde training in Duitsland die zich richtte op pelotons-, compagnie- en bataljontactieken en operaties waarbij vuurkracht en manoeuvre geïntegreerd werden tijdens offensieve operaties.
De Oekraïense troepen, die zij aan zij werkten met hun NAVO-instructeurs, begonnen met computersimulaties om hen vertrouwd te maken met de complexiteit van het moderne slagveld, voordat ze naar het veld gingen voor realistische praktijktraining met dezelfde uitrusting die door de NAVO geleverd werd en die ze tegen de Russen zouden gebruiken.
Amerikaanse “deskundigen” zoals Mark Hertling, een gepensioneerde generaal van het Amerikaanse leger, geloofden dat de combinatie van geavanceerde westerse militaire uitrusting en superieure tactieken in NAVO-stijl “de opkomende gecombineerde wapenteams van Oekraïne in staat zal stellen om high-tempo manoeuvres uit te voeren” die de Russische verdedigers in Oekraïne kunnen overweldigen.
Hij had het mis.
Hertling en zijn NAVO-broeders in actieve dienst hadden er goed aan gedaan te luisteren naar de woorden van generaal Christopher Cavoli, NAVO’s Supreme Allied Commander Europe, toen hij afgelopen januari voor een Zweedse defensieconferentie sprak.
“De omvang van deze oorlog [d.w.z. het conflict tussen Rusland en Oekraïne] staat in geen verhouding tot al ons recente denken,” merkte Cavoli op.
De conclusie van deze onthulling is dat de NAVO niet getraind of uitgerust is om het soort strijd te voeren dat ze van Oekraïne eisen tegen Rusland.
De trieste waarheid is dat er geen NAVO-troepen zijn die in staat zijn om de offensieve taken die aan Oekraïne zijn toegewezen succesvol uit te voeren. Niemand twijfelt aan de moed en inzet van de Oekraïense troepen die tegen de verdedigingsbarrière van kolonel-generaal Romanchuk zijn geworpen. Maar moed en toewijding kunnen de realiteit niet overwinnen dat de NAVO niet in staat is, zowel wat betreft uitrusting als doctrine, om Rusland met succes te verslaan in een kracht-op-kracht confrontatie, vooral een confrontatie waarbij Rusland zijn doctrinele kracht uitspeelt (defensieve operaties) terwijl de NAVO iets probeert te doen (een aanval tegen voorbereide verdediging) waar het geen ervaring mee heeft.
Bovendien gooiden de NAVO en het Oekraïense opperbevel de Oekraïense brigades zonder adequate vuursteun in de tanden van de Russische defensieve kettingzaag, wat betekende dat de Russen vrij waren om hun superioriteit in artillerie en luchtmacht te maximaliseren om de Oekraïense aanvalstroepen te neutraliseren en te vernietigen voordat ze het momentum konden genereren dat verwacht werd van een “high-tempo manoeuvre”.
Het eindresultaat: de Russische realiteit overtroefde de NAVO-theorie op het slagveld, en het is het leger van Oekraïne dat opnieuw de zwaarste prijs betaalde. Bovendien is er geen reden om aan te nemen dat deze situatie snel zal veranderen, als dat al ooit gebeurt, wat een slecht voorteken is voor de toekomst van Oekraïne en de NAVO.
Scott Ritter brengt altijd interessante analyses.
Maar, hier ziet hij het te beperkt.
Op het “traditionele” slagveld, is RuAF inderdaad superieur.
Maar :
– Kiev heeft zich 12 jaar voorbereid op oorlog
– Het is ook de laatste maanden, vol gestopt met wapens en munitie. Dit tegen-offensief is nog maar het begin van een langdurig optreden.
– V.S., U.K., Nato, hebben uiterst gevaarlijke ‘jokers’, die ze bereid zijn uit te spelen :
nucleair terrorisme met N.P.P. Zaporizhye ; plotseling innemen Kaliningrad; ‘regime change’ in Belarus;
Poolse en andere Nato-troepen in Oekraine optreden; de Krim en Zwarte Zee-vloot aanvallen; bijvoorbeeld.
Het is allemaal : randje WOIII.
Er moeten weer vredes-onderhandelingen komen.
Randje WOIII is nog ver, of is het door gewenning? Ik denk dat de gluiperige Anglo-Amerikanen de druk nog véél harder zullen opvoeren. Eén manier van meten is de propaganda-mediacampagne; die is nu nog veel te soft. Er moeten meer foto’s van lijdende kindjes komen en van dat slag om Jan Publiek te mobiliseren. En natuurlijk een reeks false-flags da’s hun specialiteit.
Bangerikken krijgen ook slaag..pfff..zo een mooi artikel.. gedetailleerd tot en met..en dan.. onkunde van een bange lezer…👎
@R.V. : De reeele punten die ik aanvoer, zijn waarschuwingen.
Ze zijn zeer wel mogelijk.
Cool Pete,
Geloof jij nog in sprookjes!!!
Cool Pete,
De reële punten die ik aanvoer, zijn waarschuwingen.
Ze zijn helemaal niet mogelijk. Je weet toch dat de raketten van de Russen tegenwoordig sneller gaan dan de gedachte van het Westen. Wordt wakker!!!!!!
Ze konden niet winnen in Afghanistan, niet in N korea, niet in Vietnam, de Navo kan helemaal geen echte oorlog voeren, ze kunnen alleen door een coupe, omkoping, list en bedrog winnen, marionetten als president en zetbazen in parlementen wegzetten benoemen en de rechterlijke macht omkopen bijvoorbeeld.
Zeer juist.. nagel op de kop 👍🇷🇺
Sarcoff,
Niet tegen Rusland.. Tegen kleinere landen ja.. dat hebben ze in het verleden wel bewezen, maar alsnog geen oorlog kunnen winnen. Een grote bek heeft het Westen altijd gehad , en nu worden ze compleet naar Bandera geschoten, met Nasi en al, want er zijn allang NAVO boots on the ground, en niet alleen maar vrijwilligers. Jullie laten je nog steeds hersenspoelen.