Scott Ritter: Merkel onthult het bedrog van het Westen

Recente verklaringen van de voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel werpen licht op het dubbelzinnige spel dat Duitsland, Frankrijk, Oekraïne en de Verenigde Staten hebben gespeeld in de aanloop naar de Russische invasie van Oekraïne in februari, schrijft Scott Ritter.

Terwijl het zogenaamde “collectieve westen” (de VS, de NAVO, de E.U. en de G7) blijft beweren dat de inval van Rusland in Oekraïne een daad van “niet-uitgelokte agressie” was, is de werkelijkheid heel anders: Rusland was misleid om te geloven dat er een diplomatieke oplossing was voor het geweld dat was uitgebroken in de Donbass-regio in Oost-Oekraïne in de nasleep van de door de VS gesteunde Maidan-coup in Kiev in 2014.

In plaats daarvan kochten Oekraïne en zijn westerse partners gewoon tijd tot de NAVO een Oekraïens leger kon opbouwen dat in staat was de Donbass in zijn geheel te veroveren en Rusland uit de Krim te verdrijven.

In een interview vorige week met Der Spiegel verwees Merkel naar het compromis van München van 1938. Zij vergeleek de keuzes die de voormalige Britse premier Neville Chamberlain moest maken ten aanzien van nazi-Duitsland met haar besluit om zich te verzetten tegen het Oekraïense lidmaatschap van de NAVO, toen de kwestie ter sprake kwam tijdens de NAVO-top van 2008 in Boekarest.

Door het NAVO-lidmaatschap uit te stellen, en later door aan te dringen op de Minsk-akkoorden, geloofde Merkel dat zij Oekraïne tijd gaf om een Russische aanval beter te weerstaan, net zoals Chamberlain dacht dat hij het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk tijd kocht om hun krachten te bundelen tegen Hitlers Duitsland

De conclusie van deze terugblik is verbluffend. Vergeet even dat Merkel de dreiging van Hitlers naziregime vergeleek met die van het Rusland van Vladimir Poetin, en concentreer u in plaats daarvan op het feit dat Merkel wist dat de toetreding van Oekraïne tot de NAVO een Russische militaire reactie zou uitlokken.

In plaats van deze mogelijkheid volledig af te wijzen, voerde Merkel een beleid dat erop gericht was Oekraïne in staat te stellen een dergelijke aanval te weerstaan.

Oorlog, zo lijkt het, was de enige optie die de tegenstanders van Rusland ooit hadden overwogen. [Zie: Biden bevestigt waarom de VS deze oorlog nodig had, Consortium News].

Poetin: Minsk was een vergissing

De opmerkingen van Merkel lopen parallel met de opmerkingen die de voormalige Oekraïense president Petro Porosjenko in juni maakte tegenover verschillende westerse media. “Ons doel,” verklaarde Porosjenko, “was om eerst de dreiging te stoppen, of op zijn minst de oorlog uit te stellen – om acht jaar te garanderen om de economische groei te herstellen en krachtige strijdkrachten te creëren.” Porosjenko maakte duidelijk dat Oekraïne niet te goeder trouw naar de onderhandelingstafel was gekomen over de akkoorden van Minsk.

Ook Poetin is tot dit besef gekomen. Tijdens een recente bijeenkomst met Russische vrouwen en moeders van Russische troepen die in Oekraïne vechten, waaronder enkele weduwen van gesneuvelde soldaten, erkende Poetin dat het een vergissing was om in te stemmen met de akkoorden van Minsk, en dat het Donbass-probleem destijds gewapenderhand had moeten worden opgelost, vooral gezien het mandaat dat hij van de Russische Doema had gekregen met betrekking tot de toestemming om Russische strijdkrachten in “Oekraïne” te gebruiken, niet alleen op de Krim.

Poetin’s verlate besef zou iedereen in het Westen die uitgaat van de misvatting dat het Russisch-Oekraïense conflict via onderhandelingen kan worden opgelost, de rillingen over de rug moeten doen lopen.

Geen van Rusland’s diplomatieke gesprekspartners heeft ook maar een greintje integriteit getoond als het gaat om het tonen van enige oprechte betrokkenheid bij een vreedzame oplossing voor het etnische geweld dat voortkwam uit de bloedige gebeurtenissen van de Maidan in februari 2014, waarbij een OVSE-gecertificeerde, democratisch gekozen Oekraïense president ten val werd gebracht.

Reactie op verzet

Toen Russisch sprekenden in Donbass zich tegen de coup verzetten en die democratische verkiezingen verdedigden, verklaarden zij zich onafhankelijk van Oekraïne. De reactie van het coupregime in Kiev was het lanceren van een acht jaar durende wrede militaire aanval tegen hen, waarbij duizenden burgers werden gedood. Poetin wachtte acht jaar om hun onafhankelijkheid te erkennen en lanceerde vervolgens in februari een grootschalige invasie van Donbass.

Eerder had hij gewacht in de hoop dat de Minsk-akkoorden, die door Duitsland en Frankrijk waren gegarandeerd en unaniem waren goedgekeurd door de VN-Veiligheidsraad (inclusief de VS), de crisis zouden oplossen door Donbass autonomie te geven terwijl het deel zou blijven uitmaken van Oekraïne. Maar Kiev heeft de akkoorden nooit uitgevoerd en werd daartoe niet voldoende onder druk gezet door het Westen.

De afstandelijkheid van het Westen, toen elke pijler van vermeende legitimiteit afbrokkelde – van de OVSE-waarnemers (van wie sommigen, volgens Rusland, doelgerichte inlichtingen over Russische separatistische troepen verstrekten aan het Oekraïense leger); tot het Normandische formatiepaar van Duitsland en Frankrijk, dat ervoor moest zorgen dat de Minsk-akkoorden zouden worden uitgevoerd; de Verenigde Staten, wier zelfverklaarde “defensieve” militaire bijstand aan Oekraïne van 2015 tot 2022 weinig meer was dan een wolf in schaapskleren – onderstreepten allemaal de harde realiteit dat er nooit een vreedzame oplossing zou komen voor de kwesties die ten grondslag liggen aan het Russisch-Oekraïense conflict.

En dat zal ook nooit gebeuren.

Oorlog, zo lijkt het, was de oplossing die het “collectieve Westen” zocht, en oorlog is de oplossing die Rusland vandaag zoekt.

Wie wind zaait, zal storm oogsten.

Bij nader inzien had Merkel geen ongelijk toen ze Munch 1938 aanhaalde als antecedent voor de huidige situatie in Oekraïne. Het enige verschil is dat het hier niet ging om nobele Duitsers die de wrede Russen wilden tegenhouden, maar om bedrieglijke Duitsers (en andere westerlingen) die goedgelovige Russen wilden misleiden.

Dit zal niet goed aflopen voor Duitsland, Oekraïne of wie dan ook die zich met de mantel der diplomatie heeft bedekt, terwijl ze allemaal het zwaard dat ze achter hun rug hielden, aan het oog onttrokken.

Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie heeft gediend om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd door Clarity Press.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Russische parlementsleden zeggen op TV: “Vier Sarmat-raketten kunnen de hele VS wegvagen en één het VK”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: