De regering Biden had afgelopen weekend een paar glorieuze dagen. De voortdurende ramp in Oekraïne verdween van de voorpagina’s en werd vervangen door de “opstand”, zoals een kop in de New York Times het verwoordde, van Jevgeni Prigozhin, hoofd van de huurlingengroep Wagner, schrijft Seymour Hersh.
De focus verschoof van het falende tegenoffensief van Oekraïne naar de bedreiging van Prigozhin voor de controle van Poetin. Zoals een kop in de Times het verwoordde: “Opstand werpt prangende vraag op: Kan Poetin de macht verliezen?” Columnist David Ignatius van de Washington Post maakte de volgende beoordeling: “Poetin keek zaterdag in de afgrond – en knipperde met zijn ogen.”
Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken – de flak van de regering in oorlogstijd, die weken geleden trots sprak over zijn belofte om geen staakt-het-vuren na te streven in Oekraïne – verscheen op CBS’s Face the Nation met zijn eigen versie van de realiteit: “Zestien maanden geleden dachten de Russische strijdkrachten … in de veronderstelling dat ze Oekraïne van de kaart zouden vegen als een onafhankelijk land,” zei Blinken. “Nu, in het weekend, hebben ze Moskou, de hoofdstad van Rusland, moeten verdedigen tegen huurlingen van Poetin’s eigen makelij … Het was een directe uitdaging aan het gezag van Poetin … Het laat echte barsten zien.”
Blinken, niet uitgedaagd door zijn interviewer, Margaret Brennan, zoals hij wist dat hij niet zou worden – waarom zou hij anders in de uitzending verschijnen? – suggereerde verder dat de afvalligheid van de geschifte Wagner-leider een zegen zou zijn voor de Oekraïense strijdkrachten, wier slachting door Russische troepen aan de gang was terwijl hij sprak. “In de mate dat het een echte afleiding is voor Poetin en voor de Russische autoriteiten, dat ze op hun hoede moeten zijn terwijl ze proberen om te gaan met het tegenoffensief in Oekraïne, denk ik dat het nog grotere openingen creëert voor de Oekraïners om het goed te doen op het terrein.”
Sprak Blinken op dit moment namens Joe Biden? Moeten we aannemen dat dit is wat de man met de leiding gelooft?
We weten nu dat de opstand van de chronisch instabiele Prigozhin binnen een dag uitdoofde, toen hij naar Wit-Rusland vluchtte, met de garantie dat hij niet vervolgd zou worden, en zijn huurlingenleger in het Russische leger werd opgenomen. Er was geen mars op Moskou, noch was er een significante bedreiging voor het bewind van Poetin.
Heb medelijden met de columnisten en correspondenten over nationale veiligheid in Washington die sterk lijken te vertrouwen op officiële briefings met functionarissen van het Witte Huis en het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Gezien de gepubliceerde resultaten van dergelijke briefings lijken deze functionarissen niet in staat om naar de realiteit van de afgelopen weken te kijken, of naar de totale ramp die het tegenoffensief van het Oekraïense leger heeft getroffen.
Daarom volgt hieronder een blik op wat er werkelijk aan de hand is, die mij werd gegeven door een goed geïnformeerde bron in de Amerikaanse inlichtingendiensten:
“Ik dacht dat ik wat rook zou kunnen laten opklaren. Ten eerste en het belangrijkste: Poetin bevindt zich nu in een veel sterkere positie. We realiseerden ons al in januari 2023 dat een krachtmeting tussen de generaals, gesteund door Poetin, en Prigo, gesteund door ultranationalistische extremisten, onvermijdelijk was. Het eeuwenoude conflict tussen de ‘speciale’ oorlogsvoerders en een groot, traag, onhandig, fantasieloos regulier leger. Het leger wint altijd omdat zij de randapparatuur bezitten die een overwinning, zowel offensief als defensief, mogelijk maakt. Het belangrijkste is dat zij de logistiek beheersen. Speciale strijdkrachten zien zichzelf als de belangrijkste offensieve troef. Als de algemene strategie offensief is, tolereert het grote leger hun overmoed en publieke borstklopperij omdat de speciale strijdkrachten bereid zijn grote risico’s te nemen en een hoge prijs te betalen. Een succesvolle aanval vereist een grote inzet van manschappen en uitrusting. Voor een succesvolle verdediging daarentegen moeten deze middelen gemanaged worden.
“Wagner-leden waren de speerpunt van het oorspronkelijke Russische Oekraïne-offensief. Zij waren de ‘kleine groene mannetjes’. Toen het offensief uitgroeide tot een totale aanval van het reguliere leger, bleef Wagner assisteren, maar moest met tegenzin een stapje terug doen in de periode van instabiliteit en heraanpassing die volgde. Prigo, geen verlegen viooltje, nam het initiatief om zijn troepen uit te breiden en zijn sector te stabiliseren.
“Het reguliere leger verwelkomde de hulp. Prigo en Wagner namen, zoals dat hoort bij speciale strijdkrachten, de schijnwerpers op zich en gingen met de eer strijken voor het tegenhouden van de gehate Oekraïners. De pers smulde ervan. Ondertussen veranderden het grote leger en Poetin langzaam hun strategie van offensieve verovering van groter Oekraïne naar verdediging van wat ze al hadden. Prigo weigerde de verandering te accepteren en ging door met het offensief tegen Bakhmut. Daar zit hem de kneep. In plaats van een publieke crisis te creëren en die klootzak [Prigozhin] voor de krijgsraad te brengen, hield Moskou gewoon de middelen achter en liet Prigo zijn reserves aan mankracht en vuurkracht opgebruiken, waardoor hij gedoemd was tot aftreden. Hij is immers, hoe sluw financieel ook, een ex-eigenaar van een hotdogkar zonder politieke of militaire prestaties.
“Wat we nooit hebben gehoord is dat Wagner drie maanden geleden uit het Bakhmut-front werd gefietst en naar een verlaten kazerne ten noorden van Rostov aan de Don [in Zuid-Rusland] werd gestuurd voor demobilisatie. Het zware materieel werd grotendeels herverdeeld en de troepenmacht werd gereduceerd tot ongeveer 8.000, waarvan er 2.000 onder begeleiding van de lokale politie naar Rostov vertrokken.
“Poetin stond volledig achter het leger dat Prigo zichzelf belachelijk liet maken en nu in schande liet verdwijnen. En dat allemaal zonder militair gewetenswroeging of een politieke confrontatie van Poetin met de fundamentalisten, die vurige bewonderaars van Prigo waren. Behoorlijk slim.”
Er gaapt een enorme kloof tussen de manier waarop de professionals in de Amerikaanse inlichtingendiensten de situatie inschatten en wat het Witte Huis en de suffige pers in Washington het publiek voorspiegelen door kritiekloos de verklaringen van Blinken en zijn oorlogszuchtige cohorten te reproduceren.
De huidige statistieken van het slagveld die met mij werden gedeeld, suggereren dat het algemene buitenlandse beleid van de regering Biden in Oekraïne in gevaar kan zijn. Ze roepen ook vragen op over de betrokkenheid van het NAVO-bondgenootschap, dat de Oekraïense strijdkrachten heeft voorzien van training en wapens voor het huidige tegenoffensief. Ik heb vernomen dat het Oekraïense leger in de eerste twee weken van de operatie slechts 70 vierkante km gebied in beslag heeft genomen dat eerder in handen was van het Russische leger, waarvan een groot deel open land. Daarentegen heeft Rusland nu de controle over 65.000 vierkante km Oekraïens grondgebied. Mij is verteld dat de Oekraïense strijdkrachten zich de afgelopen tien dagen niet noemenswaardig door de Russische verdediging hebben heen gevochten. Ze hebben nog maar twee vierkante kilometer door Rusland ingenomen gebied teruggewonnen. In dat tempo, zei een geïnformeerde functionaris, zou het Zelensky’s leger 117 jaar kosten om het land te bevrijden van de Russische bezetting.
De pers in Washington lijkt de laatste dagen langzaam grip te krijgen op de enorme omvang van de ramp, maar er is geen enkel openbaar bewijs dat president Biden en zijn hoge medewerkers in het Witte Huis en de medewerkers van het Ministerie van Buitenlandse Zaken de situatie begrijpen.
Poetin heeft nu de volledige controle, of bijna de volledige controle, over de vier Oekraïense oblasten – Donetsk, Kherson, Lubansk, Zaporizhzhia – die hij op 30 september 2022 publiekelijk annexeerde, zeven maanden nadat hij de oorlog begon. De volgende stap, ervan uitgaande dat er geen wonder gebeurt op het slagveld, is aan Poetin. Hij zou gewoon kunnen stoppen waar hij nu is en afwachten of de militaire realiteit door het Witte Huis wordt geaccepteerd en of er een staakt-het-vuren wordt nagestreefd, waarbij formele besprekingen over het einde van de oorlog worden gestart. Volgend jaar april zijn er presidentsverkiezingen in Oekraïne, en de Russische leider zou daar kunnen blijven wachten – als die plaatsvinden. President Volodymyr Zelensky van Oekraïne heeft gezegd dat er geen verkiezingen zullen zijn zolang het land onder staat van beleg staat.
De politieke problemen van Biden met betrekking tot de presidentsverkiezingen van volgend jaar zijn acuut – en overduidelijk. Op 20 juni publiceerde de Washington Post een artikel gebaseerd op een Gallup-peiling met de kop “Biden should’t be as Unpopular as Trump – but He Is.” Het artikel bij de peiling door Perry Bacon, Jr., zei dat Biden “bijna universele steun heeft binnen zijn eigen partij, vrijwel geen steun van de oppositiepartij en verschrikkelijke cijfers onder onafhankelijken.” Biden worstelt, net als eerdere Democratische presidenten, schreef Bacon, “om aansluiting te vinden bij jongere en minder betrokken kiezers.” Bacon had niets te zeggen over Biden’s steun voor de oorlog in Oekraïne omdat de peiling blijkbaar geen vragen stelde over het buitenlands beleid van de regering.
De dreigende ramp in Oekraïne en de politieke implicaties ervan zouden de Democratische leden van het Congres die de president steunen, maar het niet eens zijn met zijn bereidheid om vele miljarden aan goed geld naar kwaad geld te gooien in Oekraïne in de hoop op een wonder dat niet zal komen, wakker moeten schudden. Democratische steun voor de oorlog is nog een voorbeeld van de groeiende ontkoppeling van de partij van de arbeidersklasse. Het zijn hun kinderen die in de oorlogen van het recente verleden hebben gevochten en in elke toekomstige oorlog kunnen vechten. Deze kiezers hebben zich in steeds grotere getale afgekeerd naarmate de Democraten dichter bij de intellectuele en kapitaalkrachtige klassen kwamen.
Als er nog enige twijfel bestaat over de voortdurende seismische verschuiving in de huidige politiek, raad ik u een goede dosis Thomas Frank aan, de veelgeprezen auteur van de bestseller What’s the Matter with Kansas? How Conservatives Won the Heart of America, een boek dat uitlegt waarom de kiezers van die staat zich afkeerden van de Democratische partij en tegen hun economische belangen stemden. Frank deed het in 2016 opnieuw in zijn boek Listen, Liberal: Or, Whatever Happened to the Party of the People? In een nawoord bij de paperbackeditie beschreef hij hoe Hillary Clinton en de Democratische Partij de fouten die in Kansas werden gemaakt, herhaalden – maak dat maar groter – op weg naar het verlies van een zekere verkiezing aan Donald Trump.
Het is misschien verstandig voor Joe Biden om eerlijk te zijn over de oorlog en de verschillende problemen die deze voor Amerika met zich meebrengt – en om uit te leggen waarom de geschatte meer dan 150 miljard dollar die zijn regering tot nu toe heeft uitgegeven, een zeer slechte investering bleek te zijn.
Een gezellige man lijkt me Prigozhin.
Ik pleit voor amnestie voor hem in Nederland.
Prigozhin heeft een spontaan karakter, daarom is hij soms ook kwaad. Begrijpelijk.
Geef de man asiel. De praatprogramma’s beginnen hier ook uit te drogen, met altijd hetzelfde.
Normaal gesproken was een asielzoeker een politiek vluchteling van enige allure die enkel door tussenkomst van de minister van Buitenlandse Zaken zeldzaam, niet meer dan eens in de zoveel jaar, toegang kreeg. Bovendien is Prigozhin Jood, en na alle gedoe over Poetin zijn we hem verplicht.
@John, ja inderdaad over die praatprogramma´s. Ik kijk daarom ook helemaal nooit meer, hahaha.
Ander perspectief: https://www.corbettreport.com/interview-1813-wtf-just-happened-in-russia-with-rolo-slavskiy/ Putin is niet meer dan een huwlijkstherapeut tussen oligarchen, was tot nu toe erg succesvol maar heeft hier de bemiddeling verloren tussen Shoigu en Prigozhin. Hij had Shoigu moeten dwingen Prigozhin gewoon de wapens moeten geven waar hij recht op had