Poetin leerde van zijn fouten en geeft ons vandaag kostbare lessen

Echte “multipolariteit” zal alleen levensvatbaar zijn als er geen imperiale machten meer zijn, dat wil zeggen, als de huidige politieke en economische regimes van de grote kapitalistische machten, de VS en Europa, ophouden te bestaan.

In zijn interview met de Amerikaanse journalist Tucker Carlson noemde president Vladimir Poetin een feit dat, voor degenen – zoals ik – die 20 jaar geleden de internationale politiek niet volgden, surrealistisch lijkt, schrijft Eduardo Vasco.

De Russische leider verwees naar een ontmoeting die hij had met de toenmalige Amerikaanse president Bill Clinton in het Moskouse Kremlin.

“Ik vroeg hem: ‘Bill, als Rusland het NAVO-lidmaatschap ter sprake zou brengen, denk je dat het mogelijk zou zijn?'” vertelde Poetin aan Carlson. “Clinton antwoordde: ‘Het zou interessant zijn, ik denk het wel! Op de avond van diezelfde dag, toen de twee elkaar weer ontmoetten voor een diner, was Clintons mening radicaal veranderd. ‘Ik heb met mijn team gesproken. Het is nu niet mogelijk’,”, zei Clinton volgens Poetin.

“Als hij ‘ja’ had gezegd, zou het proces van toenadering zijn begonnen, en uiteindelijk had dit kunnen gebeuren als we een oprecht verlangen van de partners hadden gezien,” legde hij uit aan Carlson.

Een paar dagen na dit beroemde interview dat de hele wereld overging, zond de BBC een interview uit met een voormalig hoofd van de NAVO waarin de intenties van Poetin om begin jaren 2000 lid te worden van de militaire alliantie werden bevestigd. “We hadden een goede relatie,” onthulde George Robertson.

De Poetin die hij ontmoette “wilde samenwerken met de NAVO” en “was heel, heel anders dan deze bijna megalomane van vandaag,” herinnert het historische lid van de Britse Labor Party, fervent verdediger van de slavernij van Schotland onder het Engelse juk – ook al is hij Schots – en die niet beseft dat het hem aan absolute moraliteit ontbreekt om de Russische interventie in Oekraïne te bekritiseren.

Met alle arrogantie van een Brit die nog steeds denkt dat hij de wereld bezit, gaf Robertson aan dat de imperialistische mogendheden die onder zijn mandaat aan het hoofd van de NAVO de aanval op Joegoslavië beëindigden en de invasies van Afghanistan en Irak begonnen, niet met Rusland wilden omgaan als gelijke, maar eerder als vazal binnen de organisatie.

Poetin begreep de boodschap toen misschien nog niet helemaal. Hij was zich nog niet bewust van de expansionistische aspiraties van de NAVO. Hij vocht tegen Tsjetsjeense moslimseparatisten, die terroristische aanvallen uitvoerden op Russisch grondgebied. Daarom voelde hij de noodzaak om de beruchte “oorlog tegen het terrorisme” van George W. Bush te steunen.

In feite waren de relaties tussen Rusland en het Westen tot dan toe relatief goed geweest sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Jeltsin was een lieveling van de “internationale gemeenschap”, net als Gorbatsjov. Maar de economische verwoesting die de neoliberale schok veroorzaakte, beviel een belangrijk deel van de Russische elite niet, vooral de militairen niet.

De politieke, economische en sociale crisis werd niet opgelost. In 1998 waren acht van de tien boerderijen failliet gegaan en hadden 70.000 staatsfabrieken hun deuren gesloten. In 1994 leefde een derde van de Russen onder de armoedegrens en zelfs tien jaar later bevond 20% zich nog steeds in deze situatie. Rusland had 10% van zijn bevolking verloren door kapitalistische wreedheid. Zelfmoord, moord, alcoholisme, drugsgebruik, seksueel overdraagbare aandoeningen en prostitutie waren exponentieel toegenomen. Enorme straatdemonstraties uitten het ongenoegen van de bevolking, wat er bijna toe leidde dat de communistische partij weer aan de macht kwam. De president van het land was een dronkaard en de Tsjetsjeense oorlog dreigde zich naar andere regio’s uit te breiden en Rusland te balkaniseren – de deling van Joegoslavië vond parallel aan de Russische crisis plaats.

Poetin kwam aan de macht als natuurlijke opvolger van Jeltsin. Maar de werkelijke omstandigheden in Rusland (intern en extern) dwongen hem om een tegenovergestelde weg in te slaan. De interne sociale druk kwam bovenop de tweederangsbehandeling van de Westerse mogendheden en de NAVO-bewegingen in de richting van de grens.

Hij begon met het stabiliseren van de interne situatie. Hij renationaliseerde belangrijke bedrijven in de gas-, olie- en luchtvaartsector, zoals Rosneft, Yukos (opgegaan in Rosneft), Gazprom en Aeroflot en creëerde RZD om het transportsysteem te controleren. Het begunstigde ook nationale kapitalisten (of “oligarchen”, volgens de propaganda van internationale bankiers) ten nadele van buitenlanders. Tegelijkertijd bestreed hij de separatisten met ijzeren vuist, herwon de controle over de Kaukasus, pacificeerde de regio en verenigde het land volledig.

Ondanks het feit dat de VS Poetins oorlog tegen de Tsjetsjenen officieel steunde, voerden ze eigenlijk een tweesporenbeleid. Tegelijkertijd was het in het belang van de imperialistische mogendheden om Rusland te verdelen om het nog meer te verzwakken dan ze al deden met de val van de USSR. Immers, zelfs als de regering van een bepaald land een bondgenoot is, is het altijd beter voor het imperialisme om zijn grondgebied te verkleinen om zijn overheersing te vergemakkelijken.

Hoewel ze de Russische integratie niet accepteerden, kochten de imperialistische mogendheden de voormalige bondgenoten van Moskou en namen ze op in de NAVO. In 1999 sloten Tsjechië, Hongarije en Polen zich aan bij de alliantie. In 2004 was het de beurt aan Bulgarije, Slowakije, Slovenië, Estland, Letland, Litouwen en Roemenië. In 2009 kwamen Albanië en Kroatië erbij. Rusland werd militair omsingeld, met wapens op zijn grondgebied gericht, door dezelfde mensen die op dat moment Irak en Afghanistan al hadden verwoest.

De Oranjerevolutie in Oekraïne in 2004 en de oorlog in Ossetië in 2008 versterkten de argumenten van degenen die waarschuwden voor een reële bedreiging voor Rusland. Maar blijkbaar waren deze stemmen nog niet dominant in het Kremlin. Moskou – en trouwens ook Peking – stond de Amerikaanse, Britse en Franse bombardementen op Libië en de daaropvolgende executie van Muammar Kadhafi toe, in de naïeve veronderstelling dat het Westerse imperialisme het daarbij zou laten.

Maar de Russen leerden van recente ervaringen. Poetins beroemde toespraak op de Veiligheidsconferentie van München in 2007, waarin hij kritiek uitte op pseudodemocratische demagogie, het unipolaire model en imperialistisch expansionisme en de bijbehorende veroveringsoorlogen, gaf aan dat Rusland al begreep wat imperialisme is. Poetin sprak voor het eerst tot alle wereldleiders over het gevaar van de uitbreiding van de NAVO naar de grenzen van Rusland. Hij noemde ook de oneerlijke en extreme ongelijkheid in de economische relaties tussen rijke en arme landen en haalde het voorbeeld van zijn land aan.

“Meer dan 26% van de oliewinning in Rusland wordt uitgevoerd door buitenlands kapitaal. Probeer maar eens een vergelijkbaar voorbeeld te vinden waarbij Russische bedrijven zo uitgebreid deelnemen aan belangrijke economische sectoren in Westerse landen. Deze voorbeelden bestaan niet. Ik zou ook willen herinneren aan de pariteit van buitenlandse investeringen in Rusland en de investeringen die Rusland in het buitenland doet. Ze is ongeveer 15 tegen 1. Lange tijd werd ons meer dan eens verteld over vrijheid van meningsuiting, vrijheid van handel en gelijke kansen, maar om de een of andere reden uitsluitend met betrekking tot de Russische markt.” – Deze uitspraak heeft een betekenis die zelfs vandaag de dag voor de meeste mensen onbegrijpelijk is.

Rusland veranderde definitief van standpunt na de volledige vernietiging van Libië. Van een geloof in samenwerking met degenen die hem wilden onderdrukken, ging hij over op een beleid van verdediging tegen die onderdrukking. Toen de VS, het VK en Frankrijk in Syrië probeerden te herhalen wat ze in Libië hadden gedaan, gebruikten Moskou en Peking uiteindelijk hun vetorecht in de VN-Veiligheidsraad. Ze realiseerden zich dat de crisis van 2008 de imperialistische naties zou dwingen om de uitbuiting van de rest van de landen te verdiepen om hun monopolies te redden en het behoud van de oude en verrotte wereldorde te verzekeren. En Rusland en China, met hun natuurlijke hulpbronnen, grote consumentenmarkt en tegelijkertijd economisch en militair potentieel, zouden zeker belangrijke doelwitten van deze aanval zijn.

Rusland was echter nog niet opgewassen tegen de dreigende dreigingen. Daarom kon het de staatsgreep van 2014 in Oekraïne niet voorkomen. Vanaf dat moment leerde het zijn economie aan te passen aan de sancties die de VS en Europa oplegden vanwege de herinlijving van de Krim en versnelde het de ontwikkeling en modernisering van zijn militaire macht.

Maar op hetzelfde moment dat de imperialistische agressie tegen kleine naties toenam – met de gedeeltelijke invasie van Syrië door de VS en de totale invasie van Mali door Frankrijk en met de staatsgrepen in Azië en vooral in Latijns-Amerika – verhevigde de crisis in het centrum van het imperialistische systeem. Het uitte zich vooral op Brexit en politieke polarisatie in de VS. De crisis die begon in 2008, in plaats van overwonnen te worden, vertoonde tekenen van terugkeer. De imperialistische krachten vertoonden tekenen van zwakte.

Uiteindelijk opende de plotselinge verdrijving van de Verenigde Staten door de Taliban in Afghanistan, in 2021, de weg waar Rusland zo naar verlangde om te reageren op de verstikking die het werd opgelegd. De militaire interventie in de oorlog in Oekraïne (oorlog die begon in 2014) voltooit twee jaar die de wereld laten zien dat Rusland de les van de afgelopen 30 jaar heeft geleerd. De regering van Vladimir Poetin vertrouwt het imperialisme niet langer en probeert een tegenaanval in te zetten. En terwijl ze met stomheid geslagen toekeken hoe het Russische leger zich tegen de NAVO keerde en “nee” zei tegen de inname van Oekraïne om Rusland aan te vallen, ontdekten de mensen van de wereld dat het tijd is om te doen wat de Russen – en daarvoor de Afghanen – deden. De spectaculaire operatie Storm van al-Aqsa en de heldhaftige verzetsoorlog van de Palestijnen tegen de zionisten was alleen mogelijk omdat de Taliban de weg openden en de Russen deze uitbreidden, waardoor het hele imperialistische wereldsysteem aan het wankelen werd gebracht.

Het lijdt geen twijfel dat andere onderdrukte naties het voorbeeld van Rusland zullen volgen. In feite heeft Moskou sinds 2022 een groeiend aantal medestanders aangetrokken voor zijn voorstel om de Westerse hegemonie te bestrijden.

Poetin dacht dat hij als gelijken kon deelnemen aan de verdeling van de wereld, zoals Stalin had gedacht. Maar de imperialistische club is al lange tijd gesloten voor nieuwe leden. Omdat Poetin slimmer is dan Stalin – en bijna alle hedendaagse nationale leiders – liet hij de vooruitzichten op samenwerking met de NAVO varen en veranderde hij (godzijdank!) in een “megalomaan”, in de woorden van George Robertson.

Er moet nog maar één obstakel overwonnen worden voordat de Russen een 10 krijgen voor hun huiswerk: De volledige onafhankelijkheid van Rusland van de grote kapitalistische machten. Dit is in feite het grootste obstakel. Er is nog steeds een belangrijke invloed van de oude imperialistische orde op de Russische economie, politiek en samenleving, ondanks de spectaculaire vooruitgang van de afgelopen jaren.

Dit niveau van onafhankelijkheid kan alleen worden bereikt met een overwinning op de imperialistische machten. Dat wil zeggen, een overwinning op de wereldheerschappij van het imperialisme. Echte “multipolariteit” zal alleen levensvatbaar zijn als er geen imperiale machten meer zijn, dat wil zeggen, als de huidige politieke en economische regimes van de grote kapitalistische machten, de VS en Europa, ophouden te bestaan. Wanneer het internationale kapitalistische systeem overwonnen is en er dus een einde komt aan het tijdperk van uitbuiting van de ene natie door de andere. Helaas hangt dit niet meer van Rusland af. Maar zijn actie tegen deze internationale orde is een kostbare steun voor andere volkeren, die het proces van afbraak van deze oude orde versnelt en ons aanmoedigt om te geloven dat een andere wereld mogelijk is.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De Westerlingen kunnen maar beter wakker worden en beseffen dat de Russen echt kwaad zijn

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: