Plan B van de VS: Europa voor de nabije toekomst een verarmde, politiek irrelevante woestenij

De lange oorlog waarin de NAVO Rusland wilde meeslepen zal waarschijnlijk niet plaatsvinden, maar de deïndustrialisatie van Europa doemt op. Het lijkt erop dat er in de VS toch een Plan B is; een plan waarvan de kern bestaat uit het opofferen van Europa.

Nu heeft Emmanuel Macron tegenover Joe Biden zijn verontwaardiging geuit over de Inflatieverminderingswet (Inflation Reduction Act, IRA), die met zijn subsidies voor industriële bedrijven, samen met de verstikking van de West-Europese energievoorziening, de Europese industrie dreigt op te zuigen als een stofzuiger. Of zoals de blauwe Elise in de tekenfilms van de jaren zestig; behalve dat de Europese regeringen niet de sluwheid hebben van de mier die zich met succes verzet tegen het feit dat hij in zijn slurf wordt gezogen, schrijft Dagmar Henn.

Je zou bijna kunnen zeggen dat er nu een logisch totaalpakket ontstaat, waarvoor het opblazen van Nord Stream een noodzakelijk onderdeel was. Want zelfs de door de IRA beloofde subsidies zouden niet voldoende zijn om van de Verenigde Staten met succes het enige geïndustrialiseerde land in zijn omgeving te maken; daarvoor zou men ook over het bijbehorende geschoolde personeel moeten beschikken. Dit werkt echter alleen als de levensomstandigheden in West-Europa zo miserabel worden dat deze laatste gewillig zijn koffers pakt en het bedrijf volgt.

Enige tijd geleden circuleerde dit vermeende RAND-document, dat precies zo’n strategie als thema had: een redding van de Verenigde Staten door de deïndustrialisatie van Europa, dat dan een afnemer van Amerikaanse producten zou worden.

De effecten van de IRA, die nu ook door de Franse en Duitse regering worden verwacht, passen in deze strategie. Dat roept de vraag op welke doelen de VS of verschillende facties daar eigenlijk nastreven. En wat is het verband tussen deze doelstellingen?

Duidelijk is dat plan A, dat vooral door de neocons wordt nagestreefd, gericht is op het behoud van de Amerikaanse dominantie. De kaarten hiervoor waren vanaf het begin slecht; onder andere omdat de kern van deze plannen, namelijk om Rusland en China afzonderlijk aan te kunnen pakken, nooit een realistische basis heeft gehad.

De Indiase blogger Seshadri Kumar verwoordde het heel duidelijk en begrijpelijk: “In het onwaarschijnlijke geval dat Rusland in zijn eentje deze oorlog lijkt te verliezen, zal China Rusland voldoende steun bieden (zowel economisch als militair) om dit te voorkomen, want als Rusland onder controle van de VS komt, is China het volgende doelwit. Dit zou een herhaling betekenen van de westerse overheersing van China, een herhaling van de “eeuw van vernedering” waarover elke Chinees op school leert en die hij koste wat het kost wil voorkomen. Dit staat in het bewustzijn van elke Chinese burger gegrift.”

De grens tussen Rusland en China is, afgezien van die met Mongolië, de langste die China heeft met welk land dan ook, en Rusland is het enige buurland dat een echte bedreiging zou vormen als tegenstander. Een door de VS gecontroleerd Rusland zou voor China precies hetzelfde zijn als een door de VS gedomineerd Oekraïne voor Rusland.

Ondertussen is het duidelijk zichtbaar dat de wens van de NAVO om Rusland aanzienlijk te verzwakken door middel van een lange oorlog in Oekraïne ook niet zal uitkomen, simpelweg omdat de NAVO niet over het benodigde personeel of de benodigde wapens beschikt om dat te doen. Voor deze strategie is de manier waarop de Europese industrie momenteel wordt behandeld zelfs contraproductief – de hogere energiekosten en de neiging tot emigratie treffen ook het militair-industriële complex van Europa. Maar zelfs als deze plannen succesvol zouden zijn vanuit het perspectief van de VS, zou een dergelijke verplaatsing leiden tot een langdurige terugval van de productie in een situatie waarin de huidige productie al onvoldoende is. Het IRA-geld zou bijzonder verleidelijk zijn voor Duitse bedrijven in deze sector omdat de meeste daarvan een gemengde civiel-militaire productie hebben; maar zelfs als grotere delen van het personeel zouden worden meegenomen, zouden zij maandenlang niet of slechts in zeer beperkte mate kunnen werken.

De inspanningen om de industrie van Europa naar de VS te lokken staan dus lijnrecht tegenover de intenties om een lange oorlog te voeren in Oekraïne. Dit roept de vraag op of dit doel in de VS eigenlijk nog wel dominant is. Want inmiddels is ook daar gebleken dat er geen oorlog kan worden gevoerd zonder de bijbehorende productie, en dat zelfs de bereidheid om de laatste Oekraïner op te branden daar niets aan verandert.

Aangezien de Verenigde Staten nu tot in Zuid-Korea gaan om nog wat granaten te vinden – Oekraïne zou er nog maar 2.000 per dag kunnen afvuren, tegenover 50.000 tot 60.000 van Rusland, zou zelfs met dit lage verbruik de hele Zuid-Koreaanse levering, als die al aankomt, slechts 60 dagen meegaan – moet het zelfs voor de neocons inmiddels duidelijk zijn dat het Oekraïense front niet veel langer kan worden vastgehouden. Aangezien alles wat de NAVO te bieden heeft al bij elkaar is geschraapt, blijft er, afgezien van de gebruikelijke ondermijningsmanoeuvres, niets anders over dan maximaal te escaleren, tot en met een nucleaire confrontatie, om Plan A verder uit te voeren.

Maar blijkbaar is er een Plan B, waarvan we op het punt staan getuige te zijn – dat, zoals het veronderstelde RAND-document suggereerde, het verlies van de suprematie inhoudt en ervan uitgaat dat de VS er slechts in zullen slagen de controle over een klein gebied te behouden, namelijk de westerse kernlanden. Binnen dit Plan B dient het conflict in Oekraïne vooral om de West-Europeanen zo ver mogelijk van Rusland te verwijderen, waardoor de energievoorziening wordt afgesneden en de voormalige industrielanden vervolgens tot gewillige markten voor Amerikaanse producten worden gemaakt.

Het is de vraag of deze strategie überhaupt kan werken, want met de industrie zouden ook de inkomens in Europa instorten, zou de beoogde afzetmarkt in dezelfde mate afnemen en bovendien zouden zowel in Europa als in de VS de pensioeninkomsten uit de rest van de wereld, die dan worden afgesneden, verdampen. De voortzetting van de sanctiestrategie, de uitbreiding ervan naar China, zou uiteindelijk neerkomen op precies zo’n scheiding; twee volledig losgekoppelde sferen van productie, handel en valuta, waarvan de ene het model van de multipolaire wereld met betrekkingen tussen gelijken zou verwezenlijken, terwijl de andere zou veranderen in een soort neo-absolutisme met een zonnekoning uit Washington.

Terwijl de voorstanders van plan A erop hadden gerekend om met behulp van de sancties daadwerkelijk een economische blitzkrieg tegen Rusland uit te voeren, zouden de voorstanders van plan B juist het huidige resultaat met de sancties hebben beoogd; zij gingen er echter waarschijnlijk van uit dat de VS uiteindelijk een veel grotere invloedssfeer zouden overhouden. De speculatie met voedsel- en energieprijzen en de renteverhogingen in de VS, samen met de eisen van “klimaatbescherming”, moesten immers de oude koloniale ketens vernieuwen. Tot dusver hebben deze inspanningen echter eerder het tegenovergestelde effect gehad; het conflict in Oekraïne blijkt in feite een katalysator te zijn die de voorheen trage beweging in de richting van de BRICS en een nieuwe structuur van mondiale economische betrekkingen enorm heeft versneld.

Dit zou de aanval op Nord Stream kunnen verklaren, die in de context van Plan A niet echt zinvol is – ammoniak wordt gewonnen uit aardgas, ammoniak is niet alleen nodig bij de productie van kunstmest, maar ook bij de productie van explosieven, die op hun beurt onontbeerlijk zijn als men de wapenproductie werkelijk zodanig wil opvoeren dat men iets heeft tegen de hoeveelheden Russische granaten. Het is één ding om contracten binnen te halen voor het militair-industrieel complex en een zo groot mogelijke hap uit de nationale begroting in zijn kas te stoppen, maar zoals de praktijk bewijst, garandeert dit niet dat er iets mee gedaan kan worden (zoals deze mooie video van een F-35 bijvoorbeeld bewijst), laat staan dat de kwantiteit en kwaliteit nuttig zijn in een confrontatie met een tegenstander van minstens gelijke sterkte. De laatste tijd wordt er nog steeds geld gegooid in het zwarte gat dat Oekraïne heet, maar contracten voor wapens die pas over twee of drie jaar worden geproduceerd zijn, zoals de situatie in Oekraïne laat zien, slechts cadeautjes aan de wapenbedrijven zonder enig praktisch nut.

Het moment dat Nord Stream wordt opgeblazen zou dan het moment zijn geweest waarop het besef dat de strijd in Oekraïne verloren is, zou hebben geheerst en de voorstanders van Plan B, dat het noodzakelijk maakt om de Europese industrie uit te hongeren, de overhand zouden hebben gekregen. Dit zou ook de verdere intensivering van de anti-Russische retoriek kunnen verklaren. Want het heeft geen zin in verband met Oekraïne, omdat het geen extra voordeel oplevert in de confrontatie met Rusland en directe militaire betrokkenheid zou de voorstanders van Plan A goed uitkomen, maar ook de voorwaarde van overeenkomstige productie. Het enige doel dat ontwikkelingen zoals de resolutie van het Europees Parlement of nu de resolutie van de Bondsdag over de “Holodomor” kunnen dienen, is ervoor te zorgen dat zelfs na een nederlaag in Oekraïne en dus een einde aan de oorlog, de kloof tussen de EU-landen en Rusland blijft bestaan. Het zijn dus uiteindelijk niet alleen de sancties, maar ook deze propagandistisch overdreven resoluties die tegen Rusland gericht lijken te zijn, maar zich eigenlijk richten op de Europese geïndustrialiseerde landen.

Daarbij dienen deze politieke acties om de hele politieke staf als het ware te gijzelen. Want plan B heeft tijd nodig om effect te sorteren; een te verwachten Oekraïense nederlaag zou uiterlijk na enkele maanden aanleiding geven tot de verleiding om op basis van de nieuwe realiteiten op de een of andere manier een toekomst voor de landen van de EU veilig te stellen, d.w.z. een manier te zoeken om de betrekkingen met Rusland te herstellen. Hoe meer “Holodomor”-achtige beslissingen er worden genomen, hoe moeilijker het wordt om zelfs maar een overeenkomstige wens in het politieke debat te brengen, en hoe nauwer het persoonlijke politieke lot van degenen die handelen verbonden is met de voortzetting van de huidige koers; zij kunnen deze niet veranderen zonder tegelijkertijd hun carrière te beëindigen, zelfs als zij beseffen dat zij daarmee hun eigen land de grootst mogelijke schade berokkenen.

Zolang de twee Nord Stream-pijpleidingen operationeel waren, was het in principe mogelijk om ze op elk moment te heropenen en zo de deïndustrialisatie te stoppen. Nu, na het einde van het Oekraïense drama, zou de tijd die nodig is om de pijpleidingen te herstellen nog eens komen bij de tijd die nodig is voor voldoende gezond verstand om de betrekkingen te willen normaliseren. Mits er geen abrupte politieke omwentelingen in West-Europa plaatsvinden, is verdere propagandistische verergering goed voor nog minstens een paar maanden, misschien zelfs jaren. Dit zou elke mogelijkheid om het sloopplan tegen te houden wegnemen.

Als men rekening houdt met het probleem dat idealiter de productiefaciliteiten, inclusief een deel van het personeel, moeten worden verplaatst, zou zelfs een verdere grootschalige vlucht uit Oekraïne, met name naar Duitsland, bevorderlijk zijn voor deze plannen. Want hoe schrijnender de situatie daar, hoe groter de bereidheid om te volgen naar de nieuwe woonplaats. Vooral als na een nederlaag de restanten van de hele ideologische eenheden “naar huis naar het Reich” stromen, compleet met wapens, moordervaring en nazistische sentimenten.

Welnu, Plan A is publiekelijk geuit, de voorstanders ervan zijn bekend, en het is ook zichtbaar dat het grotendeels mislukt is, tenzij de voorstanders ervan toch het risico van wereldwijde vernietiging willen lopen. Plan B is een veronderstelling op basis van de ontwikkelingen van de afgelopen maanden, een veronderstelling waarvoor indirect bewijs bestaat, maar geen hard bewijs. Voor het grootste deel van de wereld zou een overgang van Plan A naar Plan B het afwenden van een groot gevaar betekenen en de praktische erkenning van een Amerikaanse nederlaag; voor Duitsland en Europa is het echter de stap van de kikker in de kookpan. Want terwijl de VS zichzelf zouden kunnen stabiliseren met behulp van de teruggetrokken industrie, zij het tegen hoge kosten, zou Europa voor de nabije toekomst een verarmde, politiek irrelevante woestenij zijn.

Het ergste is dat dit gunstig zou zijn voor de rest van de wereld, omdat een volledige economische en politieke destabilisatie van de Verenigde Staten veel gevaarlijker zou zijn. Om dit te voorkomen zou echter ten minste een deel van de inkomsten die als koloniale huur zijn binnengekomen, moeten worden vervangen door echte productie. Maar het idee om zo misschien bij te dragen aan het voortbestaan van de mensheid zal ook niet warmte brengen in de hongerige en koude Europese winters van de toekomst.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Deze winter zal zwaar zijn, maar de volgende zal nog erger zijn – EU

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: