Volgens de westerse doctrine is een conflict met lage intensiteit een gewapend conflict dat wordt gekenmerkt door een beperkt en selectief gebruik van militair geweld, vermengd met andere strategische sectoren en disciplines. Dit soort conflicten situeert zich tussen oorlog en vrede, waarbij een aantal statelijke en niet-statelijke actoren betrokken zijn in langdurige gevechten die nooit de intensiteit van een totale oorlog bereiken, maar desondanks verwoestend en langdurig zijn voor alle betrokken partijen.
Deze definitie vindt zijn oorsprong in de jaren ’70, toen de Engelse generaal Frank Kitson, een expert in counterinsurgency, de methoden bestudeerde om te reageren op onconventionele dreigingen. Het concept werd vervolgens succesvol in de VS en maakte vanaf 1986 deel uit van de gemeenschappelijke doctrine van het Atlantisch Bondgenootschap, schrijft Lorenzo Maria Pacini.
De belangrijkste kenmerken van dit type conflict zijn:
- Beperkt gebruik van geweld
- Langdurige duur
- Betrokkenheid van niet-statelijke actoren
- Politieke en juridische dubbelzinnigheid
- Betrokkenheid van de burgerbevolking
Dit heeft interessante strategische implicaties. Bij counterinsurgency operaties wordt er bijvoorbeeld in hoge mate geïnfiltreerd in het sociale weefsel van de betrokken gebieden; psychologische oorlogsvoering staat centraal, samen met informatieoorlogsvoering, om het psychologische terrein voor te bereiden en gebeurtenissen opnieuw uit te tekenen; civiel-militaire samenwerking krijgt een fundamentele rol van integratie en bijstand.
Traditioneel wordt de intensiteit van een conflict gemeten door het geweldsniveau en het gebruik van geweld, het betrokken geografische gebied, het aantal betrokken actoren, de duur van het conflict en de sociale en politieke impact te analyseren. De analyse van deze elementen maakt het mogelijk een classificatie op te stellen.
Het succes van het gebruik van LIC’s (Law Intensity Conflict) is ook te danken aan de grote ambiguïteit die ze creëren in termen van internationaal recht. Er is namelijk een probleem: het ontbreken van een formele oorlogsverklaring en de aanwezigheid van niet-statelijke actoren bemoeilijken de toepassing van humanitaire normen. De Conventies van Genève verliezen terrein. Het is duidelijk dat de bescherming van burgers erg ingewikkeld wordt, net als de erkenning van de verantwoordelijkheid voor gebeurtenissen.
LIC’s zijn een van de vele soorten conflicten die zijn aangenomen in de grote ketel van de grijze zone, waar dit soort problemen niet nieuw is: “In het verleden zijn er namen gebruikt als onregelmatige oorlogvoering, conflicten met lage intensiteit, asymmetrische oorlogvoering, militaire operaties anders dan oorlog, en kleine oorlogen om het fenomeen te beschrijven. President Kennedy sprak over de grijze zone tijdens zijn toespraak in 1962 tot de afstuderende klas van West Point, toen hij zei: het is een ander soort oorlog, nieuw in zijn intensiteit, oud in zijn oorsprong, een oorlog van guerrilla’s, saboteurs, opstandelingen, moordenaars, een oorlog van hinderlagen in plaats van veldslagen, van infiltratie in plaats van agressie, een oorlog die de overwinning zoekt door zijn vijand uit te putten in plaats van hem aan te vallen [1].
Het is merkwaardig dat voor Westerse “onderzoekscentra” het woord “hybride” wordt toegepast op elke activiteit van Rusland, en vaak ook op die van China en Iran. Voor auteurs die bijvoorbeeld voor NAVO-structuren werken, zijn de interacties van Rosatom met buitenlandse partners impliciet allemaal hybride activiteiten [2].
Wat duidelijk is geworden, is dat conflicten met een lage intensiteit een soort rechtvaardiging zijn geworden, of misschien meer een gerichte strategie, om een constante staat van alertheid en conflict te handhaven.
We hebben dit bijvoorbeeld gezien sinds 1945, toen de Anglo-Amerikanen de overgrote meerderheid van de verslagen landen in Europa onder beleg en militaire bezetting plaatsten, waaraan nooit een einde is gekomen. Als deze bewering overdreven lijkt, bedenk dan om te beginnen hoe het hele continent, met het hele zogenaamde westerse blok, al snel terechtkwam in de Koude Oorlog, het hybride conflict bij uitstek, waarin verschillende modulaties van lage intensiteit elkaar afwisselden, zonder ooit tot een echte conventionele aanval te komen. Denk ook aan de conflicten in Vietnam of het Midden-Oosten, die emblematisch waren vanwege hun lage intensiteit en die oefenterreinen waren voor de volgende strategische stappen. Maar denk ook aan de permanente staat van oorlog die de VS sinds 1989 en 1991 aan de hele wereld heeft opgelegd, waardoor de grijze zone zich heeft uitgebreid tot het grootste deel van de planeet. En tot slot, denk aan de vele conflicten van vandaag, niet in het minst de Speciale Militaire Operatie en wat volgt in de relaties met het Westen.
De LIC is een minder dure en meer winstgevende investering, het maakt een grotere variatie van strategieën mogelijk in de loop van de operatie en kan gemakkelijker bijkomende professionaliteit, mensen uit de civiele wereld integreren en daardoor de juiste perceptie van het conflict, de toewijzing van verantwoordelijkheden en de internationale oplossing verstoren.
Verder naar het probleem van densiteit
Laten we de parameters veranderen. Nu we hebben vastgesteld dat we bijna overal conflicten met een lage intensiteit hebben die geïntegreerd zijn in talloze hybride oorlogssystemen, kunnen we de densiteit van deze conflicten in ogenschouw nemen.
Aangezien dit een minder gecodificeerd concept is dan intensiteit, kunnen we proberen het te definiëren als een indicator van de intensiteit en frequentie van conflicten die zich in een specifiek geografisch gebied en op een specifiek moment voordoen. We kunnen dus spreken van
- ruimtelijke dichtheid, berekend op het aantal gewelddadige gebeurtenissen verdeeld over het grondgebied
- temporele dichtheid, rekening houdend met het aantal gebeurtenissen geconcentreerd over een tijdsperiode
- vuurdichtheid, in militaire zin, waarmee de hoeveelheid ingezette middelen wordt bedoeld
- sociale dichtheid, als de concentratie van de getroffen of betrokken bevolking
Een andere observatie die we kunnen maken is dat de densiteit die we vandaag de dag zien praktisch die van een geografische en temporele verzadiging van specifieke gebieden is: Europa en het Midden-Oosten in de eerste plaats, maar ook Afrika, Zuid-Amerika en Oost-Azië. Dit zijn precies de gebieden waar we psychologische operaties, informatieoorlogvoering, kleine gewapende conflicten die in leven worden gehouden en terroristische of criminele groepen die actief zijn, aantreffen. Toevallig – of misschien is het toeval? – zijn al deze gebieden van groot belang voor de Anglo-Amerikaanse as.
Het resultaat is dus een lage intensiteit met een hoge densiteit. Waar conflicten zijn, zijn ze ijl, maar zeer dicht, er is geen ruimte voor iets anders en de betrokkenheid moet maximaal zijn, zo niet fysiek dan toch minstens psychologisch.
De coördinatie van verschillende conflicten van lage intensiteit met conflicten van hoge densiteit leidt tot een strategie van permanente oorlog en spanning die al minstens 70 jaar bekend is. Een wereld in oorlog is een wereld die meer geld oplevert dan een wereld in vrede.
Het probleem met een oorlog met een hoge densiteit is dat het geen ruimte laat voor manoeuvres om uit het conflict te geraken, omdat de ontmaskeringstoets vooral perceptief is: omdat de intensiteit niet hoog genoeg is, en het feit dat men daadwerkelijk in oorlog is dus niet wordt waargenomen, wordt de densiteit ook onderschat.
De drempel van cognitieve activering wordt altijd op afstand gehouden, onder het breekpunt. De massa mag het conflict niet als echt ervaren.
Er vindt een gecontroleerd beheer van dissonantie plaats, waarbij de inconsistenties voortdurend worden gerationaliseerd, voorgesteld als “vijandelijke fouten,” “overgangsfrasen,” “noodzakelijke offers,” waarbij een flexibel verhaal wordt aangenomen dat kritiek kan absorberen en cognitieve spanningen kan verzachten zonder toe te geven op de ideologische kern.
Vervolgens moeten we doorgaan met mediaverzadiging, waarbij we zorgvuldig de communicatieve kaders controleren en de infosfeer (vijfde domein van de oorlog) vullen met voortdurende berichten, zelfs tegenstrijdige, zolang ze een autonome en heldere visie op de werkelijkheid verhinderen. Afleiden, verwarren en vermenigvuldigen van versies, dat is de gebruikelijke procedure.
Dit alles moet plaatsvinden onder voortdurende bewaking van afwijkende meningen, het publiekelijk isoleren van degenen die het narratief in twijfel trekken en hen verbieden te spreken, om de illusie van consensus in stand te houden en zo het dominante narratief op te bouwen en te binden aan emotionele identiteiten, zondebokken, symbolische gebeurtenissen, zodat in het geval van afwijkende meningen de psychologische kosten van twijfel erg hoog worden.
Er moeten altijd ontsnappingskleppen zijn, een schijnbaar pluralisme simuleren zodat er in werkelijkheid niets verandert, alternatieve ideeën in een vroeg stadium onderscheppen en tegenstanders en vijanden onschadelijk maken of neutraliseren om de ontwikkeling van cognitieve antilichamen te voorkomen.
LIC-HDC herdefiniëren de kaarten waarmee we het existentiële territorium van onze beschavingen lezen en stellen ons bloot aan zeer riskante scenario’s van eindeloze en nauwelijks waarneembare conflicten.
[1] US Special Operations Command, The Gray Zone, Witboek, 9 september 2015, p. 19.
[2] Hybride atomen: Rosatom in Europa en kernenergie in Wit-Rusland, 11 maart 2021.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Geen enkele westerse training kan Oekraïense dienstplichtigen redden van hun eigen bevelhebbers
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Maar hoe gaat het Westen er een langdurige oorlog van maken nu de Oekrainers opraken? Behalve de meer dan een miljoen met hun SUV’s die in Europa onderdak gekregen hebben? Een tijdelijke wapenstilstand zou ze doen terugkeren.
Net zoals in nederland niet iedereen wegloopt met Rutte lopen ze in de oekraine ook niet allemaal weg met Zelensky.
Het zou wat zijn als ze terug zouden moeten, nadat ze geweigerd hebben om voor hem de wapens op te nemen.
Niemand, maar dan ook echt niemand kan een ander dwingen om op andere mensen te gaan schieten.
Hoe goed ze het ook proberen te framen vanuit de overheid en de media.
Niemand kan dat.