Vanaf het begin van de Russische invasie in Oekraïne hebben de Westerse media de ontwikkelingen op het slagveld systematisch verkeerd weergegeven. Keer op keer hebben grote media-organisaties, waaronder The New York Times en The Guardian, militaire “deskundigen” van NAVO-legers en functionarissen van de regeringen van de VS, Groot-Brittannië en Oekraïne – die geen van allen objectieve bronnen zijn – geciteerd om de valse bewering te staven dat Oekraïne de oorlog aan het winnen is of de Russische strijdkrachten tot stilstand heeft gebracht, schrijft Dimitri Lascaris.
Een van de duidelijkste voorbeelden van de leugenachtigheid van de Westerse media is de bewering dat Rusland door de Oekraïense weerstand gedwongen werd een vernederende terugtocht uit Kiev te maken. De Associated Press is een van de vele media-organisaties die dat narratief naar voren hebben gebracht, door op 7 april te melden dat de regering van Vladimir Poetin “op een snelle overwinning had gerekend” door te proberen de hoofdstad van Oekraïne te “bestormen”, maar dat het Russische offensief “mislukt” was:
Toen Russische troepen op 24 februari Oekraïne vanuit het noorden, oosten en zuiden binnenvielen. Rekende president Vladimir Poetin op een snelle overwinning, vergelijkbaar met zijn annexatie van het Oekraïense Krim-schiereiland in 2014.
De Russische troepen die vanuit Moskou’s bondgenoot Wit-Rusland Oekraïne binnendrongen, bereikten snel de buitenwijken van Kiev, slechts 75 kilometer ten zuiden van de grens, maar ze liepen vast op de Oekraïense verdediging.
Na de mislukte pogingen om de hoofdstad en andere grote steden in het noorden te bestormen, probeerden de Russische troepen hen te omsingelen en te bestoken met artillerie en luchtaanvallen. De niet aflatende barrages leidden tot massale burgerslachtoffers en beschadigden de infrastructuur, maar verzwakten de vastberadenheid van Oekraïne niet. De Oekraïense strijdkrachten gebruikten intussen met succes artillerie en drones tegen Russische konvooien die zich tientallen kilometers uitstrekten langs snelwegen buiten Kiev. Dat veroorzaakte enorme logistieke problemen voor de Russen.
Op 29 maart kondigde Rusland een drastische verandering van strategie aan, en zei dat het de militaire activiteiten rond Kiev en Tsjernihiv zou verminderen, en zich in plaats daarvan zou concentreren op de “bevrijding” van Donbas.
Er volgde een snelle terugtrekking uit gebieden in het noorden en noordoosten, waarbij de troepen zich naar Wit-Rusland en Rusland terugtrokken om uit te rusten en zich opnieuw te bevoorraden.
Moskou probeerde een positieve draai te geven aan wat Oekraïense en Westerse functionarissen beschreven als het mislukken van het offensief. Rusland zei dat de actie in het noorden bedoeld was om de Oekraïense troepen daar vast te pinnen en te verzwakken en te voorkomen dat zij zich zouden aansluiten bij de troepen die in het oosten aan het vechten waren.
Talrijke militaire analisten, waaronder de voormalige wapeninspecteur van de Verenigde Naties Scott Ritter, waren het niet eens met het gangbare narratief van “de slag om Kiev”. Zij beweerden dat de Russische opmars naar Kiev geen echte poging was om de stad in te nemen, maar een “schijnbeweging”, bedoeld om de Oekraïense strijdkrachten in en rond de hoofdstad van Oekraïne vast te pinnen, terwijl andere Russische strijdkrachten “het slagveld vorm gaven” in de Donbas – het hoofddoel van het Russische leger.
Ritter wees er onder andere op dat de Russische colonnes die op Kiev waren opgerukt uit ongeveer 40.000 manschappen bestonden, en dat niemand met de helft van een militair verstand zou proberen om met zo weinig soldaten een stad van drie miljoen mensen te veroveren, die verdedigd werd door 60.000 Oekraïense manschappen. Volgens Ritter is “de zogenaamde “slag om Kiev” een duidelijk voorbeeld van het verschil tussen perceptie en werkelijkheid.”
Scott Ritter is niet de enige militair analist die de beweringen van het Westen, dat Rusland de “slag om Kiev” verloren had en de oorlog aan het verliezen was, van de hand wijst.
Larry C. Johnson, een veteraan van de CIA en het Bureau voor Terrorismebestrijding van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, beweerde dat de Russische strijdkrachten met buitengewone snelheid de buitenwijken van de hoofdstad hadden bereikt en dat de Russische strijdkrachten binnen de eerste dag van het conflict alle Oekraïense Ground Radar Interceptiecapaciteiten hadden weggevaagd en daardoor de Oekraïense luchtmacht van haar vermogen beroofd hadden om lucht-lucht onderschepping te doen.
Vijf weken nadat Rusland zijn invasie had gelanceerd, schreef Lt. Gen. Prakash Katoch, een gepensioneerd officier van de speciale strijdkrachten van het Indiase leger, een artikel met de titel “America’s Information War is Self-Delusional.” Daarin betoogde Katoch dat Rusland de oorlog beslissend aan het winnen was. “Het Westen heeft geen staatsmedia nodig,” schreef hij, “het heeft corporaties die zowel de staat als de media bezitten; veel machtiger en gevaarlijker die samen Biden’s loftrompet blazen.”
Zeven weken nadat Rusland zijn invasie had gelanceerd, schreef Jacques Baud, een voormalig kolonel van de Zwitserse Generale Staf en een ex-lid van de Zwitserse Strategische Inlichtingendienst, “het idee dat Rusland probeert Kiev, de hoofdstad, over te nemen, om Zelensky uit te schakelen, komt typisch uit het Westen – dat is wat zij gedaan hebben in Afghanistan, Irak, Libië, en wat zij wilden doen in Syrië met de hulp van de Islamitische Staat. Maar Vladimir Poetin is nooit van plan geweest om Zelensky te elimineren of omver te werpen. In plaats daarvan probeert Rusland hem aan de macht te houden door hem tot onderhandelingen te dwingen, door Kiev te omsingelen… Operationeel gezien was het Russische offensief een voorbeeld: in zes dagen tijd hebben de Russen een gebied zo groot als het Verenigd Koninkrijk ingenomen, met een opmarssnelheid die groter was dan wat de Wehrmacht in 1940 had bereikt.”
Deze en andere tegengeluiden werden systematisch buitengesloten van het westerse mainstream discours over de toestand van de oorlog in Oekraïne.
Toen gebeurde er iets vreemds.
Begin april flapte Biden’s nationale veiligheidsadviseur, Jake Sullivan, de waarheid eruit.
Zoals NBC op 6 april 2022 meldde:
Juist deze week stond de nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan op het podium van het Witte Huis en las voor wat volgens de functionarissen meer gedeclassificeerde inlichtingen waren, waarin hij beweerde dat de terugtrekking van Rusland uit gebieden rond Kiev geen terugtrekking was, maar een strategische hergroepering die een belangrijke aanval op Oost- en Zuid-Oekraïne inluidt, een aanval die volgens Amerikaanse functionarissen een langdurige en bloedige strijd zou kunnen worden.
Opmerkelijk genoeg hebben de westerse media Sullivan’s verklaring dat “de terugtrekking van Rusland uit de gebieden rond Kiev geen terugtrekking was, maar een strategische hergroepering” grotendeels genegeerd. Zogenaamd gerenommeerde nieuwsorganisaties zijn de onzin blijven verkondigen dat het Russische leger geprobeerd heeft Kiev te veroveren en door het Oekraïense verzet gedwongen werd zich terug te trekken.
Nog op 9 juni publiceerde The Guardian een analyse van de slag om Sievierodonetsk (een slag die Oekraïne in wezen verloren heeft), waarin de auteurs beweerden dat “Rusland zijn invasieplan in april gewijzigd heeft na zijn mislukte poging om de grote steden Kiev, Kharkiv en Odesa in te nemen”.
De westerse media zijn zo vastbesloten om de “Oekraïne-is-winnaar”-fantasie te verspreiden, dat zelfs wanneer westerse functionarissen de waarheid over de oorlog vertellen, de media hen vaak negeren.
Afghanistan-veteranen krijgen een koekje van eigen deeg
Kort na het begin van de Russische invasie beefden de Westerse media van opwinding toen zij hoorden dat de befaamde Canadese sluipschutter die bekend staat als “Wali,” een veteraan van Canada’s mislukte missie in Afghanistan, naar Oekraïne was gegaan om Russen te doden.
Volgens verschillende berichten is Wali de “beste sluipschutter ter wereld,” “kan hij zorgen voor wel 40 doden per dag” en heeft hij “het record voor de langste sluipschuttermoord in de geschiedenis: 3,5 kilometer.”
Misschien is het gewoon mijn pacifistische gevoel, maar ik geloof niet dat een soldaat die “tot 40 personen per dag doodt” in een onrechtvaardige oorlog een held is. Wat de legaliteit van Wali’s moordpartijen ook geweest moge zijn, ik ben geneigd zulke “helden” als massamoordenaars te beschouwen.
Niettemin werd de liefdesaffaire van de Westerse media met Wali zo intens, dat de Norman Brigade (de internationale strijdersbrigade waarvan Wali lid was) in maart van dit jaar een verklaring uitgaf waarin zij opmerkte dat de media-aandacht rond Wali hun missie in Oekraïne in gevaar begon te brengen.
Of u de (vermeende) militaire heldendaden van Wali nu goedkeurt of niet, Wali geeft zelf toe dat hij in feite niet het wereldrecord voor de langste sluipschuttermoord in handen heeft. Hij geeft ook toe dat “de adrenalinestoot” een rol speelt bij zijn beslissing om in oorlogsgebieden te dienen. “Ik denk dat veel militairen zo zijn,” voegde hij eraan toe.
De mystiek van Wali is voor een aanzienlijk deel een hype. Dat werd overduidelijk toen Wali en zijn Canadese teamgenoot in Oekraïne aan de media onthulden wat zij daar hadden meegemaakt.
Op 6 mei publiceerde CBC een uitgebreid interview van “Shadow,” een voormalige Canadese soldaat uit Sherbrooke die Wali in Oekraïne vergezeld had. Na met Wali aan het Oost-Oekraïense front gediend te hebben, had Shadow zich teruggetrokken in de West-Oekraïense stad Lviv, waar hij ervoor gekozen had zich te beperken tot humanitair werk. Hij vertelde de CBC dat hij niet naar het oostelijk front zou terugkeren, omdat het “gewoon de hel” was en hij daar “te veel close calls [nabij dood]” had gehad. Zoals uitgelegd door de CBC:
De laatste twee maanden waren voor Shadow een waanzinnige caleidoscoop van vuurgevechten en bijna-dood – niets zoals het ietwat tamme leven dat hij gedurende een dozijn jaren in een Canadees uniform heeft ervaren.
Zijn eerste vuurgevecht – ooit – bracht hem in de slag om Irpin, een eens zo aangename gemeente met bomen, 20 kilometer ten westen van Kiev, die het hoogtepunt van de Russische opmars naar de hoofdstad bleek te zijn.
Shadow kreeg de opdracht Wali bij te staan door munitie te dragen en op zijn vriend te letten. Tijdens een Russische aanval werden de twee mannen door een granaat uit hun sluipschuttersnest geblazen.
“We werden geraakt door een tank,” zei Shadow. “Hij beschoot het gebouw en miste ons op, ongeveer, drie meter. Daarna kregen we meer vuur van kleine wapens, en toen kwamen we uit het gebouw, en daarna … een enorm vuurgevecht.
“Ik heb niet … dat was mijn eerste vuurgevecht. De Russen, ze waren wel 50 meter van ons vandaan, overal vlogen kogels, overal. We konden niets doen, en ze probeerden ons eigenlijk te omsingelen.”
Volgens Shadow bevond het sluipschuttersnest zich in een “flatgebouw”, dat hij en Wali waren binnengegaan om Russische soldaten als doelwit te nemen. Door dat gebouw te gebruiken om op Russen te schieten, maakten Wali en Shadow er een legitiem militair doelwit van. Shadow legt de CBC-journalist niet uit (en de CBC-journalist vraagt ook niet) of hij en Wali voldoende maatregelen hebben genomen om zich ervan te vergewissen dat er geen burgers in dat gebouw schuilden, voordat zij er een militair doelwit van maakten.
Later, in de Donbas-regio in Oost-Oekraïne, ontsnapten Wali en Shadow ternauwernood met hun leven toen zij tevergeefs probeerden een Russische tank als doelwit te nemen. Hun twee Oekraïense collega’s hadden minder geluk: zij werden gedood door een granaat die door een Russische tank werd afgevuurd, nadat zij de raad van Wali in de wind hadden geslagen en uit hun loopgraaf waren gekomen om een sigaret te roken.
Enkele dagen na het interview van Shadow door de CBC, werd Wali zelf geïnterviewd door de National Post. Volgens de Post beschreef Wali zijn ervaring met de oorlog in Oekraïne als een “verschrikkelijke teleurstelling.” “Het was elke week behoorlijk close calls,” zei hij, eraan toevoegend dat zijn jacht op vijandelijke tanks vaak gehinderd werd door “de overweldigende Russische strijdkrachten” waarmee hij te maken kreeg.
Veelzeggend genoeg bekende Wali aan de Post dat, “als ik alle middelen had die ik in Afghanistan had, het de hele dag een slachtpartij zou zijn … het zou gemakkelijk zijn.” (Wie had kunnen denken dat het “afslachten” van mensen “gemakkelijk” kon zijn?)
Andere internationale strijders in Oekraïne hebben soortgelijke afschrikwekkende ervaringen verteld. De voormalige Britse soldaat Aidan Aslin, die vorige maand in Mariupol gevangengenomen werd, vertelde aan de Britse pers dat hij te kampen had met een gebrek aan voedsel, geen munitie en meedogenloze artilleriebeschietingen. Ben Grant, een voormalige Britse Royal Marine en veteraan uit Afghanistan, vertelde aan The Telegraph dat de gevechten in Oekraïne erger waren dan alle gevechten die hij eerder had meegemaakt.
Nadat Wali en Shadow hun ervaringen aan de wereld hadden onthuld, gaf CIA-veteraan Larry Johnson deze vernietigende beoordeling van de Afghaanse oorlogsveteranen die in Oekraïne waren gaan vechten:
Bekijk deze video. Afghanistan, VS infanterie ondergaat kleinkalibervuur vanuit het gebouw voor hen, roepen een luchtaanval in, een kogel lijkt de grond in het cameraveld te raken op 2:26, bom slaat in op 2:32, Bekijk nu deze video. Afghanistan, Amerikaanse infanterie in een holte, wat geweervuur maar vrij ontspannen, roep de luchtmacht op, A-10’s komen op 3:34 aan en maken verschillende passeerbewegingen, luid gejuich. Er zijn nog veel meer van dit soort video’s uit de recente oorlogen van de NAVO. Onder vuur genomen worden, stil blijven zitten, de luchtmacht oproepen om wie er ook op u schiet op te blazen (nevenschade? Wie kan het wat schelen? Blaas het hele gebouw en iedereen die erin zit maar op).
Ongetwijfeld verwachtten “Shadow” en “Wali” en de rest van hen, herinnerend aan hun ervaring in een NAVO-oorlog, dat zij aan de gevende kant zouden staan. In plaats daarvan bevonden zij zich aan de ontvangende kant. In hun interviews beschrijven zij twee frontlijn-ervaringen in Oekraïne. In de eerste zijn ze een sluipschutterspositie aan het innemen in een flatgebouw (en gebruiken geen burgers als schild, hoop ik) wanneer ze door een tankgranaat worden uitgeschakeld. Nooit zag men het aankomen. In het volgende verhaal leert “Wali” hoe hij een Javelin anti-tank raket moet gebruiken, en de twee gaan op tank-jacht. Zij vinden twee Oekraïense soldaten in een loopgraaf en “Shadow” stapt in de loopgraaf, terwijl “Wali” naar de Russische tank gaat kijken. De twee Oekraïners stappen eruit om te roken -BANG!-wanneer “Shadow” weer bij bewustzijn komt, is één van de Oekraïners dood en de ander stervende. De twee Canadezen besluiten blijkbaar dat dat voor hen genoeg is. Zij hebben eigenlijk nooit een Rus door hun scherpschutterskijker gezien.
Wat er nu in Oost-Oekraïne aan de hand is, is zoiets als de twee Afghanistan-video’s, maar dan omgekeerd en op veel grotere schaal. De Russen rukken op, als ze weerstand ondervinden, bepleisteren ze die met artillerie. Decimeter vooruit, herhaal. Het gaat langzaam, maar het vernietigt de Oekraïense strijdkrachten (het is de vernietiging van de gevechtskracht van de vijand, niet territoriale winst, die oorlogen wint. Vraag maar aan de NAVO: verover Kaboel in zes weken, vertrek twintig jaar later met een nederlaag). In de dagelijkse briefings van het Russische Ministerie van Defensie is sprake van honderden artillerievuurmissies per dag. Oekraïense gevangenen spreken van voortdurend artillerievuur. “De god van de oorlog” noemde Stalin (of was het Suvorov?) het. Ziehier het resultaat van deze niet aflatende beschietingen.
De Westerse vrijwilligers hebben geen idee en de TV-“deskundigen” ook niet. Niemand in de NAVO weet hoe het is om aan de ontvangende kant te staan (“Shadow” en “Wali” en enkele anderen weten het nu wel, maar het ziet er niet naar uit dat zij de ervaring opnieuw willen beleven).
En dat is een van de redenen waarom de westerse berichtgeving over de oorlog zo ontspoord is – de TV-“deskundigen” kunnen wat er gebeurt alleen maar verwerken door hun door de NAVO gemaakte bril.
Zoals ik onlangs heb uitgelegd in een artikel getiteld “De NAVO is een miljardenfraude,” is er een wereld van verschil tussen vechten tegen de Taliban en vechten tegen een groot modern leger. De Taliban vertrouwden bijna volledig op kleine wapens en geïmproviseerde explosieven – en toch waren de NAVO-militairen, die samen meer dan 1 biljoen dollar per jaar uitgeven, niet in staat de Taliban te verslaan in twintig jaar oorlogvoering waarin de NAVO-militairen en hun proxy van het Afghaanse leger gebruik maakten van een enorm arsenaal gesofisticeerd wapentuig.
Het Russische leger daarentegen wordt gerangschikt als het op één na machtigste leger ter wereld. Het bezit een enorm arsenaal, waaronder hypersonische kruisraketten, zeer nauwkeurige artilleriesystemen, meer dan 12.000 tanks en bijna 800 gevechtsvliegtuigen.
In de oorlog in Oekraïne zijn wij getuige van de collectieve verbazing van de oorlogsveteranen uit Afghanistan, die trots hebben gesproken over hun militaire heldendaden in dat arme en verwoeste land, maar die nog nooit oorlog hebben moeten voeren tegen een groot, gesofisticeerd en modern leger.
De werkelijkheid haalt het Westen in
De laatste tijd is de triomfantelijke toon van het Westerse discours over de oorlog in Oekraïne gedempter geworden. Het verschil tussen de realiteit ter plaatse en het semi-fictieve verhaal van het Westen over de oorlog is gewoon te duidelijk geworden. Dienovereenkomstig zijn de NAVO-staten en de westerse media begonnen het publiek voor te bereiden op de dreigende nederlaag van Oekraïne.
🔴Exclusive: Ukraine forces 'outgunned up to 40 to one' by Russian forces https://t.co/tvG4tI6bfp
— The Independent (@Independent) June 9, 2022
Vorige week verschenen er berichten in de Britse pers over een evaluatie van de oorlog die door Westerse en Oekraïense inlichtingendiensten is opgesteld. De balans is op zijn zachtst gezegd grimmig. Volgens The Independent:
De Oekraïense troepen lijden enorme verliezen omdat zij 20 tegen 1 in artillerie en 40 tegen 1 in munitie moeten afleggen tegen de Russische troepen, volgens nieuwe inlichtingen die een somber beeld schetsen van het conflict aan de frontlinie.
Uit een rapport van Oekraïense en Westerse inlichtingendiensten blijkt ook dat de Oekraïners grote moeilijkheden ondervinden om te reageren op Russische beschietingen, waarbij hun artillerie beperkt is tot een bereik van 25 kilometer, terwijl de vijand van 12 keer die afstand kan toeslaan.
Voor het eerst sinds het begin van de oorlog is er nu bezorgdheid over desertie. Het rapport, dat door The Independent is ingezien, zegt dat de verslechterende situatie in de Donbas, waarbij tot honderd soldaten per dag sneuvelen, “een ernstig demoraliserend effect heeft op de Oekraïense strijdkrachten, evenals een zeer reëel materieel effect; het aantal gevallen van desertie neemt elke week toe.”
Rusland is niet alleen op het slagveld aan een beslissende overwinning bezig, maar het zou kunnen dat het ook de economische oorlog aan het winnen is.
Onlangs publiceerde Wolfgang Münchau, de voormalige mederedacteur van Financial Times Deutschland en directeur van Eurointelligence, een commentaar getiteld “Are sanctions making Russia richer?” Münchau schreef:
Drie maanden later is het tijd om te vragen: werken de sancties?
Het antwoord van de betalingsbalansgegevens van de Bank van Rusland voor januari tot april is niet geruststellend. Daaruit bleek dat de sancties nadrukkelijk niet werken, althans niet op de manier waarop zij bedoeld waren. Het overschot op de lopende rekening van Rusland (ruwweg: uitvoer min invoer) sprong naar een recordhoogte van $ 96 miljard – bijna vier keer zoveel als in dezelfde periode vorig jaar. De totale balans van goederen en diensten vertoont een nog grotere kloof: $106 miljard, het drievoudige van vorig jaar.
In dit tempo zou het overschot op de lopende rekening van Rusland kunnen oplopen tot 250 miljard dollar. Het extra geld dat door Rusland op de bank wordt gezet is dus bijna evenveel als de $300 miljard aan centrale banktegoeden en deviezenreserves die door het Westen na de invasie werden bevroren.
Omdat zij voelen dat de NAVO op het punt staat een vernederende nederlaag te lijden – en vergist u zich niet, de NAVO is in oorlog met Rusland – zijn sommige vooraanstaande figuren van het politieke establishment in het Westen begonnen te pleiten voor onderhandelingen met Rusland en voor grote concessies van de kant van Oekraïne, om de vrede veilig te stellen.
Eind mei zei de voormalige minister van Buitenlandse Zaken van de VS, Henry Kissinger, tegen een verbijsterd publiek in Davos dat Oekraïne ermee akkoord moest gaan een deel van zijn grondgebied op te geven om een vredesakkoord met Rusland te sluiten en de oorlog onmiddellijk te beëindigen.
Op 6 juni waarschuwde de voormalige conservatieve premier van Griekenland, Constantine Karamanlis, in een zeldzame publieke toespraak, dat een lange oorlog in Oekraïne het Westen tegenover een anti-Westerse coalitie dreigt te plaatsen en dat “zo’n convergentie… een enorme uitdaging voor het Westen zou zijn en een tektonische verandering van de thans aanvaardbare spelregels en onpeilbare gevolgen zou inhouden.” Karamanlis zei dat de EU het initiatief moest nemen om de oorlog in Oekraïne zo snel mogelijk te beëindigen.
Vervolgens gaf Edward Luttwak, een Amerikaans militair strateeg en voormalig presidentieel adviseur, op 11 juni een uitgebreid interview over de oorlog in Oekraïne aan Radio Free Europe, waarin Luttwak betoogde dat de Oekraïense regering zou moeten instemmen met een volksreferendum over onafhankelijkheid in Luhansk en Donetsk.
Ja, Oekraïne heeft het recht om zich te verzetten tegen de invasie van Rusland, maar moet het dat recht uitoefenen?
Ook ik ben van mening dat de Oekraïense regering met Rusland moet onderhandelen, en dat zij grote concessies moet doen om de vrede voor haar bevolking veilig te stellen.
De laatste weken, toen ik dat standpunt in het openbaar uitte, werd ik soms geconfronteerd met verontwaardigde protesten dat Oekraïne het recht heeft zich te verzetten tegen de invasie van Rusland.
Ik ben het er graag mee eens dat Oekraïne het recht heeft zich te verzetten, maar het recht hebben zich te verzetten betekent niet noodzakelijk dat verzet verstandig of humaan is.
Het leger van Oekraïne lijdt enorme verliezen. De gewonden en de familieleden van de doden zullen in de komende jaren een enorme last betekenen voor de Oekraïense samenleving. Met elke dag dat de oorlog voortduurt, zal die last groter worden, evenals de verslechtering van de verwoeste Oekraïense economie en de vernietiging van vitale Oekraïense infrastructuur. Intussen blijft het Russische leger zijn controle over de Donbas uitbreiden, en zou het uiteindelijk Odessa kunnen binnentrekken en Oekraïne voorgoed de toegang tot de Zwarte Zee kunnen ontzeggen.
Wat de oorlogszuchtigen betreft die reflexmatig uitroepen “stuur meer wapens”, wij hebben geen goede reden om aan te nemen dat de overdracht van nog meer NAVO-wapens aan Oekraïne zijn troepen naar de overwinning zal voeren. De miljarden dollars aan wapentuig die de NAVO-staten tot nu toe hebben geleverd, hebben de Russische opmars niet tot staan gebracht, noch hebben zij de Oekraïense verliezen in enige materiële mate verzacht. Bovendien heeft de NAVO in de twintig jaar oorlog in Afghanistan herhaaldelijk veel van haar meest geavanceerde wapens gebruikt, en toch waren haar troepen niet in staat een tegenstander te verslaan die veel minder formidabel was dan het Russische leger.
Het is onwaarschijnlijk dat de levering van meer NAVO-wapens het eindresultaat van deze oorlog zal veranderen, maar het zou deze oorlog wel eens kunnen verlengen, met rampzalige gevolgen voor heel Oekraïne en mogelijk voor de hele wereld.
“Ik ben het er graag mee eens dat Oekraïne het recht heeft zich te verzetten”
Criminelen hebben niet het recht zich te verzetten, en dat geld voor criminele staten hetzelfde als voor criminele burgers.
Oekraïne verloor het recht zich te verzetten toen een gewelddadige door het westen georkestreerde staatsgreep een einde maakte aan een democratisch gekozen regering, en Oekraïne verloor zeer zeker het recht zich te verzetten toen het tot discriminatie, vervolging, en zelfs genocide gericht tegen het etnisch Russische deel van de bevolking overging.
Mensenrechten schendende oorlogsmisdadigers hebben geen rechten.
Klopt helemaal, Ravian, er aan toevoegend dat een regime welk de gehele oppositie verbied, martelt en opsluit, alles wat met Rusland te maken heeft zoals taal verbied, beelden verwoest en boeken verbrand niet gelijk mag worden gesteld met een “democratisch” land , maar als oorlogmisdaden plegend crimineel regime moet worden gezien.
De landen die dit steunen, o.a. Nederland, zijn hieraan medeplichtig, zeker als Rutte zegt dat het ‘onze’ (de zijne niet de mijne) oorlog is en daarmee een rechtstreekse oorlogsverklaring richting Rusland stuurt.
Die man is straks verantwoordelijk voor duizenden doden als de eerste bom hier valt.
RU brengt de balans terug in evenwicht.
De oekies doen een oorlog die ze niet kunnen winnen.
Het westen beseft schuimbekkend van woede dat een militaire interventie zelfmoord is; want dat is bidden voor Satan 2.
USA staat te zwaaien met 54 milliard, die ze met haast bijdrukken; GB geeft oekies langdurige opleiding, DE stuurtwat oude rotzooi.
De enige mogelijkheid om nog wat gebouwen te houden zonder granaat schade en nog wat oekies in leven te laten: overgave van de oekies.
Ze zijn kansloos.