“Licht aan het einde van de tunnel” was een iconische uitdrukking die werd gebruikt door de oorlogsstokers die de VS in Vietnam hielden, lang nadat de oorlog was verloren. De implicatie was dat insiders door de mist van de oorlog heen konden kijken en wisten dat het beter zou worden. Het was een leugen, schrijft Robert Freeman.
In januari 1966, lang voor het militaire hoogtepunt van de oorlog, vertelde minister van Defensie Robert McNamara aan president Johnson dat de VS een kans van één op drie had om op het slagveld te winnen. Maar Johnson wilde, net als Eisenhower en Kennedy voor hem en Nixon na hem, niet de eerste Amerikaanse president zijn die een oorlog verloor. Dus verzon hij een simplistische leugen en “zette door”.
De leugen werd ontkracht door het Tet Offensief in januari 1968. Meer dan 100 Amerikaanse militaire installaties werden aangevallen in een gelijktijdige nationale aanval die de V.S. verbijsterde. Walter Cronkite, toen “de meest vertrouwde man in Amerika”, schreeuwde op de nationale televisie: “Ik dacht dat we dit verdomde ding zouden winnen”. Het was het begin van het einde van de moorddadige en mislukte bezetting van de VS.
We staan nu voor een nieuwe licht-en-tunnel gebeurtenis, deze keer in Oekraïne. Alleen is het nu niet het licht aan het eind van de tunnel. Het is de tunnel aan het einde van het licht. Wat bedoelen we daarmee?
Tot nu toe was het allemaal licht. Weet u nog dat de vechtlustige Oekraïense troepen de barbaarse Russische horden een pak slaag gaven? Toen elke ontwikkeling verraadde dat de strategie van de Russen niet deugt, dat het moreel van de soldaten slecht is, dat het leger slecht wordt bevoorraad en slecht wordt geleid, en dat de politieke situatie voor Poetin thuis gevaarlijk is? De testosteron stroomde. De bravoure was bedwelmend. Het exceptionalisme was subliem verleidelijk. Het was slechts een kwestie van tijd, moed en vastberadenheid voordat Oekraïne de neus van de bullebak zou breken en hem zou laten zien waar het Westen van gemaakt was.
Weet u nog?
Niet meer.
Je kunt een oorlog maar zo lang voortzetten op basis van rook en spiegels, wanen en illusies, leugens en persberichten. Uiteindelijk haalt de realiteit je echter in. De op misdadige wijze gepropagandeerde Amerikaanse burgerij kon het niet weten, maar die inhaalslag begon al in de eerste weken van de oorlog en is sindsdien alleen maar versneld.
In de eerste week van de oorlog had Rusland de Oekraïense luchtmacht en luchtverdediging vernietigd. Tegen de tweede week had het de meeste wapenopslagplaatsen van Oekraïne verwoest. In de daaropvolgende weken en maanden vernietigde het systematisch artillerie die was aangevoerd vanuit voormalige landen van het Warschaupact, nu NAVO, in Oost-Europa. Het ontmantelde de transport- en brandstofsystemen van het land. Onlangs is het grootste deel van de elektrische infrastructuur van het land uitgeschakeld.
Het Oekraïense leger heeft naar schatting 150.000 manschappen verloren, meer dan 140 keer zoveel als de VS in Vietnam. En dat op een moment dat 10 miljoen van de 36 miljoen mensen die het land vroeger bevolkten, het land zijn ontvlucht. Het leger sleept 16-jarige jongens en 60-jarige mannen mee om de barricades te bemannen. Het kan geen vervangende munitie krijgen. Rusland heeft ongeveer 90% van de Oekraïense drones uitgeschakeld, waardoor het land grotendeels zonder zicht zit. De levertijden voor de tanks, die de verhoopte “game changer” zijn, lopen op tot maanden en jaren. Niet dat dat iets uitmaakt.
Weet u nog alle andere mislukte “game changers”? De M777 houwitsers en de Stryker gepantserde gevechtsvoertuigen? De HIMARS meervoudige raketwerpers en de PATRIOT luchtverdedigingssystemen? Allemaal zouden ze op een gegeven moment het tij keren. Allemaal zijn ze machteloos gebleken om Rusland ervan te weerhouden 20% van het grondgebied van Oekraïne in beslag te nemen en het land en zijn bevolking bij Rusland in te lijven.
De VS hebben ook de economische oorlog verloren. Herinnert u zich de waanvoorspelling van Joe Biden dat de VS zouden zien dat “de roebel tot puin zou worden gereduceerd”? En dat “het strengste sanctieregime in de geschiedenis” Rusland zou “verzwakken” en misschien zelfs zou leiden tot de omverwerping van Poetin? Het meeste is mislukt, ernstig. Vorig jaar bereikte de roebel zijn hoogste koers in de geschiedenis. Het Russische handelsoverschot van $227 miljard in 2022 was 86% hoger dan in 2021. Het handelstekort van de VS steeg in dezelfde periode met 12,2% en nadert de 1 biljoen dollar.
Als gevolg van al het bovenstaande en meer, heeft het tij van insiders zich tegen de oorlog gekeerd. Hoge ambtenaren in Europa praten er openlijk over dat de verliezen onhoudbaar zijn en dat ze terug moeten naar de veiligheidsarchitectuur van vóór de vergiftigde, door de CIA gesteunde staatsgreep in Maidan in 2014. Mark Milley, voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, liet zich onlangs ontvallen dat “het zeer, zeer moeilijk zal zijn om de Russen het komende jaar uit alle bezette gebieden van Oekraïne te verdrijven. De Washington Post waarschuwde onlangs dat Oekraïne voor een “kritiek moment” in de oorlog stond en benadrukte het feit dat de Amerikaanse steun niet onbeperkt was en spoedig zou worden bereikt. Hint. Hint.
De Rand Corporation, een van de beste strategische whisperers van de VS, heeft onlangs een rapport gepubliceerd waarin staat dat “de gevolgen van een lange oorlog veel zwaarder wegen dan de voordelen”. Daarin staat uitdrukkelijk dat de VS hun middelen moeten inzetten voor het belangrijkere komende conflict met China. Newsweek kopte: “Joe Biden bood Vladimir Poetin 20 procent van Oekraïne aan om de oorlog te beëindigen”. Het onthulde ook dat “bijna 90 procent van de wereld ons niet volgt inzake Oekraïne“. Grote delen van Latijns-Amerika, Afrika en Azië weigeren de VS te steunen in hun eis voor sancties tegen Rusland.
Dit zijn geen “licht aan het einde van de tunnel” voorspellingen. Integendeel. Als er al een rode draad door dit alles loopt, dan is het de ziekelijke erkenning dat de oorlog militair, economisch en diplomatiek verloren is, dat er geen plausibel scenario is waarin die verliezen kunnen worden omgebogen door door te gaan, en dat wat nu nodig is, een strategie is om het verlies te verbergen, om eruit te stappen zoals je kunt, om je gezicht te redden.
Die zal ook niet beschikbaar zijn. Daar komt de tunnel aan het eind van het licht om de hoek kijken.
Nog voordat de VS en hun NAVO-knechten de oorlog begonnen, smolt de rest van de wereld – en dat betekent het grootste deel van de wereld – samen tot een anti-westers economisch en veiligheidsblok. Onder leiding van China en zijn strategische bondgenoot Rusland omvat dat blok meer dan een dozijn handels- en veiligheidsorganisaties. Daartoe behoort de BRICS-federatie van Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika, die expliciet werkt aan de ontwikkeling van multipolaire instellingen om het hoofd te bieden aan het unipolaire hegemoniale model van de VS.
Het omvat de Shanghai Cooperation Organization, een veiligheidsconvenant van toonaangevende landen uit Oost-, Centraal- en Zuid-Azië, waaronder China, Rusland, India en binnenkort Iran, Turkije en Saoedi-Arabië. Er wordt uitdrukkelijk gewerkt aan maatregelen om het soort roofzuchtige militaire aanvallen van de VS op Irak, Libië, Somalië, Jemen en Afghanistan te voorkomen.
De organiserende economische motor achter deze inspanningen is China’s Belt and Road Initiative. BRI is een duizelingwekkend ambitieus plan om Azië en meer dan 100 landen te verbinden met economische infrastructuur van de 21e eeuw, van snelwegen en hogesnelheidsspoorlijnen tot elektriciteitsopwekking, energiepijpleidingen, communicatiesystemen, steden, havens en meer. Het is belangrijk te begrijpen waarom de BRI zo’n enorme uitdaging vormt voor de Amerikaanse suprematie in de wereld.
Infrastructuur is zo krachtig omdat zij een enorme, onvoorstelbare reeks secundaire en tertiaire economische voordelen oplevert. Het waren de spoorwegen in de negentiende eeuw die de VS bijeenbrachten als ’s werelds eerste markt op continentale schaal. Fabrikanten konden produceren voor een grotere markt, en dus op grotere schaal, en dus tegen lagere kosten, dan producenten waar ook ter wereld.
De spoorwegen maakten van de VS de grootste markt ter wereld voor ijzer, staal, gereedschapswerktuigen, sorteermachines, landbouwwerktuigen en tal van andere commerciële en industriële producten die essentieel zijn voor een moderne industriële economie. De VS begonnen de jaren 1800 met 1,5% van het mondiale BBP. Het eindigde de eeuw met 19% van een vier keer zo groot aantal, waardoor het de grootste economie ter wereld werd.
Hetzelfde geldt voor auto’s. Mensen denken dat Henry Ford en de massaproductie de twintigste eeuw tot “de Amerikaanse eeuw” hebben gemaakt. In feite was het de aanleg van miljoenen kilometers aan wegen en later de snelwegen, zonder welke auto’s dure speeltjes van de rijken zouden zijn gebleven. Die wegen voegden het land samen tot een asfaltnetwerk dat individuele mobiliteit mogelijk maakte, door vrijwel iedereen, overal, tot op elk straatadres in het land. Zoiets had de wereld nog nooit gezien.
De secundaire en tertiaire economische effecten waren verbazingwekkend, alles van ’s werelds grootste markten voor staal, glas, plastic en rubber, tot benzine, diesel, snelwegbouw op continentale schaal, reparatiewerkplaatsen en drive-ins, tot het hele culturele aanbod dat wij kennen als suburbia. De twintigste eeuw was de eeuw van de auto. De infrastructuur die de VS aanlegde om dat mogelijk te maken, was de belangrijkste reden – althans in economisch opzicht – dat de VS het grootste deel van die eeuw de wereld aanvoerde.
China stelt nu voor hetzelfde te doen voor Azië in de eenentwintigste eeuw, maar op een veel grotere schaal. Het neemt het voortouw bij de aanleg van een infrastructuur die het Interstate Highway-systeem van Eisenhower in de schaduw zal stellen. Het zal het grootste deel van de vijf miljard mensen in Eurazië bedienen, dertig keer meer dan de 150 miljoen mensen die met het project van Eisenhower werden geholpen.
China heeft er wijselijk voor gezorgd dat de meer dan 100 landen die zich bij de BRI aansluiten allemaal verrijkt worden door hun deelname, of het nu gaat om de opbouw van hun eigen land of om de uitbreiding van hun internationale bereik. Het is de grootste, meest overtuigende, geografisch uitgebreide, nationaal inclusieve, wederzijds verrijkende economische onderneming in de wereldgeschiedenis. De VS maakt daar geen deel van uit.
Ten slotte is er de kwestie van de dollar. Sinds de Overeenkomst van Bretton Woods van 1944 gebruikt de wereldeconomie de dollar als de belangrijkste valuta in de internationale handel. Dit heeft de VS een “exorbitant voorrecht” opgeleverd, in die zin dat zij in wezen een onbeperkte stroom warme cheques aan de wereld kunnen uitschrijven, omdat landen dollars nodig hebben om internationale handel te kunnen drijven. De VS “verkoopt” hen dollars door schatkistpapier uit te geven, dat een universeel fungibel internationaal ruilmiddel is.
Een van de gevolgen van deze regeling is dat het de VS in staat heeft gesteld om veel meer uit te geven dan het kon: sinds 1980, toen de staatsschuld slechts 1 biljoen dollar bedroeg, is de schuld opgelopen tot 32 biljoen dollar. De VS gebruiken deze schuld onder meer om hun gigantische leger te financieren met hun 800 militaire bases over de hele wereld, waarmee ze dingen doen als het vernietigen van Servië, Libië, Irak, Afghanistan, Syrië, Somalië en een heleboel andere landen. De hele wereld ziet dit en walgt ervan.
De wereld ziet hoe de hegemonie van de dollar het vermogen van de VS ondersteunt om staatsgrepen uit te voeren of te proberen uit te voeren in onder meer Honduras, Venezuela, Peru, Bolivia, Kazachstan, Pakistan, Myanmar, Belarus, Egypte, Syrië en natuurlijk Oekraïne. En dit zijn nog maar die van de afgelopen twee decennia.
Dezelfde dollarhegemonie ondersteunde in het laatste deel van de twintigste eeuw de aanvallen van de VS op Iran, de Dominicaanse Republiek, Guatemala, Vietnam, Nicaragua, Cuba, Chili, Congo, Brazilië, Indonesië en tientallen andere landen. Nogmaals, de rest van de wereld ziet dit. De burgers van de VS, die in hun hermetisch gesloten media-luchtbel verrukkelijk onwetend zijn, zien dit niet.
De wereld zag hoe de VS 300 miljard dollar aan Russische fondsen stal die op Westerse banken stonden, als onderdeel van hun sanctieregeling tegen Rusland voor zijn rol in de oorlog in Oekraïne. Ze hebben gezien hoe de VS soortgelijke diefstallen hebben gepleegd tegen in dollars luidende fondsen van Venezuela, Afghanistan en Iran. Zij hebben gezien hoe de Federal Reserve door het verhogen van de rente om aan de behoeften van de VS te voldoen, kapitaal uit andere landen doet wegvloeien, en hoe het hun valuta doet dalen, waardoor zij tot inflatie worden gedwongen. Geen enkel land ter wereld blijft ongemoeid.
Het cumulatieve effect van deze feiten is dat veel landen liever niet gegijzeld willen worden door de impliciete en expliciete negatieve gevolgen van de hegemonie van de dollar. Zij willen ook een einde maken aan het “exorbitante privilege” dat de VS volgens hen heeft misbruikt ten koste van hun individuele en collectieve belangen.
Zij zijn begonnen – opnieuw onder leiding van Rusland en China – met het opbouwen van een internationaal financieel en handelssysteem dat niet afhankelijk is van dollars, dat de lokale valuta’s, goud, olie of andere activa van landen gebruikt om handel te drijven. Dit kreeg vorig jaar een bijzondere impuls toen Saoedi-Arabië aankondigde dat het Chinese yuan zou gaan accepteren in ruil voor zijn olie. Olie is ’s werelds meest gewaardeerde internationaal verhandelde grondstof, dus de indruk bestaat dat er een dam begint te breken.
Het zal nog jaren duren voordat er een even functioneel substituut voor de dollar is bedacht, maar wat een paar jaar geleden begon als een druppeltje heeft aan momentum en urgentie gewonnen als gevolg van de Amerikaanse acties in Oekraïne. Wanneer de dollar niet langer de internationale reservemunt van de wereld is en landen geen dollars meer nodig hebben om met elkaar handel te drijven, zullen de VS niet langer in staat zijn hun enorme begrotings- en handelstekorten te financieren door het uitschrijven van warme cheques. De terugtrekking zal pijnlijk zijn en de rol van de VS als wereldhegemoon sterk beperken.
De acties van de VS in Oekraïne hebben hun twee grootste tegenstanders, Rusland en China, samengebracht. Samen met India, Turkije, Saoedi-Arabië, Iran en tientallen andere landen voeren zij een door Mackinder gevreesde Euraziatische integratie uit, waardoor de VS buiten het grootste en meest dynamische handelsblok ter wereld komen te staan.
Het militaire falen van de VS heeft opnieuw (na Irak en Afghanistan) de relatieve onmacht van Amerikaanse militaire oplossingen onder de aandacht gebracht. Ja, ze kunnen nog steeds kleine, weerloze landen als Servië, Libië, Afghanistan en Irak vernietigen. Maar tegen een gelijkwaardige concurrent die ervoor heeft gekozen zich te verzetten, hebben de VS eerlijk gezegd het nakijken. De hele wereld kan het zien.
De gebeurtenissen hebben ook de holheid aangetoond van de door de VS geleide economische en financiële systemen, vooral in vergelijking met China. De economische prestaties van China zijn veel beter dan die van de VS. China heeft meer mensen sneller uit de armoede gehaald dan enig ander land in de wereldgeschiedenis. Door zijn groei is het de grootste economie ter wereld geworden in termen van koopkrachtpariteit. Terwijl de gemiddelde voor inflatie gecorrigeerde inkomens in de VS nauwelijks hoger zijn dan 50 jaar geleden, zijn de inkomens in China in dezelfde periode meer dan 10 KEER gestegen. En het heeft dit gedaan zonder andere landen die weigeren te buigen voor zijn hegemoniale wil, te brutaliseren en te plunderen.
En de oorlog heeft als geen ander het diplomatieke isolement van de VS verraden, nu de overgrote meerderheid van de wereldbevolking weigert de door de VS geëiste sancties tegen Rusland uit te voeren. De vernietiging van de Nord Stream-gaspijpleiding wordt erkend als de grootste staatsterroristische daad in de geschiedenis, die met gemak 911 overtreft in termen van de honderden miljoenen mensen die erdoor getroffen zullen worden. En dit tegen een van zijn zogenaamde bondgenoten, Europa. Stel je voor wat er met zijn vijanden gebeurt.
Dit is de tunnel aan het eind van het licht, een multipolaire in plaats van een unipolaire wereld. Het betekent een toenemende isolatie van de VS van de rest van de wereld, het beperken van opties, het verkleinen van mogelijkheden, het verlies van het strategische primaat dat ooit de grootste macht in de wereldgeschiedenis sierde. Het betekent een drastisch verminderde macht en invloed ten opzichte van de strategische tegenstanders van de VS, en een duidelijk beperkt vermogen om militair, economisch en financieel in de wereld te opereren, nu het chequeboekje binnenkort wordt afgenomen.
Over twintig of dertig jaar zullen de VS nog steeds een belangrijke regionale macht zijn, misschien zoals Brazilië in Zuid-Amerika, Iran in West-Azië of Nigeria in Afrika. Maar ze zullen niet meer de wereldhegemoon zijn die ze ooit waren, die macht in de wereld kunnen projecteren en uitoefenen zoals ze dat de voorbije eeuw hebben gedaan. De VS hebben misbruik gemaakt van hun providentiële zalving als exceptionalistische natie. Dat misbruik is erkend, aan de kaak gesteld en er wordt nu tegen opgetreden door de meeste andere naties in de wereld. De toekomst zal heel anders zijn voor de VS dan in de afgelopen 80 jaar, sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, toen zij boven de rest van de wereld uittorende als een reus tussen de pygmeeën. Oekraïne zal het keerpunt blijken te zijn in deze transformatie, de tunnel aan het eind van het licht.
Vooropgesteld dat ik het verschrikkelijk vind dat zoveel jonge mannen onnodig sterven in een oorlog die door het westen is uitgelokt.
Het enige positieve is dat Rusland de westerse hegemonie aan het vernietigen is. En ik HOOP dat daardoor hun plannen om ons in een digitale gevangenis te drijven mislukken.
Maar voor hetzelfde geldt is dit precies het plan om dit op deze manier te doen.
Ik blijf het verontrustend vinden dat China in de BRICS zitten net als Brazilië waar juist de digitale gevangenis al bestaat.
Rusland heeft de MIR ook een digitaal betaalmiddel.
En Rusland en de andere BRICS landen tekenen ook het nieuwe WHO verdrag.
Ik ben bang dat de Oekraïne oorlog het Trojaanse paard is.
Ik blijf op mijn hoede en ik vertrouw geen enkel land. Het enige wat ik vertrouw is mijn eigen denkvermogen en mijn eigen intuïtie.
Ik wens een ieder heel veel sterkte in deze bijzonder moeilijke tijden.
En nogmaals ik heb medelijden met zowel Russische als Oekraïnse soldaten die weer sterven voor de globalisten…. voor hun honger naar nog meer macht en geld.
Men dient te weten dat de oosterse mentaliteit heel anders is dan de westerse. Veel meer gericht op het collectief dan het individu, dus hoewel het westen wel veel dissidenten aan het woord laat doen veel Chinezen er niet al te moeilijk over.
Daarnaast zijn er in de VS, en in diverse landen in Europa, veel meer camera’s per persoon dan in China. Je kunt in feite in geen enkele westerse stad van de ene naar de andere zijde lopen/rijden zonder constant in beeld te zijn.
En nee, ik ben er zelf geen fan van, maar wees eerlijk; iedereen loopt constant met een mobieltje in de hand; ook dat is niks anders dan een tracker. Aan de hand van dat mobieltje weten ze 24/7 waar die persoon is, daar hebben ze de camera’s niet voor nodig.
Ik word helemaal dol van de hedendaagse wereld, mag alleen maar hopen dat ik vanwege mijn leeftijd dit heden snel omruil, ik wil niet meer.
Wij leven in een wereld die bestaat uit verraders en moordenaars en het volk doet er graag aan mee, vandaag heb ik pamfletten uit gebracht en geplakt en een smerige NSB’er heeft mij opgenomen let op het was een buschauffeur die mij zou gaan aangeven dat laat wederom maar wederom zien met welk laf volk wij te doen hebben, morgen zijn er stakingen in het openbare vervoer zou hij ook mee doen of gaat hij gewoon zijn stakingsgeld ophalen want zo zijn die lafaards.
Gewoon doorgaan jc,
Bijltjes komt nog wel, en dan gaan die NSBers het eerst.