Nieuwe vijanden creëren – Amerikaans buitenlandse politiek brengt gevaarlijke allianties voort

Het hoeft niet te verbazen dat veel waarnemers, uit verschillende politieke gezichtspunten, beginnen op te merken dat er iets ernstig mis is met het geklungel van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten. De mislukte evacuatie in Afghanistan heeft het toch al tanende zelfvertrouwen van de Amerikaanse politieke elite aan diggelen geslagen, en de voortdurende, opzettelijk op niets uitlopende onderhandelingen met Iran en Rusland leveren geen enkel bewijs dat iemand in het Witte Huis werkelijk gericht is op de bescherming van de Amerikaanse belangen. Nu hebben wij als gevolg daarvan een echte schietoorlog in Oekraïne, een conflict dat gemakkelijk zou kunnen escaleren als Washington de verkeerde signalen aan Moskou blijft geven, schrijft Philip Giraldi.

Om maar één voorbeeld te noemen van hoe invloeden van buitenaf het beleid vertekenen: in een telefoongesprek op 9 februari heeft de Israëlische premier Naftali Bennett president Joe Biden geadviseerd geen non-proliferatie-overeenkomst met Iran te sluiten. Biden was vrijblijvend, hoewel het een feitelijk Amerikaans belang is om tot een overeenkomst te komen, maar in plaats daarvan gaf hij aan dat wat de VS betreft, Israël “vrijheid van handelen” kan uitoefenen in de omgang met de Iraniërs. Met die concessie is naar alle waarschijnlijkheid een einde gekomen aan het enige mogelijke diplomatieke succes waarop de regering had kunnen wijzen.

Het wereldwijde veiligheidsbeleid van de regering-Biden is momenteel standaard gereduceerd tot wat sommige critici hebben omschreven als “omsingeling en insluiting”. Daarom wordt een overbelast Amerikaans leger belast met het oprichten van steeds meer bases in de hele wereld, in een poging het hoofd te bieden aan vermeende “vijanden”, die vaak alleen maar hun eigen nationale soevereiniteit en recht op veiligheid uitoefenen binnen hun eigen invloedssferen. Ironisch genoeg worden landen die zich niet aan de controle van Washington willen onderwerpen, vaak omschreven als “agressors” en “antidemocratisch”, de taal die het meest gebruikt is met betrekking tot Rusland. Het beleid van Biden, zoals het nu bestaat, lijkt een teruggooi naar het speelveld van 1991-2, toen het Sovjet-imperium ineenstortte. Het gaat erom de oude Amerikaanse droom van volledige wereldheerschappij, gekoppeld aan liberaal interventionisme, in stand te houden, maar deze keer ontbreekt het de VS zowel aan de middelen als aan de nationale wil om die inspanning voort te zetten. Hopelijk zal het Witte Huis inzien dat niets doen beter is dan loze dreigementen uiten.

Intussen wordt het, naarmate de situatie verder verslechtert, steeds duidelijker dat de tweelingcrises die zich over Oekraïne en Taiwan hebben ontwikkeld “Made in Washington” zijn, en enigszins onverklaarbaar, omdat de VS geen dwingend nationaal belang hebben dat dreigementen zou rechtvaardigen om militaire opties als mogelijke reactie “op tafel te laten liggen”. De regering heeft voor de zoveelste keer op de Russische stappen gereageerd door vernietigende sancties in te stellen. Maar Rusland heeft ook onconventionele wapens in zijn arsenaal. Om te beginnen kan het de aandacht van Oekraïne verleggen door veel actiever Syrië en Iran in het Midden-Oosten te steunen, en zo de zwakke Amerikaanse pogingen om die regio ten gunste van Israël te beheren, verstoren.

Volgens economen heeft Rusland zijn economie ook daadwerkelijk sanctiebestendig gemaakt en is het in staat tot selectieve omgekeerde sanctionering van landen die een Amerikaans initiatief met enig enthousiasme steunen. Een dergelijke reactie zou de Europeanen waarschijnlijk veel meer pijn doen dan het de leiding in het Kremlin zou schaden. Russisch gas uit Europa weren door Nord Stream 2 stil te leggen zou bijvoorbeeld een grotere verkoop aan China en elders in Azië mogelijk maken en zou de Europeanen meer pijn doen dan Moskou. Het verschepen van door de VS geleverd vloeibaar gas naar Europa zou bijvoorbeeld meer dan het dubbele kosten van het tarief dat door het Kremlin wordt geboden en zou ook minder betrouwbaar zijn. De Europese NAVO-leden zijn duidelijk nerveus en staan niet volledig achter de Amerikaanse agenda inzake Oekraïne, grotendeels omdat er de terechte vrees bestaat dat alle en mogelijk alle opties die Washington overweegt, gemakkelijk misstappen zouden kunnen opleveren die zouden escaleren in een nucleaire uitwisseling die catastrofaal zou zijn voor alle betrokken partijen.

Afgezien van het reële onmiddellijke gevaar dat de huidige gevechten in Oekraïne met zich meebrengen, is de echte schade op lange termijn van strategische aard. De regering Joe Biden heeft zich in een hoek gemanoeuvreerd, terwijl Amerika’s twee voornaamste vijanden Rusland en China nader tot elkaar zijn gekomen om zoiets als een defensieve en ook economische relatie te vormen, die erop gericht zal zijn Washington’s veronderstelde rol als wereldhegemoon en handhaver van regels te verminderen en uiteindelijk te elimineren.

In een recent artikel in de New Yorker verklaart de commentator voor buitenlandse zaken Robin Wright, die redelijkerwijs als een “havik” kan worden omschreven, dat de nieuwe ontwikkeling “Rusland en China een pact tegen Amerika en het Westen” is. En zij is niet de enige die de alarmklok luidt, met voormalig Donald Trump National Security Council (NSC) Rusland-watcher Anita Hill die waarschuwt dat het de bedoeling van het Kremlin is om de Verenigde Staten uit Europa te verdrijven, terwijl voormalig NSC Oekraïne-deskundige Alexander Vindman adviseert om nu militair geweld te gebruiken om Rusland af te schrikken, voordat het te laat is.

Wright geeft de meest serieuze analyse van de nieuwe ontwikkelingen. Zij betoogt dat “Vladimir Poetin en Xi Jinping, de twee machtigste autocraten, de huidige politieke en militaire orde uitdagen.” Zij beschrijft hoe de twee leiders tijdens een ontmoeting voor de Olympische Spelen in Peking een “overeenkomst aanhaalden die ook de Verenigde Staten als wereldmacht, de NAVO als hoeksteen van de internationale veiligheid, en de liberale democratie als model voor de wereld uitdaagt.” Zij beloofden dat er “geen ‘verboden’ gebieden van samenwerking” zouden zijn, en in een schriftelijke verklaring die vervolgens werd opgesteld, werd verklaard dat “Rusland en China zich verzetten tegen pogingen van externe krachten om de veiligheid en stabiliteit in hun gemeenschappelijke aangrenzende regio’s te ondermijnen, van plan zijn om inmenging van externe krachten in de interne aangelegenheden van soevereine landen onder welk voorwendsel dan ook tegen te gaan, zich verzetten tegen kleurenrevoluties, en de samenwerking zullen uitbreiden.” Wright merkt op dat er een aanzienlijke kracht achter de overeenkomst schuilt, “Als twee nucleair bewapende landen die Europa en Azië omspannen, zou de meer gespierde afstemming tussen Rusland en China militair en diplomatiek een game changer kunnen zijn.” Daaraan zou men kunnen toevoegen dat China nu de grootste economie ter wereld heeft en dat Rusland een hoogontwikkeld leger heeft, dat nieuwe hypersonische raketten ontplooit die het in het voordeel zouden stellen in een conflict met de NAVO en de VS. Zowel Rusland als China zouden, als zij aangevallen zouden worden, er ook voordeel bij hebben, omdat zij dicht bij hun bases aan de binnengrenzen zouden vechten.

En natuurlijk is niet iedereen het erover eens dat het een slechte zaak zou zijn als de Verenigde Staten uit hun zelfverklaarde hegemoniale rol zouden worden gestoten. De voormalige Britse diplomaat Alastair Crooke stelt dat er een eeuwigdurende crisistoestand in de internationale orde zal zijn, totdat er een nieuw systeem ontstaat uit de status quo die een einde maakte aan de Koude Oorlog, en wel minus de Verenigde Staten als de semi-officiële transnationale regelmaker en arbiter. Hij merkt op dat “De kern van Ruslands klachten over zijn afkalvende veiligheid weinig te maken heeft met Oekraïne als zodanig, maar geworteld is in de obsessie van de haviken in Washington voor Rusland, en hun verlangen om Poetin (en Rusland) in te krimpen – een streven dat sinds de jaren Jeltsin het kenmerk van het beleid van de VS is geweest. De kliek van Victoria Nuland zou nooit kunnen aanvaarden dat Rusland opgroeit tot een belangrijke macht in Europa – die eventueel de controle van de VS over Europa zou kunnen overschaduwen.”

Wat er in Europa en Azië gebeurt, moet allemaal neerkomen op een heel eenvoudig besef van de grenzen van de macht: Amerika heeft er niets mee te maken om een kernoorlog te riskeren met Rusland over Oekraïne of met China over Taiwan. De Verenigde Staten vechten al meer dan twee decennia tegen een groot deel van de wereld, waarbij ze zichzelf verarmen en miljoenen doden in vermijdbare oorlogen, te beginnen met Irak en Afghanistan. De regering van de VS maakt op cynische wijze gebruik van herinneringen aan de oude vijand Rusland uit de Koude Oorlog om een vals verhaal te creëren dat ongeveer als volgt gaat: “Als wij ze daar niet tegenhouden, zullen ze volgende week in New Jersey zijn”. Het is allemaal onzin. En bovendien, wie heeft de VS tot de enige arbiter van de internationale betrekkingen gemaakt? Het wordt tijd dat de Amerikanen zich gaan afvragen wat voor internationale orde het is dat de Verenigde Staten laat bepalen wat andere naties wel en niet mogen doen.

Het ergste van alles is dat het bloedvergieten in Oekraïne allemaal onnodig is geweest. Een beetje echte diplomatie met eerlijke onderhandelaars die echte belangen afwegen, had gemakkelijk tot aanvaardbare oplossingen voor alle betrokken partijen kunnen komen. Het is inderdaad ironisch dat het brandend verlangen om oorlog te voeren met Rusland, dat in de New York Times en de Washington Post en op Capitol Hill wordt gedemonstreerd, in feite een echte geduchte vijand heeft geschapen, die Rusland en China in een alliantie heeft verenigd, omdat zij gefrustreerd zijn over hun omgang met een regering-Biden, die nooit schijnt te weten wat zij doet of waar zij heen wil.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Dag drie: Het opzetten van een hamer en aambeeld

Volg Frontnieuws op Telegram