In hun onvermogen om het publiek te overtuigen van hun zaak, schreeuwen klimaatactivisten steeds harder om de opsluiting van klimaatrealisten. Het meest recente voorbeeld hiervan is een artikel in The Carbon Brief met de titel “How climate change misinformation spreads online“. De auteurs – allen hoogleraren aan de Universiteit van Exeter – pleiten voor boetes en gevangenisstraf voor mensen die “klimaat-misinformatie” online plaatsen. Zij rechtvaardigen hun eis door te stellen dat “de productie en verspreiding van misleidende informatie met het oog op bedrog” grote schade veroorzaakt.
Dat is één aspect. Een andere reden is dat degenen die publiceren wat links als “misinformatie” beschouwt, in feite ongemakkelijke waarheden publiceren. De gelijknamige film ‘(An Inconvenient Truth) van Al Gore uit 2006 is daar een voorbeeld van. Gore, die niet zo goed is in details, publiceerde een stortvloed van verkeerde informatie in deze film, en social media reageerden door de gegevens te corrigeren. In één scène gebruikte Gore een geanimeerde clip van een ijsbeer die dreigde te verdrinken en probeerde op een kleine ijsschots te komen die door de opwarming van de aarde zou zijn gekrompen. Gore noemde dit de nieuwe norm voor verdrinkende ijsberen. De realiteit? Wetenschappers documenteerden een verdronken ijsbeer op zee na een hevige storm, iets wat sindsdien niet meer is gezien. Volgens een artikel in de Associated Press is de ijsbeer op zee verdronken:
Een bioloog van de VS-regering wiens observatie van vermeende verdronken ijsberen in het noordpoolgebied in 2004 het narratief over de opwarming van de aarde heeft helpen voeden, is door de overheid geschorst en wordt onderzocht op wetenschappelijk wangedrag, mogelijk in verband met het waarheidsgehalte van dit artikel.
Social media waren de eerste die op de problemen wezen met Gore’s ijsbeerbeweringen, en die bleken gelijk te hebben.
Dan is er nog de claim die Gore maakte over het verlies van de ijskap van de Kilimanjaro als gevolg van de “global warming”. Ook hier waren social media de eerste die erop wezen dat wat er werkelijk gebeurde het gevolg was van de ontbossing rond de basis van de berg, waardoor er minder waterdamp beschikbaar kwam door verdamping. Het verlies van waterdamp droogt het ijs gewoon uit als oude ijsblokjes in een vriezer, schrijft Anthony Watts op Wattsupwiththat.
Tot slot heeft Gore in 2009 de stoutmoedige bewering gedaan dat de Arctische ijskap over vijf jaar zou kunnen zijn verdwenen. Ook hier waren social media de eerste die op de problemen met deze bewering wezen. Tot op de dag van vandaag is de Arctische ijskap bewaard gebleven en Gore haalt geen enkele bewering meer aan die hij ooit maakte.
Zonder social media zouden we nog steeds over deze beweringen horen. De mainstream media hebben ervoor gekozen om alarmerende klimaatbeweringen niet eens aan een oppervlakkige analyse te onderwerpen, en er is vrijwel geen onderzoeksrapportage. Maar nu social media onderzoek doen en de feiten controleren, zich verzetten tegen een groepsdenken en de leugens en echte misinformatie die met klimaatangst gepaard gaan aan het licht brengen, moeten de klimaatalarmisten terugvechten met vuile trucs en de schrijvers op social media bestempelen als radicale publieke vijanden die het verdienen om in de goelag te worden opgesloten.
Het is niet de eerste keer dat dergelijke wilde oproepen tot criminalisering van tegengestelde klimaatposities worden gehoord; integendeel, het gaat zelfs terug tot 2014: Lawrence Torcello, een professor in Liberal Arts aan het Rochester Institute of Technology, NY, schrijft in een essay in The Conversation dat klimaatwetenschappers die er niet in slagen de juiste boodschap over “global warming” te verkondigen, voor de rechter moeten worden gebracht wegens “criminele nalatigheid”. Een commentator op zijn artikel ging nog verder en stelde voor om mij voor te geleiden aan de internationale rechtbank in Den Haag voor een andere mening over het klimaat:
…ik ben van mening dat Anthony Watts naar Den Haag moet worden overgebracht. Geen twijfel mogelijk, naar mijn mening. In feite vind ik het idee om zijn acties ethisch te verdedigen verwerpelijk.
Het wordt erger dan dat. Er is zelfs een hatelijk toneelstuk geschreven in Australië over het onderwerp “Kill Climate Deniers“.
Onder de streep komt het erop neer dat de opsluiting van politieke dissidenten een gemeenschappelijk thema is onder repressieve regimes die teruggaat tot het begin van de geschiedenis. Als degenen die de macht zoeken er niet in slagen de bevolking te overtuigen van de verdiensten van hun ideeën, beginnen ze mensen die het er niet mee eens zijn op te sluiten, in de hoop dat de angst de rest in bedwang houdt. Gelukkig leven we in een land waar de vrijheid van meningsuiting door de Grondwet wordt gewaarborgd.
Maar als de tijd ooit komt dat ik naar de gevangenis ga voor mijn standpunten, zal ik niet stilzwijgend gaan, noch zullen de duizenden onafhankelijke denkers in social media.
Wikipedia verwijdert de namen van klimaatsceptische wetenschappers uit de geschiedenis
