Israël vervalt in barbaarsheid

Tenzij je het slachtoffer bent van een morele bekrompenheid (en er lijkt tegenwoordig een epidemie van dit gebrek te zijn), zou het voor de hand moeten liggen dat Israël is afgedaald naar barbarij, schrijft Lawrence Davidson.

Waarom barbarij? Omdat in Israël wreed, moorddadig en anderszins crimineel gedrag het beleid van de staat is geworden. Laten we eens kijken naar de tekenen van deze ineenstorting:

– Het oprichten van een apartheidsstaat om te voldoen aan een racistische ideologische doctrine.

– Het plegen van een “mogelijke” genocide in Gaza.

– Het uitvoeren van massa-executies in, onder andere, ziekenhuizen in Gaza.

– Het geven van orders om ongewapende Palestijnse burgers neer te schieten.

– Martelen en vermoorden van Palestijnse gevangenen.

– Het veroorzaken van een kunstmatige hongersnood in Gaza.

– Het blokkeren van humanitaire hulp.

– Systematische vernietiging van het grootste deel van de infrastructuur die nodig is om menselijk leven in de Gazastrook in stand te houden.

– Het plegen van steeds meer pogroms tegen Palestijnse dorpen en steden op de Westelijke Jordaanoever.

Dit alles is gedocumenteerd in de rapporten van geloofwaardige mensenrechtenorganisaties (inclusief die van Israël zelf), agentschappen van de Verenigde Naties en in de beslissingen van het Internationaal Gerechtshof. Zie het onder ogen, dit is geen kwestie van mening of perspectief – van president Joe Biden of van wie dan ook. Het is een kwestie van (vaak op televisie uitgezonden) feiten.

De excuses

Israëlische Joden, en zionisten in het algemeen, worden heel boos als je de bovenstaande feiten aanhaalt zonder naar hun excuses te verwijzen. Dus laten we er een paar op een rijtje zetten:

– Het Israëlische gedrag in Gaza is zelfverdediging als reactie op de aanval van Hamas op 7 oktober 2023.

De manier waarop de Israëli’s praten over de actie van 7 oktober is alsof er nooit een 6 oktober is geweest of, wat specifiek Gaza betreft, de voorgaande 17 jaar die teruggaan tot 2006.

De geschiedenis van die jaren helpt Israëls claim van zelfverdediging te ontkrachten.

In januari 2006 waren er nationale verkiezingen in Palestina onder internationaal toezicht. Vanwege de corruptie bij Fatah, de partij die de Palestijnse Nationale Autoriteit (PNA) bestuurde, en Fatah’s samenwerking met de Israëlische bezetting, won Hamas, de Islamitische Verzetsbeweging, de verkiezingen. Hamas had een reputatie van eerlijkheid en betrouwbaarheid en had altijd aangedrongen op voortzetting van het verzet tegen de Israëlische bezetting.

Israël reageerde op de overwinning van Hamas door leden van de nieuwe regering die op de Westelijke Jordaanoever woonden te arresteren. De Verenigde Staten en andere Europese mogendheden eisten dat Hamas de samenwerkingsrelatie van de PNA met Israël zou voortzetten.

Hamas weigerde.

De VS, Israël en Fatah begonnen samen te spannen om de verkiezingen ongeldig te verklaren en Hamas te vernietigen. In 2007 stelde Israël, met de medewerking van Egypte, een blokkade in van de Gazastrook.

De blokkade was het equivalent van een ontwikkelingsproces dat meer dan een miljoen mensen verarmde. Periodieke gewapende Israëlische invallen in de Gazastrook hielden de vervolgingsspanning hoog. De Gazastrook veranderde in een “openluchtgevangenis”.

Aan dit beeld kan worden toegevoegd het feit dat alle eerdere pogingen tot onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen door Israël waren gesaboteerd, omdat elke compromisregeling de zionistische ideologische vastberadenheid zou hebben ondermijnd om van heel Palestina een door “Joden” gecontroleerd land te maken.

Onder deze omstandigheden was de enige partij die echt aan “zelfverdediging” deed op 7 oktober 2023, de Palestijnen onder leiding van Hamas en andere geallieerde verzetsgroepen.

– “We voeren een existentiële oorlog.”

Dat is de bewering van Yair Lapid, het hoofd van de Israëlische oppositiepartij. Hij twijfelt er niet aan dat Hamas Joden wil doden omdat ze Joden zijn. Hij vindt dat de Israëli’s maar één andere optie hebben dan de oorlog in Gaza te voeren en dat is zich “te laten vermoorden.”

Lapid is ervan overtuigd dat Amerikanen die bezwaar maken tegen de manier waarop Israël in Gaza vecht, de complexiteit van de situatie niet begrijpen. En dat omvat “het verraad van de intellectuelen. Ik bedoel de intellectuelen van het Westen, of sommigen van hen.”

Hij verzekert ons dat “Israël geen genocide pleegt. Dat het Israëlische leger zich eervol gedraagt. Israël doet niets anders dan zichzelf verdedigen in een oorlog die we niet wilden.”

En tot slot waarschuwt Lapid dat als je een andere versie van dit verhaal hoort “het niet de juiste is. En ik was erbij betrokken, dus ik weet het.”

Lapid is, zoals hij ons vertelt, “een Israëlische patriot.” Dat betekent dat hij is opgevoed in een gecontroleerde omgeving met gesloten informatie. Zijn standpunt is dus voorspelbaar, maar mist daardoor ook een onbevooroordeelde historische context.

Israëlische Joden hebben nooit het risico gelopen om de zee in te worden geschopt. De staat Israël heeft nooit serieus gevaar gelopen om een oorlog te verliezen. Wat altijd dubieus is geweest, is Israëls status als democratie.

Wat zionistisch Israël echt in gevaar brengt, is de groeiende internationale twijfel hierover – de gelijkenis van de zionistische staat met een apartheidsstaat zoals Zuid-Afrika vroeger was. Zulke staten hebben, zo hoopt men, geen toekomst op lange termijn in de moderne wereld.

Israëls oorlog van “zelfverdediging” tegen de Palestijnen toont de rest van de wereld alleen maar Israëls vermogen tot barbaarsheid – gedrag dat Lapid verontschuldigt omdat “de dingen complex zijn.”

– De Gaza-oorlog lijkt op de Tweede Wereldoorlog.

Dit is de bewering van premier Benjamin Netanyahu. Hij bedoelt daarmee dat Israël vecht tegen surrogaatnazi’s en dat het dus geen oorlogsmisdaad is om de Gazastrook te reduceren tot Dresden in februari 1945. Een dergelijke slachting is slechts een ongelukkig gevolg van “zelfverdediging.”

Deze vergelijking weerspiegelt het feit dat antisemitisme, vooral in de extreme versie van de Holocaust, lange tijd de Israëlische kijk op Palestijnse motieven en gedrag heeft bepaald.

Objectief bekeken grenst dit echter aan waanideeën. De Palestijnse aanval van 7 oktober bijvoorbeeld (die het ongeneeslijke en moorddadige antisemitisme van de Palestijnen zou aantonen) leidde tot de dood van zo’n 1.200 Israëli’s, van wie een aantal stierf als gevolg van het “eigen vuur” van Israëlische helikopter- gunships en tanks.

We weten echt niet wat de verhouding is tussen Israëli’s die werden gedood door binnenvallende Palestijnse troepen en degenen die werden gedood door Israëlische hulptroepen. Als antwoord hebben de Israëli’s, tot op heden, op een grotendeels willekeurige manier ongeveer 35.000 Palestijnen gedood.

Wat de wens van sommige Palestijnen ook is om de wereld van zionisten te ontdoen, ze hebben niet de capaciteit om dat te doen. Aan de andere kant lijken er meerdere generaties Israëli’s te zijn die de wereld (of tenminste hun deel van de wereld) van Palestijnen willen ontdoen en zij hebben wel de capaciteit om dat te doen.

Wat Netanyahu karakteriseert als een strijd zoals in de Tweede Wereldoorlog is in feite dat de Israëli’s, overtuigd van hun eigen status als slachtoffers, een oorlog van etnische zuivering voeren tegen de Palestijnen.

Wat staat er op het spel?

1. De aard van Joods Israël staat op het spel.

Wat we zien in termen van het Israëlische gedrag in Gaza is weer een voorbeeld van aangeleerd fanatisme. Dit is het soort indoctrinatie dat, zoals Thomas Suarez opmerkt, de Israëli’s in staat stelde om hun eigen terrorisme als “zelfverdediging” te zien.

Of het nu gebaseerd is op een religieuze mythe of op verhalen die meerdere generaties lang door de staat zijn verteld, de kijk van Israëlische Joden is voorbestemd. Die zienswijze heeft de weg vrijgemaakt voor barbaarsheid.

Wat de Palestijnen betreft, is het verschil in politieke doelstellingen tussen Yair Lapid, Benjamin Netanyahu, Itamar Ben-Gvir, de rechtse partijen, de religieuze partijen, enz. er dus een van nuance – variaties op een fundamenteel apartheidsthema voor de toekomst van Israël.

Dit is geen visie die door onafhankelijk redeneren tot stand is gekomen. Het is een door de gemeenschap gesteunde, geïndoctrineerde zienswijze die alleen kan worden overwonnen door een soort schokbehandeling. Het succes van de BDS-beweging en de aanklacht van het Internationaal Strafhof tegen Israëlische leiders zijn zeker stappen in de goede richting zijn.

2. De relatie van Israël met de Verenigde Staten staat ook op het spel.

Donald Trump buiten beschouwing gelaten, is het moeilijk voor te stellen dat een toekomstige Amerikaanse president hetzelfde ongekwalificeerde pro-Israël standpunt inneemt als Joe Biden. De teerling is ook geworpen voor de Democratische Partij – zelfs als Biden wordt herkozen (en zeker als hij niet wordt herkozen) zal de politieke invloed van de Amerikaanse zionistische lobby nooit meer ongehinderd standhouden. De oppositie zal toenemen zolang Israël doet “wat vanzelfsprekend is” voor een apartheidsstaat.

3. De aard van de Palestijnse strijd staat op het spel.

We zijn ook getuige van een ommekeer in de houding van het Palestijnse volk. Het huidige krachtige voorbeeld van hardnekkig verzet zal nu mede hun uiteindelijke lot bepalen. Hier zit een afschuwelijke ironie in, want de bijna totale vernietiging van de Gazastrook en de voortdurende pogroms op de Westelijke Jordaanoever waren nodig om een groot deel van de wereld ervan te overtuigen dat Israël niet zijn gang kan gaan met de Palestijnen.

Daarom hebben de Palestijnen zich door deze verschrikkelijke vernietiging gepositioneerd om op de lange termijn te overleven. Het Westen moet veel verantwoordelijkheid dragen voor deze hoge prijs.

4. De aard en het karakter van het Joodse volk wereldwijd staat zeer zeker op het spel.

Het Joodse volk en de religie staan op een tweesprong. Het zionisme is een politieke ideologie waarvan de logica rechtstreeks heeft geleid tot de oprichting van een “Joodse” apartheidsstaat.

Zoals het geval is met de feiten die hebben geleid tot de praktijk van genocide en pogroms, is de apartheidsstatus van Israël geen kwestie van mening of perspectief. Nogmaals, het is gedocumenteerd door zowat elke geloofwaardige mensenrechtenorganisatie op deze planeet en het is een feit.

Toch schreeuwen de zionisten hardnekkig van de daken dat zionisme synoniem is met de Joodse religie en het Joodse volk. Het lijkt erop dat ze erin geslaagd zijn om deze luidkeels verkondigde boodschap geaccepteerd te krijgen door de Amerikaanse machtselites door het aanbieden van grote sommen geld aan politici, of het dreigement om deze sommen in te houden bij universiteiten.

Gezien de slogan dat “het medium de boodschap is”, suggereert dit dat de Zionisten willen dat we het idee van omkoopgeld accepteren als een integraal onderdeel van hun Jodendom (een antisemitische stelling).

Tegen deze ketterij staan Joodse organisaties die erop staan dat de Zionisten dit niet “in mijn naam” kunnen doen. In de VS en misschien ook in West-Europa vormen deze antizionisten, die zich bekommeren om hun etnische en religieuze waarden, een aanzienlijke meerderheid van de Joden.

Vergis je niet, er is echt geen zinvolle ruimte voor een compromis tussen deze twee partijen. Als de zionisten zegevieren, wordt de premier van Israël het equivalent van een Joodse paus. Ik weet dat dit heel vreemd klinkt!

Zoals hierboven gesuggereerd, is er iets vreselijk voorspelbaars aan het Israëlische gedrag in Gaza. Je kunt er feitelijk voor zorgen dat mensen (welke mensen dan ook) zich zo gedragen. Je hoeft het niet eens bewust te doen.

Mensen splitsen zich instinctief op in groepen: families, vriendschapskringen, stammen, gemeenschappen, staten, enz. De boodschap van elke groep, dat ze op de een of andere manier “speciaal” is, lijkt ook vaak te ontstaan. De exploitatie van zo’n boodschap door allerlei politici is ook een historische constante.

Gezien deze impulsen is het echte werk niet om lokale groepen ertoe aan te zetten vijandig te staan tegenover de “ander”. Het echte werk is om te voorkomen dat ze dat doen.

Dat is, onder andere, wat humanitairen en andere echte progressieven proberen te doen. Maar het is niet gemakkelijk. Waarom is het zo’n strijd? Omdat gevoelens van wantrouwen en angst van nature lijken te komen, zowel genetisch als ecologisch. Dit is misschien wel de beste verklaring waarom de strijd voor rechtvaardigheid nooit lijkt te eindigen.

Hoe dan ook, het is een opmerkelijk en werkelijk prachtig feit dat sommige mensen het patroon doorbreken en deze strijd voeren. Ongeveer 90 jaar geleden ging het om het recht van Joden op leven en vrijheid. Vandaag gaat het om dezelfde rechten voor Palestijnen. De geschiedenis herhaalt zich inderdaad.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Israël heeft de reputatie van Israël veel erger beschadigd dan zijn vijanden ooit hebben gedaan

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: