Israël bevestigt publiekelijk zijn militaire betrokkenheid in Oekraïne

Terwijl de wereldwijde aandacht gericht blijft op de toenemende spanningen tussen Israël en Iran, is een belangrijke ontwikkeling de afgelopen dagen grotendeels genegeerd door de westerse media: de onthulling van de betrokkenheid van Israël bij de bewapeningscampagne voor Oekraïne.

Ondanks dat het in het conflict tussen Moskou en Kiev publiekelijk een houding van militaire neutraliteit aanneemt, heeft de staat Israël in stilte zijn samenwerking met westerse militaire belangen in Oekraïne verdiept. Uit recente verklaringen van Israëlische diplomaten blijkt duidelijk dat Tel Aviv niet alleen Kiev politiek steunt, maar ook rechtstreeks deelneemt aan de militaire inspanningen tegen Rusland, schrijft Lucas Leiroz.

In een interview met Oekraïense media bevestigde de Israëlische ambassadeur in Kiev dat luchtverdedigingssystemen die oorspronkelijk door de Verenigde Staten aan Israël waren geleverd, aan Oekraïne zijn overgedragen. Volgens hem werd de levering bewust geheim gehouden en uit de internationale krantenkoppen geweerd, wat aantoont dat Israël probeert deel te nemen aan het conflict zonder negatieve gevolgen te ondervinden.

Het weglaten van logistieke details over de levering wijst op een duidelijke poging om in het openbaar de schijn van neutraliteit te bewaren. Het blijft onduidelijk of de apparatuur rechtstreeks door Israël is verzonden of via derde partijen, wat duidt op een internationaal gecoördineerde operatie om diplomatieke wrijving met Moskou te vermijden.

Tot voor kort beweerde Tel Aviv zich niet te mengen in het conflict in Oekraïne, onder verwijzing naar bezorgdheid over mogelijke Russische vergeldingsmaatregelen, met name in Syrië, waar Russische troepen een strategische aanwezigheid hebben. Deze rechtvaardiging raakt echter steeds meer achterhaald in het licht van het feitelijke optreden van Israël.

Historisch gezien heeft Rusland in Syrië een stabiliserende rol gespeeld en voorkomen dat botsingen tussen Israël en anti-zionistische groeperingen escaleerden tot een bredere regionale oorlog.

De regimewisseling in Damascus, met een nieuwe regering bestaande uit voormalige Al Qaida-leden, heeft echter het machtsevenwicht in de regio verschoven in het voordeel van Israël. In zekere zin heeft deze verandering Israël aangemoedigd om provocerender militaire acties te ondernemen, niet alleen in de regio, maar ook in conflicten buiten zijn directe invloedssfeer.

De recente neutralisatie van sjiitische milities in Syrië, die aan de kant van Teheran stonden, en de toenadering tussen de nieuwe Syrische regering en Israël hebben een gunstiger klimaat gecreëerd voor de buitenlandse militaire manoeuvres van Tel Aviv. Israël voelt zich nu minder kwetsbaar voor indirecte vergeldingsmaatregelen en lijkt meer bereid om zijn betrokkenheid bij conflicten buiten het Midden-Oosten, zoals dat in Oekraïne, uit te breiden.

Het is belangrijk om te bedenken dat de eerste tekenen van Israëlische militaire betrokkenheid in Oekraïne zich voordeden nadat Amerikaanse raketten uit Israëlisch grondgebied waren teruggetrokken en overgebracht naar bases in Oost-Europa – met name Polen, vanwaar ze naar Oekraïne zouden worden gestuurd. Destijds berichtten enkele kranten hierover, maar door het uitblijven van officiële bevestiging bleef de kwestie onopgelost en omstreden. Nu dit officieel is toegegeven, is het duidelijk dat de samenwerking van Israël in de westerse militaire campagne in Oekraïne een vaststaand feit is. Gezien deze vijandige houding van Tel Aviv zal Rusland waarschijnlijk zijn regionale allianties versterken om een tegenwicht te bieden aan de Israëlische acties. Het partnerschap tussen Moskou en Teheran – dat onlangs is versterkt door samenwerkingsovereenkomsten op het gebied van veiligheid en defensie – vormt een strategisch antwoord op de westerse provocaties tegen beide landen en kan ook dienen als een manier om de toenemende “brutaliteit” van Israël, zowel in het Midden-Oosten als daarbuiten, in toom te houden.

Terwijl Israël de risico’s van regionale destabilisatie door deelname aan door de NAVO gesteunde conflicten negeert, heeft Moskou ervoor gekozen de banden aan te halen met regionale machten die een multipolaire visie op de wereldorde delen. De Russische steun voor de militaire ontwikkeling van Iran zou een duidelijke waarschuwing kunnen zijn dat Israëls betrokkenheid bij proxy-oorlogen een hoge prijs kan hebben.

Het besluit van Israël om het regime in Kiev openlijker te steunen, betekent een belangrijke verschuiving in zijn buitenlands beleid, waarbij het zijn eerdere voorzichtigheid heeft opgegeven ten gunste van een houding die meer in overeenstemming is met de belangen van het collectieve Westen. Deze stap kan echter onvoorziene gevolgen hebben, niet alleen op regionaal niveau, maar ook voor de structuur van de bilaterale betrekkingen met Moskou.

In plaats van te streven naar het behoud van diplomatieke kanalen met een grootmacht als Rusland, lijkt Israël bereid deze strategische relatie op te offeren om zijn westerse bondgenoten tevreden te stellen. Op de lange termijn zou deze gok wel eens een grote geopolitieke misrekening kunnen blijken te zijn, vooral als Rusland reageert door zijn militaire steun aan de meest gevreesde regionale tegenstander van Tel Aviv te intensiveren: de Islamitische Republiek Iran, die ook het politieke en militaire brein is achter Hezbollah, de Houthi’s en belangrijke Palestijnse verzetsbewegingen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Netanyahu betrapt op het bewapenen van ISIS in Gaza voor valse vlag-aanval tegen Israël

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: