Pure Orwell: Europa veroordeelt Iran voor aanvallen op eigen grondgebied

Toen Israëlische gevechtsvliegtuigen deze week een aanval uitvoerden op Iran – waarbij ze de Iraanse soevereiniteit schonden in een brutale daad van agressie, tientallen burgers doodden naast hoge militaire commandanten en nucleaire wetenschappers, en Iran uitnodigden tot even willekeurige vergeldingsaanvallen – hebben de Europese leiders de aanval niet veroordeeld.

Ze hebben deze op perverse wijze goedgekeurd en Iran veroordeeld voor de aanvallen op zijn eigen grondgebied, schrijft Eldar Mamedov.

De Franse president Emmanuel Macron zette de toon door het “voortdurende nucleaire programma” van Iran te veroordelen en “het recht van Israël om zich te verdedigen en zijn veiligheid te waarborgen” te bevestigen. De voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, leek uit hetzelfde script te spreken toen zij “het recht van Israël om zich te verdedigen” herhaalde, verfraaid met enkele algemene platitudes over de noodzaak van terughoudendheid en de-escalatie.

Het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken ging nog een stap verder en “veroordeelde” Iran ‘krachtig’ voor “een willekeurige aanval op Israëlisch grondgebied” – nog voordat Teheran raketten had afgevuurd als reactie op de Israëlische aanval op zijn grondgebied – terwijl het de acties van Israël volledig onderschreef.

Deze Orwelliaanse retoriek is niet alleen incompetentie of onwetendheid. Het is het hoogtepunt van jarenlange Europese diplomatieke wanpraktijken die hebben bijgedragen aan het ontstaan van deze crisis – en die de “op regels gebaseerde orde” als een lijk hebben ontmaskerd. De dubbele moraal van Europa heeft zijn geloofwaardigheid om zeep geholpen.

Het standpunt van Europa ten aanzien van Oekraïne beriep zich met politieke duidelijkheid op artikel 2, lid 4, van het Handvest van de Verenigde Naties: “Alle leden onthouden zich van het gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit van een staat.” Maar toen Israël Iran aanviel – zonder enige rechtsgrond voor zelfverdediging – heeft Europa de agressie de facto als een deugd gepresenteerd en goedgekeurd.

De morele en diplomatieke ineenstorting van Europa is niet onopgemerkt gebleven. Twee wereldwijd gerespecteerde stemmen hebben bijzonder vernietigende oordelen geveld. Mohamed ElBaradei, Nobelprijswinnaar en voormalig hoofd van het atoomenergieagentschap van de VN, gaf het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken een vernederende spoedcursus internationaal recht.

In reactie op de steun van Berlijn voor de “gerichte aanvallen van Israël op Iraanse nucleaire installaties” (laat staan de honderden burgers die daarbij omkwamen), herinnerde El Baradei eraan dat dergelijke aanvallen verboden zijn volgens de Geneefse Conventies, waarbij Duitsland partij is, en dat het gebruik van geweld in internationale betrekkingen “in het Handvest van de VN in het algemeen verboden is, met uitzondering van het recht op zelfverdediging in geval van een gewapende aanval of na toestemming van de Veiligheidsraad in geval van collectieve veiligheidsmaatregelen.”

Francesca Albanese, speciaal rapporteur van de VN voor de bezette Palestijnse gebieden, reageerde op de verklaring van Macron met de opmerking dat “op de dag dat Israël zonder aanleiding Iran heeft aangevallen, de president van een grote Europese macht eindelijk toegeeft dat in het Midden-Oosten Israël, en alleen Israël, het recht heeft zich te verdedigen”.

De boodschap van mensen als El Baradei en Albanese is ondubbelzinnig: wanneer Europa de aanval van Israël toejuicht en tegelijkertijd de invasie van Rusland veroordeelt, houdt het zich niet aan universele regels, maar dwingt het zijn tribale identiteit af: “regels” gelden alleen voor tegenstanders, niet voor vrienden. Dit is fataal voor de pretentie van Europa dat het moreel gezag pretendeert – dit is niet alleen in het Mondiale Zuiden, maar ook onder veel Europese burgers duidelijk opgemerkt.

Deze pretentie lijkt nog verder van de realiteit verwijderd gezien het feit dat de crisis in het Midden-Oosten is uitgebroken op een vruchtbare bodem die is voorbereid door een reeks Europese mislukkingen. Eerst was er het falen van de E3 (Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland) om het JCPOA te handhaven na de terugtrekking van de VS onder het presidentschap van Donald Trump in 2018. Hoewel de EU retorische steun bood voor het nucleaire akkoord, zwichtte zij voor de sancties van de VS en weigerde zij EU-bedrijven te beschermen die met Iran wilden samenwerken. Zij liet het JCPOA sterven en creëerde daarmee de facto een vacuüm voor escalatie.

Terwijl bemiddelaars als Oman en Qatar onderhandelden over een nieuw nucleair akkoord tussen de VS en Iran, drong de EU enkele dagen vóór de aanval van Israël aan op een IAEA-resolutie waarin Iran werd veroordeeld. Daarmee torpedeerde zij de de-escalatie en droeg zij bij tot het ontstaan van een dreigender en gevaarlijker veiligheidsklimaat, met op de achtergrond de herinvoering van de VN-Veiligheidsraad-sancties en de mogelijke terugtrekking van Iran uit het Non-proliferatieverdrag (NPV).

Elk van deze mislukkingen bevestigde het standpunt van Teheran dat het zinloos is om met Europa te onderhandelen. De E3/EU worden nu niet alleen gezien als een zwakke partij die niet in staat is om haar verplichtingen uit hoofde van het nucleaire akkoord na te komen, maar ook als een actief destructieve speler die de veiligheid van Iran en de regionale stabiliteit ondermijnt.

De verbijsterende neergang van de Europese mogendheden tot diplomatieke irrelevantie werd duidelijk geïllustreerd door de categorische afwijzing door de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Abbas Araghchi van de smeekbeden van zijn Britse ambtgenoot David Lammy om de situatie te de-escaleren. Het is inderdaad moeilijk voor te stellen waarom Teheran gehoor zou geven aan deze oproepen, aangezien ze afkomstig zijn van partijen die het beschouwt als actieve medeplichtigen van de agressors.

Het waarschijnlijke gevolg van de diplomatieke zelfvernietiging van Europa is dat het het laatste beetje vertrouwen dat het nog had in Iran en het Mondiale Zuiden heeft vernietigd. Het heeft proliferatie vrijwel gegarandeerd door de Iraniërs – nu niet alleen de hardliners – een krachtige stimulans te geven om kernwapens te ontwikkelen, een uitkomst die had kunnen worden voorkomen als Europa serieuze, te goeder trouw gevoerde gesprekken met Iran had gevoerd over het nieuw leven inblazen van het nucleaire akkoord. De terugtrekking van Iran uit het NPV is niet langer een louter theoretische mogelijkheid.

Al deze ontwikkelingen vergroten de kans op een terugslag tegen de Europese belangen aanzienlijk: een regionale oorlog in het Midden-Oosten betekent meer ongecontroleerde migratie, een verhoogd risico op terrorisme op Europees grondgebied of tegen Europese belangen in de regio, en energieschokken als Iran zijn dreigementen om de Straat van Hormuz, de belangrijkste oliehandelsader ter wereld, te blokkeren, waarmaakt.

Zonder een dringende maar onwaarschijnlijke koerswijziging, zoals het ter verantwoording roepen van Israël voor zijn regionale agressie, zal het verval van Europa versnellen. Wanneer Brussel bondgenoten vrijstelt van regels die aan rivalen worden opgelegd, bewaart het de vrede niet, maar tekent het zijn eigen geopolitieke zelfmoordbrief.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De dood van Europa: hoge belastingen, te veel regels… Economische stagnatie

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: