Interview met Dr. Vernon Coleman

Vernon Coleman en ik kwamen voor het eerst in contact nadat ik een samenvatting van zijn boek How to Stop Your Doctor from Killing You had gepubliceerd, en ik kon niet dankbaarder zijn voor die connectie.

Ik ben erg blij dat hij heeft ingestemd met dit interview, want zijn werk en nalatenschap zijn werkelijk buitengewoon. Lang voordat “cancelcultuur” een term werd, daagde Vernon autoriteit en normen uit – zijn enorme oeuvre dat tientallen jaren omspant is adembenemend en niets minder dan inspirerend, schrijft Unbekoming.

Het is een eer om dit gesprek te delen en ik wil Vernon Coleman hartelijk bedanken voor zijn tijd en inzichten.

Vernon Coleman – international bestselling novelist and campaigning author

1. Je hebt een nogal onconventioneel carrièrepad gehad – van assistent goochelaar tot politiechirurg. Welke van deze verschillende rollen heeft je kijk op geneeskunde en de maatschappij het meest gevormd?

Tussen het einde van het gymnasium en het begin van de studie geneeskunde koos ik ervoor om een jaar door te brengen als vrijwilliger in de gemeenschapsdienst in een nieuwe stad genaamd Kirkby, net buiten Liverpool. Het was op zijn zachtst gezegd een openbaring. Plotseling leefde en werkte ik als een katalysator in een gebied waar het politiebureau was gebarricadeerd en bedekt met scheermesdraad en waar de bussen altijd werden gevolgd door een politieauto om de chauffeur en conducteur te beschermen. Grotendeels uit naïviteit zwierf ik onaangeroerd als een clown met een wit gezicht door de stad en recruteerde ik een aanzienlijk leger tieners om te helpen de flats van oude mensen te verfraaien en boodschappen voor hen te doen. Hoe meer de vakbonden en de gemeente protesteerden, hoe makkelijker ik kinderen kon werven. Niemand bedreigde me, stak me neer of stak me met een mes en voordat ik wegging werd ik erelid van een van de bendes. Dat jaar veranderde mijn leven. Toen ik medicijnen ging studeren, opende ik een discotheek in het centrum van de stad omdat er op dat moment absoluut niets anders beschikbaar was. We konden ons geen glitterbal veroorloven dus ‘leende’ ik een epidiascoop en een projector van de medische school en liet gekleurde histologie-dia’s en oude zwart-wit films op het plafond zien. De club was populair bij verschillende messendragende bendes met wie ik goede vrienden werd – vooral, vermoed ik, omdat ik een Victoriaanse zwaardstok bij me had en mijn lemmet beslist groter was dan dat van anderen. Idioot genoeg beschreef ik de club op de nationale radio en de decaan van de medische faculteit hoorde de uitzending. Dat was het einde van de epidiascoop en de projector (die de volgende ochtend altijd werd teruggebracht), maar de club ging door tot de gemeente hem sloot toen er terecht werd gemeld dat er bedden rond de rand van de dansvloer stonden. De bedden waren geredde rommel en stonden daar omdat ik het me niet kon veroorloven om stoelen te kopen of te huren. Het was allemaal volkomen onschuldig. Ik ben tien jaar huisarts geweest, maar ik was nooit van plan om een orthodoxe carrière te hebben. (Ik nam ontslag toen de NHS me probeerde te dwingen om privé gezondheidsinformatie over mijn patiënten op ziekmeldingen te zetten, iets wat ik weigerde te doen omdat ik vond dat het verkeerd was). Ze gaven me een boete en dreigden me te blijven beboeten, dus nam ik ontslag. Ik heb wel vaker ontslag genomen in mijn leven).

2. In je biografische aantekeningen beschrijf je jezelf als evoluerend van een ‘boze jonge man’ naar een ‘boze oude man’. Wat blijft dit gevoel van rechtschapen verontwaardiging voeden na al die jaren?

Ik kan onrecht of een gebrek aan vrijheid niet verdragen. Ik sta niet toe dat ik geïntimideerd word en ik zie niet graag dat andere mensen geïntimideerd worden. Toen ik een jaar of 12 was, herinner ik me dat ik een geliefde oom en tante zag huilen omdat het plaatselijke gasbedrijf hen intimideerde. Ik denk altijd aan mijn tante Alice als ik tegen bureaucraten vecht. Toen ik huisarts werd, heb ik een groot deel van mijn leven gevochten tegen bestuurders in de gezondheidszorg namens mijn patiënten. Ik ontdekte al vrij snel dat alle bureaucraten doodsbang zijn voor hogere autoriteit, en dus als ik vocht tegen een zinloze regel die het leven van een patiënt in gevaar bracht (en dat gebeurt vaker dan je voor mogelijk zou houden), wees ik erop dat als mijn patiënt zou sterven als gevolg van hun onzin, ik hun naam op de overlijdensakte zou zetten als doodsoorzaak. Dit is nooit mislukt. Ik gebruik geen overlijdensakten meer als wapen, maar ik ben nog steeds tot op het bot doordrenkt van rechtschapen verontwaardiging. Dit zou wel eens de reden kunnen zijn waarom ik nu door zo’n beetje iedereen geband ben.

3. Je vroege waarschuwingen over benzodiazepine kalmeringsmiddelen leidden tot strengere overheidscontroles. Wat trok in eerste instantie jouw aandacht voor deze kwestie en hoe heb je die campagne 15 jaar volgehouden?

Ik werd me voor het eerst bewust van het benzodiazepinenprobleem in de jaren zestig en schreef er artikelen over in de jaren zeventig en daarna. (Dat doe ik nog steeds). De Britse regering veranderde de wet in de jaren tachtig en de minister van Volksgezondheid gaf in het Lagerhuis toe dat ze dat hadden gedaan vanwege mijn campagne. Ik heb een boek geschreven dat ‘The Benzos Story’ heet en dat een deel van het onderzoeksmateriaal bevat dat ik heb gebruikt. Helaas negeren artsen de wet en schrijven ze nog steeds te veel voor. Helaas hebben de farmaceutische bedrijven, zoals ik al had gewaarschuwd, de benzodiazepinen vervangen door nutteloze en gevaarlijke antidepressiva.

The Benzos Story: 1960s-1980s: Coleman, Dr Vernon

4. Je hebt meer dan 100 boeken geschreven waarvan alleen al in het Verenigd Koninkrijk meer dan drie miljoen exemplaren zijn verkocht en die in 26 talen zijn vertaald. Welk boek heeft volgens u de grootste impact gehad en waarom?

Dit is alsof je een ouder vraagt om zijn favoriete kind te noemen, maar ik denk dat het boek dat de meeste impact heeft gehad `Bodypower’ is, dat ik in 1983 schreef en dat mijn eerste grote internationale bestseller was. Het is nog steeds een van mijn best verkochte boeken. Het is in zekere zin een heel eenvoudig boek dat de zelfgenezende eigenschappen van het menselijk lichaam beschrijft, maar het heeft de manier waarop veel mensen denken veranderd. Het heeft ook een aantal andere auteurs beïnvloed. Ik heb verschillende tv-series gemaakt op basis van het boek, maar al mijn oude programma’s zijn van YouTube verwijderd. Het basisprincipe is dat het lichaam zichzelf op veel manieren kan genezen als het met rust wordt gelaten – en dat potentieel gevaarlijke medicijnen niet altijd nodig zijn.

Bodypower: Secret of self-healing: Coleman, Dr Vernon

5. Mrs Caldicot’s Cabbage War is verfilmd. Wat was de inspiratiebron voor dat verhaal en hoe vond je het om je personages tot leven te zien komen op het witte doek?

Toen ik begon met het schrijven van Mrs Caldicot’s Cabbage War werd het boek iets heel anders. Ik begon een boek te schrijven over oude mensen die in opstand komen en een bank beroven. (Dat is sindsdien verschillende keren gedaan, maar het was geen cliché toen ik aan het boek begon). Mevrouw Caldicot nam het echter over (zoals ik vind dat fictieve personages dat vaak doen) en het boek ontwikkelde zich langs geheel andere lijnen, waarbij mevrouw Caldicot een ‘stem’ werd voor een onderdrukte groep verpleeghuisbewoners. Antoinette en ik kochten kaartjes en keken naar de film in een grote bioscoop, en aan het eind stond het hele publiek op en applaudisseerde voor mevrouw Caldicot. Het was nogal ontroerend. Sindsdien heb ik nog drie romans geschreven over mevrouw Caldicot en haar vrienden en ik ben dol op ze allemaal. Het is een pittig en onbevreesd stel dat voor elkaar zorgt en het opneemt tegen de ambtenarij. In `Mrs Caldicot’s Easter Parade’ belanden ze blut in Parijs en verdienen ze geld voor eten door op straat oude musicalliedjes ten gehore te brengen. In `Mrs Caldicot’s Turkish Delight’ erven ze een kapotte oude pier en hebben ze allerlei soorten plezier. Naarmate ik verder in de uitlopers van de middelbare leeftijd dwaal, groeit mijn genegenheid voor mevrouw Caldicot.

6. Je hebt het gehad over getuigenis afleggen voor commissies in zowel het Lagerhuis als het Hogerhuis. Hoe waren deze ervaringen en heb je tastbare resultaten gezien van je getuigenissen?

Ik heb in beide Huizen getuigd over de zinloosheid en het gevaar van het gebruik van dieren in medisch onderzoek. Ik ben bang dat het complete tijdverspilling was. Toen ik een commissie van het Hogerhuis toesprak, sliep een eminent lid van de commissie door mijn hele getuigenis heen. Toen ik voor beide Huizen sprak, wees ik erop dat van veel medicijnen die aan mensen worden voorgeschreven, bekend is dat ze kanker of andere ernstige gezondheidsproblemen veroorzaken wanneer ze op dieren worden getest. De farmaceutische bedrijven zeggen dat dit niet uitmaakt omdat dieren anders zijn dan mensen. Aan de andere kant, als een medicijn niet dodelijk is voor een dier, zeggen de farmaceuten dat dit bewijst dat het medicijn veilig is voor mensen. Ik vind dit zowel onlogisch als immoreel. Helaas zijn de farmaceutische bedrijven de baas van de medische wereld en daarom is het voeren van campagne tegen dierproeven een strijd geweest. Ik ben al sinds mijn studie geneeskunde tegen dierproeven (ik weigerde verplichte dierproeven uit te voeren en haalde een of twee andere studenten over om zich samen met mij te onthouden) en dit heeft me altijd impopulair gemaakt bij mensen die veel macht en geld hebben. Dierproeven stellen medicijnfabrikanten in staat om nieuwe producten op de markt te brengen zonder ze goed te testen op menselijke patiënten.

7. Je lijst van favoriete historische figuren bevat een nogal eclectische mix, van W. G. Grace tot Che Guevera. Welke rode draad zie je tussen deze verschillende persoonlijkheden?

Vrijheid en onafhankelijkheid. Ik bewonder mensen die opkomen voor waar ze in geloven en zich niets aantrekken van de gevolgen. W.G. was de bekendste Victoriaan na de koningin zelf en hij leidde geen revoluties of stierf in een kogelregen, maar hij veranderde zijn wereld door zichzelf te zijn. Hij kon een beetje ondeugend zijn maar was zo populair dat cricketvelden borden ophingen met ‘Toegang 6d of 1 shilling als WG speelt’. Che gaf erom en was een professionele rebel. Zelfs toen hij minister was werkte hij nog op zaterdag in de haven.

8. Sinds je boek ‘The Medicine Men’ uit 1975 ben je altijd kritisch geweest over de relatie tussen het medische establishment en de farmaceutische industrie. Hoe heeft deze relatie zich in de loop der decennia ontwikkeld?

Ik weet niet zeker of er een relatie is. Ik verafschuw en veracht het medisch establishment en de farmaceutische industrie en zij haten mij. Samen hebben ze me geïntimideerd, bedreigd, aangeklaagd en geprobeerd om te kopen. Ze hebben me tegengehouden en me laten ontslaan. Ik weet niet wie het was, maar iemand probeerde ons te vermoorden tijdens de covid-fraude. Ik zal rusten als ze me begraven,’ zoals Clarence Darrow zei.

The Medicine Men: A shattering analysis of the drugs industry: Coleman, Vernon

9. Je nam ontslag uit je column in de krant vanwege de berichtgeving over de oorlog in Irak. Kun je ons vertellen over die beslissing en de principes die daaraan ten grondslag lagen?

Het was een makkelijke beslissing, maar ook een moeilijke. Ik heb het grootste deel van mijn leven minstens één column per week geschreven (op een gegeven moment had ik wekelijkse columns in vier nationale kranten in het Verenigd Koninkrijk en een half dozijn andere columns in kranten en tijdschriften) en ontslag nemen bij The Sunday People was moeilijk omdat ik veel lieve lezers had (en, om eerlijk te zijn, ze betaalden me veel geld). Ik schreef een column met kritiek op de oorlog in Irak en de redacteur weigerde die af te drukken. Dat was het dan. Ik heb redacteuren nooit laten bepalen wat ik moest schrijven en ik schreef altijd artikelen en columns op basis van waar ik in geloofde. Ik ben altijd een fan geweest van de krantenredacteur die je in cowboyfilms ziet – degene die redactionele artikelen afdrukt waarin kritiek wordt geleverd op de slechterik die de stad teistert. Ik mis het om een column te hebben, maar ik probeer nu elke weekdag nieuw materiaal op mijn website te zetten (met uitzondering van een pauze van twee weken met Kerstmis). Ik accepteer nooit reclame of sponsors voor de website (en ik heb nooit toegestaan dat mijn video’s te gelde werden gemaakt). Mijn inkomsten komen uit de verkoop van boeken die ik nu zelf uitgeef, omdat, nadat ik begin 2020 de covid-fraude blootlegde, de meeste uitgevers en agenten me in de steek lieten.

10. Je werk heeft vaak de conventionele medische wijsheid in twijfel getrokken. Wat geeft je het vertrouwen om je standpunten te handhaven tegenover de gevestigde orde?

Ik heb veel tijd (en geld) besteed aan onderzoek. Voor mijn eerste boek heb ik meer uitgegeven aan onderzoek dan ik aan voorschotten of royalty’s heb ontvangen, ook al deed het boek het erg goed. Mijn vrouw Antoinette, de meest meelevende en zorgzame persoon die ik ooit heb ontmoet, deelt mijn passie voor waarheid, gerechtigheid en eerlijkheid en is een briljante en onvermoeibare onderzoeker die een complex spoor kan volgen met grote vaardigheid en onwrikbare vastberadenheid.

11. Je hebt uitgesproken meningen over de Europese Unie. Hoe is je kijk op globaal versus lokaal bestuur beïnvloed door je observaties in de geneeskunde?

Ik raakte voor het eerst echt geïnteresseerd in de EU aan het eind van de jaren ’90 toen ik me realiseerde dat nationale campagnes uiteindelijk altijd afhankelijk waren van EU-wetgeving en dat het weinig zin had om te strijden voor het veranderen van een wet in bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk, tenzij de EU ook het doelwit was. Toen ik bijvoorbeeld vocht tegen het gebruik van dierproeven, ontdekte ik dat de EU de ultieme bron van het kwaad was en dat wetgevers, bestuurders, medicijnfabrikanten, enz. de verantwoordelijkheid afwezen en de EU de schuld gaven van elke wet en regel.

12. Je interesse in Napoleon Bonaparte is goed gedocumenteerd. Welke lessen kunnen moderne medische en politieke leiders volgens jou uit zijn tijd leren?

Het is niet algemeen bekend, maar toen Napoleon gevangen zat op het eiland Elba en van plan was om te ontsnappen en terug te keren naar Frankrijk, werd het hele Franse leger erop uitgestuurd om hem gevangen te nemen. Napoleon, die zoals gewoonlijk op een wit paard reed, had een klein peloton trouwe lijfwachten bij zich, maar hij reed alleen voorop en het hele Franse leger, in plaats van hem gevangen te nemen of te doden, cirkelde achter hem aan terwijl hij hen naar Parijs leidde. Ik heb een kopie van de folder die zijn mannen uitdeelden aan de soldaten. Het is een van de krachtigste en ontroerendste documenten die ooit zijn gepubliceerd.

13. Je boek ‘The Dementia Myth’ daagt algemene aannames over cognitieve achteruitgang uit. Wat motiveerde je om dit onderwerp te onderzoeken?

Toen mijn moeder ziek werd met wat dementie leek te zijn, onderzocht mijn vrouw haar symptomen en kwam tot de conclusie dat de symptomen van mijn moeder waarschijnlijk het gevolg waren van normale druk hydrocefalie. We lieten in totaal negen neurologen mijn moeder onderzoeken. Ze waren allemaal afwijzend en zelfs toen ze de diagnose op een presenteerblaadje kregen aangereikt, weigerden ze het te accepteren. Toen de artsen uiteindelijk accepteerden dat ze het mis hadden en dat ze inderdaad normale druk hydrocefalie had, was het te laat om de schade die was aangericht nog te herstellen. Hoe meer ik onderzocht, hoe meer ik me realiseerde dat veel patiënten met vermeende dementie een verkeerde diagnose hebben gekregen. Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste, om onverklaarbare maar ongetwijfeld kwaadaardige redenen, krijgen dokters in het Verenigd Koninkrijk een geldbonus telkens als ze de diagnose dementie stellen. Ten tweede werken farmaceutische bedrijven hand in hand met liefdadigheidsinstellingen om dementie in het algemeen en de ziekte van Alzheimer in het bijzonder te promoten. Ik schreef ‘De Dementie Mythe’ om de aandacht te vestigen op de meest voorkomende, gemakkelijk te genezen diagnoses die over het hoofd worden gezien ten gunste van de standaard diagnose dementie.

Dementia Myth: Most Patients With Dementia Are Curable : Coleman, Vernon

14. Je hebt je kritisch uitgelaten over medische screeningsprogramma’s. Kun je uitleggen waarom je denkt dat artsen hier meer baat bij hebben dan patiënten?
Ik heb nooit echt het nut van screeningsprogramma’s ingezien. Een jaarlijkse medische controle is als een jaarlijks bankafschrift. Het vertelt je hoe je gezondheid er op een bepaalde dag uitziet, maar het vertelt je niet hoe je gezondheid er over drie maanden uit zal zien. Medische screening is een enorm winstgevende industrie waarvan keer op keer is aangetoond dat niemand er beter van wordt dan artsen en bedrijven die screeningprogramma’s aanbieden.

15. Voor lezers die geïnteresseerd zijn in je werk en ideeën, wat is de beste manier om je huidige schrijfwerk en activiteiten te volgen?

Voor februari 2020 had ik geen social media accounts. Ik was zo geschrokken van de manier waarop de nepcovidepandemie werd gepromoot dat ik probeerde accounts te openen op de gebruikelijke plaatsen. Facebook vertelde me dat ik een gevaar zou zijn voor hun gemeenschap. Linked-In liet me een account openen en sloot het vervolgens. De rest weigerde allemaal om me toe te laten op hun sites. YouTube liet me een paar video’s plaatsen (waarvan sommige miljoenen keren bekeken werden) en gooide me er toen voor het leven af en verbood me naar video’s van anderen te kijken. En zo zit ik nu opgescheept met de website www.vernoncoleman.com die ik in 1990 ben begonnen. Omdat ik nu ook verbannen ben uit alle mainstream media, is mijn website de enige plek waar mijn werk verschijnt. Details over nieuwe boeken en video’s verschijnen altijd op die website. Ironisch genoeg, hoewel ik verbannen ben van alle social media (voor de merkwaardige moderne misdaad van het vertellen van de waarheid) is mij verteld dat er een aantal valse sites zijn die mijn naam gebruiken. Toen ik me hier voor het eerst van bewust werd, heb ik de betrokken platforms gevraagd de nepsites te verwijderen, maar er gebeurde niets. Dus voor lezers die mijn huidige schrijfsels willen volgen, stel ik voor dat ze mijn website bezoeken waar elke weekdag nieuwe artikelen en details over campagnes worden geplaatst. Ik ben altijd dankbaar als mensen mijn artikelen delen, want ik ben volledig verbannen van alle social media.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Dr. Coleman – Bodypower: Het geheim van zelfgenezing

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: