In Moskou voel je geen crisis. Geen gevolgen van sancties. Geen werkloosheid. Geen daklozen op straat. Minimale inflatie.

Hoe scherp was die goeie ouwe Lenin, de belangrijkste modernist, toen hij zei: “Er zijn decennia waarin niets gebeurt, en er zijn weken waarin decennia gebeuren”. Deze wereldreiziger die zich nu tot u richt, heeft het voorrecht genoten om vier verbazingwekkende weken door te brengen in Moskou, in het hart van een historisch kruispunt – met als hoogtepunt de geopolitieke top tussen Poetin en X op het Kremlin, schrijft Pepe Escobar.

Om Xi te citeren: “veranderingen die we in 100 jaar niet hebben gezien” hebben de eigenschap ons allemaal op meer dan één manier te beïnvloeden.

James Joyce, een ander icoon van de moderniteit, schreef dat we ons leven lang gemiddelde en/of buitengewone mensen ontmoeten, maar dat we uiteindelijk altijd onszelf ontmoeten. Ik heb het voorrecht gehad een reeks buitengewone mensen te ontmoeten in Moskou, geleid door vertrouwde vrienden of door een gunstig toeval: uiteindelijk vertelt je ziel je dat zij jou en het overkoepelende historische moment verrijken op manieren die je niet eens kunt bevatten.

Hier zijn er enkele. De kleinzoon van Boris Pasternak, een begaafde jongeman die Oudgrieks doceert aan de Staatsuniversiteit van Moskou. Een historicus met een ongeëvenaarde kennis van de Russische geschiedenis en cultuur. De Tadzjiekse arbeidersklasse ineengedoken in een chaikhana met de juiste sfeer van Dushanbe.

Tsjetsjenen en Tuvanen die vol ontzag de loop doen in de Grote Centrale Lijn. Een lieve boodschapper die door vrienden uiterst voorzichtig met veiligheidskwesties wordt gestuurd om zaken van gemeenschappelijk belang te bespreken. Uitzonderlijk bekwame muzikanten die ondergronds optreden in Majakovskaja. Een prachtige Siberische prinses bruisend van onbegrensde energie, die dat motto dat eerder werd toegepast op de energie-industrie – Power of Siberia – naar een heel nieuw niveau tilt.

Een goede vriend nam me mee naar de zondagsdienst in de Devyati Muchenikov Kizicheskikh kerk, de favoriet van Peter de Grote: de pure zuiverheid van de oosterse orthodoxie. Na afloop nodigden de priesters ons uit voor een lunch aan hun gemeenschappelijke tafel, waarbij ze niet alleen hun natuurlijke wijsheid, maar ook een opzwepend gevoel voor humor tentoonspreidden.

In een klassiek Russisch appartement volgestouwd met 10.000 boeken en met uitzicht op het ministerie van Defensie – grappen genoeg – zong pater Michael, belast met de orthodox-christelijke betrekkingen met het Kremlin, het Russische keizerlijke volkslied na een onuitwisbare nacht van religieuze en culturele discussies.

Ik had de eer om enkele van degenen te ontmoeten die in het bijzonder het doelwit waren van de keizerlijke leugenmachine. Maria Butina – verguisd door de spreekwoordelijke “spion die uit de kou kwam” shtick – nu een afgevaardigde in de Doema. Viktor Bout – die in de popcultuur is uitgegroeid tot de “Lord of War”, compleet met film van Nic Cage: Ik was sprakeloos toen hij me vertelde dat hij me las in een maximaal beveiligde gevangenis in de VS, via penbrieven die zijn vrienden stuurden (hij had geen internettoegang). De onvermoeibare, ijzeren wilskrachtige Mira Terada – gemarteld toen ze in een Amerikaanse gevangenis zat, nu aan het hoofd van een stichting die kinderen in moeilijke tijden beschermt.

Ik heb veel kostbare tijd doorgebracht en waardevolle discussies gevoerd met Alexander Dugin – de cruciale Rus van deze tijd na alles, een man van pure innerlijke schoonheid, blootgesteld aan onvoorstelbaar lijden na de terroristische moord op Darya Dugina, en nog steeds in staat om een diepte en reikwijdte op te brengen als het gaat om het leggen van verbanden in het spectrum van filosofie, geschiedenis en geschiedenis van beschavingen, die in het Westen vrijwel ongeëvenaard zijn.

Offensief tegen russofobie

En dan waren er nog de diplomatieke, academische en zakelijke bijeenkomsten. Van het hoofd internationale investeerdersrelaties van Norilsk Nickel tot directieleden van Rosneft, en niet te vergeten Sergey Glazyev van de EAEU zelf, zij aan zij met zijn economische topadviseur Dmitry Mityaev, kreeg ik een spoedcursus over de huidige A tot Z van de Russische economie – inclusief ernstige problemen die moeten worden aangepakt.

In de Valdai Club waren de bijeenkomsten aan de zijlijn veel belangrijker dan de panels zelf: daar vertellen Iraniërs, Pakistani, Turken, Syriërs, Koerden, Palestijnen en Chinezen wat hen echt bezighoudt.

De officiële lancering van de Internationale Beweging van Russofielen was een bijzonder hoogtepunt van deze vier weken. Een speciale boodschap van president Poetin werd voorgelezen door minister van Buitenlandse Zaken Lavrov, die vervolgens zijn eigen toespraak hield. Later, in het Huis van Ontvangsten van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, werden vier van ons ontvangen door Lavrov tijdens een privé audiëntie. Er werd gesproken over toekomstige culturele projecten. Lavrov was uiterst ontspannen en gaf blijk van zijn weergaloze gevoel voor humor.

Dit is zowel een culturele als een politieke beweging, bedoeld om Russofobie te bestrijden en het Russische verhaal in al zijn immens rijke aspecten te vertellen, vooral aan het Zuiden van de wereld.

Ik ben stichtend lid en mijn naam staat op het handvest. In mijn bijna vier decennia als buitenlandcorrespondent heb ik nooit deel uitgemaakt van een politieke/culturele beweging waar ook ter wereld; nomadische onafhankelijken zijn een fel ras. Maar dit is uiterst ernstig: de huidige, onherstelbaar middelmatige zelfbenoemde “elites” van het collectieve Westen willen niet minder dan Rusland over het hele spectrum cancelen. No pasarán.

Spiritualiteit, mededogen, barmhartigheid

Decennia gebeuren in slechts vier weken impliceert kostbare tijd die nodig is om het allemaal in perspectief te plaatsen.

Het aanvankelijke buikgevoel op de dag dat ik aankwam, na een wandeling van zeven uur onder sneeuwvlagen, werd bevestigd: dit is de hoofdstad van de multipolaire wereld. Ik zag het tussen de West-Aziaten in de Valdai. Ik zag het praten met bezoekende Iraniërs, Turken en Chinezen. Ik zag het toen meer dan 40 Afrikaanse delegaties het hele gebied rond de Doema in beslag namen – de dag dat Xi in de stad aankwam. Ik zag het tijdens de ontvangst in het hele Zuiden van wat Xi en Poetin voorstellen aan de overgrote meerderheid van de planeet.

In Moskou voel je geen crisis. Geen gevolgen van sancties. Geen werkloosheid. Geen daklozen op straat. Minimale inflatie. Importsubstitutie op alle gebieden, vooral de landbouw, is een doorslaand succes. Supermarkten hebben alles – en meer – in vergelijking met het Westen. Er is een overvloed aan eersteklas restaurants. Je kunt er een Bentley kopen of een kasjmierjas van Loro Pianna die je in Italië niet eens kunt vinden. We lachten erom toen we praatten met managers in het TSUM warenhuis. In de boekhandel BiblioGlobus zei een van hen tegen me: “Wij zijn het verzet.”

Overigens had ik de eer om een lezing te geven over de oorlog in Oekraïne in de coolste boekhandel van de stad, Bunker, bemiddeld door mijn goede vriend, de immens deskundige Dima Babich. Een enorme verantwoordelijkheid. Vooral omdat Vladimir L. in het publiek zat. Hij is Oekraïner, en heeft 8 jaar lang, tot 2022, op de Russische radio verteld hoe het echt zat, totdat hij – na onder schot te zijn gehouden – wist te vertrekken met een intern Oekraïens paspoort. Later gingen we naar een Tsjechische bierhal waar hij zijn buitengewone verhaal uit de doeken deed.

In Moskou liggen hun giftige spoken altijd op de loer. Toch kun je niet anders dan medelijden hebben met de psycho-Straussische neocons en neoliberalen, die nu nauwelijks kunnen worden beschouwd als de nietige wezen van Zbig “Grand Chessboard” Brzezinski.

Eind jaren negentig pontificeerde Brzezinski dat “Oekraïne, een nieuwe en belangrijke ruimte op het Euraziatische schaakbord, een geopolitiek centrum is omdat zijn bestaan als onafhankelijke staat helpt Rusland te transformeren. Zonder Oekraïne houdt Rusland op een Euraziatisch rijk te zijn.”

Met of zonder een gedemilitariseerd en gedenazificeerd Oekraïne heeft Rusland het narratief al veranderd. Het gaat er niet om weer een Euraziatisch rijk te worden. Het gaat erom het lange, complexe proces van Euraziatische integratie – dat al aan de gang is – te leiden en tegelijkertijd echte, soevereine onafhankelijkheid in het Zuiden te ondersteunen.

Ik verliet Moskou – het Derde Rome – richting Constantinopel – het Tweede Rome – een dag voordat de secretaris van de Veiligheidsraad Nikolai Patrushev een vernietigend interview gaf aan Rossiyskaya Gazeta, waarin hij nogmaals alle essentiële aspecten van de oorlog tussen de NAVO en Rusland uiteenzette.

Dit is wat mij bijzonder trof: “Onze eeuwenoude cultuur is gebaseerd op spiritualiteit, mededogen en barmhartigheid. Rusland is een historische verdediger van de soevereiniteit en de staat van alle volkeren die zich tot haar wendden voor hulp. Ze heeft de VS zelf minstens twee keer gered, tijdens de Revolutionaire Oorlog en de Burgeroorlog. Maar ik denk dat het deze keer onpraktisch is om de Verenigde Staten te helpen hun integriteit te behouden.”

Op mijn laatste avond, voordat ik naar een Georgisch restaurant ging, werd ik door de perfecte metgezel van Pjatnitskaja naar een promenade langs de rivier de Moskou geleid, prachtige rococo-gebouwen glorieus verlicht, de geur van de lente – eindelijk – in de lucht. Het is een van die “Wild Strawberry” momenten uit Bergman’s meesterwerk die de bodem van onze ziel raken. Zoals het beheersen van de Tao in de praktijk. Of het perfecte meditatieve inzicht op de top van de Himalaya, de Pamirs of de Hindu Kush.

De conclusie is dus onvermijdelijk. Ik kom terug. Binnenkort.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De nieuwe Duitse Bondskanselier vat de onwetendheid van het linksdenken in slechts één interview samen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: