Een vreemde neerslachtigheid en verstrooide aandacht omhullen het Westen vandaag de dag.
Hulde aan Simplicius’ Bones of Tomorrow, waarin hij reflecteert op een cultuur die ontaard is; de verlokkingen die ons vroeger gevangen hielden in de ‘Mythe van het Westen’ liggen er verdord bij, als duidelijk valse afgoden. Het dovende vuur heeft elk gevoel van ‘magie’ in het wegkwijnende Westen verkwanseld, of zelfs van hoop om dit ‘verlorene’ terug te winnen. Het is het weemoedige besef dat – zoals het nu is – de mythe waarschijnlijk nooit meer iets van blijvende waarde zal bieden.
De verzinsels van een utopische toekomst die ooit werden beloofd, blijven niettemin hun verleidelijke greep op onze psyche behouden, maar alleen op hypnotiserende touchscreens die de aandacht verslappen. De ene na de andere culturele toetssteen brokkelt om ons heen af als een rottend bouwwerk. Toch zijn we te afgeleid om er echt op te letten of om het belang ervan in ons op te nemen. Tegenstromingen in de schaduw applaudisseren vrolijk.
Waar we nu staan is waar we altijd hebben gestaan – in het drijfzand van de tijd. Een wisseling van de wacht; een wereld die vervaagt, diep in de langzame, afnemende burn-outfase, het natuurlijke proces van verval en vernieuwing, terwijl het ons vooruitbrengt naar de volgende, nog te ontspruiten, groene scheuten. Een gevoel van iets dat verloren is gegaan en nooit meer teruggevonden zal worden, waar we tegenwoordig allemaal mee te maken hebben.
De ‘Verkozenen’ hebben de inzet echter opzettelijk verhoogd. Ze willen niet ‘loslaten’. Ze hebben bepaald dat, nu de westerse trein op zijn eigen culturele ‘muur’ is gebotst, het ‘Einde der Tijden’ verhaal van convergentie naar een gemeenschappelijke toekomst ook ‘voorbij’ is.
En daarmee is ook het geclaimde westerse mandaat om de ‘richting voorwaarts’ te dicteren voorbij.
Onder het gimcrack en het snuisterijenvernis schuilt het westerse meta-narratief “van Plato tot de NAVO, dat superieure ideeën en praktijken die hun oorsprong vinden in het oude Griekenland, door de eeuwen heen zijn doorgegeven zodat degenen die vandaag de dag in het Westen leven, de gelukkige erfgenamen zijn van een superieur cultureel DNA” blijkt onder het valse en opgesmukte vernis niets meer te zijn dan de vervaagde tinsel van een holle vertelling.
Dit is de diepe angst van de westerse politieke leiders – ze weten dat het ‘Narratief’ een fictie is. Toch blijven ze het zichzelf vertellen, ondanks het feit dat ze weten dat ons tijdperk in toenemende mate en op gevaarlijke wijze afhankelijk is gemaakt van deze meta-mythe. Zonder de mythe, zo beseffen ze, zouden het westerse project en de westerse welvaart volledig kunnen desintegreren.
De ‘Verkozenen’ hoopten dat de opgebaggerde, hersenschimmige dromen van materiële welvaart en westerse savoir faire de Mythe nog steeds ‘overeind’ konden houden, maar alleen (en alleen als) het Westen het betere narratief bezat. Het juiste narratief was alles. Het moest de ‘lompe verhalen’ van de tegenstanders overtreffen en in de schaduw stellen. Dit bedrieglijke verbond moest ten koste van alles standhouden, anders zou het glanzende vernis van de Mythe worden aangetast.
Dus wordt de narratieve ‘fabriek’ hard aan het werk gezet. De kinetische oorlog in Oekraïne wordt beslecht in een duidelijke en overweldigende Russische overwinning – ook al is die nog niet ‘voorbij’. Natuurlijk niet: Oekraïne was slechts één enkel strijdtoneel in de bredere strijd om het ‘Rimland’ (de Atlantische wereld) te dwingen een overeengekomen grens te accepteren tussen haar en het ‘Heartland’ (Rusland, China en hun Aziatische diepgang), en sierlijk afstand te doen van haar aanspraak op uitzonderlijkheid bij het bepalen van onze mondiale toekomst.
De MSM-media staan daarom bol van de analyses over hoe een ‘westerse overwinning’ kan worden gedefinieerd: Is het mogelijk om het narratief van Oekraïne om te buigen naar een ‘andere’ westerse overwinning? Ze willen Oekraïne in de vleesmolen blijven stoppen – om te volharden in de fantasie van een ’totale overwinning’: “Er is geen andere manier dan een totale overwinning – en om van Poetin af te komen … Daarvoor moeten we alle risico’s nemen. Er is geen compromis mogelijk, geen compromis.”
Noem het Oekraïne-conflict een ‘patstelling’ en blijf erbij dat het een ‘nederlaag’ is voor Poetin en een ‘overwinning’ voor Biden, omdat Rusland niet in staat was heel Oekraïne in te nemen (ten onrechte implicerend dat dit vanaf het begin het doel van Moskou was). Deze benadering wordt door westerse analisten nogal ‘cool’ gevonden: Frame het narratief van een ‘overwinning’ en zorg ervoor dat van hoog tot laag in de samenleving iedereen zonder morren het juiste narratief aanhangt.
Maar dit is weinig meer dan een simpele projectie van de YouTube ‘influencer’ cultuur, waarbij willekeurige individuen ‘street cred’ (en veel geld) verdienen door gelikte narratieven te creëren – of het nu over mode of politieke gebeurtenissen gaat. Het kan werken voor zover het het verslaafde westerse publiek betreft, maar het heeft beperkte tractie buiten de westerse culturele tinselarij.
De fout bij het geopolitiek bewapenen van ‘flip-narratieven’ is echter dat propaganda die zo ver afstaat van een evidente realiteit eenvoudigweg geen winnend narratief is (behalve dan op de meest vluchtige manier). Simpel gezegd leidt het tot zelfisolatie van de auteurs ervan.
De vrolijkheid waarmee evidente westerse ‘omkeringen’ schijnbaar narratief kunnen worden ‘omgedraaid’ door ‘lekken’ in de inlichtingendiensten die leugens verspreiden om een narratief te ondersteunen, is een besmetting geworden onder westerse inlichtingendiensten. Toch is dit ‘bedrieglijke verbond’ eerder een vergiftigde kelk.
Als het Westen nog enig gezond verstand had, zou het zich meer concentreren op het neerzetten van een ‘narratief van westerse nederlaag’ in Oekraïne, in plaats van weer een rottend ‘overwinningsnarratief’ te verkondigen.
Waarom?
Omdat een wijs leiderschap zijn volk op een nederlaag zou voorbereiden. Onwaarschijnlijke en valse glorieverhalen op het slagveld komen terug om de bedenkers te bijten, omdat (metaforisch) de gewonden en doden terugkeren om het verhaal van de overwinning zichtbaar tegen te spreken.
Het Westen daarentegen wordt nog steeds gevoed met verhalen over westers leiderschap, verkiezingen, aangeboren kwaliteiten en exceptionalisme. Simpel gezegd faalt deze ‘influencer’-rage duidelijk om de westerlingen te helpen omgaan met de tektonische verschuivingen die over de hele wereld plaatsvinden. Haar volkeren zijn totaal niet voorbereid op de ‘Winter die komen gaat’.
Toch omhelzen de ‘overwinnaars’ zichzelf in pure vreugde terwijl hun ‘geflipte’ waanideeën worden doorgegeven via een volgzame MSM.
Kinderachtige propaganda en leugens zullen het nieuwe tijdperk echter alleen maar pijnlijker maken. Een ‘nederlaagverhaal’ dat integer wordt verteld, helpt een volk daarentegen om te begrijpen hoe een bepaalde crisis is ontstaan en hen heeft getroffen. Het zou ook een weg voorwaarts moeten aangeven. In Iran werd dit begrepen: ‘Ashura’ gaf de sleutel tot het begrijpen van de pijn en de crisis die de Iraniërs hadden doorstaan, en de Mahdi duidde op een toekomst die voorbij de onmiddellijke crisis lag.
De noodzaak om terug te keren naar een integere berichtgeving is des te dringender omdat pogingen om een ommekeer te herstellen met een vals narratief – waarbij de realiteit wordt omgekeerd om een vermeende ‘overwinning’ te behalen – alleen maar tot verdere verliezen zal leiden.
Bedrog komt in een oogwenk aan het licht. Het duurt tien jaar om vertrouwen op te bouwen. Denkt het Westen echt dat het zich op deze manier kan terugverdienen? Niemand buiten de auteurs gelooft deze westerse narratieven van de inlichtingendiensten na Oekraïne. Ze zijn nu besmet voor de lange termijn. Uiteindelijk zijn militaire feiten krachtiger dan politiek gewauwel.
Er speelt nog een andere factor mee. Peter Stano, EU-woordvoerder voor buitenlandse zaken, zei deze maand op een vraag van TASS over de Oekraïense raketaanvallen op de Russische stad Belgorod, waarbij meer dan twee dozijn burgerslachtoffers vielen: “Wat het specifieke incident in Belgorod betreft, kan geen enkele informatie die uit Rusland komt als betrouwbaar worden beschouwd”, voegde de woordvoerder eraan toe en beschuldigde Moskou van “voortdurende leugens, manipulatie en propaganda.”
Hier ligt de donkere onderkant van ‘win-verhalen’ die losgekoppeld worden van de feiten ter plaatse: De EU-woordvoerder is gedwongen om het verplichte narratief van het “recht van Oekraïne om zichzelf te verdedigen … tegen agressie” te bevestigen – maar vervolgens alles wat Rusland zegt te negeren.
Simpel gezegd: ‘win-verhalen’ doden empathie; ze doden actief luisteren en begrip. Diplomaten worden geacht diep te luisteren. Als wat ze horen niet overeenkomt met wat ze verwachten of willen horen, moeten ze beter luisteren en proberen te achterhalen wat er buiten hun gezichtsveld schuilgaat achter wat ze horen, om te begrijpen wat de bedoeling was en om hun gesprekspartner beter te begrijpen. Het Westen past dit nu niet toe.
Mensen vragen zich vaak af waarom er tegenwoordig zo weinig empathie is? Waarom praten staten langs elkaar heen? Waarom zijn de communicatiekanalen geblokkeerd? Dat is de reden: omgekeerde narratieven gebaseerd op gemakkelijk te ontmaskeren onwaarheden.
Toch is de westerse nederlaag in Oekraïne misschien maar één onderdeel van een opeenstapeling van westerse ‘nederlagen’. Een nederlaag in Israël, bijvoorbeeld, zou de kern van het Amerikaanse politieke wezen raken – te dicht bij de kern om zomaar terzijde geschoven te worden. En er zouden nog wel eens meer pijnlijke momenten kunnen komen in het Midden-Oosten.
Voor alle duidelijkheid: het spinnen van een weefsel van waanideeën, ontrouw aan de korrelige waarheid die eronder schuilt, schaadt uiteindelijk de auteurs ervan. Het maakt mensen gedesoriënteerd, onzeker, schoppend tegen het losse grind van het verleden, zoekend naar enig begrip van de verpletterende nederlaag, waar ze totaal niet op voorbereid zijn.
Het risico bestaat dan dat een natie door de romantiek van ‘winnende’ slogans zoals ‘samen zullen we winnen’ (vandaag overal in Israël te horen) wordt meegesleurd naar een ultieme catastrofe: “Iedereen die de Duitse geschiedenis heeft bestudeerd en de carrière van Goebbels heeft gevolgd, ziet wat een gevaarlijk instrument propaganda is – een instrument dat kan leiden tot een catastrofaal nationaal verlies van koers.”
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Associated Press erkent ernstige tekortkomingen in de anti-Russische proxy-oorlog van de VS
Het hier en nu.
Ja, ik oordeel soms ook hard, vooral waar het verraad betreft dat niet eens begrepen wordt.
Je moet wel oorzaak en gevolg onderscheiden.
Verschil van mening mag bestaan. Maar ik heb geleerd mensen niet teveel meer in te lichten. Hun positie is onwrikbaar. Het probleem zit nu in hun eigenwaarde en de enige oplossing is de dood, waar de krachten van de kosmos hen beter kunnen corrigeren waar ik het niet meer kan. Veel van je vrienden en je partner waren al je verrader in een vorig leven, ook deze zie ik, de Wet brengt ze terug. Maar de dispensatie van God en zijn medewerkers is misschien nog net niet helemaal voorbij voor iedereen.
Het enige chantagemiddel dat de patjepeeërs hebben is geld en materie die ik vooralsnog nodig heb om te bestaan. Zolang ik in de materie ben, werkt deze wet met iedereen door naar twee kanten, en dat is het enige wat de burgers vaag kennen en ze zien dat als hun voordeel.
Ik heb het nog niet over joden en andere afvalligen voor wie de idee van een onsterfelijke ziel niet bestaat en die daarom alles eruit halen wat ze kunnen; dit is niet de wijsheid van het hier en nu. Ze kennen de prijs alleen niet goed, misschien omdat ze me op zijn best belachelijk en consistent verwarren met een of andere uitheemse goeroe of blowende sadhoe.
Ik zou het niet zo mooi kunnen verwoorden, maar kan de inhoud wel volledig onderschrijven, waarvoor mijn dank.
Ik wens alle naties ter wereld een stralend ontwaken en een her-inneren aan de Aarde zoals we haar ooit ontvingen, prachtig, zuiver, zonder smerige politiek en zonder grenzen….