Hoeveel bent u bereid op te offeren om het Westen te helpen een propagandaoorlog tegen Poetin te winnen?

Er is een heel belangrijke vraag die wij ons op dit punt in de geschiedenis allemaal moeten stellen, en die vraag luidt als volgt: hoeveel zijn wij als samenleving bereid op te offeren opdat de Westerse regeringen een propagandaoorlog tegen Vladimir Poetin kan winnen? schrijft Caitlin Johnstone.

Ik zal het uitleggen.

Een zwaar onderbelicht aspect van de laatste escalatieronde in de censuur van Silicon Valley, die begon bij het begin van de Oekraïne-oorlog, is het feit dat het een geheel ongekende orde van censuurprotocol is. Hoewel het misschien lijkt op alle andere golven van zuiveringen in de sociale media, en nieuwe categorieën van verboden inhoud die we meemaken sinds dit na de Amerikaanse verkiezingen van 2016 de heersende leer werd dat tech-platforms de online meningsuiting streng moeten reguleren, zijn de rechtvaardigingen ervoor drastisch afgeweken van de gevestigde patronen.

Wat deze nieuwe censuurescalatie onderscheidt van zijn voorgangers, is dat deze keer niemand doet alsof het in het belang van het volk gebeurt. Bij de censuur van racisten was het argument dat zij aanzetten tot haatmisdaden en racistische intimidaties. Bij de censuur van Alex Jones en QAnon was het argument dat zij aanzetten tot geweld. Bij de censuur van Covid-sceptici was het argument dat zij verkeerde informatie verspreidden die dodelijk kon zijn. Zelfs bij de censuur van het laptopverhaal van Hunter Biden werd aangevoerd dat men de integriteit van de verkiezingen moest beschermen tegen desinformatie van mogelijk buitenlandse oorsprong.

Bij de censuur in verband met de oorlog in Oekraïne is er geen argument dat het gedaan wordt om het volk te helpen. Er is geen geval aan te voeren dat mensen verkeerde dingen over deze oorlog zeggen, de Oekraïners, de Amerikanen, of wie dan ook, doodt. Er is geen argument aan te voeren dat het betwisten van beweringen over Russische oorlogsmisdaden de democratische processen van het Westen zal schaden. Het is gewoon: “Nou we kunnen het toch niet hebben dat mensen verkeerde dingen over een oorlog zeggen?”

Vraag behoorlijk gehersenspoelde linksen waarom zij de censuur steunen van iemand die de Westerse narratieven over Russische oorlogsmisdaden in Boetsja of Mariupol betwist, en zij zullen u waarschijnlijk iets zeggen als “Wel, het is desinformatie!” of “Omdat het propaganda is!” of “Hoeveel betaalt Poetin u?” Maar wat zij niet zullen kunnen, is precies onder woorden brengen welk specifiek kwaad door dergelijke uitspraken wordt aangericht, op dezelfde manier als zij dat zouden kunnen wanneer zij de censuur van Covid-sceptici verdedigen, of de facties die verantwoordelijk zijn voor de rellen in het Capitoolgebouw van vorig jaar.

Het enige argument dat u zult krijgen, als u echt aandringt, is dat het westen in een propaganda-oorlog met Rusland verwikkeld is, en dat het in het belang van onze samenleving is dat onze media-instellingen het Westen helpen die propaganda-oorlog te winnen. Koude oorlogen worden uitgevochten tussen kernmogendheden, omdat bij een hete oorlog beide naties vernietigd dreigen te worden, zodat alleen andere vormen van oorlog, zoals psychologische oorlogvoering, beschikbaar zijn. Er is geen argument dat deze nieuwe escalatie in censuur levens redt of verkiezingen beschermt, maar er is wel een argument dat het de koude oorlogsagenda’s van het Westen op lange termijn kan helpen vergemakkelijken.

Maar wat betekent dat nu precies? Het betekent dat als we dit argument aanvaarden, we willens en wetens instemmen met een situatie waarin alle grote nieuwszenders, websites en apps waar de mensen naar kijken voor informatie over de wereld, er niet op gericht zijn om ons ware dingen over de werkelijkheid te vertellen, maar om Vladimir Poetin te verslaan in een of andere rare psywar. Het betekent dat men elke ambitie om een op waarheid gebaseerde beschaving te zijn die zich door feiten laat leiden, laat varen, en in plaats daarvan een bestaan aanvaardt als een op propaganda gebaseerde beschaving die erop gericht is ervoor te zorgen dat wij allemaal gedachten denken die de strategische belangen van Moskou op lange termijn schaden.

En het is gewoon absoluut bizar dat dit een beslissing is die al voor ons genomen is, zonder enige openbare discussie over de vraag of dat al dan niet het soort samenleving is waarin wij willen leven. Men is meteen overgesprongen van “Wij censureren de meningsuiting om u te beschermen tegen geweld en virussen” naar “Wij censureren de meningsuiting om onze regeringen te helpen een informatieoorlog te voeren tegen een buitenlandse tegenstander”. Zonder slag of stoot.

De consensus-creërende klasse heeft de weg voor deze soepele overgang helpen effenen met hun niet aflatende en voortdurende roep om meer en meer censuur, en al jaren zien we tekenen dat zij het als hun plicht zien om een informatie-oorlog tegen Rusland te helpen faciliteren.

In 2018 zagen we hoe een BBC-verslaggeefster een voormalige hoge Britse marine-official vermaande omdat hij speculeerde dat de vermeende aanval met chemische wapens in Douma, Syrië, een valse vlag was, een bewering waarvan we nu bergen bewijs hebben dat ze waarschijnlijk waar is, dankzij klokkenluiders van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens. De reden die de verslaggeefster gaf voor haar bezwaar tegen die opmerkingen was dat “wij in een informatieoorlog met Rusland zitten.”

“Denkt u, gezien het feit dat wij op zoveel fronten in een informatieoorlog met Rusland zijn verwikkeld, dat het misschien niet raadzaam is dit zo openlijk te beweren, gezien uw positie en uw profiel? Bestaat niet het gevaar dat u de wateren vertroebelt?” vroeg Annita McVeigh van de BBC aan admiraal Alan West na zijn opmerkingen.

Een soortgelijke aanwijzing zagen wij enkele weken later in de massamedia in een interview met de voormalige kandidaat van de Groene Partij Jill Stein, die door CNN’s Chris Cuomo vermanend toegesproken werd, omdat zij gewezen had op het volstrekt oncontroversiële feit dat de VS een uiterst flagrante overtreder is als het gaat om inmenging in buitenlandse verkiezingen.

“Weet u, dat zou Rusland moeten beweren, en niet vanuit Amerikaans perspectief,” zei Cuomo in antwoord op de volkomen juiste opmerkingen van Stein. “Natuurlijk, er is hypocrisie mee gemoeid, veel verschillende grote staatsactoren doen veel dingen waarvan zij misschien niet willen dat de mensen ervan weten. Maar laat Rusland zeggen dat de Verenigde Staten het ons hebben aangedaan, en hier is hoe ze het gedaan hebben, dus dit is fair play.”

Wat hetzelfde is als zeggen: “Vergeet wat feitelijk waar is. Zeg geen ware dingen die de Russische belangen zouden kunnen helpen. Dat is de taak van Rusland. Onze taak hier op CNN is om dingen te zeggen die de Russische belangen schaden.

We kunnen de stroomlijning van het idee dat het de taak van de Westerse media is om informatie in het algemeen belang te manipuleren, in plaats van gewoon de waarheid te vertellen, terugvoeren tot de presidentsoverwinning van Donald Trump in 2016. In wat aantoonbaar het belangrijkste politieke moment in de VS was sinds 9/11 en de nasleep daarvan, kwam de consensus-creërende klasse tot het besluit dat de verkiezing van Trump geen mislukking van de status quo politiek was, maar een mislukking van de informatiebeheersing.

In oktober 2020 tijdens het Hunter Biden laptop schandaal beschreef The Spectator’s Stephen L Miller hoe zich onder de mainstream pers sinds Clinton’s verlies in 2016 de consensus vormde dat het hun morele plicht was om feiten voor het publiek te verbergen die tot de herverkiezing van Trump zouden kunnen leiden.

“Al bijna vier jaar lang hebben journalisten hun collega’s en zichzelf te schande gemaakt over wat ik het ‘maar haar e-mails’-dilemma zal noemen,” schrijft Miller. “Zij die plichtsgetrouw verslag deden van het slecht getimede federale onderzoek naar de privé-server van Hillary Clinton en het morsen van geheime informatie, zijn verstoten en weggerangeerd van de journalistentafel van de cool kids. De aandacht voor wat op dat ogenblik een aanzienlijk schandaal was, is door velen in de media afgeschreven als een blunder. Zij geloven dat hun vrienden en collega’s Trump in het Witte Huis hebben geholpen door zich te concentreren op een nietszeggend Clinton-schandaal, terwijl zij de aandacht hadden moeten vestigen op de gebreken van Trump. Het is een fout die geen enkele journalist wil herhalen.”

Toen “journalisten” eenmaal aanvaard hadden dat hun belangrijkste taak niet is om de waarheid te vertellen, maar om de mensen ervan te weerhouden slechte gedachten te hebben over het bestaande politieke systeem, was het onvermijdelijk dat zij enthousiast zouden gaan juichen voor meer censuur op het internet. Zij zien het als hun plicht, en daarom zijn de belangrijkste voorstanders van online censuur nu de verslaggevers van de bedrijfsmedia.

Maar het zou niet zo moeten zijn. Er is geen enkele legitieme reden voor de Silicon Valley proxies van de machtigste regering ter wereld om mensen te censureren omdat ze het niet met die regering eens zijn over een oorlog, maar toch is dit precies wat er gebeurt, en het gebeurt steeds meer. Het zou ons allen moeten verontrusten dat het steeds aanvaardbaarder wordt om mensen het zwijgen op te leggen, niet omdat ze gevaarlijke desinfo verspreiden, en zelfs niet omdat ze dingen zeggen die op de een of andere manier onwaar zijn, maar alleen omdat ze dingen zeggen die de informatieoorlog van het Westen ondermijnen.

Mensen zouden absoluut dingen over een oorlog mogen zeggen die niet overeenstemmen met het machtigste imperium in de geschiedenis. Zij zouden zelfs schaamteloos valse dingen over die oorlog mogen zeggen, omdat anders alleen de machtigen er schaamteloos valse dingen over mogen zeggen.

Vrije meningsuiting is belangrijk, niet omdat het leuk is te kunnen zeggen wat je wilt, maar omdat de vrije stroom van ideeën en informatie een controle schept op de machtigen. Het geeft de mensen de mogelijkheid om de machtigen ter verantwoording te roepen. En dat is nu juist de reden waarom de machtigen werken aan de afschaffing ervan.

Wij moeten het als een enorm, enorm probleem zien dat zo’n groot deel van de wereld op deze reusachtige monopolistische spraakplatforms is gejaagd, die censuur uitoefenen in volledige overeenstemming met de machtigste machtsstructuur ter wereld. Dit is precies het tegenovergestelde van een controle uitoefenen op de macht.

Hoeveel zijn wij als samenleving bereid op te geven om de regering van de VS en haar bondgenoten in staat te stellen een propagandaoorlog tegen Poetin te winnen? Zijn wij bereid ons ertoe te verbinden een beschaving te zijn waarvoor de eerste overweging bij elk gegeven niet is of het al dan niet waar is, maar of het helpt Rusland te ondermijnen?

Dit is een gesprek dat in de heersende kringen al een hele tijd aan de gang zou moeten zijn, maar het is nooit begonnen. Laten we ermee beginnen.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Waarom Rusland tegen de “Nieuwe Wereldorde” strijden moet

Volg Frontnieuws op Telegram