Waarom Rusland de “Nieuwe Wereldorde” bestrijden moet

De oorlog in Oekraïne is dus niet alleen bedoeld om de fysieke grenzen van Rusland te beschermen tegen agressie van de NAVO. Al vele tientallen jaren wordt in de Verenigde Staten obsessief gesproken over de term “nieuwe wereldorde”, maar weinigen hebben enig idee waar het concept vandaan komt en waar de personen die deze grootse visie propageren de mensheid naartoe willen leiden. Maar één ding is zeker: Rusland wil er niets van weten, schrijft Robert Bridge.

Deze week merkte de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov, op dat één van de doelen van de militaire operatie van Moskou in Oekraïne het beëindigen is van de door de VS gedomineerde wereldorde, die categorisch haaks staat op het streven van Rusland en zijn bondgenoten naar een multipolair wereldsysteem.

Naast de vraag of de door de VS geleide NAVO gehoor zal geven aan de waarschuwingen van Moskou en de militaire opmars aan de grens met Rusland een halt zal toeroepen, is er nog een andere, even kritische vraag: wat is de Nieuwe Wereldorde precies, en waarom roept de term zoveel angst en afkeer op?

Oproep tot wereldwijde controle

In een brief van 15 augustus 1871 schreef de generaal van de Confederatie en vooraanstaand schrijver Albert Pike een brief aan de Italiaanse politicus en revolutionaire agitator Giuseppe Mazzinni, waarin hij voorstelde een “één wereldorde” in het leven te roepen, waarin alle naties onder het dictaat van één enkele autoriteit zouden vallen. Sedertdien hebben verschillende presidenten van de Verenigde Staten lippendienst bewezen aan deze nog te verwezenlijken wereldomspannende superstructuur, met, naar het schijnt, de Verenigde Staten aan het roer.

Later uitte de Amerikaanse president Harry S. Truman, die verantwoordelijk was voor het droppen van niet één maar twee atoombommen op het bijna overwonnen Japan in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog, ook zijn fascinatie voor “wereldorde”.

In deze quasi-democratische tijden kan men zich alleen maar voorstellen wat voor dwang er nodig zou zijn om de naties zover te krijgen dat zij hun “vrijwillige toestemming” geven aan zo’n unipolaire macht.

Tot nu toe schuwden de meeste leiders van de V.S. de beladen uitdrukking “Nieuwe Wereldorde”, wat nogal vreemd lijkt als men bedenkt dat “Novus Ordo Seclorum” (“Nieuwe Orde van de Eeuwen”) op de keerzijde van het Grootzegel van de Verenigde Staten staat sinds 1782, toen Charles Thomson, één van de Founding Fathers, zijn ontwerp aan het Continentaal Congres voorlegde.

Dit zegel heeft geen gebrek aan koortsachtige speculaties uitgelokt bij de “samenzweringstheoretici”, die het zegel – compleet met een Egyptische piramide met daarop een alziend oog – zien als bewijs dat de Verenigde Staten geregeerd worden door een geheime cabal die uit is op wereldheerschappij. De term “Novus Ordo Seclorum” zou inderdaad ontleend zijn aan de Latijnse dichter Vergilius, die in zijn vierde Ecloog schreef: “De grote orde der eeuwen wordt opnieuw geboren…nu gerechtigheid en de terugkeer van Saturnus’ heerschappij.” Alles wel beschouwd, lijkt het wel vreemd dat een christelijke natie haar meest zichtbare geldstuk zou versieren met Egyptische motieven en verwijzingen naar oude heidense erediensten.

Men hoeft zich echter niet al te ver in konijnenholen te wagen om op zijn hoede te zijn voor elke politicus of regering die het idee van een “één wereld”-heersersysteem propageert. Dit was immers de moraal achter de Toren van Babel, waar God, vertoornd over de menselijke pogingen om een stad en toren te bouwen die hoog genoeg waren om de hemel te bereiken, de arbeiders in gemengde tongen liet spreken en hen verbannen heeft naar de vier hoeken van de aarde. Bijbelse allegorieën hebben echter zelden ambitieuze mannen ertoe gebracht hun misplaatste plannen te heroverwegen.

Zo liet op 11 september 1990 George H.W. Bush, opgewonden door Amerika’s oorlog in de Perzische Golf, de gevreesde zin niet één maar twee keer vallen.

Klinkt erg aanlokkelijk, nietwaar? Alles wat nodig is om van de wereldvrede te genieten, schijnt het, is dat de naties hun vrijheid en soevereiniteit aan één enkele heerser onderwerpen.

En verderop in zijn toespraak:

Ik vermoed dat de leeuwen ook bij de lammeren gaan liggen in dit politieke paradijs.

Het cruciale gedeelte van de passage van Bush is zijn opmerking: “Uit deze onrustige tijden.” De sleutel tot het scheppen van de “nieuwe wereldorde” waarnaar deze mensen zo wanhopig hunkeren, is heel eenvoudig chaos. De verwrongen droom om alle naties onder één dak te verenigen kan alleen tot stand komen als gevolg van een of andere catastrofale gebeurtenis, een tragedie die zo groot is dat de landen zich gretig aan de hegemon zullen onderwerpen. Dit is natuurlijk de elementaire Hegeliaanse dialectiek, waarbij een of andere ernstige crisis ontstaat, het volk reageert, en de almachtige staat ten tonele verschijnt om een oplossing te vinden, die op een vreemde manier tot een fundamenteel verlies van vrijheid leidt.

Meer recentelijk heeft de Amerikaanse president Joe Biden de beruchte slagzin gememoreerd, die overigens de aanleiding voor Lavrov zou kunnen zijn geweest om zijn veroordeling van de “nieuwe wereldorde” te herhalen.

Tot zover het feit dat dit een groepsinspanning is; Biden onthulde wat bij de elite van Washington als vanzelfsprekend wordt beschouwd: er zal een nieuwe wereldorde komen en de Verenigde Staten zullen die “leiden”.

Het moet nog eens herhaald worden dat deze machtswellustelingen een crisis nodig hebben om hun plannen door te drukken. Dit was duidelijk bij het begin van de Covid-19 pandemie, toen Klaus Schwab, voorzitter van het Wereld Economisch Forum en auteur van The Great Reset, zei dat de “pandemie een zeldzame, maar smalle kans biedt om onze wereld te overdenken, te herdefiniëren en te resetten.” Telkens wanneer een machtig, zeer invloedrijk persoon, en vooral iemand die geen democratische verantwoording hoeft af te leggen, begint te bazelen over een crisis als een “kans”, dan moeten de alarmbellen gaan rinkelen.

Vergeet niet dat het dezelfde WEF-chef was die, in samenwerking met de Johns Hopkins Universiteit en de Bill and Melinda Gates Foundation, de zogenaamde Event 201 organiseerde, die bijna tot in de kleinste details voorspelde hoe de echte pandemie slechts een paar maanden later zou uitpakken. Dat wil niet zeggen dat Schwab wist wat er op komst was, maar wel dat hij en zijn collega’s zich op zo’n moment aan het voorbereiden waren om de “Grote Reset” te bewerkstelligen.

Dan was er het Project for a New American Century (PNAC), een nu ter ziele gegane neo-conservatieve denktank, opgericht in 1997 door William Kristol en Robert Kagan, die een belangrijke rol speelde bij het optrommelen van steun voor de invasie van Irak in 2003. In een van de meest invloedrijke publicaties, Rebuilding America’s Defenses (2000), klaagden de auteurs, van wie velen belangrijke beleidsfuncties bekleedden in de regering Bush, dat “het transformatieproces, zelfs als het revolutionaire veranderingen teweegbrengt, waarschijnlijk lang zal duren, tenzij er een catastrofale en katalyserende gebeurtenis plaatsvindt – zoals een nieuwe Pearl Harbor”.

En zie, bijna precies een jaar later, op 11 september 2001, kreeg de PNAC zijn “catastrofale en katalyserende gebeurtenis” met de terroristische aanslagen op Manhattan. Die gebeurtenis luidde een decennia durende “Oorlog tegen het Terrorisme” in, die de Verenigde Staten zou zien klauteren om Rusland en China in te halen, die stilletjes hun offensieve en defensieve vermogens aan het opbouwen waren, terwijl het Amerikaanse leger zichzelf uitgaf aan verkwistende en onnodige conflicten in het buitenland.

Op wat voor andere crisis moet de mensheid voorbereid zijn die deze “nieuwe wereldorde” zou kunnen inluiden? Alles van een economische ineenstorting, tot een buitenaardse invasie, tot een virale pandemie zou genoeg zijn om het te doen. Maar de belangrijkere vraag is wat voor soort “nieuwe wereldorde” de Verenigde Staten aan de planeet zouden opleggen als zij de geringste kans zouden krijgen.

Een vluchtige blik op het sociale, culturele en politieke traject in de V.S., waar bizarre progressieve experimenten (het onderwijzen van transgender-ideologie, kritische rassentheorie en alternatieve seksuele levensstijlen op lagere school door cancel-culture-extremisten, bijvoorbeeld) enorme aarzeling zouden moeten geven. Logica en fatsoenlijk gedrag zijn op hun kop gezet, en dat doet conservatieve landen als Rusland inzien dat dit niet het soort “nieuwe wereldorde” is – ook al zouden ze theoretisch bereid zijn om met zo’n grandioos project mee te gaan – waar ze ook maar een deel van willen hebben.

De oorlog in Oekraïne is dus niet alleen om de fysieke grenzen van Rusland te beschermen tegen agressie van de NAVO. De oorlog in Oekraïne is om Rusland te redden van de geestelijke ondergang die het uiteindelijke resultaat zou zijn van elke “nieuwe wereldorde” die hun door het moreel bankroete Westen wordt gedicteerd. In dat opzicht voert Rusland een existentiële strijd om zijn ziel.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

De ineenstorting van het Zij/Hen-rijk: Westerse elites hebben hun hand overspeeld

Volg Frontnieuws op Telegram