Een paradigmaverschuiving vindt plaats wanneer er een radicale verandering plaatsvindt in het denken vanuit een geaccepteerd standpunt naar een nieuw standpunt. Veranderingen in sociaal bewustzijn zijn niet gemakkelijk. Instellingen verdedigen de orthodoxie met al hun krachten, terwijl nieuwe ideeën alleen steun krijgen van beeldenstormers die vaak worden weggezet als gekken of worden afgeschilderd als binnenlandse vijanden.
De heersende opinie is als een zware kei die in het dal tussen een aantal steile heuvels ligt. Om een nieuw idee te laten slagen, moeten de voorstanders dat rotsblok de helling opduwen tot het de top van een naburige piek bereikt. Uit deze analogie volgen twee observaties: (1) wanneer je het zware rotsblok van de conventionele wijsheid in een nieuwe richting duwt, zorgt de zwaartekracht van de traditionele consensus ervoor dat het rotsblok terugrolt in de vallei waar het oorspronkelijk lag, en (2) wanneer het rotsblok eindelijk een heuvel op is geduwd met de kracht van voldoende bewijs en populaire steun, zal het snel de andere kant afrollen en rusten in een nieuwe vallei van conventionele wijsheid. Het veranderen van de menselijke geest, met andere woorden, is een straf totdat je een kantelpunt bereikt, wanneer sociale verandering snel plaatsvindt, schrijft J.B. Shurk.
We zitten nu midden in zo’n fenomenale paradigmaverschuiving. Amerikanen “ontwaken” voor het idee dat de federale overheid niet het beste met hen voor heeft. Ze verzetten zich tegen massale illegale immigratie. Ze verzetten zich tegen overheidssurveillance en censuur. Ze stellen economische regels ter discussie die privé eigendomsrechten hebben verzwakt terwijl ze een klein aantal bedrijven en financiële elites bijna totale controle geven over de handel, de voedselvoorziening en het monetaire systeem.
Tijdens de halve eeuw van de Koude Oorlog keken Amerikanen vaak de andere kant op als het ging om twijfelachtige militaire strategieën, acties van de inlichtingendiensten en economisch beleid omdat een doordringende “wij tegen zij”-houding het land verenigd hield tegen gemeenschappelijke communistische vijanden. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, de hereniging van Duitsland en de uitbreiding van westerse zakelijke belangen in communistisch China, begon deze wij/zij-dynamiek te vervagen. Toen bedrijven in de Verenigde Staten binnenlandse arbeiders vervingen door buitenlandse arbeiders – en uiteindelijk Chinese slavenarbeid – realiseerden Amerikanen zich dat het onderscheid tussen zogenaamde “autoritaire” staten en zogenaamde “democratische” staten niet zo scherp was als het voorheen leek.
De verplaatsing van goede productie- en industriële banen in de Verenigde Staten naar landen die als concurrenten, tegenstanders of zelfs vijanden werden beschouwd, verzachtte de basis voor de paradigmaverschuiving die we vandaag zien. In de presidentsverkiezingen van ’92 waarschuwde de onafhankelijke kandidaat Ross Perot dat de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst banen en geld naar Mexico zou verplaatsen en Amerikanen slechter af zou laten zijn. George Bush en Bill Clinton waren het hier niet mee eens en Republikeinen en Democraten voerden aan dat NAFTA zowel illegale immigratie zou ontmoedigen (door banen te creëren ten zuiden van de Amerikaanse grens) als de rijkdom van huishoudens zou vergroten (door de kosten van consumptiegoederen te verlagen).
De prijzen voor veel producten daalden inderdaad, want dat is wat er gebeurt als de arbeidskosten van $13/uur (als ze in Amerika gemaakt worden) naar $1/uur (als ze in Mexico of Centraal-Amerika gemaakt worden) gaan. Hoe gunstig zulke prijsdalingen in essentiële huishoudelijke artikelen ook waren, er was een enorme prijs – de vernietiging van arbeiderssteden in de hele Verenigde Staten. De volledig rationele voorspelling van Ross Perot kwam uit en het “gigantische zuigende geluid” van banen en geld dat naar het zuiden ging, maakte Amerikanen uiteindelijk armer. Als kers op de taart van de giftige NAFTA ging de welig tierende illegale immigratie onverminderd door, vooral omdat het Amerikaanse welvaartsstelsel een aantrekkelijke bronblijft die buitenlanders aantrekt die de gulle aalmoezen van Amerika verkiezen boven de arbeidersbanen in hun eigen land.
Deze uitholling van de Amerikaanse middenklasse ging door telkens als Republikeinen en Democraten een nieuwe “vrijhandelsovereenkomst” sloten die het voor Amerikaanse bedrijven gemakkelijker maakte om te investeren in slavenarbeid overzee. Toen de kosten van zulke deals steeds duidelijker werden, werd de “heersende klasse” in D.C. vindingrijker met haar rechtvaardigingen. Bill Clinton opende de handel met communistisch China niet omdat Amerikaanse bedrijven veel konden verdienen aan een beroepsbevolking die bereid was om voor een hongerloon te werken, maar omdat de introductie van westerse handel in China de neus van de kameel onder de communistische tent zou steken.
Globalisering, met andere woorden, werd verkocht als een vreedzaam buitenlands beleid dat onze tegenstanders meer zoals wij zou maken en tegelijkertijd militaire conflicten en nucleair gebral zou vermijden. Als spijkerbroeken en de Beatles het IJzeren Gordijn konden laten instorten, dan zou McDonald’s “Gouden Bogen” diplomatie communistisch China democratiseren. Dat is tenminste de onzin die Amerikanen te horen kregen toen ze zagen hoe hun banen naar de andere kant van de wereld verhuisden. De kosten van zulke utopische dromen over buitenlands beleid zijn immens geweest. In drie decennia van “vrijhandelsovereenkomsten” hebben Amerikanen miljoenen banen verloren, zijn de spaartegoeden van huishoudens verdwenen, is de welvaartskloof tussen de top 1% en alle anderen aanzienlijk verbreed, is het aantal drugs- en alcoholgerelateerde sterfgevallen explosief gestegen, zijn de diefstal van eigendommen en de geweldsmisdrijven gestaag toegenomen en zijn steden in het hele land verroeste monumenten van apathie en verwaarlozing geworden.
Wat hebben Amerikaanse arbeiders gekregen in ruil voor zoveel verloren banen die naar het buitenland zijn gestuurd? Niets goeds. Ooit belangrijke binnenlandse bedrijven zijn multinationale kolossen geworden zonder enig gevoel van nationale loyaliteit. Terwijl deze bedrijven hun rijkdom en wereldwijde bereik exponentieel hebben vergroot, hebben ze ook hun invloed op de buitenlandse en binnenlandse beleidsbeslissingen van de Amerikaanse regering exponentieel vergroot. (BlackRock heeft zich bijvoorbeeld gevestigd in het Witte Huis van Biden en de bedrijfspers heeft deze ongemakkelijke waarheid meestal voor het publiek verborgen gehouden).
China, drie decennia geleden nog een derdewereldnatie die haar eigen burgers niet kon voeden en op instorten stond, is een regionale grootmacht geworden met een wereldwijd bereik. Amerika, aan de andere kant, heeft zijn eigen zelfvoorziening op het gebied van industrie en productie lamgelegd. In feite is het afhankelijk van China voor cruciale farmaceutische producten, elektronicacomponenten, metalen en eindproducten. De “Gouden Bogen” diplomatie faalde om communistisch China te democratiseren. In plaats daarvan omarmde de Amerikaanse regering de massasurveillance en censuur van haar totalitaire tegenstander.
Tot slot heeft een combinatie van rampzalig duur “groene energie”-beleid, verkwistende overheidsuitgaven en het drukken van geld door centrale banken de Verenigde Staten op een onhoudbaar pad gezet naar een op hol geslagen inflatie, destabilisatie van de dollar en financiële ondergang. Met andere woorden, door de globalisering zijn Amerikanen armer, ellendiger, minder optimistisch over de toekomst en gevaarlijk vervreemd van hun regering. Tegelijkertijd zijn hun geopolitieke vijanden nog nooit zo sterk geweest. Dat is een gigantisch prijskaartje zonder beloning.
Hoe meer de Amerikaanse regering worstelt om haar status als wereldwijde supermacht te behouden met een heksenbrouwsel van geld drukken, sociale uitgaven en massale illegale immigratie (het laatste ingrediënt wordt gebruikt als deflatoire druk op de lonen en als cynische tactiek om Amerikanen af te leiden met culturele conflicten en politieke strijd), hoe meer het lijkt op een Potemkin-dorp dat niet bestand is tegen nauwkeurig onderzoek. Amerikanen kijken naar alles wat ze de afgelopen dertig jaar hebben verloren en vragen zich af hoe de mensen die de federale regering leiden zowel spectaculair incompetent als enorm kwaadaardig kunnen zijn. Denkbeeldige geslachtsvoornaamwoorden, het opdringen van mannen in vrouwensporten en hyperventileren over COVID en “klimaatverandering” kunnen het Amerikaanse volk maar zo lang afleiden.
Uiteindelijk komt er een vocale leider die Amerika’s globalistische rotsblok in een diep ravijn vindt vastzitten. Ongetwijfeld zijn er aan die kei veel briefjes bevestigd van wijze stemmen zoals Ross Perot en Pat Buchanan die allemaal zeggen: “Ik heb geprobeerd om dit de heuvel op te krijgen, maar het viel steeds weer naar beneden.” Maar als genoeg Amerikanen zich verenigen, heeft president Trump misschien net genoeg kracht om het rotsblok naar de andere kant te tillen. “Make America Great Again” is een verzamelnaam voor Amerikanen om het land omhoog te tillen ondanks het gewicht van de Deep State tegenstand. De heuveltop ligt voor ons. Blijf uit alle macht duwen.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Een vrouw zegt dat een engel haar 4 belangrijke dingen liet zien die gaan gebeuren in 2025
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Het is allemaal gepland door de eeuwenoude vrijmetselaarij en alombekende satanistische elitefamilies, die niets anders doen en hebben gedaan dan het wilsloos, volgzaam en afhankelijk maken van de vrije mens.
De koude reptielen, de sekte van gewetenloze egoïsten, gaat afsterven. Ze houden al duizenden jaren de macht door in de schaduw te opereren, maar anno 2024 liggen al hun plannen al in de schijnwerpers en niks komt nog als verassing… en dat gaat ze de kop kosten, want doordat wij niet meer worden verrast, slaan we niet meer op hol. Het spel waarmee ze ons al duizenden jaren bespelen is uitgespeeld en het is Game Over voor de satanische pedofielen en hun meelopers. Het is een kwestie van tijd voordat ze al hun kredieten en geloofwaardigheid hebben verspeeld en dan worden het losers die met papiertjes staan te zwaaien met hun gestoorde wetten en regels. De keizers zonder kleren staan binnenkort voor lege zalen en nagenoeg nul kijkcijfers hun shitshow af te draaien. Ze zijn al hun macht aan het verliezen, daarom zetten ze de hele matrix aan het werk om de matrix, de sekte, te transformeren zodat wij hun slaven blijven. Maar al hun plannen zijn uitgelekt en wij schrikken niet meer. Dat wordt hun einde.
Gebeurt bijna 1 op 1 in de EU. Alleen hier gaat het nog erger fout, aangezien Europa weinig eigen grondstoffen heeft. Nu nog even de voedselvoorziening de nek om draaien (wordt zeer hard aan gewerkt) en we zijn compleet aan de rovers overgeleverd.
Dan eten we doodleuk de rovers op. Goed doorbakken, met BBQ saus uit hun eigen prep voorraden…
Laat die kei maar liggen waar die ligt, en zoek een nieuwe heuveltop op met elkaar.
Bergtoppen zijn kaal, koud en mens onvriendelijk. Beter een nieuwe vallei, toch…?
“Make America Great Again”
Blijf inderdaad duwen, al is het maar om jullie “Constitutie” te laten overleven.
Het zal uiteindelijk de blauwdruk worden voor elke toekomstige “Democratie” de naam waardig.
Ook die constitutie heeft gefaald. Beter iets waar langer en beter over nagedacht is met de hindsight = 20/20 van wat we achter de rug hebben. Zoek eens naar lavraiedemocratie van Etienne Chouard, die heeft het helemaal doordacht.