Dominique De Villepin, voormalig premier van Frankrijk, die het beroemde Franse verzet tegen de oorlog in Irak leidde, beschreef onlangs de term ‘Occidentalisme’ (momenteel het heersende sentiment in een groot deel van Europa) als het denkbeeld dat “het Westen, dat vijf eeuwen lang de wereldzaken heeft beheerd, in staat zal zijn om dat rustig te blijven doen.” Hij vervolgt:
“Er is het idee dat we, geconfronteerd met wat er momenteel in het Midden-Oosten gebeurt, de strijd nog meer moeten voortzetten, in de richting van wat zou kunnen lijken op een religieuze of een beschavingsoorlog.
Dat wil zeggen, om onszelf nog meer te isoleren op het internationale toneel.”
“Ze zijn ‘all in’ gegaan op een bepaald moreel en ethisch kader van de wereld, en geconfronteerd met een situatie waarin het morele weefsel van het Westen openlijk is blootgelegd en verworpen, vinden ze het extreem moeilijk – en misschien wel fataal onmogelijk – om zich terug te trekken.”
Hetzelfde geldt voor Israël (dat nauw verbonden is met het Westen): als Israël zou denken dat zijn voormalige Arabische bondgenoten de andere kant op zouden kijken, terwijl de Joodse staat probeert het verzet in Gaza uit te roeien, en dan zou verwachten dat deze bondgenoten helpen met de ordehandhaving en het betalen van een veiligheidsapparaat voor Gaza om daar te regeren, dan zouden ze zich schuldig maken aan wensdenken, schrijft Alastair Crooke.
En als Washington of Israël ervan uitgaan dat dit ‘na Gaza’-plan zich kan ontvouwen op hetzelfde moment dat militante kolonisten aan de andere kant van het terrein hun nederzettingenrijk opbouwen met het uitdrukkelijke doel om Israël op het Land van Israël te stichten (en zo Palestina helemaal te verdrijven), dan zou ook dat een fantasie zijn, zowel strategisch als moreel onsamenhangend.
Het zal niet werken. Israël zal noch de Palestijnse partners, noch de wereldwijde bondgenoten kunnen vinden die het nodig heeft om aan zo’n plan mee te werken.
De situatie in het Midden-Oosten is radicaal veranderd. Ging Palestina over nationale bevrijding, tegenwoordig is Palestina het symbool van een breder herontwaken van de civilisatie – het “einde van eeuwen van regionale vernedering.”
En terwijl het zionisme in Israël grotendeels een seculier politiek project was (Groot-Israël), is het nu messiaans en profetisch geworden.
Het punt hier is dat we op de ‘oude manier’ over de kwestie Gaza blijven denken – door het prisma van seculier materieel rationalisme. Dit leidt tot conclusies als ‘Hamas is objectief gezien zwakker dan de Israëlische IDF’, en daarom moet rationeel gezien de laatste de overhand hebben als zijnde de sterkere partij.
In deze manier van denken is er echter maar ‘één werkelijkheid’ en verschillen alleen de beschrijvingen en interpretaties van deze ‘werkelijkheid’. Toch is er aantoonbaar meer dan ‘één realiteit’ omdat we collectief van het ene bewustzijn naar het andere overgaan. In het ene bewustzijn bijvoorbeeld is ‘Hamas voorbestemd om te mislukken’ en gaat de discussie over op Amerikaanse en Israëlische opvattingen over ‘wat er volgt in Gaza’.
In een andere bewustzijnstoestand echter – een die steeds meer overheerst in de regio – is de ‘realiteit’ dat elk ‘rationeel’ onderhandeld compromis tussen twee botsende eschatologische structuren onmogelijk is. Des te meer als het conflict horizontaal zou escaleren – over de grenzen van Gaza heen.
Andere ‘fronten’ zouden zich waarschijnlijk kunnen openen, aangezien Gaza – of Hamas nu wel of niet wordt verpletterd – wordt gezien als de revolutionaire vonk die een transformatie in het bewustzijn van het Midden-Oosten en het Mondiale Zuiden teweegbrengt (zie de lijst van staten in het Mondiale Zuiden die nu de diplomatieke banden met Israël verbreken).
Het Westen heeft er echter voor gekozen om zichzelf in een zelfgemaakte silo te hullen – zoals gedefinieerd door zijn eis van een eenduidige berichtgeving dat heel Europa ‘achter Israël staat’; het weigeren van een staakt-het-vuren; en het zeggen van ‘geen grenzen’ aan Israëlische acties (onderhevig aan de wet).
Een ervaren Israëlische commentator schrijft dat we te maken hebben met:
“een geval (Israël), waar een land zo verwoest, geschokt, vernederd en natuurlijk verteerd door woede is, dat vergelding het enige einde wordt. Het moment waarop een land zich realiseert dat zijn afschrikking gefaald heeft; en de perceptie van zijn macht zo kritisch verminderd is – dat het enkel gedreven wordt door de motivatie om een imago van macht te herstellen.
Het is een gevaarlijk punt waarop besluitvormers het gevoel hebben dat ze kunnen afzien van het axioma van militair theoreticus von Clausewitz: ‘Oorlog is niet louter een politieke daad maar een echt politiek instrument, een voortzetting van politiek verkeer, een uitvoering van hetzelfde met andere middelen.'”
Europa, dat het voorbeeld van Washington volgt, negeert eenvoudigweg het axioma van Clausewitz door zich zonder voorbehoud te verbinden aan de militaire operaties van Israël, met een reëel risico op medeplichtigheid aan wat daar ook mag gebeuren.
Ronduit gezegd reflecteert het absolute gebod dat er een ondubbelzinnig onderscheid moet zijn tussen waarheid en leugen en enkelvoudige betekenis met betrekking tot de Palestijnse kwestie, plus geen ‘pro-Palestijnse berichtgeving’, een diepe onzekerheid in het Westen – alsof eenzijdige berichtgeving de remedie zou kunnen zijn voor een botsing tussen beschavingen. In het huidige klimaat kan zelfs een oproep tot een staakt-het-vuren je baan kosten.
Deze houding isoleert Europa alleen maar om een rol te spelen op het internationale toneel – behalve dan dreigen met escalatie tegen Iran als Hezbollah een noordelijk front tegen Israël opent.
Hier hebben we ook te maken met het probleem van het materiële rationalistische ‘oude denken’ – een denken dat het inzetten van vliegdekschepen en het verspreiden van luchtafweer over de regio ziet als een manifestatie van zo’n potentiële overweldigende, verpletterende kracht dat het een afschrikking vormt, terwijl Israël ononderbroken de Palestijnse opstanden in Gaza en de Westelijke Jordaanoever de kop indrukt.
Ook hier is de mythe van afschrikking verdrongen door de asymmetrische tactieken van de nieuwe oorlogvoering. Conflicten zijn geopolitiek diverser, technologisch complexer en multidimensionaler geworden – vooral door de betrokkenheid van militair vaardige niet-statelijke actoren. Daarom is de VS zo nerveus over Israël dat een tweefrontenoorlog veroorzaakt.
De ‘andere realiteit’ is dat ongeëvenaarde vuurkracht ‘niet alles’ is. Het beheer van gecontroleerde escalatie is de nieuwe dynamiek. De VS mogen dan denken (materieel rationeel) dat zij als enige de escalatieheerschappij hebben. Maar is dat ook zo in deze nieuwe multidimensionale, asymmetrische wereld?
Verder zou de ‘andere’ bewustzijnstoestand de zaken wel eens anders kunnen lezen: Israël’s bestorming van Gaza zou wel eens langer kunnen duren dan de VS verwachten, en het resultaat zou wel eens niet het definitieve herstel van de Israëlische afschrikking kunnen opleveren waar de meeste Israëli’s naar verlangen. Dynamisch bekeken zou Israëls aanval op Gaza eerder een verdere metamorfose in het regionale bewustzijn naar woede en mobilisatie kunnen teweegbrengen, waardoor een nieuwe dynamiek in de geostrategische ‘realiteit’ wordt gebracht.
Ondanks dat afschrikking wordt voorgesteld als een dergelijk doel (waardoor Israël een nieuw veiligheidsparadigma voor zichzelf kan vinden), zal militaire escalatie geen duurzaam akkoord opleveren waarmee de verdeling van Mandaat-Palestina in twee staten kan worden bereikt. Het zal die doelstelling alleen maar verder weg brengen.
Kan de huidige onrust in Palestina dan eenvoudig en rustig tot bedaren worden gebracht onder leiding van het Witte Huis?
De oorlog tussen Israël en Hamas zien als een lokale gebeurtenis zou een andere fout zijn van het ‘oude denken’. Dit is een oorlog om het Palestijnse bestaan geworden – tussen de Hebreeuwse visie op Israël en de islamitische visie op de eigen beschavingsrenaissance. In deze tweede visie vormt de Palestijnse wond een leemte die al 75 jaar ettert als gevolg van westers wanbeleid.
Deze Palestijnse kwestie zal nu niet verdwijnen – noch worden opgelost door het herstel van de in diskrediet geraakte Palestijnse Autoriteit, noch door vage ‘gesprekken’ over een ‘op een dag’ Palestijnse staat. We moeten ons denken opnieuw configureren – op het langere vlak – om rekening te houden met het binnendringen van verschuivende dimensies in het bewustzijn.
De wereld die niet onder het Westen valt is zich aan het verbinden, hoe verschillend die ook is onderling, dit is de nieuwe realiteit, het Westen denkt nog in oude koloniale tijden maar die zijn voorbij, welkom in 2023 zou ik willen zeggen!
Ik mis de ontstaansgeschiedenis van Israël. Niet alleen de Bijbelse, historische, maar de politieke besluiten die genomen zijn. Ongelooflijk dat de feiten over de zogenaamde onderdrukking niet bestaan van Israël. Er is nooit begonnen met onderdrukking van Israëlische kant. Het is de reactie op de militaire aanvallen van Palestijnse organisaties op de bevolking van Israël. In het handvest van Hamas stond nog kort geleden de oproep tot het vernietigen van de Joodse Staat In feite een oproep tot het uitroeien van de Joden. Zolang dit niet wordt erkend, wordt de leugen over het bestaansrecht van de ‘Palestijnen’ in Israël gebruikt. De twee-statenoplossing werd notabene een paar keer afgewezen. Niet door Israël
Gaza is ’teruggegeven’ door Israël. Het resultaat: Constante raketaanvallen op Israëlische doelen.
Zalig zijn de schelen want zij zullen hun God 2 x zien…😂🤣
Vergiftigd door msm
Liesbeth,
Alle respect voor Uw mening dat ten eerste.
Ten tweede gaat het in dit conflict niet meer om wie met wat begonnen is of welk vol heeft recht op wat, het beloofde land is gesticht, daar sta ik achter, daar naast zou een 2e staat Palestina komen en die belofte is men NOOIT nagekomen, daar ligt het probleem, je kunt als Joodse staat heel GAZA platbombarderen en de Westbank ook maar het Palestijnse volk verzet zich tegen het feit dat zij geen staat hebben, nog steeds niet, het is in het belang van Israel zelf ook om het te oplossen,maar zolang de Zionisten van Bibi met zijn extreme religieuzen en kolonistenvrienden de dienst uitmaken dan komt er GEEN eind aan dit conflict.
Het zijn de Israelische ‘kolonisten’ die met de ellende begonnen zijn door steeds met kleine, en later grotere stukken van Palestijns grondgebied in te palmen, zeg maar stelen, vaak met onnodig geweld.
En dan verontwaardigd doen als de Palestijnen hier tegen protesteren?
Kijk eens hoeveel VN resoluties Israel in deze kwestie al naast zich neer heeft gelegd.
“…dat de feiten over de zogenaamde onderdrukking niet bestaan van Israël. Er is nooit begonnen met onderdrukking van Israëlische kant. Het is de reactie op de militaire aanvallen van Palestijnse organisaties op de bevolking van Israël….” hoe blind kan je zijn? Dat zich zulke figuren manifesteren op Frontnieuws toont hier vergiftigd de wereld is.