Op 13 mei – na meer dan een jaar van mondkapjes en sociale distantie – wijzigden de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention eindelijk hun richtlijnen om te zeggen dat volledig gevaccineerde mensen konden terugkeren naar bijna alle aspecten van het normale leven, bericht theblaze.com.
Maar voor sommige volledig gevaccineerden nam het nieuws de diepgevoelde angsten over gezondheid en veiligheid die in hun psyche verankerd waren geraakt, niet weg. In plaats van een gevoel van vrijheid te ervaren, bleven sommigen zich angstig voelen over de terugkeer naar het gewone leven met zijn menigten, open lucht en vrij rondwarende ziekteverwekkers.
“Na een jaar in isolatie zijn veel mensen die een intiem begrip hebben ontwikkeld van wat het betekent om sociaal geïsoleerd te zijn, bang om terug te keren naar hun vroegere leven, ondanks het feit dat ze volledig gevaccineerd zijn,” meldt de Scientific American.
Het blijkt dat er eigenlijk een naam is voor dit psychologisch fenomeen: het heet “grotsyndroom.”
“Het blijkt voor sommige mensen een moeilijke overgang te zijn om weer in het licht te komen na een jaar binnen opgesloten te hebben gezeten,” aldus het rapport dat in mei werd gepubliceerd. Om dit aan te tonen, werden de ervaringen van een volledig gevaccineerde inwoonster van Flint, Michigan, beschreven, die verklaarde dat ze nog “banger voor infecties” was geworden:
Na de diagnose COVID in november 2020, betwijfelde Andrea King Collier of de antilichamen die ze had ontwikkeld als reactie op de ziekte haar zouden beschermen tegen een tweede infectie en was vastbesloten om als eerste, of bijna als eerste, in de rij te staan voor een vaccin. De inwoonster van Flint, Michigan, schreef zich in bij elke plaats waar ze vaccins kon krijgen en bleef zoeken naar een manier om vroegtijdig te worden ingeënt. Op 21 februari had Collier haar tweede dosis van het Pfizer-vaccin ontvangen. Maar toen de Centers for Disease Control and Prevention op 8 maart groen licht gaven voor gevaccineerden om prepandemische activiteiten te hervatten, zoals binnenshuis samenkomen zonder mondkapjes, ervoer ze niet het gevoel van vrijheid dat ze zich had voorgesteld. Ze werd juist banger voor infecties. Ze heeft nog niet in een restaurant gegeten of iemand buiten haar pandemische luchtbel gezien. Collier, die vroeger een fervent reiziger was, zegt dat ze zich niet kan voorstellen dat ze binnen afzienbare tijd weer in een vliegtuig stapt.
Twee maanden later, en de vreemde psychologische toestand teistert nog steeds velen. De Wall Street Journal meldde deze week dat tal van mensen die bang zijn om zich weer in sociale activiteiten te storten “onhandig uitnodigingen weigeren, drommen mensen mijden en de terugkeer naar de werkplek vrezen of zelfs uitstellen.”
Een voorbeeld, aldus de Journal, is een 49-jarige consultant productbeheer in Rockland County, New York, die er nog steeds op staat alleen met vrienden af te spreken als de afspraak buitenshuis kan worden gemaakt. Een ander voorbeeld is een vader van middelbare leeftijd in Dublin, Ierland, die zich ongemakkelijk voelde bij het vieren van zijn verjaardag met familie:
Gedurende een groot deel van de Covid-19 pandemie verlangde Laura G. Bustamante terug naar de weekendavonden waarop ze naar Manhattan reed om vrienden te ontmoeten, vaak in karaokebars in de wijk Koreatown.
Ze is nu volledig gevaccineerd en veel bars en restaurants in New York zijn weer open. Toch zegt mevrouw Bustamante dat ze zich nog niet klaar voelt om terug te keren naar haar uitstapjes naar de stad van voor de pandemie, en ze vindt het alleen prettig om één-op-één vrienden te ontmoeten, bij voorkeur buiten.
… Eoin Hamilton zegt dat hij “de hele tijd een knoop in zijn maag had” toen hij begin juli zijn 43e verjaardag vierde met familie in een hotel in Dublin.
Psychiaters zeggen dat de symptomen van het “grotsyndroom” in hun mate variëren. Terwijl sommigen zich alleen angstig voelen in grote groepen, weigeren anderen zich buiten hun huis te begeven.
Maar de effecten van het “grotsyndroom” worden gevoeld door een groter deel van de samenleving dan men zou denken. Uit een enquête van de American Psychological Association eerder dit jaar bleek dat bijna de helft van de volwassenen verwachtte zich ongemakkelijk te voelen bij de terugkeer naar het normale leven na de pandemie. Gevaccineerde volwassenen dachten net zo vaak als ongevaccineerde volwassenen dat ze zich ongemakkelijk zouden voelen.
Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
COVID-19 VACCIN DOSSIER
Muammar Gaddafi: Ze zullen een virus creëren en het antidotum ervoor verkopen
Vrouwen zijn meer onder grotsyndroom te vangen, merk dat aan mijn dierbare zusjes gevangen door angst !
Zelfs als er meer vrijheid is, sluiten zij zich juist op, contradictio-interminus!
Bang bang en angst….verschrikkelijk om het verstandelijk en intellectueel niveau van onze hedendaagse samenleving te moeten bezien.
Het onderwijs is na de mammoetwet wel zeer grof onderuit gegleden…de hedendaagse cultuur/lbgthoiq etc etc/alsmede de yuppies,de stadsbevolking van 5 jaar galerijbewoning je buren niet eens kennende…,de criminalteit op straat…de onleefbaarheid in wijken door de moslim ideologie…je zal er maar wonen als tante sjaan en ome koos…kinderen laten zich daar niet meer zien uit angst voor een kras op de auto of speigelkapot,band lekgestoken of accuzuur over je dak…
Ooit hadden wij hier in schaapjesland een sterke overtuiging, een saamhorigheid waar het touwtje uit de brievenbus hing…
Nu…laat ik het duidelijk stellen…stevenen we af op een of burgeroorlog …of een confrontatie tussen wappies..en gefuckioneerden.
25 jaar geleden heb ik 24 maanden vast gezeten in de bajes. (Waarvoor vertel ik niet. Ik was een ‘stoute jongen’ en heb daarvoor geboet). Eenmaal terug in de ‘normale’ buitenwereld kostte het mij een dikke 4 jaar om weer te wennen aan ruimte en mensen om mij heen. Ik meed plekken waar veel mensen samen kwamen en ‘gewoon’ naar buiten gaan koste mij ontzettend veel moeite. Het was een harde strijd mijn leven weer op te pakken. Ik weet dus uit eigen ervaring wat ‘lockdowns’ met mensen kunnen doen.
Dat de verantwoordelijke die dit de mensen aandoen door ze onnodige angst aan te jagen, dat ze heel hard gestraft mogen worden, jouw koste het veel kracht en jij was pas na het uitzitten van je straf pas weer na 4 jaar echt vrij, vergeet niet jij hebt een straf gehad hebt van zes jaar. Deze mensen die onschuldig waren hebben hebben nu ook veelkans vier jaar nodig om weer vrij te zijn. Dat de daders, de ratten bij de overheid, de vuile media met zijn smerige leugens en walgelijke artsen die onderhand beter weten, dat ze alle hard gestraft mogen worden. Ik vind het heel dapper dat jij dit naar buiten brengt zodat ik weet waar familieleden van mij mee worstelen en hoelang het kan gaan duren voor hen.
Dank je wel.
De straf op zich was heel vervelend maar een kwestie van aanpassen. Maar het moeilijkste was om weer vrijblijvend met mensen om te kunnen gaan zonder het idee dat ik voorzichtig moest zijn. En zonder toestemming en wanneer ik maar wilde dingen kon doen zoals naar buiten gaan. Een rondje wnadelen met mijn hond zonder het gevoel dat iemand naar mij keek en met het gevoel dat ik binnen een kwartier weer binnen moest zijn. En ver weg kijken. De horizon zien. Dat verbaasd mij nog steeds. Soms moeten mijn ogen nog steeds wennen aan de afstand.
Daarom maakt deze situatie mij ook zo ontzettend verdrietig en boos. Iedereen die langer dan een jaar vast heeft gezeten houd daar ergens een levenslange tik aan over. Je leert daar mee omgaan, maar er zijn elke dag weer momenten dat je het weer tegenkomt en er mee moet worstelen. Ik vergelijk het met het sterven van een dierbare. De pijn slijt, maar er is elke dag wel weer iets dat je de pijn doet herinneren.
Wat zij ons nu aandoen is onnoembaar boosaardig. Ik heb hier geen woorden voor!
Het doet mij gewoon ontzettend veel pijn.
https://www.youtube.com/watch?v=2jJxkwIEUp4
Ik ben helemaal niet bang voor infecties. Ik heb natuurlijk geen gifprik genomen en kan best ziek worden, maar dan vertrouw ik op mijn immuunsysteem.
Mocht dat het niet redden, dan vertrouw ik op God. Die zegt niet voor niets: “wees niet bang, vertrouw op mij”.
Kijk eens op de fles/blikje van tonic en bitter lemon eentijdje terug kon je nog op wikipedia nog lezen wat er inzat en waarvoor. Plus zink erbij in vit C(2 gram) en vit D3 en magnesium als je ziek word en je knapt ziender ogen op.