Gevaar van gevaccineerden? Wat is er tot nu toe bewezen: Dr Palmer verduidelijkt het onderwerp shedding

Arts Dr. Michael Palmer gaat door met zijn onvermoeibare educatieve werk voor de MWGFD vereniging: In een recent artikel verduidelijkt hij het onderwerp “shedding” in de context van het COVID-19 vaccin. Kunnen mRNA of spike-eiwitten worden overgedragen van gevaccineerde naar ongevaccineerde mensen? Bepaalde vormen van shedding zijn bewezen, voor andere zijn er geen betrouwbare gegevens – en voor weer andere is het onwaarschijnlijk dat ze gevaarlijke hoeveelheden kunnen uitscheiden om schade te veroorzaken, bericht Vanessa Renner.

Bericht van de MWGFD – gepubliceerd op 3 juni 2024, auteur: Dr. Michael Palmer, MD

Dit is de herziene schriftelijke versie van een presentatie gegeven op 15 maart 2023 op een MWGD online symposium over “Gen-gebaseerde ‘vaccins’”.

Inleidende opmerkingen

Veel mensen die zich niet hebben laten injecteren met COVID-19 vaccins vrezen de schadelijke effecten van contact met gevaccineerde mensen. Aangenomen wordt dat zij het vaccin zelf of het door het vaccin geïnduceerde spike-eiwit kunnen overdragen op ongevaccineerde mensen. Deze veronderstelde overdracht wordt vaak “shedding” genoemd.

Er werd al snel na de introductie van de COVID-19 vaccins melding gemaakt van “shedding”, nu drie jaar geleden. In al die tijd heb ik alleen anekdotische meldingen gehoord, maar geen systematische studies. Ik moet zeggen dat ik, hoewel ik zelf ben opgeleid als arts, geen patiënten behandel. Ik kan de geldigheid van dergelijke anekdotische rapporten dus niet uit eerste hand beoordelen.

Zoals zo vaak sinds de introductie van COVID-19 vaccins, zijn er weinig robuuste gegevens over dit onderwerp. Daarom moet ik mijn oordeel over dit onderwerp voornamelijk baseren op plausibiliteitsoverwegingen.

1. De regel van Paracelsus: alleen de dosis maakt het gif

Het effect van een gif hangt altijd af van de hoeveelheid ervan in het lichaam. Hetzelfde geldt voor de bijwerkingen van geneesmiddelen. Deze regel geldt ook voor “shedding.” Een overdracht van vaccin of spike-eiwit van de ene persoon naar de andere kan op verschillende manieren gebeuren, maar zolang het maar om sporen gaat, zijn schadelijke effecten op de ontvanger niet aannemelijk. We zullen daarom vooral de nadruk leggen op de hoeveelheid overgedragen materiaal.

2. Een duidelijk geval van “shedding”: detectie van RNA van het vaccin in moedermelk

Deze tabel geeft een overzicht van drie studies waarin de detectie van vaccin mRNA in de moedermelk van gevaccineerde moeders die borstvoeding geven, werd getest [1-3]. Alle drie de studies gebruikten rt-PCR voor detectie. In twee van deze studies was deze detectie succesvol; de derde studie gebruikte een ongeschikte methode voor monstervoorbereiding.

Zowel Low et al [3] als Hanna et al [2] benadrukken dat de hoeveelheid mRNA die ze detecteerden “verwaarloosbaar” was. Er moet worden opgemerkt dat dit niet in elk individueel geval kan worden aangenomen. Het is bekend dat intramusculaire injecties in sommige gevallen niet in het spierweefsel terechtkomen, maar in de bloedbaan [4]. In dergelijke gevallen worden natuurlijk veel hogere mRNA-bloedspiegels verwacht. Als gevolg daarvan zal de hoeveelheid vaccin-mRNA die in de moedermelk terechtkomt waarschijnlijk veel hoger zijn.

3. VAERS is op de hoogte van ten minste twee gevallen van babysterfte kort na vaccinatie van moeders die borstvoeding gaven

Het Amerikaanse “Vaccine Adverse Events Reporting System” (VAERS) verzamelt meldingen van bijwerkingen van vaccins uit de hele VS. Deze database bevat ten minste twee meldingen van het overlijden van borstvoeding aan baby’s kort nadat hun moeders waren gevaccineerd. Het rapport met VAERS ID 1166062 wijst feitelijk naar vaccinatie als de oorzaak:

• Een vijf maanden oude zuigeling overleed één dag na vaccinatie van de moeder die borstvoeding gaf.
• Symptomen en bevindingen: huiduitslag, verhoogde leverenzymen
• Diagnose: trombotische trombocytopenische purpura
• Geen andere mogelijke doodsoorzaak bekend

Het is goed denkbaar dat dit ernstige, acute beloop werd veroorzaakt door een onopgemerkte intraveneuze injectie door de moeder.

Het tweede fatale geval is te vinden onder VAERS ID 945282. De voorgeschiedenis is hier minder karakteristiek. Er zijn ook verschillende gevallen gemeld van borstgevoede zuigelingen met gastro-intestinale bloedingen zonder fatale afloop. In het algemeen wijzen dergelijke gevallen erop dat de vaccins in toxische hoeveelheden in de moedermelk kunnen terechtkomen.

Het is bekend dat lipidenanodeeltjes in de bloedbaan een eiwitmantel krijgen waardoor ze lijken op de normale vettransportdeeltjes van het lichaam, bekend als lipoproteïnen [5]. De borstklieren absorberen lipoproteïnen uit het bloed en geven ze vervolgens af aan de moedermelk. Het is daarom niet verwonderlijk dat een aanzienlijke hoeveelheid vaccindeeltjes ook wordt meegenomen.

4. Zijn er nog andere routes waarlangs aanzienlijke hoeveelheden vaccin- of spike-eiwit kunnen worden overgedragen?

De placenta neemt ook lipoproteïnen op en brengt een deel ervan over naar de foetale circulatie (een ander deel wordt gebruikt voor de synthese van progestageenhormonen in de placenta zelf). Het is daarom te verwachten dat de placenta en de foetus ook worden blootgesteld aan aanzienlijke hoeveelheden vaccindeeltjes. De patholoog prof. Arne Burkhardt heeft de expressie van spike-eiwit in de placenta van een miskraam aangetoond. Experimenten met de injectie van zwangere ratten toonden neurologische ontwikkelingsstoornissen aan bij de nakomelingen [6], en statistische onderzoeken naar de vaccinatie van zwangere vrouwen toonden een toename van miskramen, misvormingen bij kinderen en andere ongunstige zwangerschapsuitkomsten [7]. Net als bij moedermelk is er dus een aannemelijk mechanisme voor overdracht en zijn er ondersteunende bewijzen.

Een derde mogelijkheid voor de overdracht van aanzienlijke hoeveelheden vaccin zijn bloeddonaties. Ik ben niet op de hoogte van gevallen waarin vaccins in bloeddonaties hebben geleid tot gezondheidsproblemen bij de ontvangers. Ik wil deze mogelijkheid echter niet categorisch uitsluiten. Deze vraag zal binnenkort in een aparte memo worden behandeld.

5. Is overdracht van vaccin of spike-eiwit via andere routes mogelijk?

In principe wel, maar waarschijnlijk niet in significante hoeveelheden. Vooral zweet of speeksel kan zeker slechts zeer kleine hoeveelheden overdragen. Een veel grotere hoeveelheid zou noodzakelijkerwijs in het lichaam van de gevaccineerde blijven. Als de gevaccineerde persoon zelf niet ziek is, dan is het voor mij ondenkbaar dat hij andere mensen ziek kan maken door een zeer klein deel van het gif dat in zijn lichaam aanwezig is, over te dragen.

Sperma of vaginale afscheidingen kunnen een iets grotere hoeveelheid vaccindeeltjes of spike-eiwit bevatten dan zweet of speeksel. Maar slechts een klein deel hiervan kan de huid of de slijmvliezen van de geslachtsorganen binnendringen, zodat schade voor de ongevaccineerde partner opnieuw nauwelijks denkbaar is.

Medische professionals kunnen zich zorgen maken over prikwonden met besmette naalden. Virale infecties kunnen hier worden overgedragen, maar de overdracht van schadelijke hoeveelheden vaccin of spike-eiwit is opnieuw niet aannemelijk.

6. Uitzonderingen

Er zijn twee voorbehouden bij deze algemene verklaringen:

• Bij zelfversterkende mRNA-vaccins (experimenteel) zou de overdracht van kleine hoeveelheden RNA voldoende kunnen zijn om de ontvanger ziek te maken.
• De “Adenovector”-vaccins (AstraZeneca, Janssen) zouden in vivo kunnen recombineren met natuurlijke adenovirussen en zo besmettelijk kunnen worden.

Het cruciale punt is natuurlijk besmettelijkheid. Als het overgedragen nucleïnezuur zich kan vermenigvuldigen in het lichaam van de ontvanger, dan kan zelfs de overdracht van zeer kleine hoeveelheden voldoende zijn om de ontvanger ziek te maken. Dit zou echter niet het geval moeten zijn met de mRNA-vaccins die momenteel in gebruik zijn.

7. Zelfversterkend RNA zou zich in het lichaam van de ontvanger kunnen vermenigvuldigen als een virus.

Deze figuur (aangepast van Bloom et al. [8]) illustreert hoe “conventionele” en zelfversterkende mRNA-vaccins werken. Deze laatste coderen niet alleen voor het vaccinantigeen, maar ook voor een RNA polymerase (RdRP), dat nieuwe kopieën van het vaccin-RNA kan produceren in onze lichaamscellen.

Het is ook bekend dat RNA tussen cellen kan worden overgedragen via exosomen [9]. Daarom zou een zelfversterkend RNA zich in theorie kunnen vermenigvuldigen als een virus.

8. Zouden andere mechanismen shedding kunnen nabootsen?

Volgens anekdotische berichten infecteren sommige gevaccineerde personen in toenemende mate familieleden en kennissen met luchtweginfecties. Dit zou het gevolg kunnen zijn van de immunosuppressie die door de vaccinatie wordt veroorzaakt. Gevaccineerde mensen lopen aanzienlijk vaker omicron op dan ongevaccineerde mensen [10]. Dit wijst op een verstoring van de afweer tegen infectie en zou ook van invloed kunnen zijn op andere virussen.

Er zijn ook anekdotische meldingen van menstruatiecyclusstoornissen bij ongevaccineerde vrouwen na contact met gevaccineerde vrouwen. Dit wordt in verband gebracht met feromonen die door vrouwen worden afgescheiden en waarvan wordt aangenomen dat ze de menstruatiecyclus van samenwonende vrouwen synchroniseren. Deze synchronisatie door feromonen is controversieel besproken [11-14]. Zelfs als deze theorie klopt, blijft het onduidelijk hoe een verstoring van de afscheiding van feromonen bij gevaccineerde vrouwen niet alleen de synchronisatie met ongevaccineerde vrouwen zou beïnvloeden, maar ook de individueel regelmatige cyclus van ongevaccineerde vrouwen.

9. Conclusie

De overdracht van schadelijke hoeveelheden mRNA of spike-eiwit via moedermelk moet als goed gedocumenteerd worden beschouwd. Hetzelfde geldt voor transmissie van moeders naar ongeboren kinderen [7]. Ik heb op dit moment geen bewijs voor transmissie via bloed en bloedproducten; ik zou echter dankbaar zijn voor alle relevante informatie. Deze kwestie zal binnenkort in een ander artikel worden besproken.

Het is echter niet waarschijnlijk dat aanrakingen in het dagelijks leven, zoals handen schudden of knuffelen, of zelfs intiem contact, gevaarlijke hoeveelheden vaccin- of spike-eiwit overbrengen.

Mochten in de toekomst zelfversterkende mRNA-vaccins worden gebruikt, dan zouden ze op zijn minst een theoretisch risico op “shedding” vormen. In dat geval moet echter worden verwacht dat ziekten als gevolg van contact met gevaccineerde personen pas na een bepaalde incubatieperiode zouden optreden, niet onmiddellijk na het contact.

Bronnen

1. Golan, Y. et al. (2021) Evaluation of Messenger RNA From COVID-19 BTN162b2 and mRNA-1273 Vaccines in Human Milk. 1903 DOI:10.1001/jamapediatrics.2021.1929
2. Hanna, N. et al. (2022) Detection of Messenger RNA COVID-19 Vaccines in Human Breast Milk. JAMA pediatrics DOI:10.1001/jamapediatrics.2022.3581
3. Low, J.M. et al. (2021) BNT162b2 vaccination induces SARS-CoV-2 specific antibody secretion into human milk with minimal transfer of vaccine mRNA. 1805 DOI:10.1101/2021.04.27.21256151
4. Middleton, T. et al. (2015) Complications of injectable testosterone undecanoate in routine clinical practice. Eur. J. Endocrinol. 172:511-7
5. Francia, V. et al. (2020) The Biomolecular Corona of Lipid Nanoparticles for Gene Therapy. Bioconjug. Chem. 31:2046-2059
6. Erdogan, M.A. et al. (2024) Prenatal Exposure to COVID-19 mRNA Vaccine BNT162b2 Induces Autism-Like Behaviors in Male Neonatal Rats: Insights into WNT and BDNF Signaling Perturbations. Neurochem. Res. 49:1034-1048
7. Thorp, J.A. et al. (2023) COVID-19 Vaccines: The Impact on Pregnancy Outcomes and Menstrual Function. J. Am. Phys. Surg. 28:28-34
8. Bloom, K. et al. (2021) Self-amplifying RNA vaccines for infectious diseases. Gene Ther. 28:117-129
9. Valadi, H. et al. (2007) Exosome-mediated transfer of mRNAs and microRNAs is a novel mechanism of genetic exchange between cells. Nat. Cell Biol. 9:654-9
10. Lyngse, F.P. et al. (2021) SARS-CoV-2 Omicron VOC Transmission in Danish Households. medRxiv DOI:10.1101/2021.12.27.21268278
11. McClintock, M.K. (1998) Whither menstrual synchrony?. Annu. Rev. Sex Res. 9:77-95
12. Schank, J.C. (2006) Do human menstrual-cycle pheromones exist?. Hum. Nat. 17:448-70
13. Shinohara, K. et al. (2000) Effects of 5alpha-androst-16-en-3alpha-ol on the pulsatile secretion of luteinizing hormone in human females. Chem. Senses 25:465-7
14. Whitten, W. (1999) Pheromones and regulation of ovulation. Nature 401:232-3

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Blijf uit de buurt van de gevaccineerden, het is officieel, van Pfizer’s eigen documenten

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: