Een verhaal van twee steden – Moskou & Parijs

De chaos die westerse ‘experts’ verwachtten, “met libidineuze opwinding”, die zich in Rusland zou ontvouwen “en waarvan zeker was dat “Russen … Russen zouden doden”, en waarbij Poetin zich “waarschijnlijk ergens zou verstoppen”, – kwam er ook – behalve dat het explodeerde in Frankrijk, waar het niet verwacht werd, met Macron in de touwen in plaats van Poetin in Moskou, schrijft Alastair Crooke.

Er valt veel te destilleren uit deze interessante omkering van verwachtingen en gebeurtenissen – uit een verhaal van twee heel verschillende opstanden:

Op zaterdagmiddag, nadat Prigozhin Rostov had bereikt, bereikte het nieuws de VS dat Prigozhin een deal had gesloten met president Loekasjenko om zijn protest te beëindigen en naar Wit-Rusland te gaan. Zo eindigde een grotendeels bloedeloze affaire. Er kwam geen steun voor Prigozhin, noch van de politieke klasse, noch van het leger. Het Westerse establishment stond versteld; hun verwachtingen leken binnen enkele uren op onverklaarbare wijze de grond in te worden geboord.

Maar net zo schokkend voor het Westen waren de video’s die uit Parijs en andere steden in Frankrijk kwamen. Auto’s in brand; politiebureaus en gemeentegebouwen in brand; politie aangevallen en winkels op grote schaal geplunderd en beroofd. Dit waren taferelen, alsof ze afkomstig waren uit de “Val van het Keizerlijke Rome”.

Uiteindelijk vervaagde ook deze opstand. Toch leek het in niets op de verbleking van de Prigozhin “muiterij”, die eindigde met een show van steun voor de Russische staat op zich, en voor president Poetin persoonlijk.

In de Franse opstand werd precies niets “opgelost” – de staat wordt in zijn huidige vorm gezien als “niet meer te verhelpen”: geen republiek meer. En de persoonlijke status van president Macron werd verguisd, mogelijk zelfs onherstelbaar.

Anders dan in het Russische geval zag de Franse president dat een groot deel van de politie zich tegen hem keerde (waarbij de politiebond een verklaring uitgaf die riekte naar een dreigende burgeroorlog, waarbij de relschoppers als “ongedierte” werden bestempeld). Hoge generaals van het leger waarschuwden Macron ook om “grip te krijgen” op de situatie, of anders zouden zij gedwongen worden om het te doen.

Het was duidelijk – al was het maar voor negen dagen – dat de middelen om de staat te handhaven het staatshoofd de rug hadden toegekeerd. De geschiedenis leert ons dat een leider die de steun van zijn handhavers heeft verloren, die misschien ook snel verliest (bij de volgende opstand).

Deze muiterij van de banlieues wordt al te gemakkelijk afgedaan als een oude wond van Algerijnse/Marokkaanse oorsprong die voor de zoveelste keer weer de kop opsteekt. Het is waar dat de moord op een jonge man van Noord-Afrikaanse afkomst de onmiddellijke aanleiding was voor rellen in verschillende steden – allemaal binnen een uur in rep en roer.

Voor degenen die graag een bredere betekenis willen wegwuiven (ondanks eerdere massaprotesten die niet van de banlieusards waren), wordt het weggewuifd met gemompel over hoe de Fransen op de een of andere manier geneigd zijn om de straat op te gaan.

Eerlijk gezegd is het onderliggende probleem dat Frankrijk zojuist onthulde de pan-Europese crisis – die al lang aan het broeien is – waarvoor geen kant-en-klare oplossingen bestaan. Het is een crisis die heel Europa bedreigt.

Commentatoren suggereren echter al snel dat straatprotesten (zoals die in Frankrijk) geen bedreiging kunnen vormen voor een Europese staat – de protesten daar waren diffuus en zonder politieke kern.

Stephen Kotkin schreef echter het boek Uncivil Society als antwoord op de heersende mythe dat zonder een georganiseerde parallelle burgermaatschappij, die zich verzet tegen het regime en het uiteindelijk verdringt, de EU-staten volkomen veilig zijn en gewoon door kunnen gaan met het negeren van de volkswoede.

De stelling van Kotkin is dat communistische regimes niet alleen onverwachts en in principe van de ene op de andere dag ten val kwamen, en (behalve in Polen) zonder dat er enige georganiseerde oppositie bestond. Het is een complete mythe dat het communisme viel als gevolg van een oppositie van de burgermaatschappij, schrijft hij. De mythe blijft echter, in een Westen dat druk bezig is met het creëren van oppositionele burgermaatschappijen ter bevordering van hun doelstellingen om het regime te veranderen.

De enige georganiseerde structuur in communistisch Oost-Europa was de heersende Nomenklatura. Kotkin schat deze heersende technocratische bureaucratie op zo’n vijf tot zeven procent van de bevolking. Deze mensen hadden dagelijks contact met elkaar en vormden de coherente entiteit die de werkelijke macht had. Ze leefden in een bevoorrechte parallelle realiteit, volledig afgesneden van de wereld om hen heen, die elk aspect van het leven in zijn eigen voordeel dicteerde – totdat het dat op een dag niet meer deed. Het was deze technocratie die in 1989 ineenstortte.

Waardoor vielen deze staten plotseling? Het korte antwoord van Kotkin is een cascade-effect van falend vertrouwen: een “politieke bankrun”. En de cruciale gebeurtenis in de omverwerping van alle communistische regeringen was straatprotest. De gebeurtenissen van 1989 deden het hele Westen dan ook versteld staan vanwege het gebrek aan georganiseerde politieke oppositie.

Het punt hier is natuurlijk dat de Europese technocratie van vandaag, in haar extreme gender, diversiteit en Groen parallelle realiteit (met die van de meeste Europeanen), zelfvoldaan aanneemt dat ze met de controle over over het Narratief protest kan onderdrukken en verder kan gaan met het opleggen van een World Economic Forum toekomst die nationale identiteiten en culturen ongehinderd uitwist.

Wat er in Frankrijk gebeurt – in verschillende vormen – is precies “een politieke bankrun” op de Franse president. En wat er in Frankrijk gebeurt, kan zich echter verspreiden …

Natuurlijk hadden er al eerder straatprotesten plaatsgevonden in communistische staten. Wat in 1989 anders was, zo stelt Kotkin, was de extreme kwetsbaarheid van het regime. De twee directe drijfveren – afgezien van eenvoudige incompetentie en sclerose – waren de weigering van Michail Gorbatsjov (net als Macron tijdens deze recente opstand) om een hardhandig optreden te ondersteunen, plus het falende economische Ponzi-systeem waarin al deze staten verwikkeld waren (harde valuta lenen van het Westen om hun economieën overeind te houden).

Hier kunnen we inzicht krijgen in waarom de recente gebeurtenissen in Frankrijk zo ernstig zijn, en een bredere impact hebben. Want pervers genoeg bewandelt Europa in wezen hetzelfde pad (met westerse kenmerken) als Oost-Europa bewandelde.

Aan het einde van de twee wereldoorlogen zochten de West-Europeanen naar een rechtvaardigere samenleving (de industriële samenleving die aan de oorlogen voorafging was eerlijk gezegd feodaal en wreed). De Europeanen wilden een nieuwe overeenkomst die ook voor de minder bedeelden zorgde. Men wilde niet per se socialisme, hoewel sommigen duidelijk wel communisme wilden. In wezen ging het om het herinvoeren van enkele ethische waarden in een amorele laissez-faire economische sfeer.

Het pakte niet goed uit. Het systeem werd steeds groter, totdat de westerse staten zichzelf niet meer konden veroorloven. De schulden rezen de pan uit. En toen, in de jaren ’80, werd een schijnbare “remedie” – geïmporteerd van de Chicago School van neoliberale ijveraars, die de uitputting van de sociale infrastructuur en de financialisering van de economie predikten – op grote schaal aangenomen.

De proselieten uit Chicago zeiden tegen premier Thatcher dat ze moest stoppen met het bouwen van schepen of het produceren van auto’s – dat was voor Azië. De “financiële dienstenindustrie” was de kip die in de toekomst de gouden eieren zou leggen.

Het middel bleek “erger dan de kwaal”. Paradoxaal genoeg was de fout in dit zich ontvouwende economische raadsel al in de negentiende eeuw opgemerkt door Friedrich List en de Duitse School voor Economie. Hij zag de fout in het “Anglo”, op schulden gebaseerde, op consumptie gebaseerde model: Dat (in een notendop) het welzijn en de algehele welvaart van een samenleving niet worden bepaald door wat de samenleving kan kopen, maar door wat ze kan maken.

List voorspelde dat een kapseizen naar prioriteit voor consumptie – boven aandacht voor het opbouwen van de reële economie – onvermijdelijk zou leiden tot een verzwakking van de reële economie: Naarmate consumptie en een kortstondige financiële en dienstensector de “zuurstof” van nieuwe investeringen uit de productie van echte output (die nog steeds nodig is om importen te betalen) zoog, zou de reële economie verdorren.

De zelfredzaamheid zou afbrokkelen, en een krimpende basis van echte welvaartscreatie zou steeds kleinere aantallen mensen met adequaat betaalde banen ondersteunen. En steeds grotere schulden zouden nodig zijn om een krimpende groep productief werkenden in leven te houden. Dit is het “Verhaal van Frankrijk”.

In de V.S. worden vandaag de dag bijvoorbeeld officieel 6,1 miljoen Amerikanen als werkloos opgegeven; maar 99,8 miljoen Amerikanen in de werkende leeftijd worden beschouwd als “niet actief in het arbeidsproces”. In totaal hebben dus 105 miljoen Amerikanen in de werkende leeftijd vandaag geen baan.

Dit is dezelfde “val” die Frankrijk (en een groot deel van Europa) treft. De inflatie stijgt; de reële economie krimpt; en de goedbetaalde werkgelegenheid krimpt – op hetzelfde moment dat de ondersteunende structuur is uitgehold (om ideologische redenen).

Het ziet er somber uit. De piek in immigratie naar Europa verergert het probleem. Iedereen kan dat zien, behalve de Europese Nomenklatura die in ideologische “open samenleving” ontkenning blijven.

Hier wringt de schoen: er zijn geen oplossingen. Het ongedaan maken van de structurele tegenstrijdigheden van dit Chicagomodel gaat de huidige westerse politieke capaciteiten te boven.

Links heeft geen oplossing en rechts mag geen mening hebben – Zugzwang (schaakmat).

Dat brengt ons terug bij het “verhaal van twee steden”, en hun zeer verschillende ervaringen met opstanden: In Frankrijk is er geen oplossing. In Rusland hadden Poetin en miljoenen anderen tijdens de Jeltsin-jaren de “schoktherapie” van prijsbevrijding en hyperfinancialisme ondergaan.

En Poetin “snapte” het. Zoals List voorzag, erodeerde het “Anglo”-gefinancialiseerde model de nationale zelfredzaamheid en verkleinde het de basis van echte welvaartscreatie, die de banen verschafte die nodig waren om de Russische bevolking van werk te voorzien.

Veel mensen verloren hun baan tijdens de Jeltsin-jaren; ze werden niet betaald; en zagen de reële waarde van hun inkomsten kelderen – terwijl oligarchen schijnbaar uit het niets verschenen om elke instelling die waarde had te plunderen. Er was hyperinflatie, gangsterpraktijken, corruptie, valutarisico’s, kapitaalvlucht, wanhopige armoede, toenemend alcoholisme, afnemende gezondheid en vulgair en verkwistend vertoon van rijkdom door de superrijken.

De belangrijkste invloed op Poetin kwam echter van president Xi. Deze had in een scherpe analyse getiteld “Waarom viel de Sovjet-Unie uiteen?” duidelijk gemaakt dat de Sovjet-Unie de geschiedenis van de CPSU van Lenin en Stalin afwees “om chaos te veroorzaken in de Sovjetideologie en om historisch nihilisme te bedrijven”.

Xi stelde dat, gezien de twee polen van ideologische antinomie – die van de Anglo-Amerikaanse constructie aan de ene kant, en de leninistische eschatologische kritiek op het westerse economische systeem aan de andere kant – de Sovjet “heersende lagen niet meer geloofden” in de laatste, en bijgevolg waren afgegleden naar een staat van nihilisme (met de spil naar de westerse liberaal-markt ideologie van het Gorbatsjov-Yeltsin tijdperk).

Xi’s punt was duidelijk: China had deze omweg nooit gemaakt. Eenvoudig gezegd, voor Xi was het economische debacle van Jeltsin het resultaat van de wending naar het westerse liberalisme. En Poetin was het daarmee eens.

In de woorden van Poetin is China “er naar mijn mening op de best mogelijke manier in geslaagd om de hefbomen van het centrale bestuur te gebruiken (voor) de ontwikkeling van een markteconomie … De Sovjet-Unie deed dit niet, en de resultaten van een ineffectief economisch beleid beïnvloedden de politieke sfeer.”

Maar dat is precies wat Rusland onder Poetin heeft gecorrigeerd. Door de ideologie van Lenin te mengen met de economische inzichten van List (een volgeling van List, graaf Sergei Witte was premier in het 19e eeuwse Rusland) is Rusland zelfvoorzienend geworden.

Het Westen ziet dit niet zo. Het Westen blijft Rusland zien als een fragiele, broze staat, die financieel zo onder druk staat dat elke ommekeer in de Oekraïense strijd zou kunnen leiden tot een paniekerige financiële ineenstorting (zoals in 1998) en politieke anarchie in Moskou, vergelijkbaar met het tijdperk Jeltsin.

Op basis van deze foutieve, absurde analyse lanceerde het Westen de oorlog tegen Rusland via Oekraïne. De oorlogsstrategie was altijd gebaseerd op de politieke en economische kwetsbaarheid van Rusland (en een leger dat vastzat in rigide commandostructuren in Sovjetstijl).

De oorlog kan voor een niet onbelangrijk deel worden toegeschreven aan dit onbegrip van Xi en Poetins sterke overtuiging dat de verwoesting door Jeltsin het onvermijdelijke resultaat was van de wending naar het westerse liberalisme. En dat dit gebrek een gezamenlijke correctie vereiste, wat Poetin naar behoren deed – maar wat het Westen niet opmerkte.

De VS volhardt echter, tegen alle bewijzen in, in de overtuiging dat de inherente kwetsbaarheid van Rusland wordt verklaard door het feit dat het land zich afkeert van de “Anglo” economische doctrines. Dit weerspiegelt westers wensdenken.

De meeste Russen, aan de andere kant, schrijven de veerkracht van Rusland in het aangezicht van een gecombineerde westerse financiële aanval toe als verklaarbaar, omdat Poetin Rusland grotendeels naar zelfredzaamheid had geleid, buiten de door de VS gedomineerde westerse economische sfeer.

De paradox is dus verklaard: Tegenover de “opstand” van Prigozhin spraken de Russen hun vertrouwen en steun uit voor de Russische staat. Terwijl in de Franse opstand het volk zijn ongenoegen en woede uitte over de “val” waarin het zich bevindt. De politieke run op de Macron “bank” is begonnen.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Franse politie verklaart burgeroorlog in Frankrijk: Verrader Macron koos de verkeerde kant

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: