Een illusie van filantropie

Toen rond 1900 de Amerikaanse economie met duizelingwekkende snelheid groeide, werd een klein aantal ondernemers buitengewoon succesvol. Dat succes werd afgemeten aan één norm: geld. Ze vergaarden duizelingwekkende hoeveelheden dollars. Hoewel geen van hen Dagobert Duck heette, waren ze minstens zo rijk en konden ze zwemmen in met munten gevulde zwembaden. John Pierpont Morgan, John D. Rockefeller, Cornelius Vanderbilt, Andrew Carnegie, Henry M. Flagler en tientallen tycoons vergaarden fortuinen die zo enorm waren dat ze nog nooit eerder gezien waren. Hun fortuinen werden gemaakt in het bankwezen, olie, staal, spoorwegen, katoen, chemicaliën en andere takken van handel en industrie. Koning Croesus was maar een kleintje naast hen. Ze waren zo ongelooflijk rijk dat ze alles konden doen wat ze wilden. Ze konden wegkomen met moord en sommigen van hen deden dat ook, al was het maar indirect, bijvoorbeeld door hun arbeiders geen goede arbeidsomstandigheden te bieden.

Omdat deze ondernemers praktisch boven de wet stonden, werden ze roofridders genoemd, zoals de edelen in middeleeuws Europa die hun brood verdienden als struikrovers. Het publiek was zich ook bewust van het feit dat het gewoonweg onmogelijk is om een echt groot fortuin te verdienen terwijl je altijd strikt binnen de wet blijft, schrijft Hans Vogel.

Het criminele gedrag van de roofridders ten koste van de maatschappij, de staat en hun medeburgers veroorzaakte uiteindelijk een grote publieke verontwaardiging. De zogenaamde muckrakers, een groep journalisten (tegenwoordig zouden we ze onderzoeksjournalisten noemen) speelden een sleutelrol in het informeren en verlichten van het publiek. Ida Tarbell, auteur van het zeer invloedrijke The History of the Standard Oil Company (1904) was één van hen. In 1906 publiceerde Upton Sinclair de roman The Jungle, over de vreselijke arbeidsomstandigheden in de vleesverwerkende industrie in Chicago.

Naarmate het publiek beter en grondiger werd geïnformeerd en daardoor verontwaardigder werd, zochten de roofridders naar manieren om schoon schip te maken of tenminste de schijn daarvan te wekken. Omdat geld hun enige maatstaf was en het begin en einde van hun wereldbeeld, kwamen ze al snel tot de conclusie dat de beste manier om dat te doen was door geld uit te geven aan “goede” doelen en dat te doen in het openbaar. Deze goede doelen waren vooral gezondheid en onderwijs. Er werden speciale liefdadigheidsstichtingen opgericht om te investeren in medisch onderzoek, ziekenhuizen te bouwen en universiteiten en openbare bibliotheken op te richten. Johns Hopkins University werd opgericht in 1876, Rice University in Houston in 1912 en in Durham, North Carolina, werd Trinity College in 1924 omgedoopt tot Duke University dankzij de fondsen van de familie Duke.

Dergelijke liefdadigheidsschenkingen dienden als een tweesnijdend zwaard omdat ze de gulle gevers in staat stelden te beslissen welk soort onderzoek werd uitgevoerd en wie ervan kon profiteren. Op die manier beschikten ziekenhuizen over faciliteiten waar alleen de allerrijksten terecht konden voor behandeling. Uiteindelijk diende liefdadigheid ook als een soort eeuwig eerbetoon aan de vrijgevigheid en vriendelijkheid van de roofridders. Zo is de rijkelijk versierde Carnegie Hall (1891) in New York een blijvend monument voor staalkoning Andrew Carnegie, net als het Vredespaleis in Den Haag (1913). Ondanks alle publiciteit over de filantropie van de roofridders, bleken de publieke voordelen ervan beperkter te zijn dan het publiek werd wijsgemaakt door vleierige politici, ambtenaren en de verachtelijke pers.

Het Amerikaanse systeem waarbij rijke mannen met een feitelijk strafblad soms grote gaten opvulden die door het overheidsbeleid waren ontstaan, werd na het einde van de Tweede Wereldoorlog geëxporteerd. Na het einde van het “echte bestaande socialisme” in 1991 werd het liefdadigheidskader wereldwijd uitgerold. Nieuwe leden van het groeiende koor van weldoeners bleven uit de VS komen, maar ook uit andere landen. Tegelijkertijd waren liefdadigheidsstichtingen vaak minder nadrukkelijk verbonden met de individuen die hun fortuin in de eerste plaats hadden vergaard en daarom droegen veel nieuwkomers algemener klinkende namen. Zoals de Deense Novo Nordisk Foundation, ’s werelds rijkste liefdadigheidsinstelling. De op één na rijkste stichting heet echter de Bill & Melinda Gates Foundation en is dus duidelijk verbonden met een van de meest beruchte roofridders van dit moment. De Open Societies Foundations werden opgericht door een andere roofridder, George Soros, een in Hongarije geboren veroordeelde crimineel.

Naast de stichtingen die zijn opgericht door rijke individuen of dynastieën, zijn er wat je crowd-funded liefdadigheidsinstellingen zou kunnen noemen, zoals Amnesty International, Human Rights Watch en Artsen zonder Grenzen, die toevallig ook sterk afhankelijk zijn van overheidsfinanciering door overheidsinstellingen en ministeries. Landen die vaak zulke NGO’s sponsoren zijn onder andere Duitsland, Engeland, Nederland, Noorwegen, Denemarken en Zweden. Daarom is het niet echt correct om de begunstigden van dergelijke financiering NGO’s te noemen, omdat ze juist zo afhankelijk zijn van regeringen. Bovendien zijn deze regeringen allemaal lid van het VS Imperium.

De meeste liefdadigheidsinstellingen en NGO’s werken samen in het kader van bredere netwerken, die aan de top worden samengehouden door organisaties als de WHO, het WEF en de VN. Tijdens algemene vergaderingen op hun hoofdkantoren en speciale locaties of luxe resorts zoals Davos, worden doelen en richtlijnen opgesteld waar iedereen zich aan moet houden.

Wat meer dan een eeuw geleden begon als een soort particulier verlengstuk van, of eigenlijk aanvulling op, het regeringsbeleid is vandaag de dag veranderd in een zeer invloedrijke structuur van NGO’s, liefdadigheidsinstellingen en stichtingen die nauw samenwerken met wereldwijde organisaties. De meeste regeringen worden dan gedwongen om ook mee te werken, wat er in de praktijk op neerkomt dat ze de opdrachten van de WHO en het WEF tot in de kleinste details opvolgen. Deze bepalen de agenda die regeringen onder druk zetten om aan te nemen en uit te voeren. Aangezien alle liefdadigheidsinstellingen en NGO’s het wereldbeeld en de redenering van de oorspronkelijke Amerikaanse roofridders hebben overgenomen, kan worden gezegd dat een groot deel van de wereld nu wordt bestuurd volgens de verwrongen ideeën en veronderstellingen van die roofridders. In wezen zijn al hun ideeën alleen maar gebaseerd op geld, maar ze doen hun best om dat lelijke feit te verbergen.

De voorkeursonderwerpen zijn onder andere het zogenaamde klimaatbeleid in reactie op wat is geïdentificeerd als antropogene “opwarming van de aarde,” volksgezondheid (met name in reactie op vermeende “pandemieën”), evenals zaken als “genderrechtvaardigheid” (een term die wordt gebruikt door de NGO Oxfam) en “gendergelijkheid”. Maar ook massa-immigratie en het welzijn van immigranten uit de derde wereld in westerse landen en natuurlijk ook wat bekend is komen te staan als SDG’s (Sustainable Development Goals) zoals geïdentificeerd in Agenda 2030.

Geen van de bovenstaande kwesties zijn geïdentificeerd of geformuleerd als gevolg van traditioneel vastgestelde politieke processen, namelijk autonoom binnen individuele staten volgens lokaal verankerde normen: monarchaal, democratisch, liberaal, autocratisch, socialistisch, republikeins, fascistisch, nationaalsocialistisch of een andere inheemse traditie. Deze traditionele manieren om beleidsdoelen vast te stellen zijn van nature niet- mondiaal, maar wat belangrijker is, ze weerspiegelen lokale zorgen en zijn ontworpen om lokale oplossingen te vinden voor problemen die van invloed zijn op lokale omstandigheden. Tot voor kort was dit in de EU (vóór de brute centralisatie onder de corrupte plagiaat Ursula von der Leyen) het subsidiariteitsbeginsel: waar mogelijk moesten problemen op een zo laag mogelijk niveau worden opgelost, om het administratieve centrum niet te overbelasten.

Geen van de mondiale kwesties is echter het resultaat van een normaal of traditioneel besluitvormingsproces. Je zou kunnen zeggen dat de moderne roofridders en hun legioenen van ruggegraatloze volgelingen de heersende mondiale kwesties hebben vastgesteld. Ze zijn allemaal gebaseerd op nepwetenschap (“opwarming van de aarde”), nepgeneeskunde (“pandemieën”) en onjuiste juridische redeneringen (gender en woke waanzin). In essentie zijn al deze kwesties geldscheppingsconstructies ontworpen om geld te stelen van het goedgelovige publiek.

De mondiale kwesties (“problemen”) en hun oplossingen zijn gedefinieerd door psychopaten met waanideeën die zichzelf ervan hebben overtuigd dat ze voor het algemeen belang werken, terwijl ze alleen hun eigenbelang, zelfverrijking en zelfverheerlijking in gedachten hebben. Met andere woorden, ze denken misschien dat ze filantropisch werk doen, maar in werkelijkheid is hun beleid misleidend en vaak zelfs crimineel.

Dit kan te maken hebben met de aard van filantropie. Goed doen omwille van het goed doen is theoretisch misschien mogelijk, maar om dat te kunnen doen, kan iemand nauwelijks menselijk zijn.

Daarom zijn degenen die beweren dat ze dat doen niet te vertrouwen omdat ze een andere agenda hebben: Agenda 2030.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Soros’ toespraak in Davos: Startsein voor Wereldoorlog III

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: