Een handwapen tegen een leger

Een vriend van mij stuurde me een vraag door die een vriend van hem had gesteld: “Als/als onze federale regering komt om onze eigendommen te roven, te plunderen en onze levens te vernietigen, wat voor nut heeft een handwapen dan tegen een leger met geavanceerde wapens, tanks, raketten, vliegtuigen, of wat ze dan ook maar tot hun beschikking hebben om hun snode doelen te bereiken? (Ik ben niet grappig: ik aanvaard de mogelijkheid dat wat in Duitsland gebeurde, of gelijkaardig, hier zou kunnen gebeuren; ik ben er alleen niet zeker van dat het potentiële nut van een gewapende burgerij in zo’n situatie opweegt tegen de dagelijkse problemen veroorzaakt door massa’s idioten die wapens bezitten).

…

…

Als ik even mag, wil ik proberen de vraag te beantwoorden. Ik vind het zeker niet lichtzinnig van de schrijver om die vraag te stellen. Het is een serieus onderwerp waar ik veel onderzoek naar heb gedaan en veel over heb nagedacht. Ik geloof dat het antwoord op deze vraag bepalend is voor de toekomst van onze constitutionele republiek, onze vrijheid en misschien wel ons leven.

Mijn vriend Aaron Zelman, één van de oprichters van Jews for the Preservation of Firearms Ownership, zei me eens:

“Als elke Joodse en anti-nazi familie in Duitsland een Mauser geweer en twintig patronen had bezeten en de wil om het te gebruiken (bold toegevoegd – MBV), zou Adolf Hitler een weinig bekende voetnoot zijn in de geschiedenis van de Weimar Republiek.”

Let goed op die zinsnede: “en de wil om het te gebruiken,” want de eenvoudig gestelde vraag, “Wat kan een handwapen doen tegen een leger?” is in feite een complexe vraag en moet uitvoerig en zorgvuldig worden beantwoord.

Het is een militaire vraag.

Het is ook een politieke vraag.

Maar bovenal is het een morele vraag die raakt aan de kern van wat mensen vrij maakt, en wat hen tot slaven maakt.

Laten we eerst de militaire vraag beantwoorden.

De meeste militaire vragen hebben zowel een strategische als een tactische component. Laten we eerst de tactische bekijken.

Een vriend van mij bezit een leerzaam stukje geschiedenis. Het is een klein, ruw pistool [zie de afbeelding bovenaan dit bericht], gemaakt van plaatmetaalstempels door de V.S. tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hoewel het in de palm van je hand past en een langzaam werkend, enkelschots wapen is, zal zijn krachtige .45 kaliber projectiel een man doden met brute efficiëntie. Met een korte, gladde loop kan het alleen op korte afstand betrouwbaar doden, dus het gebruik ervan vereist de wil (dapper of roekeloos) om dichtbij te komen alvorens te vuren. Het is minder het wapen van een soldaat dan het werktuig van een moordenaar. De VS vervaardigde ze tijdens de oorlog met miljoenen tegelijk, niet voor onze eigen strijdkrachten, maar om achter de Duitse linies gedropt te worden voor verzetsgroepen in bezet Europa en Azië. Ze kostten precies twee dollar en tien cent om te maken.

Ruw en traag (de afgevuurde huls moest uit de kulas worden geslagen met behulp van een houten deuveltje, een nieuwe kogel moest uit de opslagruimte in de handgreep worden gehaald en dan met de hand opnieuw worden geladen en gespannen. Het was zo onnauwkeurig dat het de brede kant van een Franse schuur op 50 meter nog niet kon raken, maar voor de man of vrouw in het verzet die geen vuurwapen had, zag het er toch nog verdomd goed uit.

De theorie en praktijk was als volgt: eerst benader je een Duitse schildwacht met je pistooltje in je jaszak en vraag je hem met academische oprechtheid om een vuurtje voor je sigaret (of hoe laat de trein naar Parijs vertrekt, of hij wat eten wil kopen dat niet voor het leger bestemd is, of een half uurtje met je “zuster” wil). Als hij glimlacht en een nerveuze blik op straat werpt om te zien waar zijn sergeant is, schiet je hem met je eerste en enige schot de hersens in en neemt dan zijn geweer en munitie. Je volgende paar minuten zijn bezig met de gevarenzone te verlaten, want zulke beesten gaan meestal in roedels rond. Daarna (ervan uitgaande dat je de vrienden van je overleden weldoener kunt ontwijken) houd je het geweer en geef je je pistooltje aan een verzetsstrijder, zodat hij zijn eigen geweer kan gaan halen.

Of misschien gebruik je je geweer om een machinepistool van de sergeant te krijgen als hij aan komt rennen. Misschien heb je heel veel geluk en pak je een licht machinegeweer, twee dozen munitie en een zak handgranaten. Met twee granaten en een halve doos munitie bij een overhaaste wegversperring de volgende nacht, hebben jij en je vrienden een vrachtwagen vol wapens en munitie. (Een deel van de lading is kleverig met “Boche” bloed, maar dat vind je niet erg).

Al snel heb je de best bewapende kleine maquis-eenheid in jouw deel van Frankrijk, allemaal met dat goedkope kleine pistooltje en de moed om het te gebruiken. (Men kan zich afvragen of het verzet van de huidige politieke elite tegen de zogenaamde “Saturday Night Specials” niet voortkomt uit een of ander geadopteerd raciaal geheugen van vorige mislukte tirannen. Want zelfs goedkope kleine pistooltjes zijn een bedreiging voor onderdrukkende regimes).

Ze noemden het pistool de “Liberator.” Al bij al geen slechte naam.

Laten we nu eens kijken naar het strategische aspect van de vraag: “Wat kan een handwapen uitrichten tegen een leger…?” We hebben gezien dat zelfs een slecht pistool een groot verschil kan maken voor de militaire carrière en de naoorlogse plannen van één vijandelijke soldaat.

Dat is tactisch.

Maar bedenk eens wat een miljoen pistolen, of honderd miljoen pistolen (dat benadert misschien wel het werkelijke aantal handvuurwapens in de VS van vandaag), kunnen betekenen voor de militaire planner die operaties wil uitvoeren tegen een bevolking die zo bewapend is.

Noem “Afghanistan” of “Tsjetsjenië” aan een lid van de huidige Russische militaire hiërarchie en kijk hoe ze huiveren bij de bloedige herinneringen. Dan begin je het idee te krijgen dat moderne munitie, luchtoverwicht en overweldigend, precisie-gestuurd geweld nog steeds niet genoeg zijn om de overwinning zeker te stellen wanneer de doelwitten niet op kerstcadeau-wijze midden in de woestijn zitten.

Ik ben de naam vergeten van de senator die de beroemde opmerking maakte: “Weet je, een miljoen hier en een miljoen daar, en al gauw heb je het over serieus geld.” Bedenk dat er minstens evenveel vuurwapens zijn – handwapens, geweren en jachtgeweren – als er inwoners van de Verenigde Staten zijn. Bedenk dat er in 1997 meer dan 14 miljoen Amerikanen waren die vergunningen kochten om op herten te jagen. 14 miljoen – dat is een aantal dat groter is dan de vijf grootste beroepslegers ter wereld samen. Denk er ook aan dat deze hertenjagers niet alleen gewapend zijn, maar dat zij voorwerpen bezitten van militair nut – alles van camouflagekleding tot infrarode “wildvinders”, Global Positioning System-apparaten en nachtkijkers.

Bedenk ook dat een behoorlijk aantal van deze jagers militaire veteranen zijn. Net zoals zich verplaatsen in het bos en het besluipen van wild een tweede natuur is, zijn militaire operaties geen mysterie voor hen, vooral niet voor hen die in Zuidoost-Azië (of tegenwoordig in Irak en Afghanistan) een guerrillaoorlog hebben meegemaakt.

Dergelijke mannen, hoe oud ze ook zijn, zijn psychologisch inderdaad beter voorbereid op de eisen van een burgeroorlog (want daar hebben we het over) dan hun jongere broeders-soldaten in actieve dienst, wier enige militaire ervaring bestond uit keurig omschreven vijanden en fronten in de Grote Campagne tegen Saddam. (Natuurlijk, sinds ik deze woorden schreef, is een geheel nieuwe generatie burgersoldaten gefabriceerd in de dubbele smeltkroes van Irak en Afghanistan, waaronder mijn eigen zoon).

En niet sinds 1861-1865 heeft het Amerikaanse leger geprobeerd een oorlog te voeren tegen zijn eigen logistieke staart. Evenmin heeft het ooit moderne conventionele munitie moeten gebruiken in de hoofdstraten van zijn eigen woonplaats en in de achtertuinen van zijn verwanten. Evenmin heeft het de gehoorzaamheid op de proef gesteld van soldaten die een heel andere eed hadden afgelegd met het bevel hun “opstandige” buren te doden, maar dat raakt aan het politieke aspect van de kwestie.

Maar vergeet het psychologische en politieke even, en kijk alleen naar de cijfers. Om de senator te parafraseren: “Een miljoen pistolen hier, een miljoen geweren daar, en je hebt het al gauw over serieuze vuurkracht.” Niemand, ik herhaal, niemand, zal Amerika veroveren, van binnenuit of van buitenaf, totdat de burgers ontwapend zijn. Wij blijven, zoals een Britse officier aan het begin van onze revolutie klaagde, “een talrijk en gewapend volk”.

Het Tweede Amendement is vandaag de dag alleen een politieke kwestie vanwege de militaire realiteit die eraan ten grondslag ligt. Politici die bang zijn voor het volk proberen het te ontwapenen. Mensen die bang zijn voor de bedoelingen van hun regering weigeren zich te laten ontwapenen.

De Founders (Stichters) begrepen dit.

Net als iedere tiran die ooit heeft geleefd.

Vrijheidslievende Amerikanen vergeten dit op hun eigen risico.

Totdat ze dat doen, vormen Amerikaanse wapenbezitters samen een strategisch militair feit en een belemmering voor buitenlandse tirannie. Ze vormen ook de grootste politieke uitdaging voor tirannen in eigen land. Als het volk niet tegen zijn wil kan worden ontwapend, dan moet het worden overgehaald om vrijwillig afstand te doen van zijn wapens. Dit is de sirenenzang van “wapenbeheersing”, dat wil zeggen “overheidscontrole over alle vuurwapens”, hoewel weinig zichzelf respecterende wapenbezwaarden zo stoutmoedig zijn om het zo eerlijk te formuleren.

Toen Jozef Stalin na de Tweede Wereldoorlog te horen kreeg dat de paus het niet eens was met de bezetting van Triëst door de Russische troepen, wendde hij zich tot zijn adviseurs en vroeg: “De paus? De Paus? Hoeveel divisies heeft hij?”

Dictators zijn ongevoelig voor morele overreding.

Gelukkig zagen onze Stichters de wijsheid in van het Eerste Amendement te ondersteunen met het Tweede. De “divisies” van het Leger van de Amerikaanse Constitutionele Vrijheid stappen in hun auto’s en rijden elke dag naar hun werk in dit land voor banen die nauwelijks militair van aard zijn. De meesten van hen zijn zich niet bewust van de dienst die ze verlenen. Hun wapendepots zijn te vinden in ontelbare kasten, wapenrekken en wapenschotten. Zij hebben geen officieren aangesteld, en zullen er ook geen nodig hebben tot zij door de gebeurtenissen gemobiliseerd worden.

Zulke bewakers van onze vrijheid bewijzen deze dienst door gewoon te bestaan. En hoewel zij een steeds kleinere minderheid vormen in hun eigen land, omdat wapenbezit wordt gedemoniseerd en ontmoedigd door de heersende elites, zijn zij nog steeds ruim voldoende om hun vitale taak uit te voeren. En als zij zich niet bewust zijn van de belemmering die zij vormen voor hun zogenaamde heersers, dan zijn hun zogenaamde heersers zich wel pijnlijk bewust van deze “verdelingen van de vrijheid”, zoals blijkt uit hun onophoudelijke roep om individuele ontwapening. Zij begrijpen morele versus militaire kracht net zo goed als Stalin, maar zij zouden niet zo onkies zijn om hem te citeren.

De Romeinse Republiek faalde omdat zij geen succesvol antwoord kon geven op de vraag: “Wie zal de wacht houden?”

De Stichters van deze republiek beantwoordden die vraag met zowel het Eerste als het Tweede Amendement.

Net als Stalin kunnen de Clintonisten en andere dragers van het keizerschap het weinig schelen wat het gewone volk over hen zegt, maar het concept van de gewapende burgerij als bewakers van hun eigen vrijheden zet hun tanden op scherp en verstoort hun statistische slaap.

Regeringen, zo hebben enkele grote mannen ooit verklaard, ontlenen hun legitimiteit aan “de instemming van de geregeerden”. In het land dat deze mannen stichtten, zou het niet nodig moeten zijn iemand eraan te herinneren dat de mensen hun natuurlijke, door God gegeven vrijheden niet verkrijgen door “de instemming van de regering”. Maar in deze eeuw is onze eens zo grote constitutionele republiek zo ontheiligd in het streven naar macht en sociale manipulatie door corrupte leiders, dat ze onherkenbaar is geworden voor de Stichters. En voor een groot deel hebben we het aan onszelf te wijten, want bij elke cruciale stap onderweg hebben de overweldigers van onze vrijheden de instemming van een meerderheid van de geregeerden gekregen om te doen wat ze hebben gedaan, vaak in de naam van “democratie” – een politiek systeem dat door de grondleggers werd verworpen.

Een andere goede vriend van mij gaf de beste beschrijving van pure democratie die ik ooit heb gehoord. “Democratie,” concludeerde hij, “is drie wolven en een schaap die gaan stemmen over wat ze te eten krijgen. De rechten van de schapen in dit systeem zijn geenszins gegarandeerd.

Daarom heeft God in zijn wijsheid, en de Stichters in hun scherpzinnigheid, herdershonden gemaakt.

Nu is het waar dat onze huidige wolfachtige, would-be heersers er nog niet op uit zijn om dat schaap op te eten. Zij richten nog steeds een nerveus collectief oog op de herdershonden onder de kudde. Zij verlangen er echter het meest naar dat de schapen worden ontdaan van belastingen, en indien mogelijk en indien nodig, worden herinnerd aan hun rechtmatige plaats in de maatschappij als “goede burgerschapen” wier veiligheid voor de grote boze wolven buiten hun schuurdeuren alleen wordt gewaarborgd door de alomtegenwoordigheid in de schuur van de “goede wolven” van de regering.

In feite presenteren zij zich helemaal niet als wolven, maar paraderen deze lupinen rond in herdershondenkledij – de herdershond is een oude en eervolle roeping die door de schapen wordt aanvaard als een noodzakelijke last voor hun veiligheid – en zij jammeren en mekkeren indringend in een vals keelklankje over het welzijn van de kudde en de noodzaak om vrijheid en eigendom op te geven “voor de kinderen”, eh, ah, ik bedoel “de lammeren”. Om te zorgen voor toekomstige generaties van volgzame schapen, zijn ze voorzichtig met het opvoeden van de lammeren op de manier van “politieke correctheid”, door hen te onderwijzen in het totalitaire geloof dat “er een boerenerf nodig is om een lam op te voeden” en “alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren zijn meer gelijk dan andere”. Inderdaad, deze wolven konden alleen bereiken wat zij hebben bereikt door de kudde (en de meeste van de echte herdershonden) ervan te overtuigen dat zij beschermers van de kudde zijn met het beste voor met de kudde.

Maar hier is het probleem voor deze wolven die zich voordoen als herdershonden.

Er zijn er nog niet genoeg om naar believen te eten zonder dat hun maaltijd ruw onderbroken wordt.

Het is waar dat ze in de minderheid zijn, maar dat kan ze niet schelen. Schapen zijn nu eenmaal schapen. “Als God niet had gewild dat ze geschoren werden, had hij ze niet geschapen”, zegt de bandietenleider Caldera tegen Yul Brynner in “The Magnificent Seven”.

Wat wolven wel belangrijk vinden, is de bedreiging die zij ondervinden van de echte herdershonden die de Stichters van de kudde met een vooruitziende blik tussen de wolven van de regering en de kudde van het volk hebben geplaatst en belast met de bescherming ervan – de herdershonden die deze wolven slechts pretenderen te zijn.

Echte herdershonden hebben natuurlijk geen trek in het leven en de vrijheden van de schapen. Zij bestaan, zij leven voor, zij genieten van hun rol als de echte beschermers van de kudde. Klaar om in een oogwenk hun leven te geven voor de verdediging van de hulpelozen, opereren zij altijd binnen de zorgvuldig getrokken grenzen van de Stichters, trouw en eervol. Inderdaad, het begrip eer is meestal alleen terug te vinden bij herdershonden, want de schapen hebben er geen behoefte aan bij het dagelijkse zwerven van de kudde en, wat de wolven betreft, het staat hun eetlust in de weg. En deze herdershonden, de slimmeriken onder hen, zijn oneindig wantrouwig tegenover de lupine-mandarijnklasse die voortdurend probeert de grenzen te overschrijden die de Stichters van de kudde hebben gesteld.

Zo nu en dan komt de eetlust van de wolven voor een ogenblik te openlijk aan het licht. Een of andere taaie oude onafhankelijke ram weigert zich bijvoorbeeld te laten scheren en probeert de kudde eraan te herinneren dat zij ooit zelf – zij en de herdershonden – de zaken hebben beslist volgens de rechtsregels van hun voorvaderen en de Stichters van de kudde, en zonder de hulp van hun “beteren”. Als dat gebeurt, komen de hoektanden tevoorschijn en worden de opvallend onwilligen gemeden, gekoeioneerd, verdreven of (soms) gedood. Dit gebeurt altijd wanneer de echte herdershonden de andere kant opkijken, of gebiologeerd zijn door een of ander lupine-excuus.

Helaas heeft de meerderheid van de kudde – met inbegrip van veel van de herdershonden – mettertijd geleerd zich niet te verzetten tegen de lupine-mandarijnklasse die de kudde hoedt. Hun Stichters, die allen herdershonden waren, zouden dergelijke usurpators lang geleden hebben weggejaagd. De huidige leden van de kudde die er zo over denken worden als antediluviaans of geestelijk gestoord bestempeld.

Toch staan de herdershonden nog steeds paraat en dus moeten de wolven geleidelijk aan hun predatie uitvoeren. De meeste herdershonden houden immers de omtrek van de graasvelden van de Stichters in de gaten voor bedreigingen van buitenaf, of zijn bezig met uitstapjes naar vreemde velden waar andere schapen het slachtoffer worden van andere wolven. Deze wolven zijn dicht bij het bekeren van vele herdershonden om mee te werken aan hun plannen. En er zijn enkele van de meer alerte herdershonden die de lupinen zouden willen straffen, maar dat durven ze niet – want hun tanden zijn net zo lang als die van hun “beteren”.

Dit is inderdaad de reden dat de wolven al generaties lang niet veel schapen hebben gegeten. Tot verdriet van de wolven zijn de eerlijke herdershonden gewapend en zij overtreffen de wolven met een aanzienlijke marge. Voorlopig zijn de wolven tevreden met het feit dat het aantal van deze eerlijke herdershonden afneemt, omdat zij niet langer modieus zijn in de beleefde samenleving. (Zij worden door de literairen beschouwd als een anachronisme dat men beter kan vergeten en dergelijke herdershonden worden door de Mandarijnen afgedaan als “Tooth Nuts” of “Right Leg Fanatics”).

Wanneer het aantal herdershonden daalt tot onder een niveau waarop de wolven zich veilig kunnen voelen, worden de kelen van de overblijvende beschermers van de kudde doorgesneden en begint het eten van de schapen. De wolven zijn geduldig, en gaan met minieme stappen vooruit, zoals de langzaam kokende kikker. Het heeft hen generaties gekost om de schapen en de herdershonden zover te krijgen dat zij hen als heersers aanvaarden in plaats van als gekozen vertegenwoordigers. Als het nog een generatie of twee duurt om het proces te voltooien, kunnen de wolven wachten.

Dit is onze “Animal Farm”, zonder verontschuldigingen aan George Orwell.

Toch is het zo dat één man met een pistool een leger kan verslaan, als er een rechtvaardige zaak is om voor te vechten, genoeg vastberadenheid om de dood te riskeren voor die zaak, en genoeg hersens, geluk en vrienden om de strijd te winnen. Dit geldt in de oorlog, maar ook in de politiek, en men hoeft geen Pruisische militarist te zijn om dit in te zien. Het vieze geheimpje van de heersende elite van vandaag – zoals vertegenwoordigd door de Clintonistas, de “meelevende conservatieve” Bushies en het nog engere potentieel voor tirannie belichaamd door de betoverende Obama – is dat ze willen dat gewetensvolle en principiële mensen op zoveel mogelijk manieren verdeeld zijn (“wig-kwesties” noemen de consultants ze) zodat ze gemakkelijker gemanipuleerd kunnen worden. Geen kwestie van ras, godsdienst, klasse of economie wordt onbenut gelaten.

Verloren in het lawaai van jagende speciale belangen zijn de weinige stemmen die erop wijzen dat, als we weigeren ons te laten verdelen van wat ons als volk werkelijk verenigt, we niet kunnen worden verslagen over de grote kwesties van principe, geloof, de constitutionele republiek en de rechtsstaat. Nog belangrijker is dat iedereen die erop wijst dat de federale belasting- en reguleringsmachine niet zo alwetend, almachtig of angstaanjagend is als de tovenaar van Oz ons wil doen geloven, met wee en hoon zal worden overladen. Net als de tovenaar wakkeren ze de enge vlammen hoger aan en roepen: “Let niet op de man achter het gordijn!”

Want de waarheid is, dat zij bang zijn dat wij zullen ontdekken hoe armzalig weinig zij zijn in vergelijking met de massa van de burgerij die zij bang proberen te maken voor hun belastinginning, inbeslagneming van eigendommen en bureaucratische, ongrondwettelijke machtsverschuiving.

Ik raad iedereen ten zeerste aan de film “A Bug’s Life” te bekijken. Eenvoudige waarheden liggen vaak beschut onder onwaarschijnlijke overhangen, daar beschermd tegen de bekogelende storm van leugens die ons elke dag overspoelen. “A Bug’s Life”, een kinderfilm van alle dingen, is precies zo’n plaats.

De plot draait rond een mierenheuvel op een naamloos eiland, waar de mieren de roofzuchtige sprinkhanen gunstig stemmen door hen elk jaar de helft van het voedsel dat ze verzamelen aan te bieden (klinkt als de belastingdienst, niet?). Tot wanhoop gedreven door de onverzadigbare belasting eisen van de grote, angstaanjagende sprinkhanen, gaat een ondernemende mier naar het buitenland op zoek naar insect huurlingen die met hem zullen terugkeren en de mierenhoop zullen verdedigen wanneer de sprinkhanen terugkeren. (Als dit klinkt als een tekenfilm van de “Magnificent Seven”, dan heb je gelijk.)

De sprinkhanen (die rondbrullen als een motorbende of misschien als de ATF in zwarte helikopters, kies maar uit) zitten op een bepaald moment in de film rond te hangen in een insectencantina in Mexico, levend van de opbrengst van het land. De geoogste zaden die ze eten worden één voor één uit een omgekeerde barfles gehaald. Drie sprinkhanen suggereren aan hun leider, een dreigende kerel met de naam “Hopper” (wiens stemkarakteristiek door Kevin Spacey op gepaste wijze de kwade personificatie is), dat ze de arme mieren op het eiland moeten vergeten. Hier, zeggen ze, kunnen we leven van het vet van het land, waarom zouden we ons zorgen maken over een paar beginnende mieren?

Hopper keert zich onmiddellijk tegen hen. Hij manipuleert de dispenser op de mond van de fles, en het zaad treft een van de andersdenkenden in de borst en valt op de grond. “Deed dat pijn?” vraagt Hopper. “Nee,” zegt de dissident spottend. “Wat dacht je van deze?” terwijl hij het nog een keer doet. “Maak je een geintje?” zegt het bendelid. “Nou… EN DEZE DAN?!?” Hopper klopt de dop van de fles en de hele inhoud stroomt eruit, overspoelt en verplettert de drie andersdenkenden. Hopper legt dan de feiten van de wereld van de tiran uit aan zijn bende:

Hopper: Als je één mier tegen ons laat opstaan, dan staan ze misschien allemaal op! Die nietige kleine mieren overtreffen ons met honderd tegen één en als ze dat ooit doorhebben, daar gaat onze manier van leven! Het gaat niet om voedsel, het gaat om die mieren in het gareel te houden. Daarom gaan we terug! Wil er nog iemand blijven?

[sprinkhanen geschokt – alle sprinkhanen “rev up” hun vleugels]

Molt: Hij is nogal een motiverende spreker, is het niet?

Hopper: Laten we gaan.

Je kan Hopper’s uitleg hier op YouTube bekijken:

Natuurlijk is het geen verrassing dat uiteindelijk de mieren erachter komen dat ze de sprinkhanen honderd keer overtreffen, en als ze dat doen bevrijden ze zichzelf in een oogwenk.

Waren vrijheidslievende Amerikanen maar net zo slim als bezielde mieren.

Moed om op te staan tegen tirannie is gelukkig niet alleen te vinden op videoband of DVD. Moed komt voort uit het hart, uit de dubbele wortel van diepgewortelde principes en geloof in God. Er leven vandaag Amerikaanse helden die nog niet de daden van principiële moed hebben verricht die in toekomstige geschiedenisboeken zullen worden opgetekend. Zij hebben nog niet in de kloof moeten staan, om die met hun eigen kwetsbare lichamen en levens te dichten tegen het kwaad dat in het verschiet ligt. Zij hebben nog niet “hun leven, hun fortuin en hun heilige eer” moeten verpanden.

Maar ze zullen wel moeten.

Ik geloof met heel mijn hart in de les die de geschiedenis leert: dat elke generatie Amerikanen, samen met de vrijheid en kansen die hun erfenis zijn, de plicht heeft Amerika te verdedigen tegen de tirannie van hun tijd. De vaders van onze vaders vochten dezelfde strijd. De moeders van onze moeders hebben hem ook gestreden. Van de revolutie tot de wereldoorlogen, van de Koude Oorlog tot Irak en Afghanistan, vochten zij om hun vrijheid en veiligheid en die van de weerloze mensen in de wereld veilig te stellen in grote en kleine conflicten, binnen en buiten.

Ze waren trouw aan de eed die onze Stichters ons gaven: om trouw en loyaal te zijn – niet aan een man, niet aan het land, niet aan een politieke partij, maar aan een idee. Dat idee is vrijheid, door God gegeven, onvervreemdbare vrijheid zoals gecodificeerd in de grondwet van de Verenigde Staten. Wij hebben, net als zij, een eed gezworen om de grondwet te verdedigen tegen alle vijanden, in binnen- en buitenland. En door de jaren heen betaalden zij in bloed en schatten de verschrikkelijke prijs voor die eed.

Dat was hun dag.

Dit is de onze.

De wolken die we aan de horizon kunnen zien, kunnen een simpele regenbui zijn of een enorme orkaan, maar er is een storm op komst. Vergist u zich niet.

Lincoln zei dat deze natie niet lang half slaaf en half vrij kan bestaan. Ik zeg, als ik nederig mag parafraseren, dat deze natie niet lang kan bestaan voor een derde slaaf, een derde ongebonden, en een derde vrij. De slavernij van vandaag is van de geest en de ziel, niet van het lichaam, maar het is zonder enige twijfel de slavernij die de Mandarijnklasse, onlangs nog belichaamd door Barack Obama, voorstaat.

Het is slavernij om onze nominaal gekozen vertegenwoordigers als onze heersers te aanbidden in plaats van hun betrouwbaarheid als onze dienaren te eisen. Het is slavernij van de geest en de ziel die eist dat de door God gegeven rechten, die onze voorvaderen met hun bloed en offers hebben veiliggesteld, worden ingeruild voor de valse zekerheid van een betuttelende staat die onze “legitieme behoeften” zal behartigen, zoals die door die regering worden waargenomen.

Het is slavernij om het humanisme als godsdienst te vereren en slavernij om het leven en de vrijheid van ongeboren Amerikanen te ontzeggen. Als gelovige mensen in God, ongeacht onze denominatie, zijn wij gebonden aan een plantagesysteem dat ons geld steelt, onze geschiedenis uitwist – en vervangt door gezuiverde en gepolitiseerde “correctheid” – onze kinderen een echte openbare opvoeding ontzegt, hen zelfs de vermelding van God op school ontzegt en, in feite, het bestaan van God zelf ontkent.

Dus uiteindelijk worden we geconfronteerd met, en moeten we terugkeren naar, de morele component van de vraag: “Wat kan een handwapen doen tegen een leger?”

Het antwoord is: “Niets,” of “Alles.”

Het resultaat hangt af van de geest, het hart en de ziel van de man of vrouw die het in handen heeft.

Men kan zich ook afvragen: “Wat kan een slinger in de handen van een jongen uitrichten tegen een plunderende reus?” Als uw zaak rechtvaardig en rechtschapen is, kan er veel gedaan worden, maar niet alleen als u bereid bent de gevolgen van een mislukking te riskeren en de lasten van eeuwige waakzaamheid te dragen.

Een vriend van mij gaf me eens een gedenkplaat. Daarop staan de volgende woorden van Winston Churchill, een man die veel wist over het bestrijden van tirannie:

“Toch, als je niet voor het recht wilt vechten wanneer je gemakkelijk kunt winnen zonder bloedvergieten; als je niet wilt vechten wanneer je overwinning zeker en niet te kostbaar zal zijn; kun je op het moment komen dat je zult moeten vechten met alle kansen tegen je en slechts een precaire kans om te overleven. Er kan een slechter geval zijn. Het kan zijn dat je moet vechten terwijl er geen hoop op overwinning is, want het is beter om te sterven dan als slaven te leven.”

De Spartanen bij Thermopylae wisten dit. De strijdende Joden van Masada wisten dit, toen iedere man, vrouw en kind stierf in plaats van zich te onderwerpen aan de Romeinse tirannie. De Texanen die stierven bij de Alamo wisten dit. De bevroren patriotten van Valley Forge wisten dit. De “vervangbare mannen” van Bataan en Corregidor wisten dit. Als er één les is die het Hitlerisme en de Holocaust ons hebben geleerd, dan is het wel dat vrije mensen, als zij vrij willen blijven, zich bij de eerste de beste gelegenheid en bij elke gelegenheid moeten verzetten tegen zogenaamde tirannen. Onthoud dat of ze nu komen als veroveraars of als gekozen functionarissen, de mannen die in het geheim uw moordenaars willen zijn, u er eerst van moeten overtuigen dat u hen als uw meesters moet accepteren. Vrije mannen en vrouwen moeten niet wachten tot zij “geselecteerd” worden, verdeeld en in getto’s van Warschau bijeengedreven, om daar uiteindelijk wanhopig te vechten, bijna zonder wapens, en in de minderheid te sterven.

De tiran moet aan de deur worden opgewacht als hij verschijnt. Aan uw deur, of de mijne, waar hij ook zijn bloedige eetlust toont. Hij moet worden aangepakt met het pistool dat een leger kan verslaan. Hij moet aan elke deur worden aangepakt, want wij zijn in de meerderheid.

Het maakt niet uit of ze zich communisten, nazi’s of iets anders noemen. Het maakt niet uit welke vlag ze voeren, of welk uniform ze dragen. Het maakt niet uit welke excuses ze aanvoeren voor het stelen van uw vrijheid, uw eigendom of uw leven. “Aan hun werken zult gij hen kennen.” De tijd is laat. Zij die ooit moeite hadden het uur op hun horloge af te lezen, hebben nu geen moeite meer door het vuur van Waco te zien. Weinigen beseften toen dat de grondwet samen met de Davidians in brand stond.

Nu weten we wel beter.

We hebben nu al meer dan vijftien jaar het voordeel van die afschuwelijke verlichting – vijftien jaar waarin de rechtsstaat en het gehavende perkament van onze geliefde grondwet door de Clintonista’s zijn vermorzeld, versnipperd en besmeurd. In dit proces zijn zij geholpen en gesteund door de laffe incompetentie en de hebzucht van de Republikeinse partij. Ze zijn Daniel Webster’s waarschuwing vergeten: “Wonderen komen niet samen. Houd vast aan de grondwet van de Verenigde Staten van Amerika en de republiek waarvoor zij staat – wat eens in de zesduizend jaar is gebeurd, zal misschien nooit meer gebeuren. Hou vast aan uw grondwet, want als de Amerikaanse grondwet faalt, zal er anarchie heersen in de hele wereld.”

Toch heeft het feit dat we in staat zijn te zien wat er gebeurd is, ons niet geholpen het proces te keren, of zelfs maar te vertragen. Het trieste feit is dat we zullen moeten berusten in het vooruitzicht dat we onze beginselen en onze vrijheid zullen moeten handhaven terwijl we in ons eigen land een rechteloze minderheid zullen worden.

Het middelste derde deel van de bevolking, zo lijkt het, zal blijven wauwelen ten gunste van de vijanden van de Grondwet totdat hun comfortniveau met de economie in gevaar komt.

De Republikeinen, van wie we dachten dat ze onze belangen konden behartigen en de grondwet en de rechtsstaat konden beschermen, zijn politieke eunuchen gebleken, of erger. Alan Keyes had volkomen gelijk toen hij de verkiezingen van 1996 karakteriseerde als een verkiezing tussen “de wetteloze Democraten en de lafhartige Republikeinen”. In de jaren daarna is er niets gebeurd dat deze analyse tegenspreekt. De grote partijen, zoals Pat Buchanan opmerkte, “zijn twee vleugels van dezelfde roofvogel.” De spectaculaire politieke mislukkingen van onze huidige leiders zijn ongeëvenaard in onze geschiedenis, tenzij je je het ongeprincipuleerde gesjacher om positie en de tragikomedie van misverstanden en miscommunicatie herinnert die tot onze eerste burgeroorlog hebben geleid.

En vergis u niet, het is de burgeroorlog die misschien wel het meest afschuwelijke gevolg is van de wet van de onbedoelde gevolgen, zoals die geldt voor de keizerlijke presidentschappen Clintonista-Bush-Obama en hun gedeelde honger naar de vernietiging van de rechtsstaat. Omdat zulke mensen geen zaak hebben waarvoor ze bereid zijn te sterven (alle moraal is voor hen relativistisch, en alle principes zijn compromisloos), kunnen ze de motieven of het gedrag van mensen die geloven dat er principes zijn die het waard zijn om voor te vechten en te sterven, niet doorgronden. Uit een dergelijk gebrek aan begrip komen oorlogen voort. Vooral omdat dergelijke elitairen weliswaar hun eigen nek niet zouden riskeren in een gevecht, maar er geen bezwaar tegen hebben om anderen die zij betalen te bevelen voor hen te vechten.

Het is niet de dood van anderen, maar hun eigen dood, die zij vrezen.

Als christen kan ik mijn eigen dood niet vrezen, maar is het mijn opdracht van mijn God om zo te leven dat mijn dood een thuiskomst wordt. Dat dit mij onbegrijpelijk en bedreigend maakt voor hen die mijn meesters willen zijn, is iets waar ik weinig aan kan doen. Ik stel voor dat ze hun goddeloze, tirannieke neuzen niet in mijn straatje steken. Zoals de opgerolde ratelslangvlag van de Revolutie botweg zei: “Loop me niet voor de voeten!” Of, zoals ons staatsmotto hier in Alabama verklaart: “We Durven Onze Rechten Te Verdedigen.”

Maar kan een handwapen een leger verslaan? Ja. Het valt nog te bezien of de strijd van onze generatie tegen de tirannen van onze tijd in het eerste decennium van de 21e eeuw een herstel van de vrijheid en de rechtsstaat zal brengen of een donkere en bloedige afdaling naar chaos en slavernij.

Als het het eerste wordt, zal ik u ontmoeten in het nieuwe Yorktown.

Als het het laatste wordt, zal ik u ontmoeten op Masada.

Maar ik zal geen slaaf zijn.

En ik weet dat of we nu slagen of falen, als we onderweg vallen, onze graven op een dag zullen worden bezocht door andere vrije Amerikanen, die ons dankbaar zijn dat we niet zijn vergeten dat, met de hulp van de Almachtige God, in de handen van een vrije man een pistool het leger van een tiran kan verslaan.

…

Tien jaar later

Dus waarom heeft “Handwapen” blijkbaar de tand des tijds doorstaan? Het is niet zonder zijn critici, weet je. Een collega noemde het “bloeddorstig”, een ander “paranoïde”. Weer een ander zei dat het “overdreven, over-tekend en over de top” was. Sommigen vinden het, zelfs nu in het verontrustende licht van de zaak Olofson, “te strijdlustig” en “te eng om te overdenken”. In dit opzicht is het niet anders dan de vele andere stukken die ik heb geschreven, waarvan sommige zelfs als “opruiend” zijn bestempeld. “Handwapen” stoort zeker evenveel mensen als het inspireert. Zegt dat meer over het schrijven, of over de lezer?

Het lijkt erop dat veel mensen in de “Tweede Amendement gemeenschap”, wat dat ook is, mijn “absolutistische” standpunten niet mogen. Deze “pragmatici” zeggen dat ze mijn doelen delen, maar niet mijn methodes, blijkbaar denkend dat tirannie kan worden afgeschrikt door de kracht van overreding alleen. Ik wou dat het zo was, maar het is niet zo. Zelfs een slordige lezing van onze eigen geschiedenis, laat staan die van de wereld, zou niemand, behalve de meest lichtgelovige of onrealistisch optimistische onder ons, ertoe kunnen brengen een dergelijke stelling te geloven.

Zoals een goede vriend in een e-mail aan mij opmerkte naar aanleiding van het meest recente conflict naar aanleiding van een van mijn “koude dode handen” brieven:

De laatste vraag, althans voor mij, aan de “politici” (mijn voorkeursterm, omdat ik denk dat de zogenaamde radicalen veel pragmatischer zijn dan de “democratie is zowel effectief als veilig!” menigte) is als volgt:

“Wat zijn jullie van plan te doen als jullie aanpak aantoonbaar faalt, hetzij door het aannemen van AWB II, meer Katrina/Iowa-stijl confiscaties, of een andere aanwijzing dat de politieke weg niet de beoogde resultaten oplevert?”

Het echte antwoord voor velen is “we zijn van plan om de doelstelling te herdefiniëren om ons sportief gebruik te maximaliseren van wat we mogen houden.”

Met mensen als dat valt niet te praten… hun ketenen rusten zwaar op hen.

Jammer genoeg, heeft hij ongetwijfeld gelijk.

Met zulke “vrienden,” om Don Rickles te citeren, “wie heeft er klysma’s nodig?”

“Waar de Geest des Heren is, daar is vrijheid.” – II Korintiërs 3:17

Toch zijn er evenveel, misschien meer, tot wie “Handwapen” nog steeds spreekt, zoals een recente fan me schreef, “tot onze zielen.” Ik heb soms het gevoel gehad dat ik te verlegen was over mijn geloof. Anderen, goddeloze heidense libertariërs zonder twijfel (plaats hier een smiley), zeggen dat ik TE religieus ben.

Maar ik denk dat wanneer ik oprecht “de hulp van de Almachtige God” inroep, veel, veel meer mensen die zich niet druk maken of zich schamen voor dergelijke sentimenten, daardoor opgebeurd worden. Zij erkennen, net als ik, dat net zoals de Stichters de revolutie niet alleen tot stand hadden kunnen brengen, wij onze republiek niet zullen kunnen herstellen zonder de hulp van Gods macht. En dus vinden mijn verwijzingen naar die Hogere Macht die ons leven leidt en informeert weerklank bij “gunnies” die misschien te “eenvoudig en ongenuanceerd” zijn om erdoor in verlegenheid te worden gebracht.

De sceptische libertariërs die er nu nerveus van worden zullen niettemin op een dag dankbaar zijn dat ze zulke mensen als bondgenoten hebben in de grote strijd van onze tijd.

En het zal een strijd zijn.

En die komt er aan, dichterbij nu dan tien jaar geleden.

Misschien is dat de reden waarom “Handwapen” nog steeds gretige lezers vindt, omdat zij dit begrijpen.

En ze willen zich geestelijk omgorden voor de strijd.

Als ik, door hen eraan te herinneren dat een pistool het leger van een tiran kan verslaan, hen heb helpen voorbereiden op wat hen te wachten staat, dan ben ik mijn God dankbaar dat Hij mij het onderscheidingsvermogen heeft geschonken om dat te zien en het talent om dat over te brengen.

---

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Het kwaad verliest … maar we moeten blijven vechten, zegt professor

Volg Frontnieuws op Telegram