Ooit, vele jaren geleden, kort nadat ik mijn artsendiploma had behaald, kreeg ik een baan als huisarts. Ik had altijd al als huisarts willen werken en ik had slechts één jaar in ziekenhuizen gewerkt, schrijft Dr. Vernon Coleman.
Dit is trouwens een waar gebeurd verhaal.
In die tijd werden jonge dokters in het diepe gegooid. Toen ik achter het bureau ging zitten om mijn eerste patiënten te zien, was dat de eerste keer dat ik in een dokterspraktijk was sinds ik als kind ziek was geweest en mijn moeder me naar de huisarts had gebracht. Ik kan me niet herinneren wat er mis was met mij. Ik kan me wel herinneren dat de huisarts een pijp rookte en er constant aan zat te puffen.
Dus ging ik achter het bureau zitten en drukte op een knop die een bel deed rinkelen in de wachtkamer. En toen begon ik de formulieren te zoeken die ik nodig had om recepten uit te schrijven, ziektebriefjes enzovoort. Ik had geen idee welke formulieren waarvoor dienden.
Dingen waren anders in die dagen.
Ten eerste was er geen afsprakensysteem.
Patiënten belden niet om een afspraak te maken een week, veertien dagen of drie weken van tevoren. Ze kwamen gewoon ’s morgens of ’s avonds. Vijf dagen per week. En zaterdagochtend.
Dat was het eerste verschil.
Ten tweede, er waren geen computers. Alles was veel, veel efficiënter. Medische dossiers werden bewaard op stukjes karton in een mapje. De map ging waar de patiënt heen ging.
Het derde verschil was dat als patiënten zich niet goed genoeg voelden om naar de praktijk te komen, of te zwak waren om met de bus te gaan, ze konden bellen, of een berichtje sturen als ze geen telefoon hadden, en vragen of de dokter bij hen thuis langs kon komen. Veel patiënten hadden geen telefoon. Ik had enkele patiënten die geen elektriciteit hadden. Je denkt dat ik dit verzin, maar dat is niet zo. Ik nam eens een consultant cardioloog mee naar een patiënt van mij in zijn huis. De cardioloog was lang op zoek naar een stopcontact om zijn ECG-apparaat aan te sluiten. Hij was vreselijk teleurgesteld toen ik hem vertelde dat er geen stopcontacten waren omdat er geen elektriciteit was. Ze hadden olielampen en een kolenvuur.
Soms, als de patiënt bejaard of erg ziek was of net uit het ziekenhuis kwam, kwam de dokter toch even langs – om te zien hoe het ging. Huisartsen bezochten hun patiënten zelfs als ze in het ziekenhuis lagen – gewoon om even te kijken hoe het ging. Dit was niet speciaal of ongewoon. Dit was normaal.
En ik heb het niet over 100 jaar geleden. Ik heb het over de jaren 1970.
Degenen onder jullie die denken dat ik dit verzin, vraag het aan een ouder iemand. Zij zullen bevestigen wat ik je vertel. Als u echt wilt weten hoe het was, ik heb 15 boeken geschreven over een jonge plattelandsdokter op het Engelse platteland.
Ik kwam erachter dat ik meer over mensen te weten kwam als ik ze in hun eigen omgeving zag. En je leert meer over mensen als ze niet in een spreekkamer zitten.
Er was een vierde groot verschil.
Dokters werkten niet op dezelfde uren als accountants en bibliothecarissen.
Toen ik een ziekenhuisarts was, werkte ik belachelijke uren. Toen een andere arts in opleiding op vakantie was, werkte ik eens een 168-urige werkweek. Zelfs als ik sliep, was ik oproepbaar en sliep ik niet meer dan twee of drie uur per keer.
Vroeger hadden huisartsen een 24-uurs dienst gedurende 365 dagen per jaar. Je kon je huisarts op elk moment van de dag of nacht bellen, ook in het weekend en op feestdagen. En hij of zij of een partner kwam dan op bezoek. Het zou bijna zeker een dokter zijn die je kende of al eerder had gezien. ’s Nachts vroeg ik patiënten om alle lichten aan te doen, zodat ik hun huis snel en gemakkelijk kon vinden. Een dokter kon het kartonnen dossiermapje van de patiënt meenemen, zodat hij op de hoogte was en alles kon toevoegen wat nieuw was. Briljant eenvoudig. De dossiers leken nooit verloren te gaan. En ze hadden nooit een storing of een virus of werden gehackt.
En ik moet zeggen dat nachtelijke bezoeken een van de beste dingen was van het huisarts zijn. Als ik om 4 uur ’s morgens naar huis reed en iemand van een zware astma-aanval had afgeholpen, was het onmogelijk om niet tevreden te zijn. Het was de enige keer in mijn leven dat ik op was en de zon kon zien opkomen.
En er was nog iets.
Dokters waren in die dagen erg onafhankelijk. Ze lieten zich niet graag door bureaucraten en politici vertellen wat ze moesten doen.
Maar toen veranderde alles en ging het mis. Het was het begin van Agenda 21 – al realiseerde ik me dat toen niet. Het begin van de nieuwe wereldorde, het prille begin van het nieuwe normaal. Weg met het oude, weg met de traditie en in met het nieuwe.
De bureaucraten en de regelmakers verpestten alles. Ze drongen erop aan dat huisartsen afsprakenstelsels invoerden en ze creëerden een gezondheidszorgsysteem waarin patiënten het minst belangrijke element zijn.
Groot-Brittannië werd waarschijnlijk meer getroffen dan waar ook ter wereld, omdat Groot-Brittannië vroeger de beste huisartsendienst ter wereld had. Je kon op elk moment van de dag of nacht naar de huisarts, elke dag van het jaar. Groot-Brittannië is van de beste huisartsendienst ter wereld nu waarschijnlijk de slechtste. Huisartsen doen nog steeds nachtdiensten in andere landen.
De enige plek waar je tegenwoordig nog oog in oog staat met je huisarts is op de golfbaan.
In verschillende boeken van mij heb ik al eens geschreven over hoe het mis is gegaan. Nieuwe regels over werktijden en het einde van het roepingsgevoel bij jonge artsen hebben alles kapot gemaakt wat we hadden. Artsen die met pensioen gingen, konden vanwege de bureaucratie hun licenties niet meer behouden – daarmee ontnamen ze de gemeenschap jaren van wijsheid en zorgzame vaardigheden.
De dienstverlening door huisartsen in veel landen, maar vooral in het Verenigd Koninkrijk, is al jaren aan het verslechteren, maar het dieptepunt werd bereikt in het begin van 2020, toen veel huisartsen vrij goed hun deuren sloten om geen andere redenen dan misplaatste angst, vertrouwen in door farmaceutische bedrijven geïnspireerde leugens van de overheid en, ben ik bang, goede ouderwetse luiheid. Als de huisartsen het bewijsmateriaal over covid-19 hadden onderzocht, zouden ze het weefsel van leugens hebben doorzien dat opzettelijk en boosaardig door politici en adviseurs over de hele wereld werd verspreid. En natuurlijk zouden ze de waarheid hebben gezien over de experimentele vaccins, waarvan ik nu al maanden beweer dat ze veel, veel meer mensen zullen doden dan de nieuwe griep.
Vanaf maart 2020 varieert de dienstverlening van de meeste huisartsen in het Verenigd Koninkrijk tussen verschrikkelijk en vrijwel onbestaande. De ziekenhuiszorg is teruggeschroefd vanwege pseudowetenschappelijke sociale afstand-regels en zinloze, schadelijke lockdowns, maar het is de huisartsendienst die echt vernietigd is – door de huisartsen zelf.
Zouden artsen echt zo dom kunnen zijn om de onzinnige statistieken van de regering en haar adviseurs te geloven? Waren huisartsen bang voor de dreigementen van de regering dat iedereen die zich uitsprak, zijn vergunning om zijn beroep uit te oefenen zou verliezen? Als dat het geval was, dan hadden die artsen uit hun baan moeten worden gejaagd en gedwongen worden om zich om te scholen tot verkeersbegeleider. Of waren veel van die artsen gewoon lui en wilden ze graag een kans grijpen om te genieten van een lange, goedbetaalde vakantie zonder verantwoordelijkheden?
Tijdens de koude wintermaanden moesten patiënten die een afspraak mochten maken – meestal met een verpleegster of een of andere assistente – buiten in de regen en de kou wachten. Was dit onderdeel van het ruimingsproces? Niets zou me verbazen. Familieleden werd verteld dat ze de patiënten niet mochten vergezellen. Dit was geen wetenschap of geneeskunde. Het was gepolitiseerde zwarte magie. Artsen klaagden dat hun 40-urige werkweek te zwaar was. Er was sprake van dat huisartsen één dag per week zouden werken vanwege de stress van het werk. Het establishment steunde dit.
Het was zeker niet de eerste keer dat artsen gekke dingen deden omdat hen dat werd opgedragen. Artsen verwijderden opzettelijk stukken darm omdat ze te horen kregen dat dit hun patiënten zou helpen. Andere artsen verwijderden of vernietigden een deel van de menselijke hersenen omdat ze dachten dat het geestesziekten zou uitroeien. Miljoenen patiënten raakten verslaafd aan de afschuwelijk verslavende benzodiazepine medicijnen omdat artsen werd verteld dat ze veilig en effectief waren – en vervolgens het bewijs negeerden en ze per vrachtwagenlading voorschreven.
Na maart 2020 begonnen huisartsen in het Verenigd Koninkrijk te eisen dat patiënten via de telefoon of het internet werden geconsulteerd. Het bewijs toont duidelijk aan dat dit een onmogelijke manier is om geneeskunde te beoefenen. Diagnoses worden gemist en het sterftecijfer zal daardoor in het komende jaar of twee de pan uit rijzen. Patiënten zijn zo gedesillusioneerd dat zij niet de moeite nemen hun huisarts te bellen – niet omdat zij bang zijn voor covid, maar omdat zij weten dat de geboden service zo goed als nutteloos is en vrijwel onbestaande.
Toen de bazen van de National Health Service (NHS) in het Verenigd Koninkrijk voorstelden dat huisartsen meer patiënten persoonlijk zouden moeten bezoeken in plaats van via telefoon of internet, reageerde de British Medical Association, de vakbond van artsen, met de klacht dat de verandering een reactie was op berichtgeving in de media “en niet gebaseerd op de behoeften van de beroepsgroep”.
“Behoeften van de beroepsgroep”.
Geeft iemand in de British Medical Association of het medisch establishment ook maar iets om de behoeften van patiënten? Ik betwijfel het.
En toch, wonder boven wonder, slaagden huisartsen in het VK er in om hun patiënten te zien, toen ze duizenden covid-19 prikken gaven – voor 14 euro per injectie. De haast om naalden in onschuldige en onwetende burgers te duwen is een ander excuus voor het feit dat huisartsen hun patiënten geen half fatsoenlijke service kunnen bieden.
In het Verenigd Koninkrijk waren er tussen maart en augustus 2020 tussen 25 en 27 miljoen minder afspraken bij de huisartsen – 25 tot 27 miljoen minder afspraken dan er in een normaal jaar zijn. Wat deden al die huisartsen? Zich achter hun bank verstoppen? Hoeveel miljoen zullen er daardoor sterven?
Het fundamentele probleem is dat de huidige medische scholen halve waarheden onderwijzen; ze leren studenten nooit hoe ze moeten denken of kritiek op het systeem moeten leveren. Welk systeem gaat mensen immers leren om zichzelf in twijfel te trekken?
Studenten worden uit het hoofd opgeleid, op de manier waarop honden kunstjes worden geleerd. Wijsheid is een nadeel. Gezond verstand is uitgeroeid. Jonge artsen zijn niet in staat weloverwogen beslissingen te nemen en dat komt de farmaceutische industrie goed uit. Als je geen vraagtekens zet bij bestaande opvattingen, hoe kun je dan ooit leren? Hoe kan een beroep ooit vooruitgaan?
Jonge artsen worden nooit blootgesteld aan de waarheid of aan het in twijfel trekken van ‘geaccepteerde’ overtuigingen of aan een echt debat met mensen zoals ik. Vanwege mijn gewoonte om het gezag in twijfel te trekken werd ik vroeger uitgenodigd om te spreken op medische en verpleegkundige scholen. Nu niet meer.
Dus medische scholen produceren pelotons van onvoorwaardelijke recept ondertekenende zombies. Originaliteit is een vies woord.
Goede dokters hebben inzicht, verbeelding en intuïtie nodig en het vermogen om diagnostische sprongen te maken; zijwaarts indien nodig. Goede dokters moeten kunnen observeren en denken. Grote ontdekkingen worden steevast gedaan door buitenstaanders en buitenbeentjes. Dergelijke vaardigheden worden niet alleen niet aangemoedigd, ze worden nu ook niet toegestaan. Het gevolg is dat de medische wereld vol zit met werklui, die niet nadenken en te bang zijn om hun baan te verliezen om blijk te geven van enige geestdrift.
De artsen van vandaag hebben niet de moed om het establishment in vraag te stellen of om originele ideeën te hebben omdat ze in dienst zijn, en zoals alle andere werknemers bang zijn om hun baan te verliezen. Bovendien zijn NHS dokters in dienst van de regering; het zijn ambtenaren. De dokters van vandaag zijn gekocht, lichaam, geest en ziel, en lijken niet de moed te hebben om op te komen voor welke principes ze ook mogen hebben. Zij durven het niet oneens te zijn met hun administratieve bazen omdat zij ingehuurde krachten zijn. Zij durven niet voor hun patiënten op te komen omdat zij bang zijn voor bureaucratische censuur. En dus vaccineren ze, voeren ze onnodige operaties uit en schrijven ze medicijnen voor waarvan ze moeten weten dat ze onveilig zijn. Tonsillen en darmen worden uitgerukt door chirurgen die geen flauw benul lijken te hebben van de schade die zij aanrichten. Gezonde borsten worden onnodig afgehakt. Artsen hebben niet de moed om voor hun patiënten op te komen omdat zij hun onafhankelijkheid hebben verloren; zij zijn gewoon ambtenaren; zij hebben hun ziel verkocht voor een dik salaris, korte werktijden en een prachtig pensioen. Zij zijn zo loyaal aan hun werkgevers dat zij niet eens durven op te komen tegen intimidaties, zij durven zich niet eens uit te spreken wanneer zij dingen zien gebeuren waarvan zij in hun hart weten dat zij verkeerd zijn. Hun geest is gestremd.
Het moderne medische establishment verheft zijn officiële overtuigingen tot een orthodoxie, waarbij het altijd suggereert dat het gelijk heeft omdat het, nou ja, gelijk heeft en dat de afwezigheid van bewijs niet in de weg mag staan van de aanvaarding van hun conclusies. Dit is roddelwetenschap.
De voorstanders van inenting gaan bijvoorbeeld niet in debat met de tegenstanders, maar veroordelen iedereen die het er niet mee eens is. Het is dezelfde aanpak die wordt gebruikt door voorstanders van opwarming van de aarde. Critici met wetenschappelijke onderbouwing worden gedemoniseerd op dezelfde manier als critici van de klimaatveranderingsonzin worden gedemoniseerd en weggezet als flat-earthers of ontkenners van de opwarming van de aarde.
De wetenschap in het algemeen en de medische wereld in het bijzonder zijn gekaapt door politiek correcte lobbyisten. Andersdenkenden die de nieuwe orthodoxie van de groepsdenken-obsessievelingen in twijfel durven trekken, zijn schuldig aan een misdaad op het gebied van denken en moeten worden verguisd en onderdrukt. Groepsdenken zonder originaliteit beknot en onderdrukt.
Elke arts die zich niet aan de regels houdt, zal zijn vergunning worden geweigerd en zijn beroep niet meer mogen uitoefenen. Ik waarschuw er al jaren voor dat elke arts die tegen vaccinatie is, er vraagtekens bij zet of er op enigerlei wijze kritiek op heeft, uit het artsenregister zal worden geschrapt voordat je “wetenschappelijke dweperij” kunt zeggen. En nu gebeurt het.
Het is tegenwoordig gevaarlijker voor een arts om zijn tijd vooruit te zijn (d.w.z. kritisch te staan tegenover gevestigde maar onverstandige en gevaarlijk onzinnige medische praktijken) dan om achter zijn tijd aan te lopen. De arts die het waagt kritiek te uiten op de erkende hoofdstroom is nog steeds een gevaarlijke ketter die verpletterd moet worden.
In de afgelopen vijf decennia heb ik vele voorspellingen gedaan over medische gevaren. De meeste zijn al volledig accuraat gebleken. Maar nauwkeurigheid is geen verdediging tegen spot, misbruik, minachting en scepsis; sterker nog, omdat juistheid de autoritairen angstig maakt, worden de spot, het misbruik, de minachting en de scepsis versterkt. Geen enkel deel van de mainstream media of van de belangrijke internetplatforms zou me nu toestaan iets van deze dingen te zeggen.
Zij zijn al vele jaren bezig met de voorbereiding van de globale reset.
In de wereld van de geneeskunde bijvoorbeeld onderdrukt het door een gemeenschappelijk doel gecontroleerde medische establishment al jaren afwijkende meningen en debatten – vooral over zaken die van essentieel belang kunnen blijken voor de ontwikkeling van de nieuwe wereldorde.
Dit alles verklaart waarom artsen zo stil zijn gebleven terwijl ze zich hadden moeten uitspreken.
En het verklaart waarom zoveel artsen nog steeds patiënten niet persoonlijk zien voor gewone consulenten, maar experimentele injecties geven zonder naar het bewijs te kijken en de beweegredenen in vraag te stellen.
Het verklaart waarom het sterftecijfer aan kanker en hartziekten de komende jaren sterk zal stijgen – dat is geen moeilijke voorspelling om te doen.
En het verklaart waarom zoveel artsen van mijn leeftijd en ervaring zich schamen voor het medische beroep dat ze nu zien.
Gaat het veranderen? Zullen de dingen verbeteren?
Alleen als we aandringen op verandering. Het is aan ons.
Artsen zijn te gelukkig met de huidige stand van zaken. Ze doen heel weinig werk en verdienen bakken met geld.
Waar is de afspraak ¨Primum non nocere¨ gebleven?
Geweldige lezing; psychologie van hoog niveau; dat de spetters flink in de rondte mogen vliegen …
Dr. Vernon Coleman toont hier weer de zeer ongemakkelijke waarheid. Zeer herkenbaar ook voor mij, ik moet bijna dood gaan wil ik nog m’n huisarts bezoeken. Incompetent, dat is het hele zorgsysteem geworden.
Blij dat ik al zo oud ben en andere artsen dan nu heb gekend. Nu leren ze voor arts om bakken geld te verdienen en via groepspraktijken maximum 40 uurtjes achter hun bureau patiënten te ontvangen.
Hopelijk krijg je ’s nachts niet, dan kan je enkel de ambulance bellen.
Gelukkig zijn er ook wakkere artsen, die hun patiënten afhouden van gevaarlijke experimentele gentherapie en andere ziekmakende prikken…
Net als het Romeinse rijk, is onze westerse beschaving ten einde.
Slechts 1 ding is over gebleven geld geld en geld