Dr. Coleman: Hoe farmaceutische bedrijven artsen misleiden

In de jaren 1970 schreef Dr. Vernon Coleman dat er in meer dan 20 jaar geen grote doorbraken waren geweest in farmaceutisch onderzoek. Ondanks de enorme investeringen in onderzoeksprogramma’s, werd veel van het resulterende werk als waardeloos beschouwd en leverde het geen echt innovatieve producten op.

Zelfs zover terug in de tijd lag de focus van het onderzoek van farmaceutische bedrijven meestal op het ontwikkelen van producten met een potentieel voor hoge verkoopcijfers, vaak gericht op aandoeningen die een langdurige behandeling vereisen.

De enorme hoeveelheid onderzoek en middelen die werden besteed aan het genereren van nieuwe producten had niet noodzakelijkerwijs geleid tot belangrijke vooruitgang en het aantal echt baanbrekende medicijnen dat in de jaren 70 werd geïntroduceerd was onbeduidend, met weinig om de voortdurende uitgaven voor traditioneel onderzoek door farmaceutische bedrijven te rechtvaardigen. Wat er in feite gebeurde, was dat de concurrentie tussen farmaceutische bedrijven leidde tot een toename van variaties op bestaande producten in plaats van nieuwe of andere producten.

Het volgende essay is afkomstig uit een hoofdstuk van Vernon Coleman’s boek ‘Paper Doctors‘, dat voor het eerst in 1977 werd gepubliceerd.

Door Dr. Vernon Coleman

In de afgelopen twee decennia is een groot deel van het geld dat aan medisch onderzoek wordt besteed, uitgegeven door farmaceutische bedrijven. De waarde van het werk van commerciële laboratoria is moeilijk objectief vast te stellen. Om verschillende politieke redenen wordt onderzoek door de farmaceutische industrie vaak overgewaardeerd of ondergewaardeerd, waarbij het verschil in nadruk afhangt van de politieke neigingen van de betreffende commentator of zelfs van zijn commerciële betrokkenheid.

Waarnemers binnen de medische wereld zijn sterk verdeeld in hun houding ten opzichte van het werk dat op deze manier gedaan wordt. Lord Platt zei bijvoorbeeld in 1967 in zijn toespraak tot het Royal College of Physicians dat “het fenomenale succes van medische behandelingen bijna volledig lijkt te zijn toe te schrijven aan niet-klinische en vaak niet-medische wetenschappers die vaak werken in, of nauw samenwerken met, de farmaceutische industrie”.

Andere artsen (waaronder ikzelf) hebben de farmaceutische industrie ervan beschuldigd te veel geld uit te geven aan reclame en het ontwikkelen van winstgevende maar medisch gezien onnodige medicijnen en niet genoeg aan het doen van echt nuttig onderzoek. Volgens een rapport van de National Economic Development Office, ‘Focus on Pharmaceuticals’, heeft een groot deel van de nieuwe medicijnen die op de markt worden gebracht geen voordeel ten opzichte van bestaande medicijnen en dienen ze alleen om patiënten en artsen in verwarring te brengen.

Een onbetwistbaar feit is dat er sinds de jaren 1950 geen echte doorbraken zijn geweest in farmaceutisch onderzoek. In een boekje dat in 1975 werd gepubliceerd door de Association of the British Pharmaceutical Industry (“ABPI”) met de titel ‘Pharmaceutical Research and Public Ownership’, stelt de schrijver, John Maddox, dat “de afgelopen 15 jaar steeds specifiekere medicijnen zijn geïntroduceerd voor de behandeling van hartaandoeningen, astma, steroïden voor de behandeling van stofwisselingsziekten en voor het reguleren van de vruchtbaarheid.” Het is zeker geen indrukwekkende lijst als je kijkt naar de inspanningen die naar verluidt zijn geleverd.

Zoals John Maddox in deze ABPI-publicatie toegeeft: “Onderzoeksprogramma’s die meerdere miljoenen ponden kosten en jarenlang de energie van tientallen geschoolde wetenschappers opslokken, worden vaak afgeschreven als waardeloos.” Hij geeft niet toe – maar kan niet ontkennen – dat veel van de even dure onderzoeksprogramma’s die niet worden afgeschreven, slechts variaties op bestaande thema’s produceren. De productie van nieuwe maagzuurremmers, kalmeringsmiddelen en slaapmiddelen is schijnbaar eindeloos.

Het meeste geld dat aan onderzoek wordt besteed, gaat op aan het zoeken naar producten waarvan de bedrijven denken dat ze snel verkocht zullen worden door artsen. Er is een klein aantal groepen ziekten en symptomen die een zeer groot deel uitmaken van al het werk dat huisartsen doen. (Aangezien huisartsen het meeste voorschrijven in Groot-Brittannië, richten de farmaceutische bedrijven hun inspanningen grotendeels op hen).

De farmaceutische bedrijven lijken erop gebrand om producten op de markt te brengen die aan twee criteria voldoen: ten eerste dat ze aan een groot aantal patiënten worden voorgeschreven en ten tweede dat ze voor een lange periode worden voorgeschreven. Het is duidelijk dat een magisch geneesmiddel dat in één dag volledig geneest, niet in zulke hoeveelheden zou worden verkocht. De industrie is dus vooral geïnteresseerd in aandoeningen als maagzweren, bloedarmoede door ijzertekort, eczeem en psoriasis, zwaarlijvigheid, slapeloosheid en chronische pijn zoals de pijn van artritis. Dit zijn aandoeningen die vaak langdurig behandeld moeten worden en ze komen ook veel voor.

In de zomer van 1975 konden artsen in het Verenigd Koninkrijk kiezen uit 57 verschillende merken en soorten maagzuurremmers wanneer ze werden geconfronteerd met een patiënt die leed aan gastritis of maagzweer. Ze konden zowel serums als tabletten voorschrijven en de verschillende samenstellingen bevatten allemaal iets verschillende hoeveelheden maagzuurremmers. Maar over het algemeen waren de enige verschillen de namen van de producten, de namen van de fabrikanten en de prijzen.

Er is geen snelle en logische manier voor de dokter om te weten welk product hij zijn patiënten moet voorschrijven. Hij kan niet gemakkelijk de prijzen vergelijken, want hoewel deze wel beschikbaar zijn, geven de fabrikanten met alle trucs van de levensmiddelenhandel prijzen voor verschillende hoeveelheden. Hoe kun je bijvoorbeeld een prijs van 22 pence voor 30 tabletten vergelijken met een prijs van 87 pence voor 300 milliliter? Hoe vergelijk je 22 pence voor 30 tabletten met 40 pence voor 50 tabletten? Artsen zouden zakrekenmachines op hun bureau moeten hebben om ervoor te zorgen dat ze altijd de “beste koop” voorschrijven. En ze worden niet gestimuleerd om het zich aan te trekken.

De bedrijven die deze 57 verschillende maagzuurremmers maken, promoten hun producten allemaal heftig, ze beweren allemaal dat hun versie de beste is, en om de zaken nog ingewikkelder te maken, is er geen duurzaamheid in de beschikbare producten. Als een product uit de gratie raakt of er niet in slaagt om nieuwe voorschrijvers aan te trekken, wordt er een nieuw product gelanceerd door een bedrijf dat zijn deel van de waardevolle markt voor maagzuurremmers wil behouden. De productie van deze nieuwe variëteiten gaat gepaard met een onderzoeksproject, maar het is nauwelijks onderzoek dat iets nuttigs toevoegt aan het arsenaal medicijnen van artsen. Integendeel, het zal hun verwarring alleen maar vergroten.

Het dupliceren van producten gaat door op alle winstgevende gebieden. In de zomer van 1975 waren er 75 verschillende soorten ijzer die konden worden voorgeschreven door de arts die de patiënt met ijzertekort behandelde. Deze verschillende soorten ijzer waren verkrijgbaar in verschillende vormen, dat klopt – sommige als tabletten, sommige als capsules en sommige voor injectie. Maar ze waren allemaal ontworpen om precies hetzelfde werk te doen. Op dezelfde manier waren er 15 verschillende soorten zaaddodende anticonceptie die voorgeschreven moesten worden, 33 verschillende soorten orale anticonceptie, 23 verschillende preparaten voor patiënten met acne, 103 preparaten voor patiënten die een topische steroïde nodig hebben (deze medicijnen worden gebruikt voor patiënten met langdurige aandoeningen zoals eczeem en psoriasis die een semi-continue therapie nodig hebben en daarom potentieel zeer winstgevend zijn), 17 medicijnen voor patiënten die proberen af te vallen, 33 medicijnen voor patiënten die niet kunnen slapen, 34 voor patiënten die klagen over misselijkheid en ziekte en 100 voor patiënten met pijn.

Op de meeste van deze gebieden zouden één of twee merkproducten voldoende zijn geweest. De hoeveelheid onderzoek die nodig was om al deze verschillende producten te produceren moet enorm zijn geweest. De bedrijven zullen een nieuwe formulering hebben moeten uitproberen waarvan ze kunnen beweren dat die iets doet wat geen enkele andere formulering doet; vervolgens zullen ze ervoor hebben moeten zorgen dat de combinatie niet overduidelijk dodelijk is en dat het soms inderdaad het werk doet dat het zou moeten doen. Wanneer farmaceutische bedrijven trots praten over de hoeveelheid geld die ze uitgeven aan onderzoek, dan is dit waar ze het over hebben.

Het aantal producten met echte waarde dat de afgelopen jaren is geproduceerd, is onbeduidend vergeleken met het aantal producten dat op de markt wordt gebracht. In feite is het moeilijk om producten te bedenken die in de laatste twee decennia zijn geïntroduceerd en die gemist zouden worden.

Een ervaren arts die gevraagd wordt de acht geneesmiddelen te kiezen die hij mee zou nemen op een onbewoond eiland, zou geneesmiddelen kiezen die al vele tientallen jaren bestaan, niet omdat deze geneesmiddelen goed beproefd zijn, maar simpelweg omdat deze geneesmiddelen het beste werken.

Afgezien van de ontdekking van sulfonamide, penicilline, steroïden, chloorpromazine en insuline in de eerste helft van deze eeuw, zijn er relatief weinig ontdekkingen van echt belang geweest. Medicijnfabrikanten produceren tegenwoordig honderden verschillende producten voor hartaandoeningen, maar veruit het belangrijkste en meest voorgeschreven middel is digitalis, dat al twee eeuwen wordt gebruikt. De twee belangrijkste pijnstillende medicijnen zijn aspirine voor lichte pijn en morfine voor ernstigere pijn. Deze twee medicijnen bestaan in verschillende vormen al eeuwen, hoewel de aspirinetablet zoals we die nu kennen pas aan het eind van de negentiende eeuw op de markt kwam. De farmaceutische industrie heeft veel geld uitgegeven aan het produceren van variaties op deze twee thema’s, maar de verbeteringen en toevoegingen kunnen nauwelijks revolutionair genoemd worden. Effectieve antibiotica, pijnstillers, kalmeringsmiddelen en hypnotica waren beschikbaar in het begin van de jaren 1950. De farmaceutische bedrijven willen natuurlijk niet toegeven dat de farmacologische revolutie voorbij is en dat er in plaats van meer spectaculaire ontdekkingen alleen maar een wildgroei aan producten zal komen die marginale voordelen bieden aan kleine aantallen patiënten.

Veel geld van farmaceutische bedrijven wordt besteed aan onderzoek naar nieuwe medicijnen die angst en depressie kunnen verlichten. De tot nu toe ontdekte medicijnen zijn van onduidelijke waarde. Niets heeft dezelfde impact gehad als chloorpromazine in de jaren 1950. Er zijn veel verschillende nieuwe medicijnen die weinig meer waarde hebben dan placebo’s. Ze worden echter wel gemaakt en voorgeschreven. Ze worden echter gemaakt en voorgeschreven omdat dit een modieus gebied is waar veel geld mee te verdienen valt. De farmaceutische bedrijven die de eerste effectieve medicijnen tegen infectieziekten produceerden, startten een goudkoorts die nog steeds in volle gang is. Elk bedrijf dat een medicijn kan produceren dat een echt effect heeft op een van de veel voorkomende psychische aandoeningen weet dat het een fortuin zal verdienen. Zowel artsen als de industrie negeren graag de ethische problemen die de ontdekking van zo’n medicijn met zich mee zou brengen.

Er zijn ook enorme bedragen uitgegeven aan de zoektocht naar een medicijn tegen kanker. Tot nu toe zijn de medicijnen die zijn geproduceerd alleen gebruikt op kleine aantallen patiënten, hoewel er af en toe beweerd wordt dat er waarschijnlijk een effectief medicijn tegen kanker beschikbaar komt. Wat er de komende jaren waarschijnlijk zal gebeuren, is het promoten van medicijnen tegen kanker bij huisartsen. Er is veel bewijs dat aantoont dat medicijnfabrikanten geen enkele schroom hebben om medicijnen te promoten die gevaarlijk kunnen zijn, als ze denken dat ze er geld mee kunnen verdienen. Er is ongetwijfeld een grote markt voor deze medicijnen en het zal gemakkelijk zijn om te beargumenteren dat de medicijnen voor lange periodes moeten worden voorgeschreven. Antikankermedicijnen passen daarom goed in het patroon van geneesmiddelen die geschikt zijn voor zware promotie bij huisartsen.

In hun pogingen om revolutionaire stoffen te produceren die de impact van de eerste antibiotica en de eerste steroïden kunnen evenaren, hebben de farmaceutische bedrijven een aantal zeer gevaarlijke stoffen ontwikkeld en verkocht.

Er is genoeg bewijs dat aantoont dat farmaceutische bedrijven zich veel meer bezighouden met onderzoek dat helpt om producten te verkopen dan met onderzoek dat ervoor zorgt dat producten veilig en effectief zijn. Ik heb het bewijs in meer detail beschreven in mijn boek ‘The Medicine Men’ (gepubliceerd in 1975).

Proeven in ziekenhuizen en huisartspraktijken worden vaak gedaan door artsen die werken voor het bedrijf dat het onderzochte medicijn heeft gemaakt. Zelfs als de artsen in kwestie contractueel buiten het bedrijf werken, is de kans groot dat ze betaald worden voor hun werk. In Amerika vragen ziekenhuizen aan farmaceutische bedrijven een vergoeding voor elk dossier dat ze aanleveren. De vergoeding van ongeveer 2000 dollar voor elk dossier kan oplopen tot een kwart miljoen dollar voor genoeg dossiers om een volledige proef te maken. In Europese ziekenhuizen buiten Groot-Brittannië zijn de kosten lager dan dit – en in Groot-Brittannië zijn ze nog veel lager, waarbij de artsen als beloning een gratis diner, een apparaat of een ticket voor een conferentie in het buitenland accepteren. De grootte van de beloning is onbelangrijk: het feit is dat wanneer er beloningen worden aangeboden aan artsen, de artsen in feite werknemers worden van de betrokken bedrijven en hun rapporten moeten onvermijdelijk worden bekeken met dat feit in gedachten.

Een ander verontrustend aspect van het testen van producten van medicijnfabrikanten is het feit dat patiënten zelden te horen krijgen dat ze deelnemen aan een trial wanneer ze medicijnen krijgen toegediend door hun huisarts of ziekenhuisarts. Ze kunnen te horen krijgen dat de dokter iets nieuws voor ze heeft om te proberen en de dokter zelf kan de indruk hebben dat hij een beproefd product uitdeelt dat alleen nog maar bewezen moet worden in de klinische praktijk. In feite zou hij wel eens een potentieel dodelijk medicijn kunnen geven aan patiënten die hij een week lang niet meer ziet.

Er is nog een ander gevolg van de behoefte van medicijnfabrikanten om bekendheid te geven aan hun producten en ervoor te zorgen dat de informatie die zij relevant achten zoveel mogelijk artsen bereikt. Zoals een schrijver in General Practitioner, een van de gratis verkrijgbare medische tijdschriften, het verwoordde: “Voor de farmaceutische bedrijven gaat de noodzaak om informatie te publiceren boven overwegingen als de oplage van het tijdschrift of de redactionele normen”. De reden hiervoor is dat de farmaceutische bedrijven weten dat maar weinig voorschrijvers de artikelen in medische tijdschriften lezen. Wat de farmaceutische bedrijven willen zijn referenties om te citeren op hun aantrekkelijke weggeefliteratuur en voor hun vertegenwoordigers om te citeren bij huisartsenbezoeken.

Opnieuw in de woorden van de huisarts: “De medische referentie is het meest betrouwbare wapen in het arsenaal van de vertegenwoordiger van het medicijnbedrijf. Het citeren van hoofdstukken en verzen uit een gepubliceerd klinisch onderzoek geeft een sfeer van respectabiliteit aan zijn beweringen, die dan moeilijker in twijfel te trekken zijn voor de arts …”

Dit zou allemaal goed en wel zijn als de farmaceutische bedrijven alleen zouden publiceren in tijdschriften zoals British Medical Journal, The Lancet enzovoort. Medicijnfabrikanten publiceren hun bevindingen echter niet alleen in deze gerenommeerde tijdschriften. Ze publiceren ook in tijdschriften die de bedrijven een vergoeding vragen – naar verluidt ongeveer £500 voor een artikel van gemiddelde lengte.

Het Journal of International Medical Research, bijvoorbeeld, bracht in september 1975 £85 per gedrukte pagina in rekening voor wetenschappelijke artikelen die erin werden gepubliceerd. Volgens de uitgevers houdt het Journal of International Medical Research zich naast het publiceren van medische en wetenschappelijke artikelen ook bezig met het opnemen, transcriberen en publiceren van symposia, onder zijn eigen opdruk; met, waar nodig, de vertaling van de handelingen in andere talen dan het Engels.

Onderzoekers zijn zo blij met de publicatie van hun werk dat ze er graag mee instemmen dat farmaceutische bedrijven betalen voor het verschijnen van hun werk in tijdschriften van mindere kwaliteit. En zelfs leden van de medische beroepsgroep lijken hun goedkeuring te geven aan de hele gang van zaken door toe te staan dat hun naam wordt gebruikt als lid van de redacties van deze tijdschriften. In de redactieraad van het Journal of International Medical Research in het Verenigd Koninkrijk zitten bijvoorbeeld professor J.P. Payne, professor W. Linford Rees en professor Andrew Semple.

Het onderzoek naar nieuwe medicijnen gaat ook gepaard met veel ethische problemen. Er kunnen bijvoorbeeld problemen ontstaan als er een nieuw geneesmiddel wordt ontdekt dat op zichzelf uitstekend is, maar geen marketingvoordeel heeft ten opzichte van producten van concurrenten. En het is niet onbekend dat een bedrijf een product ontwikkelt dat voordelen heeft ten opzichte van bestaande medicijnen, maar ervan afziet om het op de markt te brengen omdat ze al een marktleider hebben en er geen heil in zien om met zichzelf te concurreren.

Het lijdt geen twijfel dat de commerciële farmaceutische bedrijven in de afgelopen driekwart eeuw een aantal uiterst belangrijke medicijnen op de markt hebben gebracht. Veel van het belangrijkste medische onderzoek van deze eeuw is gefinancierd door farmaceutische bedrijven. Er zijn nu echter overtuigende aanwijzingen dat het onwaarschijnlijk is dat de farmaceutische bedrijven in de toekomst in hetzelfde tempo nuttige medicijnen zullen blijven produceren. De meeste medicijnen die vandaag de dag op de markt worden gebracht zijn slechts variaties op bestaande thema’s en de farmaceutische bedrijven brengen zichzelf onherstelbare schade toe in hun pogingen om deze producten te promoten. Er is geen medische rechtvaardiging voor de voortdurende uitgaven van enorme hoeveelheden geld aan traditioneel onderzoek door de farmaceutische bedrijven.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Dr. Coleman: De 10 GROOTSTE en gevaarlijkste leugens

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: