De oorlog tegen blanke vrouwen: Hoe feminisme & diversiteit schadelijk zijn voor hen

Het feminisme, de seksuele revolutie, de open grenzen, de reclame en de anti-blanke media zijn samengesmolten tot een kaal hels landschap voor blanke vrouwen in de postmoderne wereld. De samenleving overspoelt vrouwen eindeloos met propaganda die promiscuïteit aanmoedigt en bevordert, hen vertelt om een carrière in plaats van een gezin na te streven, en creëert een ongelooflijk gevaarlijke omgeving via roofzuchtige migratie en desegregatie.

Van Hollywood-films zoals Friends with Benefits en No Strings Attached, die op de een of andere manier casual sex uitbeelden die leiden tot gelukkige relaties, tot anti-slut-shaming campagnes, worden moderne vrouwen overspoeld met boodschappen die hen vertellen dat er helemaal niets mis is met seksuele promiscuïteit. Tijdschriften gericht op vrouwen, zoals Cosmopolitan, bevatten artikelen als Je moet met ten minste 25 jongens slapen voordat je gaat settelen, Ik heb elke man die ik ooit heb gedate bedrogen, en ik voel niet eens een klein beetje sorry, en Cuckolding kan positief zijn voor sommige paren, zegt studie, die voortdurend ongebreidelde promiscuïteit en extreme, zielvernietigende degeneratie bevorderen.

Er is het SOA Project, dat een einde wil maken aan het “stigma” rond mensen met seksueel overdraagbare aandoeningen (soa’s) en infecties (SOA’s) en de campagne Shout Your Status. Shout Your Status is gestart door vier vrouwen met herpes die soa’s willen destigmatiseren door mensen publiekelijk te laten verklaren dat ze positief zijn voor een of meer venerische ziekten. “Wij moeten het verhaal dat het hebben van een soa gelijk is aan ‘vies’ vernietigen. De mensen zijn niet vuil”, zei een van de stichters van de campagne. Dit komt op een moment dat SOA’s recordhoogtes bereiken, volgens het Centrum voor Ziektebestrijding. Even verontrustend is de campagne Shout Your Abortion, die echt voor zichzelf spreekt.

Hier zijn nog enkele voorbeelden van adviezen die de reguliere media aan vrouwen geven:

• Kinderen krijgen? Dit is hoe kinderen je romantische relatie verpesten – The Conversation
• De slechtste beslissing die je ooit kunt maken, neem een kind volgens de wetenschap – The Independent
• Wilt u de klimaatverandering bestrijden? Neem minder kinderen – The Guardian
• De wetenschap bewijst dat kinderen slecht zijn voor de aarde. Moraliteit suggereert dat we ophouden met ze te hebben. – NBC
• Het kindervrije leven – Alles hebben zonder kinderen – Time

Het hebben van een kind, eveneens heteroseksualiteit, is een heel stom idee. Het zal niet goed eindigen – voor jou, je vrienden, de planeet. Anderen kunnen je applaudisseren en aanmoedigen. Laat je niet misleiden: ze zijn gewoon aardig. Kinderen zijn een kanker – Boston Review

Dit soort verraderlijke propaganda is meedogenloos. Elk van deze artikelen toont uitsluitend blanke kinderen, blanke vrouwen en blanke koppels. Waar is de “diversiteit” waarover we eindeloos horen? Gezien het feit dat de niet-blanke wereld naar verwachting de komende jaren een enorme bevolkingsgroei zal kennen, zijn dat zeker de mensen die moeten stoppen met het krijgen van kinderen. Maar, natuurlijk, is dat niet het echte doel van deze campagne. Geen van deze schrijvers en activisten zijn echt geïnteresseerd in klimaatverandering of het welzijn van vrouwen. Als ze dat wel waren, zouden ze pleiten voor het snijden van alle hulp aan de Derde Wereld en het ontwikkelen van sterilisatieprogramma’s daar. Onnodig te zeggen dat ze dat niet doen, schrijft Richard Houck op Counter Currents.

De boodschap aan vrouwen is duidelijk: ga je gang, slaap rond, wees een hoer, wees trots op je chlamydia en je herpes. Je zult nog steeds nog lang en gelukkig leven na een dag.  En wanneer die dag nooit komt? Wanneer je ridder in glanzend harnas geen van ziektes vergeven sloerie wil ? Wat gebeurt er als je 30 of 35 jaar oud bent, zonder kinderen, zonder man en zonder thuis om je eigen te noemen – met niets anders dan je eigen wijn, Zoloft en designer tassen ?

Het resultaat voor vrouwen die dit “advies” opvolgen? Op zijn zachtst gezegd ontnuchterend. Een studie met de titel The Harmful Effects of Early Sexual Activity and Multiple Sexual Partners Among Women vond dat naarmate het aantal seksuele partners van een vrouw toenam, haar kansen op het krijgen van SOA’s, het worden van een alleenstaande moeder, of het ontwikkelen van depressie ook toenam.[1] Die met minder seksuele partners hadden meer kans op stabiele huwelijken en rapporteerden hogere niveaus van geluk. Studies tonen aan dat thuisblijvende moeders over het algemeen gelukkiger en tevredener zijn met het leven dan vrouwen die werken, of die na het krijgen van kinderen weer aan het werk gingen.

Een longitudinale cohortstudie vond eveneens een verband tussen het aantal seksuele partners en later middelenmisbruik. Deze gegevens zijn natuurlijk gecorreleerd, aangezien een echt experiment zeer onethisch zou zijn en geen enkele interne review board dergelijke maatregelen ooit zou goedkeuren. We kunnen ons echter wel vragen stellen bij de bredere maatschappelijke factoren die een rol spelen. Het spreekt vanzelf dat het verhogen van het aantal seksuele partners dat men heeft riskant gedrag is, evenals de gerelateerde toename in soa’s, abortussen, alleenstaand moederschap en vergelijkbaar gedrag. Het is ook logisch dat een toename van dergelijke activiteiten inderdaad de kwaliteit van leven van een persoon zou verlagen, wat leidt tot een lagere tevredenheid en geluk van het leven.

Oorsprong en veroorzakers

Zowel de seksuele revolutie van de jaren zestig als de feministische bewegingen van de afgelopen decennia zijn vooral door joodse activisten, sociologen, psychoanalytici en professoren aan de samenleving opgedrongen. Sigmund Freud, Herbert Marcuse, Wilhelm Reich, Robin Truth Goodman, Betty Friedan, Gloria Steinem en Shulamith Firestone behoorden allemaal tot de pioniers van de seksuele revolutie, feminisme en de tactiek van het leiden van blanke vrouwen naar een pad van ontaarding en degeneratie. Er is ook de aanwezigheid van joods leiderschap in de “Confront White Womanhood” -beweging, die blanke vrouwen beschaamt voor het feit dat ze worden aangevallen voor interraciaal geweld en verkrachting in een alarmerend tempo. Volgens hun website wordt “‘Bescherming van blanke vrouwen” gebruikt als rechtvaardiging voor geweld tegen Men of Color. Blanke vrouwen die deze angst/bescherming gebruiken om schade te berokkenen aan Men of Color”. Het is een interessant feit dat bijna alle interraciale verkrachtingen gepaard gaan met verkrachting van blanke vrouwen door niet-blanke mannen[2]. En toch zijn het de niet-blanke mannen die de echte slachtoffers zijn, volgens de Confront White Womanhood campagne.

Terwijl dergelijke organisaties blanke vrouwen de les lezen over hoe hun “voorrecht” niet-blanke mannen in gevaar brengt, worden blanke vrouwen overal ter wereld het slachtoffer. De mainstream media weigeren de kwestie aan het licht te brengen, of in sommige gevallen zijn ze zelfs medeplichtig aan de dekmantel. Er zijn artikelen die “fascistische blanke feministen” afkeuren omdat ze het lef hebben om te praten over de prevalentie van seksueel geweld dat niet-blanke mannen tegen hen plegen. Het artikel stelt dat “we dringend behoefte hebben aan een antiracistisch, antifascistisch feminisme dat zowel seksueel misbruik als racisme bestrijdt, om weerstand te bieden aan dit giftige nationalistische feminisme”, en stelt verder dat blanke vrouwen alleen maar helpen om een “racistische agenda” door te drukken als ze het misbruik waar ze dagelijks mee te maken krijgen benoemen. Rotherham, Oxford, Telford, Keulen, en het wijdverspreide, gedocumenteerde seksueel misbruik dat plaatsvindt in tientallen, zo niet honderden, andere steden valt niet te ontkennen. Toch worden vrouwen nu beschaamd omdat ze zich uitspreken, want in deze bezette gebieden is “racistisch” zijn veel erger dan verkrachter zijn.

Ook de overweldigende aanwezigheid van joden in de pornografische industrie is een bekend, maar zelden genoemd onderwerp. Slate vraagt: “Waarom zijn we nog steeds zo bezorgd over het kijken naar porno”? Het artikel beweert dat er geen echte negatieve effecten zijn van het gebruik van pornografie en geen schade aan relaties, en dat pornoverslaving sterk overdreven wordt. Dit in tegenstelling tot een studie waarin werd vastgesteld dat toen getrouwde mensen naar pornografie begonnen te kijken, hun echtscheidingspercentage vervolgens verdubbelde.

Depressie, afnemend vrouwelijk geluk, en zelfmoord

De moderne wereld is over de hele linie verwoestend geweest, met gestaag stijgende zelfmoordcijfers en een dalende levensverwachting voor blanken. Blanke vrouwen zijn echter het hardst getroffen. Het feminisme heeft getracht de gezinseenheid te vernietigen en de traditionele genderrollen om te gooien – de rollen waarin vrouwen, zo blijkt uit vele studies, het gelukkigst zijn.

Sinds 1999 zijn de zelfmoordcijfers over het geheel genomen gestegen, met een stijging van vierentwintig procent van het voor de leeftijd gecorrigeerde zelfmoordcijfer. De hoogste stijging van het zelfmoordcijfer is onder blanke vrouwen, met een verrassende stijging van zestig procent in minder dan twee decennia. Blanke vrouwen in de leeftijd van 45-64 jaar zagen een stijging van tachtig procent, en onder blanke meisjes in de leeftijd van 10-14 jaar steeg het met maar liefst tweehonderdveertig procent, beide groepen zagen een veel hogere stijging dan hun tegenhangers in dezelfde leeftijdsgroepen onder zwarten of Hispanics. Het percentage zelfbeschadiging onder tienermeisjes in het Verenigd Koninkrijk is de afgelopen twintig jaar ook verdubbeld en één op de vier vrouwen in de VS krijgt medicijnen voorgeschreven voor psychische aandoeningen. Het is niet verwonderlijk dat blanke vrouwen een onevenredig groot aantal antidepressiva gebruiken. De levensverwachting van blanke vrouwen is gedaald als gevolg van meer zelfmoorden, overdoses en ziekten veroorzaakt door zwaar drinken en roken. In dezelfde periode waarin de levensverwachting van blanke vrouwen daalde, bleven andere rassen ofwel op hetzelfde niveau, ofwel zagen ze hun levensverwachting stijgen.

Het aantal blanke vrouwen dat sterft aan alcoholgerelateerde aandoeningen is sinds 1999 met honderd dertig procent gestegen; in dezelfde periode is het aantal Hispanic vrouwen met slechts zevenentwintig procent gestegen en is het aantal zwarte vrouwen zelfs met twaalf procent gedaald. Blanke vrouwen drinken veel vaker per week en drinken meermaals per week, en hebben de sterkste stijging van binge-drinken van de drie raciale groepen.

In een onderzoek met de titel “De paradox van achteruitgang van vrouwelijk geluk” ontdekten onderzoekers dat het geluk onder vrouwen in de afgelopen vijfendertig jaar zowel absoluut als in vergelijking met mannen is afgenomen. In de jaren 1970 vertoonden vrouwen een hoger welzijn dan mannen; tegenwoordig zijn vrouwen ongelukkiger dan ooit, ondanks dat ze meer zijn opgeleid, meer geld verdienen en meer autonomie hebben in de samenleving. [3]

De levensstijl die de moderne wereld predikt, is er een van deracinatie en atomisering. Mensen die zich niet voelen als onderdeel van een gemeenschap, vertonen symptomen van depressie en ervaren echte pijn. Mensen zijn sociale wezens. Doorheen onze geschiedenis hebben we relaties gevormd, verbonden met elkaar en onze posities ingenomen in samenhangende gemeenschappen. De neoliberale waarden van materialisme, promiscuïteit, egoïsme, narcisme en diversiteit tasten elk gevoel van verbondenheid met iets groters dan zichzelf aan.

Verkrachtingsepidemieën en gevangenissen van angst

Het tragische geval van Zweden biedt een waarschuwend verhaal met betrekking tot de mix van een opengrenzenfilosofie en feminisme, wat leidt tot de vernietiging van een veilige, blanke natie. De Zweedse politici, die zichzelf “de eerste feministische regering ter wereld” noemen, hebben weinig anders gedaan dan ervoor te zorgen dat de slachtofferschap van Zweedse vrouwen een stratosferisch niveau heeft bereikt en ervoor te zorgen dat bijna de helft van alle Zweedse vrouwen bang is om hun huis in het donker te verlaten. Dat is helemaal niet verwonderlijk, want de situatie is zeer vijandig tegenover vrouwen. De Zweedse politie heeft zelfs gewaarschuwd dat vrouwen niet alleen naar buiten mogen gaan vanwege de toename van het aantal aanvallen.

Sinds het parlement in 1975 besloot Zweden open te stellen voor de wereld, is het aantal verkrachtingen met meer dan veertienhonderd procent gestegen, waardoor het land per hoofd van de bevolking een van de landen met de hoogste rangorde voor verkrachting ter wereld is. Buitenlandse mannen hebben tussen de twee en drieëntwintig keer meer kans om verkrachting te plegen dan Zweedse mannen, afhankelijk van het land waar ze vandaan komen. In Zweden was vijfentachtig procent van de veroordeelden voor verkrachting ofwel in het buitenland geboren of van de tweede generatie migranten[4].

Ondanks alle bewijzen weigerde de Zweedse minister van Justitie om verder onderzoek te doen naar de etniciteit van de mannen die de dramatische toename van verkrachting hebben veroorzaakt, volhoudend dat migranten niet het probleem waren, maar mannen in het algemeen. Vergelijk dit gevoel met het feit dat de Zweedse overheid geen probleem ziet met het uitgeven van miljoenen aan geld van de belastingbetaler om migranten te leren hoe ze seks met Zweedse vrouwen kunnen hebben. Duitsland heeft een soortgelijk programma, compleet met een website om migranten te leren hoe ze seks kunnen hebben met Duitse vrouwen, met bruine mannen bovenop blanke vrouwen. En dan zijn er boeken zoals “How to Marry a Finnish Girl: Everything You Wanted to Know About Finland, that Finns Won’t Tell You by Phil Schwarzmann”. De handen van de man op de cover zijn bruin en grijpen een blanke vrouw. En Schwarzmann is geen erg Fins klinkende naam.

Een Nederlandse vrouw pleegde onlangs zelfmoord nadat ze door Arabische mannen in groepsverband was verkracht, een deel van een andere, steeds vaker voorkomende trend in het Westen naarmate de niet-blanke migratie toeneemt. Terwijl een van de Arabische verkrachters in het Verenigd Koninkrijk terechtstond voor groepsverkrachting, beweerde een van de Arabische verkrachters dat “blanke vrouwen maar goed zijn voor één ding, voor mensen zoals ik om te neuken en te gebruiken als afval”.

Een soortgelijke trend is te zien in een groot deel van West-Europa, waar de roofzuchtige migratiesystemen een gevoel van collectieve gruwel hebben veroorzaakt bij de inheemse vrouwen in het Westen. Ongeacht het land, zul je merken dat als de prevalentie van niet-blanke mannen toeneemt, dat ook geldt voor de verkrachtingen waaraan blanke vrouwen worden onderworpen. In het Verenigd Koninkrijk zijn verkrachtingsbendes bijna uitsluitend gericht op blanke vrouwen en kinderen. In de Verenigde Staten worden zwarte mannen in grote steden gearresteerd voor verkrachting in een tempo van meer dan tien keer dat van blanken. Bijna alle interraciale verkrachtingen in de VS hebben betrekking op niet-blanke mannen die blanke vrouwen verkrachten.[5]

Een studie gepubliceerd in 1990 met de titel The Racial Patterning of Rape ontdekte dat van de 1.396 interraciale verkrachtingen waarbij zwarten en blanken betrokken waren, er slechts 20 betrekking hadden op een blanke man die een zwarte vrouw verkrachtte. Verder bleek uit de studie dat hoe meer de stad geïntegreerd was, en hoezeer interraciale huwelijken toenamen in die stad, zo ook het aantal blanke vrouwen dat werd verkracht door zwarte mannen. Hoe diverser en toleranter een stad werd, hoe waarschijnlijker dat vrouwen het slachtoffer werden. Hoge armoede, werkloosheid of raciale ongelijkheid verhoogde de frequentie van verkrachting tussen rassen niet, maar de nabijheid van blanke vrouwen wel. [6]

Er zijn tienduizenden extra verkrachtingen en seksueel geweld in alle landen die niet-blanke migratie mogelijk maken, waardoor het leven van blanke vrouwen nodeloos wordt vernietigd. Elke vrouw of kind dat verkracht wordt door een niet-blanke was er een die voorkomen had kunnen worden met een verstandig immigratiebeleid. Verder krijgen vrouwen te horen dat ze zich schuldig moeten voelen voor het feit dat ze zich onbehaaglijk voelen rond niet-blanke mannen. Dat is absurd. Mannen plegen veel meer gewelddadige misdrijven dan vrouwen, en niemand vindt het beledigend of seksistisch als vrouwen zich meer zorgen maken wanneer een groep mannen hen bijvoorbeeld in een parkeergarage nadert, in tegenstelling tot een groep vrouwen. En toch wordt het onaanvaardbaar geacht, ook al hebben niet-blanke mannen veel meer geweldsdelicten begaan, dat blanke vrouwen zich meer zorgen om hen maken.

De “Toxic Masculinity”-theorie leert vrouwen dat het goed is om banger te zijn voor mannen dan voor vrouwen, omdat mannen veel meer gewelddadige criminaliteit plegen dan vrouwen. Dit is redelijk. De kans om door een man overvallen, verkracht of gedood te worden, zal hoger zijn dan de kans om het slachtoffer te worden van een vrouw. Maar waarom wordt dezelfde logica niet toegepast op ras ? Als het redelijk is om te doen alsof mannen meer geneigd zijn tot geweld dan vrouwen op basis van criminaliteit en slachtofferschap, waarom leren we vrouwen dan niet om deze zelfde beoordeling te maken over rassen ? Zwarte en Spaanse mannen zijn bijvoorbeeld veel meer geneigd om dieven, verkrachters en moordenaars te zijn in vergelijking met blanke en Aziatische mannen. Is het niet even redelijk om voorzichtiger te zijn met betrekking tot deze gewelddadigere bevolkingsgroepen ?

Conclusie

Open grenzen, de media, de pers, de feministische beweging en de westerse regeringen werken allemaal samen om ervoor te zorgen dat gewelddadige, niet-blanke mannen toegang hebben tot blanke vrouwen en hen zien als een seksueel goed. Niet alleen worden vrouwen in kwetsbare en gevaarlijke posities geplaatst vanwege hun nauwe fysieke nabijheid tot hordes buitenlandse wilden, maar non-stop reclame suggereert aan niet-blanke mannen dat ze wenselijk zijn voor blanke vrouwen, feministische groepen beschamen blanke vrouwen dat ze zich schuldig moeten voelen over hun “racisme” als ze zich uitspreken tegen hun behandeling door niet-blanke mannen, en de leugenachtige pers negeert het probleem volledig en maakt het zo gemakkelijker. Dit creëert een wrede omgeving voor blanke vrouwen waarin ze bang zijn om hun huis te verlaten of erover te spreken, en ze worden geatomiseerd door het bevorderen van ongebreidelde deracinatie, aanvallen op traditionele genderrollen en door de aard van een diverse samenleving zelf. Dit alles is bewust gecreëerd door het overheidsbeleid. Contrasteer dit met het toenemende optimisme in Italië vanwege hun anti-migratiebeleid, overheid en leiderschap. Uit een recente studie blijkt dat het veel vaker voorkomt dat vrouwen rechtse partijen in Europa steunen en dat zij de neiging hebben om nog meer vreemdelingenhaat te tonen dan hun mannelijke tegenhangers. De media beschouwen dit als een voorbeeld van irrationeel racisme, terwijl het in werkelijkheid een normaal antwoord is op zeer abnormaal overheidsbeleid.

In veel opzichten voelen blanke vrouwen en kinderen de schadelijke effecten van massamigratie meer dan mannen. Ik heb veel en ver gereisd, en ik ben in veel grote steden op doorreis geweest, meestal in het donker. Zelden of nooit voelde ik me ernstig bedreigd of ongemakkelijk. Dit staat in schril contrast met de dagelijkse realiteit van vrouwen die in onze “diverse” steden wonen.

Al dit beleid kan worden veranderd. Deze roofzuchtige migratieschema’s kunnen worden stopgezet, de tussenhandelaren kunnen worden gerepatrieerd, de anti-blanke en race-mixing propaganda kan worden verboden, en DNA-testen kunnen ons vertrouwen geven over het veroordelen van verkrachters tot de dood. We kunnen het gezinsleven weer op gang brengen – en tenslotte kan er weer hoop voor de toekomst komen.

Voetnoten

[1] Robert E. Rector, Kirk A. Johnson, Lauren R. Noyes, & Shannon Martin, “The Harmful Effects of Early Sexual Activity and Multiple Sexual Partners Upon Women: A Book of Charts,” The Heritage Foundation, June 23, 2003.
[2] “Criminal Victimization in the United States,” National Crime Victimization Survey, Bureau of Justice Statistics, Table 42, May 2011.
[3] Betsey Stevenson & Justin Wolfers, “The Paradox of Declining Female Happiness,” American Economic Journal: Economic Policy, American Economic Association, 2009, doi:10.3386/w14969.
[4] Ingrid Carlqvist & Lars Hedegaard. “Sweden: Rape Capital of the West,” February 14, 2015.
[5] “Criminal Victimization in the United States,” National Crime Victimization Survey, Bureau of Justice Statistics, Table 42, May 2011.
[6] Scott J. South & Richard B. Felson, “The Racial Patterning of Rape,” Social Forces, September 1990, 69(1), pp. 71-93.