De mythe van de HIMARS “game changer” – Door de Amerikanen geleverd raketsysteem is doeltreffend, maar het zal Oekraïne niet de overwinning brengen

Zoals de voormalige Amerikaanse president Donald Trump bewees voordat hij door het platform werd verbannen, is er altijd wel een tweet.

“HIMARS zijn aangekomen in Oekraïne. Dank aan mijn Amerikaanse collega en vriend @SecDef Lloyd J. Austin III voor deze krachtige hulpmiddelen! De zomer zal heet worden voor de Russische bezetters. En de laatste voor sommigen van hen.”

Zo schreef Aleksej Reznikov, de Oekraïense minister van defensie, op 23 juni. Hij liet er op 4 juli nog een tweet op volgen, waarin hij het Amerikaanse volk een “Gelukkige Onafhankelijkheidsdag” wenste en hen bedankte voor hun voortdurende steun aan de Oekraïense zaak. Reznikov benadrukte de rol die gespeeld wordt door HIMARS, dat deze “een game changer aan de frontlinies” noemde, schrijft Scott Ritter.

In de weken die volgden op Reznikov’s aankondiging van de komst van het in de VS vervaardigde M-142 High-Mobility Artillery Rocket System (HIMARS), lijkt de hype die gepaard ging met de inzet van dit nieuwe wapen, zowel van Oekraïense als van Russische zijde, de bewering van de minister dat Kiev nu over “game changing” technologie beschikt, niet te staven.

De harde realiteit van de oorlog is dat elk modern wapensysteem, wanneer het doeltreffend wordt ingezet, in staat is slachtoffers te maken bij een tegenstander.

Igor Strelkov, een pseudoniem voor de Russische nationalist Igor Vsevolodovitsj Girkin, die in het verleden onder meer de FSB (staatsveiligheidsdienst) en de militie van de Volksrepubliek Donetsk tot zijn werkgevers mocht rekenen, heeft op zijn Telegramkanaal verslag gedaan van enkele van de daaropvolgende vernielingen.

“In de afgelopen vijf tot zeven dagen,” schreef hij op 10 juli, “werden meer dan 10 grote opslagplaatsen van artillerie- en andere munitie, verscheidene oliedepots, ongeveer een dozijn commandoposten en ongeveer evenveel personeelsplaatsen in onze nabije en diepe achterhoede getroffen. Evenals verscheidene luchtverdedigings- en artillerieposities. Er zijn GROTE verliezen geleden aan personeel en materieel.”

Alexander Sladkov, een militair journalist en speciaal correspondent voor Vesti VGTRK, een Russische televisiezender, leek de informatie van Strelkov te bevestigen, door op zijn eigen Telegramkanaal het volgende te posten: “Oekraïense raketten en artillerie hebben al verschillende keren op onze beslissingscentra ingeslagen. Met resultaat. De centra zijn niet groot, maar wel belangrijk.”

Zowel Strelkov als Sladkov waren afwijzend over de reactie van Rusland op wat zij – terecht – beschrijven als een grote escalatie van de kant van Oekraïne en zijn VS-NAVO aanhangers.

Een typische HIMARS-artilleriebatterij, zoals die zowel door de VS als door de NAVO wordt gebruikt, omvat negen lanceerinrichtingen, ondersteund door tientallen andere ondersteuningsvoertuigen. Naar verluidt hebben de VS Oekraïne tot nu toe acht tot twaalf van deze systemen geleverd, die bemand worden door speciaal opgeleide Oekraïense artilleristen die een door het Amerikaanse leger verzorgde opleiding van drie weken in Grafenwoehr, Duitsland, hebben gevolgd.

Volgens het Institute of War, een in de VS gevestigde denktank, “richten de Oekraïense strijdkrachten zich in toenemende mate op de Russische militaire infrastructuur met indirect vuur en door de VS geleverde HIMARS-systemen diep in bezet gebied.” Het concludeert dat “het toegenomen vermogen van de Oekraïense strijdkrachten om kritieke Russische militaire faciliteiten met door het Westen verschafte HIMARS te bestoken, aantoont hoe de westerse militaire hulp Oekraïne nieuwe en noodzakelijke militaire capaciteiten verschaft.”

De Kyiv Independent, een door de Westerse staten gefinancierd propagandamiddel, berichtte dat “Rusland op 7 juli de meeste van zijn belangrijkste munitiedepots, en veel van zijn kleinere depots in de bezette Donbas verloren had. Opmerkelijk is dat vele belangrijke doelen tot op 50-80 kilometer in door Rusland gecontroleerd gebied met succes vernietigd zijn.”

Max Boot, een in Moskou geboren militair analist die voor de Washington Post schrijft, was zo onder de indruk van de prestaties van de HIMARS dat hij een opiniestuk schreef waarin hij zelfverzekerd aankondigde “Om de Oorlog te verkorten, stuur 60 HIMARS naar Oekraïne.”

Ik bedoel, als acht HIMARS de geroemde Russische oorlogsmachine op de knieën hebben gekregen, stel je dan eens voor wat er zou kunnen gebeuren als Oekraïne er 60 had? Wacht, er is een antwoord op die vraag. In een recent interview met de Sunday Times onthulde Reznikov dat Zelensky “het Oekraïense leger de opdracht had gegeven om bezette kustgebieden, die van vitaal belang zijn voor de economie van het land, te heroveren.”

Oekraïne, zo lijkt het, is de oorlog tegen Rusland aan het winnen.

Behalve, natuurlijk, dat het niet zo is. Zelfs niet in de buurt. Het idee dat de HIMARS een “superwapen” is dat het verhaal van het slagveld in Oost-Oekraïne op zijn kop kan zetten, is, eenvoudig gezegd, klinkklare onzin.

Rusland heeft in de afgelopen drie maanden de kunst van het oorlogvoeren geperfectioneerd als het erom gaat het Oekraïense leger te verslaan. John Boyd, de beroemde Amerikaanse gevechtspiloot die militair theoreticus is geworden, bedacht een concept dat bekend staat als de “OODA-Loop” (Observe, Orient, Decide, Act), en dat de fasen voorstelt die bij militaire operaties betrokken zijn. De partij die de OODA-Loop efficiënter kon beheersen dan haar tegenstander zou “binnen hun besluitvormingscyclus geraken,” en de vijand dwingen in een zuiver reactieve modus te werken, waardoor de superieure partij de overwinning zou kunnen behalen.

Rusland is tijdens de militaire operatie in Oekraïne “in de besluitvormingscyclus” van al zijn tegenstanders terechtgekomen, en heeft het conflict economisch, politiek en militair gedomineerd.

HIMARS verandert niets aan deze realiteit.

Het Russische leger is, zoals elke succesvolle militaire organisatie, zeer adaptief – het moet dat zijn om op het moderne slagveld te overleven. Het conflict in Oekraïne is anders dan alle andere in de moderne tijd, en vereist van de Russische militaire leiders dat zij de operationele theorie, zoals die in de doctrine is vastgelegd, aanpassen aan de veeleisende realiteit van het oostelijk Oekraïense front. Het feit dat ongeveer 200.000 Russische strijdkrachten hun wil kunnen opleggen aan meer dan 700.000 Oekraïense verdedigers en daarbij een slachtofferverhouding kunnen bereiken die doorslaggevend in hun voordeel is, spreekt van de realiteit van hun OODA-Loop dominantie.

Uiteindelijk is HIMARS – en andere zogenaamde “geavanceerde Westerse wapens” – slechts een werktuig dat gehanteerd wordt door dezelfde speler die systematisch verslagen is door het Russische leger. Dat zal niet veranderen, of Oekraïne nu vier, acht, twaalf… of zelfs 60 HIMARS-systemen gebruikt.

Eerst en vooral is de overlevingskans van de HIMARS een kritieke factor – Rusland blinkt uit in het vernietigen van door het Westen geleverd wapentuig. De HIMARS heeft een grote voetafdruk, met tientallen vrachtwagens die nodig zijn om de munitie te vervoeren die door de lanceerinrichting wordt gebruikt. De voertuigen hebben brandstof nodig, en de munitie heeft een beschermende opslagplaats nodig – evenals de lanceerinrichtingen. Deze aanzienlijke voetafdruk creëert een signatuur die door elke bekwame inlichtingendienst opgespoord kan worden – en de Russen hebben bekwame inlichtingendiensten. De ironie is namelijk dat hoe groter het aantal HIMARS dat door Oekraïne in gebruik wordt genomen, hoe groter de kans op detectie en interdictie (d.w.z. vernietiging) door Rusland.

Moskou heeft reeds beweerd dat het twee van de aanvankelijk vier HIMARS-systemen die naar Oekraïne gezonden waren, vernietigd heeft (deze bewering is zowel door Oekraïne als door de VS met klem ontkend). Ook beweert het verscheidene opslagplaatsen vernietigd te hebben waar HIMARS-munitie opgeslagen lag. Het punt is dat Rusland geen passieve speler is op het militaire toneel. De inzet van HIMARS was geen geheim, en Rusland had ruimschoots de tijd om zich voor te bereiden op het verschijnen ervan op het slagveld. Dit betekent niet dat Oekraïne geen slachtoffers maakt – HIMARS is een dodelijk wapen dat, op de juiste manier gebruikt, dood en verderf kan zaaien aan zijn doelwit. Volgens Kiev is het systeem gebruikt bij een recente aanval op een Russische commandopost, waarbij een hoge generaalsofficier om het leven kwam (het Kremlin heeft dit resultaat niet bevestigd).

Pro-Russische militaire analisten zeggen dat de doeltreffendheid van HIMARS vergroot is door een tactiek waarbij het Oekraïense leger meerdere salvo’s van lange-afstandsraketsystemen met meerdere ladingen afvuurt. Dit lokt Russische grond-luchtraketten uit om boven het beoogde doel in te grijpen. De Oekraïense strijdkrachten vuren dan de HIMARS-raketten af, die in staat zijn door het overrompelde Russische luchtverdedigingsnetwerk heen te dringen.

Het Russische leger is echter zeer adaptief. Het zal niet lang duren voordat er een afdoend tactisch antwoord op het HIMARS-probleem ontwikkeld en ingezet wordt. Intussen gaan de Russische militaire operaties in de hele Donbass onverminderd door, waarbij de Moskouse strijdkrachten hun dodelijke overheersing van hun Oekraïense tegenstanders voortzetten.

Met alle respect, Aleksej Reznikov, maar HIMARS is geen game changer.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

EU-voorzitter Von der Leyen “is gek, gevaarlijk gek”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: