De meest dramatische narratieve verschuiving in de moderne geschiedenis

De meest dramatische narratieve verschuiving in deze post-lockdown periode is de omslag in de perceptie van de overheid zelf. Tientallen jaren en zelfs eeuwen lang werd de overheid gezien als het essentiële bastion om de armen te verdedigen, de gemarginaliseerden mondiger te maken, gerechtigheid te realiseren, het speelveld in de handel gelijk te maken en iedereen rechten te garanderen.

De overheid was de wijze manager die de overdaad aan populistisch enthousiasme beteugelde, de impact van de woeste dynamiek van de markt afzwakte, de veiligheid van producten garandeerde, gevaarlijke rijkdomophopingen openbrak en de rechten van minderheden beschermde. Dat was het ethos en de perceptie, schrijft Jeffrey A. Tucker.

Belastingheffing zelf werd eeuwenlang aan de bevolking verkocht als de prijs die we betalen voor beschaving, een slogan die in marmer was gebrand op het hoofdkantoor van de IRS in DC en werd toegeschreven aan Oliver Wendell Holmes Jr. die dit zei in 1904, tien jaar voordat de federale inkomstenbelasting zelfs maar legaal was in de VS.

Deze bewering ging niet alleen over een financieringsmethode; het was een commentaar op de waargenomen verdienste van de hele publieke sector.

Ja, deze visie had uitdagers aan de rechterkant en aan de linkerkant, maar hun radicale kritiek kreeg zelden op een duurzame manier vat op de publieke opinie.

In 2020 gebeurde er iets vreemds.

De meeste regeringen op alle niveaus over de hele wereld keerden zich tegen hun mensen. Het was een schok omdat regeringen nooit eerder zoiets gedurfd hadden geprobeerd. Er werd beweerd dat ze het hele microbiële koninkrijk over de hele wereld beheersten. Ze zou deze onwaarschijnlijke missie bewijzen als een geldige missie met de vrijgave van een toverdrankje dat werd gemaakt en gedistribueerd met haar industriële partners die volledig gevrijwaard waren van aansprakelijkheidsclaims.

Het volstaat te zeggen dat de toverdrank niet werkte. Iedereen kreeg toch Covid. De meeste mensen schudden het van zich af. Degenen die stierven werden vaak gewone medicijnen ontzegd om plaats te maken voor een injectie die het hoogste percentage verwondingen en sterfgevallen in de geschiedenis liet optekenen. Een erger fiasco is moeilijk te bedenken buiten dystopische fictie.

Deelnemers aan deze grote kruistocht waren alle hooggeplaatste personen. Daaronder vielen de massamedia, de academische wereld, de medische industrie, de informatiesystemen en de wetenschap zelf. Per slot van rekening impliceert het begrip “volksgezondheid” zelf al een inspanning van “de hele regering” en “de hele maatschappij.” Inderdaad, de wetenschap – met haar hoge status verdiend door vele eeuwen van prestaties – leidde de weg.

De politici – de mensen op wie het publiek stemt en die de enige echte band vormen die de mensen hebben met de regimes waaronder ze leven – gingen mee, maar leken niet in de bestuurdersstoel te zitten. Ook de rechtbanken leken niet echt een rol te spelen. Ze werden gesloten samen met kleine bedrijven, scholen en gebedshuizen.

De heersende krachten in elk land waren terug te voeren op iets anders dat we normaal gesproken niet als regering beschouwen. Het waren de bestuurders die agentschappen bezetten die geacht werden onafhankelijk te zijn van het publieke bewustzijn of controle. Ze werkten nauw samen met hun industriële partners in de technologie, farma, het bankwezen en het bedrijfsleven.

De Grondwet deed er niet toe. Ook de lange traditie van rechten, vrijheid en recht deed er niet toe. De beroepsbevolking werd verdeeld in essentieel en niet-essentieel om de grote noodsituatie te overleven. De essentiële mensen waren de heersende klasse plus de arbeiders die hen dienden. Alle anderen werden onbelangrijk geacht voor het sociale functioneren.

Het werd verondersteld voor onze gezondheid te zijn – de overheid zorgde alleen maar voor ons – maar deze bewering verloor snel aan geloofwaardigheid toen de mentale en fysieke gezondheid kelderde. Wanhopige eenzaamheid verving de gemeenschap. Geliefden werden met geweld van elkaar gescheiden. Ouderen stierven alleen met digitale begrafenissen. Bruiloften en erediensten werden geannuleerd. Sportscholen werden gesloten en later alleen nog geopend voor de gemaskerden en de vaxxed. De kunsten stierven. Drugsmisbruik schoot omhoog omdat, terwijl al het andere gesloten was, de slijterijen en wietwinkels open waren voor zaken.

Hier veranderde de perceptie drastisch. De overheid was niet wat we dachten. Het is iets anders. Ze dient het publiek niet. Ze dient haar eigen belangen. Die belangen zijn diep verweven in het weefsel van de industrie en de burgermaatschappij. De agentschappen zijn gekaapt. De vrijgevigheid vloeit voornamelijk naar de welgestelde mensen.

De rekeningen worden betaald door de mensen die als niet-essentieel werden beschouwd en die nu werden gecompenseerd voor de problemen met directe betalingen die werden gecreëerd door een drukpers. Binnen een jaar kwam dit tot uiting in de vorm van inflatie die het reële inkomen drastisch verminderde tijdens een economische crisis.

Dit enorme experiment in farmacologische planning draaide uiteindelijk het verhaal om dat gedurende ieders leven de publieke zaken grotendeels had bedekt. De verschrikkelijke realiteit werd aan de hele bevolking getoond op een manier die nog nooit iemand had meegemaakt. Eeuwen van filosofie en retoriek werden voor onze ogen aan flarden geschoten, terwijl hele bevolkingsgroepen geconfronteerd werden met het ondenkbare: de overheid was een grote zwendel of zelfs criminele onderneming geworden, een machine die alleen in dienst stond van elitaire plannen en elitaire instellingen.

Het blijkt dat generaties van ideologisch filosoferen achter fictieve konijnen aanzaten. Dit geldt voor alle hoofddebatten over socialisme en kapitalisme, maar ook voor de nevendebatten over religie, demografie, klimaatverandering en nog veel meer. Bijna iedereen was afgeleid van het zien van de dingen die ertoe doen door te jagen op dingen die er eigenlijk niet toe doen.

Dit besef overschreed de typische partij- en ideologische grenzen. Degenen die niet graag nadenken over klassenconflicten moesten onder ogen zien hoe het hele systeem één klasse diende ten koste van alle anderen. De voorvechters van de weldadigheid van de overheid werden geconfronteerd met het ondenkbare: hun ware liefde was kwaadaardig geworden. De voorvechters van het particuliere ondernemerschap kregen te maken met de manieren waarop particuliere bedrijven deelnamen aan en profiteerden van het hele fiasco. Alle grote politieke partijen en hun journalistieke achterban deden mee.

Niemands ideologische vooroordelen werden in de loop van de gebeurtenissen bevestigd en iedereen werd gedwongen om te beseffen dat de wereld heel anders werkte dan ons was verteld. De meeste regeringen in de wereld werden gecontroleerd door mensen die niemand had gekozen en deze bestuurlijke krachten waren niet loyaal aan de kiezers, maar aan industriële belangen in de media en de farmaceutische industrie, terwijl de intellectuelen die we lang hadden vertrouwd om te zeggen wat waar is, zelfs de gekste beweringen steunden en afwijkende meningen veroordeelden.

Om het nog verwarrender te maken, wilde niemand die de leiding had over deze ramp fouten toegeven of zelfs maar uitleggen hoe ze erover dachten. De brandende vragen waren en zijn zo omvangrijk dat het onmogelijk is om ze volledig op te sommen. In de VS zou er een Covid-commissie komen, maar die is nooit gevormd. Waarom? Omdat de critici veel zwaarder wogen dan de apologeten en een openbare commissie te riskant bleek.

Te veel waarheid zou naar buiten kunnen komen en wat zou er dan gebeuren? Achter het volksgezondheidsargument voor de vernietiging ging een verborgen hand schuil: nationale veiligheidsbelangen die geworteld waren in de biowapenindustrie die lange tijd onder een geheime dekmantel heeft geleefd. Dit verklaart waarschijnlijk het vreemde taboe rond dit hele onderwerp. Degenen die het weten kunnen het niet zeggen, terwijl de rest van ons die hier al jaren onderzoek naar doen met meer vragen dan antwoorden zitten.

Terwijl we wachten op een volledig verslag van hoe het komt dat rechten en vrijheden wereldwijd werden verpletterd – wat Javier Milei een “misdaad tegen de mensheid” heeft genoemd – valt de realiteit ter plaatse niet te ontkennen. Het stond vast dat er een terugslag zou komen, waarvan de hevigheid alleen maar zou toenemen naarmate gerechtigheid langer op zich zou laten wachten.

Jarenlang wachtte de wereld op de politieke, economische, culturele en intellectuele gevolgen, terwijl de daders hoopten dat het hele onderwerp gewoon zou verdwijnen. Vergeet Covid, zeiden ze steeds tegen ons, maar de enorme omvang van de ramp zou niet verdwijnen.

We zitten er nu middenin, met onthullingen van minuut tot minuut over waar het geld naartoe is gegaan en wie er precies bij betrokken waren. Meerdere biljoenen werden verkwist terwijl de levensstandaard van de mensen een duikvlucht nam, en nu is een van de brandende vragen: wie heeft het geld gekregen? Carrières worden verwoest nu beroemde anti-bedrijven kruisvaarders zoals Bernie Sanders de grootste individuele begunstigde van farmaceutische vrijgevigheid in de Amerikaanse Senaat blijken te zijn.

Het verhaal van Sanders is slechts één gegeven uit miljoenen. Het nieuws over het enorme aantal zwendels stroomt van minuut tot minuut naar buiten als een lawine. De kranten waarvan we dachten dat ze het openbare leven beschreven, bleken corrupt te zijn. De factcheckers werkten altijd voor de blob. De censoren beschermden alleen zichzelf. De inspecteurs waarvan we dachten dat ze een oogje in het zeil hielden, zaten altijd in het spel. De rechtbanken die toezicht hielden op de overreach van de overheid zorgden ervoor dat dit mogelijk werd. De bureaucratieën die de wetgeving moesten implementeren waren zelf ongecontroleerde en ongekozen wetgevende machten.

De verschuiving wordt prachtig geïllustreerd door USAID, een agentschap van 50 miljard dollar dat beweerde humanitair werk te doen, maar in werkelijkheid een doorsluisfonds was voor regimeverandering, deep-state operaties, censuur en NGO-fraude op een nooit eerder geziene schaal. Nu hebben we de bonnetjes. Het hele agentschap, dat decennialang als een ongecontroleerde kolos over de wereld heerste, lijkt voorbestemd voor de vuilnisbelt.

En zo gaat het maar door.

In al het commentaar op deze tijd wordt vaak over het hoofd gezien hoe de tweede Trump-regering alleen in naam Republikeins is, maar grotendeels bestaat uit vluchtelingen van de andere partij. Bekijk de namen (Trump, Vance, Musk, Kennedy, Gabbard, enzovoort) en je vindt mensen die een paar jaar geleden nog werden geassocieerd met de Democratische Partij.

Dat wil zeggen dat deze agressieve uitroeiing van de deep state wordt bereikt door wat de facto een derde partij is, gericht op het omverwerpen van de gevestigde orde van de gevestigde partijen. En dit is niet alleen in de VS: dezelfde dynamiek neemt vorm aan in de hele geïndustrialiseerde wereld.

Het hele regeringssysteem – dat niet wordt gezien als een democratisch gekozen doorgeefluik van de belangen van het volk, maar als een ingewikkeld en ongekozen netwerk van ondoorgrondelijke industriële afpersing met een heersende klasse aan de knoppen – lijkt voor onze ogen te ontrafelen.

Het is net als in de oude afleveringen van Scooby-Doo wanneer het masker van het enge spook of het mysterieuze spook wordt afgezet en het de burgemeester van de stad is, die dan verkondigt dat hij ermee zou zijn weggekomen als deze bemoeizuchtige kinderen er niet waren geweest.

Onder de bemoeizuchtige kinderen bevinden zich nu grote delen van de wereldbevolking, die branden van verlangen om de publieke sector op te schonen, de industriële zwendel te ontmaskeren, alle geheimen bloot te leggen die decennialang zijn achtergehouden, de macht terug te geven aan het volk zoals het liberale tijdperk lang geleden heeft beloofd, en tegelijkertijd gerechtigheid te zoeken voor alle wandaden van de afgelopen helse vijf jaar.

De Covid-operatie was een gedurfde wereldwijde poging om alle macht van de overheid in te zetten – in alle richtingen waaruit en waarheen deze stroomde – ten dienste van een doel dat nog nooit eerder in de geschiedenis is geprobeerd. Zeggen dat het mislukte is het understatement van de eeuw. Wat het wel deed, was overal ter wereld woedende vuren ontketenen en hele oude systemen staan in brand.

Hoe diep is de corruptie? Er zijn geen woorden om de breedte en diepte te beschrijven.

Wie betreurt dit? Het zijn de oude nieuwsmedia, de oude academische wereld, de oude bedrijven, de oude overheidsinstanties, alles, en deze spijt kent geen partijdige of ideologische grenzen.

En wie viert dit, of geniet tenminste van de omwenteling en juicht het toe? Het zijn de onafhankelijke media, de echte achterban, de deplorables en nonessentials, de geplunderden en onderdrukten, de arbeiders en boeren die jarenlang gedwongen werden om de elites te dienen, degenen die echt gemarginaliseerd zijn door decennia van uitsluiting uit het openbare leven.

Niemand weet zeker waar dit eindigt – en geen enkele revolutie of contrarevolutie in de geschiedenis is zonder kosten of complicaties – maar dit is waar: het openbare leven zal de komende generaties nooit meer hetzelfde zijn.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De neoliberale consensus valt uit elkaar

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: