OVERRIDE

De klok sloeg 2 uur ’s nachts op 21 januari 2025.

In de kelder van Treasury zoemden tl-lampen boven vier jonge programmeurs. Hun schermen wierpen blauw licht op de bureaus van de overheid en verlichtten blikjes energiedrank en badges van agentschappen. Terwijl hun algoritmes door tientallen jaren aan betalingsgegevens kropen, bleef één getal maar groeien: 17 miljard dollar aan overbodige overheidsprogramma’s. En dat aantal neemt toe.

“We zijn binnen,” liet Akash Bobba het team weten. “Alles,” schrijft EKO.

De code van Edward Coristine had al drie subsystemen in kaart gebracht. Luke Farritor’s algoritmes traceerden betalingsstromen tussen agentschappen. Ethan Shaotran’s analyse onthulde patronen waarvan ambtenaren niet eens wisten dat ze bestonden. Tegen de ochtend zouden ze meer begrijpen van de activiteiten van Financiën dan mensen die er al tientallen jaren werkten.

Dit was geen hack. Dit was geen inbraak. Dit was een geautoriseerde verstoring.

Terwijl bureaucraten oriëntatiepakketten en welkomstmemo’s voorbereidden, zat het team van DOGE al diep in de betalingssystemen. Geen commissies. Geen goedkeuringen. Geen bureaucratie. Gewoon vier programmeurs met ongekende toegang en algoritmes die klaar waren om te draaien.

“Het mooie van betalingssystemen,” merkte een overgangsfunctionaris op die naar hun schermen keek, ”is dat ze niet liegen. Je kunt de hele dag beleid maken, maar geld laat een spoor achter.”

Dat spoor leidde tot onthutsende ontdekkingen. Programma’s gemarkeerd als onafhankelijk onthulden gecoördineerde financieringsstromen. Subsidies gelabeld als humanitaire hulp toonden merkwaardige omwegen door complexe netwerken. Zwarte budgetten die ooit gehuld waren in geheimzinnigheid begonnen zich te ontrafelen onder algoritmisch onderzoek.

Tegen 6 uur ’s ochtends begonnen de ambtenaren van Financiën te werken. Ze ontdekten dat systemen waarvan ze dachten dat ze ondoordringbaar waren, al in kaart waren gebracht. Netwerken waarvan ze dachten dat ze verborgen waren, waren al blootgelegd. Machtsstructuren die in tientallen jaren waren opgebouwd, werden binnen enkele uren onthuld.

Hun traditionele verdediging – beslissingen traag nemen, schadelijke verhalen laten uitlekken, verzoeken blokkeren – bleek nutteloos tegen een tegenstander die zich sneller bewoog dan hun systemen konden reageren. Tegen de tijd dat ze hun eerste memo opstelden waarin ze bezwaar maakten tegen deze inbreuk, waren er al drie systemen in kaart gebracht.

“Trek aan deze draad,” waarschuwde een hoge ambtenaar terwijl hij patronen zag verschijnen op de schermen van DOGE, ”en de hele trui valt uit elkaar.”

Hij had geen ongelijk. Maar hij had iets cruciaals verkeerd begrepen: Dat was precies het punt.

Dit was niet zomaar een overgang. Dit was niet zomaar een hervormingspoging. Dit was het begin van iets ongekends: een revolutie aangedreven door voorbereiding, presidentiële wil en technologische precisie.

De storm was gearriveerd. En Treasury was nog maar het begin.

DE FOUNDATION

“Personeel is beleid.”

Decennialang bleef dit principe, geformuleerd door de conservatieve strateeg Troup Hemenway, meer theorie dan praktijk. Eerdere regeringen spendeerden maanden, zelfs jaren, aan het bemannen van sleutelposities. Tijdens de eerste termijn van Trump waren er in februari 2017 amper 100 politieke benoemingen bevestigd.

Elke vertraging betekende weer een overwinning voor de permanente bureaucratie.

Maar deze keer was het anders.

Terwijl de media zich concentreerden op campagnebijeenkomsten en politiek theater, werd er een stil leger samengesteld. In kantoren in DC brachten ervaren strategen de drukpunten van de administratieve staat in kaart. Denktanks ontwikkelden actieplannen voor elk agentschap. Beleidsinstituten trainden snel inzetbare teams. Voormalige aangestelden deelden informatie over de mislukkingen van vorige administraties.

Op de dag van de inauguratie stond meer dan 1000 vooraf gescreende personeelsleden klaar – elk gewapend met duidelijke doelstellingen, in kaart gebrachte wettelijke bevoegdheden en directe lijnen naar ondersteunende netwerken. Dit was niet zomaar personeel; het was een strijdplan dat al tientallen jaren in de maak was.

“Dit is het nieuwe normaal,” verklaarde Vice President JD Vance vanuit zijn kantoor in de West Wing, terwijl hij de real-time gegevensstromen door de systemen van de agentschappen bestudeerde. “Hij heeft de tijd van zijn leven,” voegde hij eraan toe, verwijzend naar de niet aflatende gedrevenheid van de president. “We hebben in twee weken meer gedaan dan anderen in jaren.”

Het geheim was niet alleen snelheid, maar ook precisie. In plaats van te wachten op bevestigingen door de Senaat, gaf het overgangsteam voorrang aan posities die niet door de Senaat waren bevestigd. Terwijl de Democraten zich voorbereidden op de traditionele bevestigingsgevechten voor kabinetsfuncties, werd er al een leger van uitgelijnd personeel op zijn plaats gezet. Strategische posities werden geïdentificeerd. Wettelijke bevoegdheden werden in kaart gebracht. Ondersteunende netwerken werden opgezet.

“We hebben niet veel tijd,” herinnerde de president zijn team er dagelijks aan. “Vier jaar is veel tijd in de politiek, maar het is niet veel tijd in het echte leven.”

Deze urgentie dreef innovatie aan. Toen de jonge programmeurs van DOGE inbraken in de betalingssystemen van Financiën, neutraliseerden vooraf opgestelde juridische teams de weerstand binnen enkele uren. Toen ambtenaren probeerden de toegang tot het systeem in te trekken, ontdekten ze dat de autoriteit van DOGE afkomstig was van niveaus die ze niet konden aanvechten. Toen er lekken opdoken, stuurden snellereactie-eenheden vrijwel onmiddellijk tegenverhalen naar alternatieve media.

“Als je kijkt naar de mensen die de president omringen,” merkte Vance op, ”proberen we het hem gemakkelijk te maken om te doen wat hij wil doen in de regering. Als het hele team op volle toeren draait, kun je veel voor elkaar krijgen.”

De permanente bureaucratie zag het niet aankomen. Ze waren voorbereid op verzet. Ze waren klaar voor protesten. Ze hadden plannen voor lekken en juridische uitdagingen. Maar ze hadden geen verweer tegen een tegenstander die zich jarenlang op dit moment had voorbereid.

Het ging niet alleen om het vullen van zetels, het ging om het bouwen van een machine die ontworpen was om het Amerikaanse bestuur te transformeren. Elke positie was belangrijk. Elke benoeming was belangrijk. En achter dit alles stond een president die geen jaren of maanden, maar weken en dagen aftelde en zijn team met niet aflatende energie vooruit stuwde.

De basis was gelegd. En de revolutie was nog maar net begonnen.

DE SPREIDING

USAID viel als volgende. Geen nachtelijke invallen deze keer. Geen geheime algoritmes. Gewoon een simpel memo op briefpapier van het agentschap: “Op grond van de uitvoerende macht…”

Carrière-ambtenaren raakten in paniek en daar was een goede reden voor. USAID werd in 1961 opgericht door een Executive Order en kon met één presidentiële handtekening worden opgeheven. Er was geen goedkeuring van het Congres nodig. Geen rechtszaken mogelijk. Eén pennenstreek en zes decennia van zorgvuldig opgebouwde financiële netwerken zouden in de zon verdwijnen.

“Trek aan deze draad,” waarschuwde een hoge ambtenaar terwijl hij toekeek hoe de algoritmes van DOGE door de databases van USAID kropen, ”en veel truien beginnen uit te rafelen.”

De weerstand was onmiddellijk en veelzeggend. Ambtenaren die nauwelijks met hun ogen hadden geknipperd na de onthulling van het ministerie van Financiën, werkten nu de hele weekenden door om de toegang van DOGE te blokkeren. Democratische senatoren die andere stappen hadden genegeerd, eisten plotseling noodhoorzittingen. Voormalige USAID ambtenaren overspoelden de media met waarschuwingen over “verlies van institutionele kennis” en “diplomatieke catastrofe.”

Maar hun traditionele verdediging brokkelde af tegen het nieuwe draaiboek van DOGE. Terwijl bureaucraten memo’s opstelden over “juiste procedures,” brachten de jonge programmeurs de betalingsstromen al in kaart. Terwijl senatoren hoorzittingen planden, implementeerde vooraf gepositioneerd personeel de nieuwe transparantieprotocollen. Terwijl medestanders in de media stukken voorbereidden, legden de algoritmes van DOGE tientallen twijfelachtige transacties bloot.

De schaal was adembenemend:

EPA klimaatinitiatieven? Niet alleen in kaart gebracht – er werden ongeautoriseerde programma’s gevonden in 47 staten. Het DEI-doolhof van het onderwijs? Niet alleen blootgelegd – onthulde coördinatie in 1200 programma’s. Zwarte budgetten van de inlichtingendiensten? Niet alleen opgespoord – patronen blootgelegd die 30 jaar verborgen zijn gebleven.

“De administratieve staat draait op twee dingen,” legde een senior adviseur uit, terwijl hij patronen zag opduiken op de schermen van DOGE. “Controle over informatie en geldstromen.” Zijn ogen volgden nieuwe verbindingen die zich in real-time vormden. “We leggen niet alleen hun netwerken bloot – we herschrijven hun DNA.”

De barsten begonnen zich op onverwachte plaatsen af te tekenen. Een EPA carrière-directeur in tranen uitbarstend: “Alles wat we hebben opgebouwd…” Een USAID-veteraan, trillende handen: “Ze zitten overal in…” Een Treasure-ambtenaar, die zijn kantoor sloot: “Ze gaan sneller dan wij kunnen denken.”

Overal in Washington begonnen ambtenaren die elke hervorming sinds Reagan hadden doorstaan, stilletjes hun LinkedIn-profielen bij te werken. Een onderdirecteur: “Open voor kansen.” Een afdelingshoofd: “Nieuwe uitdagingen verkennen.” Een bureauhoofd: “Tijd voor verandering.”

De algoritmen van DOGE waren niet zomaar programma’s, het waren archeologische instrumenten die tientallen jaren aan verborgen netwerken blootlegden. Elk gegevenspunt verbond zich met een ander. Elke ontdekking onthulde nieuwe doelen. Elk patroon legde grotere systemen bloot.

“Het is prachtig,” fluisterde een van de programmeurs terwijl hij naar de verbindingen op zijn scherm keek. “Alsof je kijkt hoe een sterrenstelsel zichzelf in kaart brengt.”

Voor de permanente bureaucratie was dit niet zomaar verandering. Het was een gebeurtenis op het niveau van uitsterven. Hun macht kwam van het controleren wie er betaald werd, wanneer ze betaald werden en waarvoor ze betaald werden. Nu verdampte deze controle als de dageraad die de duisternis wegbrandde.

Het patroon was verwoestend in zijn eenvoud:

1. Breng de geldstromen in kaart
2. Uitgelijnd personeel inzetten
3. De netwerken blootleggen
4. Herstructureer de systemen

Tegen de tijd dat bureaucraten bezwaren hadden opgesteld tegen één inbreuk, waren er al drie andere geweest.

De revolutie verspreidde zich niet alleen. Het ging steeds sneller.

DE IMPACT

De eerste bulldozer arriveerde op een dinsdag om 6 uur ’s ochtends in Springfield, Ohio. Tegen de middag waren drie blokken met beruchte kuilen gevuld. Lokale nieuwsploegen arriveerden en troffen niet alleen bouwvakkers aan, maar ook gegevensanalisten met laptops die elke uitgegeven dollar in kaart brachten tegen de achtergrond van de voortgang in realtime.

Dit was niet gewoon wegherstel. Dit was revolutie in actie.

Een vrouw greep de arm van de analist met tranen in haar ogen. “Twaalf jaar,” fluisterde ze. “Twaalf jaar bel ik al over deze kuilen.” Hij draaide aan zijn laptop, waarop real-time gegevensstromen te zien waren. “Kijk,” zei hij. “Uw belastinggeld. Werkelijk aan het werk.”

Ze staarde naar het scherm. “Mijn God,” fluisterde ze. “Het gebeurt echt.”

In heel Amerika vonden fondsen die ooit verloren gingen in administratieve doolhoven plotseling hun weg naar echte problemen die om een oplossing vroegen. Op het platteland van Tennessee werd van de ene dag op de andere een begin gemaakt met breedbanduitbreidingsprojecten die lang onder bureaucratische rompslomp waren bedolven. In Michigan kregen waterzuiveringsinstallaties upgrades die bureaucraten tientallen jaren hadden bestudeerd maar nooit hadden goedgekeurd.

De transformatie was meetbaar. In slechts twee weken:

• Tienduizenden overbodige programma’s geïdentificeerd
• Miljarden aan verspilling blootgelegd
• Honderden ongeautoriseerde initiatieven gestopt
• Ontelbare lokale projecten ontketend

Maar de echte meting? Voor het eerst in 50 jaar steeg het vertrouwen in de overheid.

De revolutie verspreidde zich met chirurgische precisie:

• Real-time bijhouden verving kwartaalrapporten
• Algoritmisch toezicht verving beoordelingscommissies
• Lokale oplossingen vervingen federale mandaten
• Resultaten vervingen processen

“Hij heeft in twee weken meer gedaan dan Biden in vier jaar en Obama in acht jaar,” merkte Vance op vanuit zijn kantoor in de West Wing. “Maar dit gaat niet alleen over snelheid. Dit gaat niet alleen over techniek. Dit gaat niet alleen over personeel. Het zijn alle drie, perfect op elkaar afgestemd.”

Voor gewone Amerikanen was de impact onmiskenbaar. Wegen gerepareerd. Scholen nieuw leven ingeblazen. Water gezuiverd. Maar nog belangrijker was dat er iets anders werd hersteld: vertrouwen.

Voor het eerst in generaties zagen mensen hun regering niet als een obstakel maar als een instrument voor positieve verandering.

De permanente bureaucratie had lange tijd gewerkt op basis van een eenvoudige veronderstelling: presidenten komen en gaan, maar wij blijven. Die veronderstelling lag nu aan diggelen en werd vervangen door een nieuwe realiteit: wanneer voorbereiding en presidentiële vastberadenheid elkaar ontmoeten, is niets blijvend.

“Ze dachten dat we langzamer zouden werken,” zei Vance, terwijl hij de real-time gegevensstromen tussen agentschappen bestudeerde. “Ze dachten dat we zouden verzanden in processen. Ze dachten dat we ons aan hun regels zouden houden.”

Hij glimlachte. “In plaats daarvan zijn we net begonnen.”

DE NIEUWE DAGERAAD

De zon komt vroeg op in Washington. Op deze ochtend vielen de eerste stralen op de klassieke zuilen van het Treasury-gebouw en wierpen lange schaduwen over straten die nog rustig waren. Maar binnen, onder het marmer en graniet, gloeiden de schermen nog steeds blauw. De algoritmen van DOGE slapen nooit.

“De administratieve staat is in tientallen jaren opgebouwd,” legde een senior adviseur uit, terwijl hij nieuwe patronen op de schermen zag verschijnen. “Gebouwd om veranderingen te weerstaan. Gebouwd om presidenten te overleven. Gebouwd om macht te behouden.”

Hij pauzeerde terwijl hij een bijzonder interessante gegevensstroom volgde. “Maar dit hadden ze nooit gedacht. Ze bouwden muren tegen politieke aanvallen. Verdedigingen tegen media-aandacht. Schilden tegen toezicht van het Congres.”

“Ze hebben zich nooit voorbereid op algoritmes die alles in kaart kunnen brengen. Op personeel dat overal aanwezig is. Op een president die elke week telt alsof het zijn laatste is.”

De cijfers vertellen het verhaal: bij Financiën – netwerken in kaart gebracht, verspilling blootgelegd, systemen opnieuw bedraad Bij USAID – decennia van verborgen stromen blootgelegd, machtsstructuren ontmanteld. Bij verschillende agentschappen – overtolligheden geëlimineerd, bevoegdheden opnieuw verdeeld, missies opnieuw gefocust

Maar cijfers zijn niet het hele verhaal.

Stel je veranderingen voor in een gemeenschap bij jou in de buurt:

Springfield, Ohio, kuilen die de bewoners twaalf jaar lang hebben geplaagd, zijn van de ene op de andere dag verdwenen. Het platteland van Tennessee, waar kinderen eindelijk verbinding kunnen maken met snel internet dat hun ouders tientallen jaren geleden werd beloofd. In Michigan drinken mensen echt schoon water terwijl de memo’s van bureaucraten over “het bestuderen van het probleem” stof verzamelen.

Dit is niet alleen maar hervorming. Dit is niet alleen verandering. Dit is Amerikaans bestuur in een nieuw jasje.

“Het tempo zal hetzelfde blijven,” verklaarde Vice President Vance deze week. “Alleen de prioriteiten zullen veranderen.”

De permanente bureaucratie bouwde haar administratieve staat decennialang op, steen voor steen. Ze dachten dat het eeuwig zou duren. Ze dachten dat het te groot was om in kaart te brengen, te complex om te begrijpen, te vastgeroest om te veranderen.

Ze hadden het mis.

Vier jonge programmeurs met laptops bewezen dat. Duizend geprepareerde manschappen bewezen dat. Een president die weken telt bewees dat.

De zon blijft opkomen boven Washington. Klassieke zuilen werpen nog steeds hun schaduw. Maar binnen die gebouwen is alles veranderd. De administratieve staat heeft eindelijk zijn gelijke gevonden: voorbereiding plus presidentiële wil plus technologische precisie.

Dit is niet het einde van het verhaal. Dit is pas het begin.

De revolutie gaat niet gewoon door. Het wordt het nieuwe normaal.

En degenen die dachten dat de D E E P S T A T E voor altijd zou regeren?

Zij staan op het punt te leren wat er gebeurt als slimme strategische geesten vastberadenheid ontmoeten. Wanneer voorbereiding en kansen elkaar ontmoeten. Wanneer een nieuwe generatie besluit dat het tijd is voor verandering.

De storm steekt niet alleen op. Hij is hier om te blijven.

De zon blijft opkomen boven Washington. Maar nu, voor het eerst in generaties, verlicht ze iets nieuws:

Een regering die werkt.

Een bureaucratie die dient.

Een systeem dat levert.

De revolutie is niet net begonnen.

Hij heeft al gewonnen.

---

---

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Trump versus “Het establishment”

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: