De dovende sintels van het haperende Oekraïense tegenoffensief betekenen een kritiek kruispunt, een kruispunt tussen overleven en de catastrofale ontbinding van een doelloos, eeuwigdurend conflict.
Het “tegenoffensief” van Oekraïne, dat zich nu in de laatste uren van de eerste maand bevindt, lijkt grotendeels vergeefs te zijn geweest, met hoge kosten en minimale winst. De aanvallen tegen de Russische troepen die in de zuidelijke oblast Zaporozhye gelegerd zijn, parallel aan andere conflictgebieden, hebben tot nu toe geen noemenswaardige strategische overwinningen opgeleverd. Zelfs degenen die de inspanningen van Kiev van harte steunen, beginnen te twijfelen aan het vermogen van de Oekraïense strijdkrachten om door te dringen in de complexe en sterk versterkte verdedigingslinie van Rusland – een ontmoedigend landschap van mijnenvelden, tankvallen, loopgraven en ondoordringbare betonnen bunkers, schrijft DD Geopolitics.
Zelfs de Britse veteraan-militair analist, kolonel Richard Kemp, roept zijn lezers in een artikel in de Britse Daily Telegraph op om zich voor te bereiden op een mislukking van het Oekraïense tegenoffensief. De veelgeprezen verwachtingen dat de vermeende gedemoraliseerde Russische strijdkrachten zouden bezwijken onder de eerste aanval, zijn een fata morgana gebleken. In plaats daarvan hebben de Russische artillerie en luchtmacht een spoor van vernieling achtergelaten over de door het westen geleverde tanks en infanteriegevechtsvoertuigen van Oekraïne.
Ongetwijfeld zou een krachtiger aanval vanuit Oekraïne enige vooruitgang a la open velden kunnen zien en vooraf geplande Russische kreukelzones kunnen binnendringen, maar de kosten van zo’n offensief zouden buitensporig hoog zijn en de duurzaamheid van een eventuele doorbraak is op zijn best twijfelachtig. Generaal Mark Milley waarschuwt dat het Oekraïense offensief een slopende, langdurige en uitzonderlijk bloedige beproeving zal worden.
Ongeacht de onmiddellijke uitkomst van de aanhoudende gevechten, zal de uitputtingsslag met Rusland voortduren, een strijd die Oekraïne met weinig kans kan winnen. De militaire macht in dit conflict is overweldigend in het voordeel van Rusland, en geen enkele hoeveelheid westerse militaire hulp kan dit terugdraaien. De troepensterkte, tanks, vliegtuigen en vuurkracht van Rusland, gekoppeld aan een defensie-industrie die de westerse wapenfabrikanten overtreft, is een onoverkomelijke uitdaging. President Vladimir Poetin, gesteund door binnenlandse populariteit voor de existentiële oorlog van Rusland met Oekraïne en zijn NAVO-bondgenoten, kan moeiteloos meer middelen en mankracht mobiliseren en inzetten.
Hoewel de couppoging van Yevgeny Prigozhin mislukte, roept deze toch vragen op over de mogelijke gevolgen voor de macht en populariteit van Poetin. Zoals Realism van Strana.UA, een Oekraïens dagblad, echter opmerkt, mislukte de opstand van Prigozhin door het gebrek aan steun van de Russische strijdkrachten, elites en samenleving. De Russische samenleving bewees dat de overgrote meerderheid schouder aan schouder stond met hun president. Nu hij de opstand zonder bloedbad heeft neergeslagen, Prigozhin naar Wit-Rusland heeft verbannen en de PMC van Wagner heeft ontmanteld, lijkt Poetin ongedeerd en machtiger dan ooit.
Wat betreft het effect van de val van Wagner op de oorlogsinspanningen van Rusland, hield de opperbevelhebber van Oekraïne, generaal Valerii Zaluzhnyi, in een recent interview met de Washington Post vol dat de terugtrekking van Wagner uit de frontlinie geen verschil maakte. Hij uitte ook zijn ongenoegen over het feit dat Oekraïne gedwongen werd een offensief te ondernemen zonder luchtdekking en met veel te weinig artilleriesteun, iets wat noch de NAVO noch Rusland ooit zouden overwegen.
Het enige echte vooruitzicht van Oekraïne op een overwinning is dat de NAVO haar proxy-oorlog tegen Rusland laat escaleren tot een volledige confrontatie. Dat zou echter het risico van een volledige NAVO-Rusland oorlog met het mogelijke gebruik van kernwapens met zich meebrengen. Tot nu toe hebben zelfs hardline anti-Russische staten zoals Polen en de Baltische staten zich onthouden van zo’n drastische maatregel, voorlopig althans.
Het leiderschap en de bevolking van Oekraïne zijn vastbesloten om door te vechten, ongeacht de omstandigheden. Maar met een langdurige, verwoestende uitputtingsslag in het vooruitzicht, kan hun vastberadenheid beginnen te wankelen. De weerstand van Oekraïne tegen de aanval van Rusland is bijna volledig afhankelijk van Westerse steun. Poetin benadrukte onlangs in een vraaggesprek met Russische oorlogscorrespondenten dat als het Westen echt een staakt-het-vuren en een vredesakkoord wil, het gewoon moet stoppen met wapens leveren aan Oekraïne. Hij suggereerde dat de leiders van Oekraïne dan onmiddellijk een wapenstilstand zouden nastreven.
Ondanks het voortdurende conflict blijft Poetin openstaan voor diplomatie en een onderhandelde oplossing voor de oorlog. Hij herinnerde de luisteraars aan het ontwerp-vredesakkoord dat Rusland en Oekraïne vorig jaar tijdens de mislukte staakt-het-vuren-onderhandelingen in Istanboel hebben geparafeerd. Dit document ging uitgebreid in op de veiligheidskwesties van Oekraïne, maar volgens Poetin “gooide Kiev het gewoon weg..
Naarmate de oorlog, die een zware tol heeft geëist van Rusland, langer duurt, zal de houding van Poetin onvermijdelijk verharden als de gesprekken worden hervat. Zijn belangrijkste doel zal zijn om niet alleen de controle te behouden over de Krim en de vier gebieden die Rusland afgelopen herfst formeel heeft ingelijfd – Donetsk, Kherson, Lugansk en Zaporozhye – maar ook over andere historisch Russische regio’s, samen met een substantiële “sanitaire zone”.
Zoals Poetin tijdens een recente persbijeenkomst verklaarde, dient Rusland de Oekraïners met respect te behandelen, maar hun aspiraties mogen de veiligheid van Rusland niet in gevaar brengen. Hij verklaarde nadrukkelijk dat hij nooit zou toestaan dat Oekraïne een pro-Westers “anti-Rusland” zou blijven, vooral niet in wat hij beweerde dat de “historische landen” van Rusland waren. Het voortduren van de oorlog zal Poetins territoriale eisen waarschijnlijk verder verharden.
Naarmate we dieper in het labyrint van dit conflict duiken, borrelt er een vraag op die misschien retorisch lijkt, maar dat allerminst is: waarom zou Rusland, een land dat zo bedreven is in militaire strategieën, zijn eigen soldaten riskeren in dit schijnbaar zinloze Oekraïense tegenoffensief zonder de logistieke infrastructuur van Oekraïne een vernietigende klap toe te brengen? Het lijkt contra-intuïtief, misschien zelfs onzinnig, maar om de nuances van deze zet echt te begrijpen, moeten we de Russische strategie ontleden door de lens van logistiek en oorlogseconomie. Door de punten tussen het slagveld, de aanvoerlijnen en de bredere strategische context met elkaar te verbinden, kunnen we de beweegredenen achter de schijnbaar paradoxale tactiek van Rusland ophelderen. Laten we vervolgens de bladzijde omslaan en de minder zichtbare maar kritieke dimensie van dit conflict onder de loep nemen: de logistiek, de levensader van elke militaire inspanning.
Ruslands strategische onverschilligheid tegenover Oekraïnes aanhoudende logistieke operaties onderstreept een genuanceerde aanpak die voordelen op de lange termijn boven overwinningen op de korte termijn stelt.
In tegenstelling tot wat veel mensen (westerse MSM) denken, beschikt Rusland over de capaciteit om de cruciale logistieke infrastructuur van Oekraïne binnen enkele dagen te vernietigen. Bruggen uit het Sovjettijdperk, locomotiefdepots, elektrische onderstations en belangrijke logistieke en spoorknooppunten zijn geen verborgen of mobiele doelen, waardoor ze een gemakkelijke prooi zijn voor Russische aanvallen.
Toch blijven deze infrastructuren bestaan, en daar wringt de schoen.
Dit is waarom de vermeende passiviteit van Rusland een strategie op zich is:
Strategische gevechtspositie: de aanpak van het Kremlin is om de Oekraïners zo dicht mogelijk bij Rusland te krijgen, waar ze kunnen genieten van luchtsuperioriteit en steun van bevriende plaatselijke bewoners. Het ernstige nadeel van deze nabijheid voor Oekraïne wordt een krachtig wapen in het arsenaal van Rusland. Door Oekraïne toe te staan zijn middelen naar de Donbass-regio te sluizen, tekent Rusland effectief de gevechtslinies op gunstige voorwaarden.
Tactische exploitatie van NAVO-mogelijkheden: door de NAVO toe te staan haar middelen efficiënt uit te putten, beïnvloedt Rusland strategisch de internationale machtsdynamiek, met gevolgen voor belangrijke relaties, vooral binnen het BRICS-blok en met China.
Preventie van grootschalige opstand: een abrupte uitschakeling van de openlijke logistiek van Oekraïne zou kunnen leiden tot wijdverspreide guerrillaoorlogen, waardoor de controle van Rusland over het gevechtslandschap zou verwateren en mogelijk verwoesting zou kunnen aanrichten in voorheen onaangetaste stedelijke centra. Door de inzet van militaire middelen van Oekraïne en de NAVO in specifieke regio’s onder controle van Rusland te manipuleren, vermijdt het Kremlin effectief een dergelijke chaos.
Als Rusland vandaag de logistiek van Oekraïne vernietigt, kan het Donbass-front mogelijk instorten, waardoor de NAVO van tactiek verandert, vertraagt en een meer geheime modus operandi aanneemt. Een dergelijke verschuiving zou een langdurig guerrillaconflict in heel Oekraïne kunnen veroorzaken. De strategie van Rusland is er daarom op gericht om de oorlog binnen beheersbare grenzen en op zijn eigen voorwaarden te houden.
In wezen is de “passiviteit” van Rusland een strategische keuze om Oekraïne in staat te stellen een zeer efficiënte “massale zelfmoord” te plegen. Met andere woorden, Rusland maakt de weg vrij voor Oekraïne om zijn middelen, met name zijn militaire uitrusting, in een goed opgezette val te laten lopen.
Deze tactiek dwingt Oekraïne en de NAVO om een groot deel van hun mankracht, naar schatting tussen de 150.000 en 300.000 man, in te zetten om deze slopende logistiek in stand te houden. Deze afleiding leidt niet alleen tot een vermindering van hun gevechtsgereedheid, maar levert Rusland ook een belangrijke strategische overwinning op.
Bijgevolg zijn de voortdurende logistieke operaties van Oekraïne geen bijproduct van de omstandigheden, maar een bewijs van de strategische vooruitziendheid en het geduld van Rusland. Dit is geen kansspel, maar een berekende schaakwedstrijd. Het gaat hier niet om pionnen, maar om de toekomst van naties. Door te kiezen waar en wanneer toe te slaan, kantelt Rusland niet alleen de weegschaal van de overwinning in zijn voordeel, maar spaart het ook op behendige wijze zijn vitale hulpbronnen. In wezen is de grote strategie van Rusland een oefening in het winnen van de oorlog terwijl het strategisch zijn materiële rijkdom en menselijk kapitaal behoudt – een masterclass in het ingewikkelde ballet van geopolitiek en militaire strategie.
De bedoeling van deze ‘speciale militaire operatie’ van Rusland is het uitroeien van het naziregime in Kiev geweest met voorop het doel om zoveel mogelijk gewone burgers te sparen.
Als het gros van de bevolking zich massaal tegen Rusland zou keren (wat nu niet het geval is) dan is 1 bom op Kiev voldoende om ze een toontje lager te laten zingen.
De huidige strategie van Rusland werkt prima en zo zal het later in de geschiedenis boekjes ook beschreven worden: “Hoe het ‘Westen’ zijn eigen ondergang gecreëerd heeft”.
Goed gedaan. Volhouden nu.
Een goed artikel. Deze “ methode van vechten” is wat ik steeds bedoel met “Putin is een groot strateeg” .
Hij heeft wel in de magazijnen het “ licht uranium houdende oorlogs tuig” uit Engeland vernietigd, en de vraag is nu of Putin hetzelfde zal toestaan voor de clusterbommen uit de USA. Vermoedelijk wel omdat deze zeer vernietigend zijn.
Zoals algemeen bekend zijn Russen betere schakers.