Kolonel Macgregor: Sluit vrede, dwazen, voordat het te laat is

Incrementalisme – de neiging om langzaam vooruit te gaan in plaats van grote stappen te zetten – heeft meestal de voorkeur van politieke en militaire leiders in oorlogsvoering, omdat de introductie van een klein aantal strijdkrachten minder personeel in gevaar brengt en, in theorie, na verloop van tijd een reeks verbeteringen belooft, vaak door uitputting, schrijft Douglas Macgregor.

In 1950 adviseerden de Joint Chiefs of Staff, onder leiding van de toenmalige voorzitter generaal J. Lawton Collins, korte omtrekkende bewegingen langs de Koreaanse kustlijn om de Amerikaanse en geallieerde enclave die bekend stond als de Pusan-perimeter, geleidelijk te vergroten. Het idee was om tijd te winnen om genoeg troepen te verzamelen voor een uitbraak naar het model van Normandië. Maar generaal van het leger Douglas MacArthur was het hier niet mee eens. Hij pleitte voor een gedurfde, diepe omsingeling die de Noord-Koreaanse strijdkrachten ten zuiden van de 38e breedtegraad, die Pusan omsingelden, de pas zou afsnijden.

Het bleek dat MacArthur gelijk had. Vandaag de dag weten we dat de korte omsingelingen precies waren wat het Noord-Koreaanse bevel voorbereid was om te verslaan. Achteraf gezien is het zeker dat de Noord-Koreanen, samen met hun Chinese bondgenoten, bekend waren met de operationele inzet van Amerikaanse en geallieerde strijdkrachten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Eisenhower’s aandringen op een brede frontstrategie, waarbij miljoenen troepen in meerdere legers parallel door Frankrijk en Duitsland naar Centraal-Europa werden verplaatst, voldeed aan de formule van het lage risico.

In het licht van deze geschiedenis was het voor de Noord-Koreanen redelijk om te geloven dat MacArthur nooit zijn troepen zou opsplitsen en een amfibische aanval ver achter de Noord-Koreaanse linies zou lanceren. Dat was gewoon te riskant. En het operationele concept voor Inchon was ook niet in overeenstemming met de manier waarop Amerikaanse troepen werden ingezet tijdens de Burgeroorlog en de Eerste Wereldoorlog – oorlogen die werden gewonnen door uitputting, niet door manoeuvreren.

In februari 2022 koos de Russische president Vladimir Poetin voor incrementalisme in zijn aanpak van de “Speciale Militaire Operatie” in Oekraïne. Poetin zette minder dan 100.000 Russische troepen in voor een ondiepe penetratieaanval op een breed front in een land zo groot als Texas. Na bijna 15 jaar lang Washington en het collectieve Westen niet te hebben overtuigd van Moskous verzet tegen de opmars van de NAVO naar het oosten, lijkt Poetin te hebben geconcludeerd dat Washington en zijn NAVO-bondgenoten de voorkeur zouden geven aan onmiddellijke onderhandelingen boven een destructieve regionale oorlog met een onkenbaar potentieel voor escalatie naar nucleair niveau.

Poetin had het mis. Hij maakte een verkeerde veronderstelling op basis van de rationele keuzetheorie. De rationele keuzetheorie probeert menselijk gedrag te voorspellen op basis van de veronderstelling dat individuen gewoonlijk keuzes maken in de economie, de politiek en het dagelijks leven die in overeenstemming zijn met hun persoonlijke belangen.

Het probleem met de theorie is dat mensen niet rationeel zijn. In feite is de menselijke geest als een zwarte doos. Het is mogelijk om te observeren wat er in de zwarte doos gaat en welke beslissingen eruit komen, maar het eigenlijke besluitvormingsproces dat zich in de zwarte doos afspeelt, is ondoorzichtig.

In internationale betrekkingen en oorlog moeten de bepalende kenmerken van menselijke identiteit – geschiedenis, geografie, cultuur, religie, taal, ras of etniciteit – ook een prominente rol spelen in elke strategische beoordeling. Om redenen van cultuur, ervaring en aangeboren karakter was MacArthur een risiconemer. Zoals Peter Drucker zijn lezers eraan herinnert, is cultuur de basis voor menselijk kapitaal. Deze realiteit verslaat routinematig de onrealistische verwachtingen die de rationele keuzetheorie schept.

In plaats van de onderhandelingstafel te benaderen, gooide Washington de voorzichtigheid overboord die, gezien het Russische kernwapenarsenaal, de leidraad was geweest voor eerdere Amerikaanse betrekkingen met Moskou. De politieke klasse van Washington, zonder echt begrip van Rusland of Oost-Europa, onderschreef het idee van wijlen senator John McCain dat Rusland een “benzinestation met kernwapens” was.

Poetin is geen risiconemer. Maar hij liet het incrementalisme achter zich en heroriënteerde de Russische strijdkrachten snel naar de strategische verdediging, een krachtbesparende maatregel die bedoeld was om de Russische verliezen te minimaliseren en de Oekraïense verliezen te maximaliseren totdat de Russische strijdkrachten weer offensieve operaties konden uitvoeren. De Russische strategiewijziging heeft gewerkt. Ondanks de ongekende toevloed van moderne wapens, contant geld, buitenlandse strijders en cruciale inlichtingen aan de Oekraïense strijdkrachten, is de proxy van Washington aan flarden geschoten. De Oekraïense ziekenhuizen liggen vol met gebroken mensen en er liggen Oekraïense doden op het slagveld. Kiev is een hartpatiënt aan de beademing.

De uitputtingsstrategie van Rusland heeft een opmerkelijk succes behaald, maar het succes maakt het conflict momenteel gevaarlijker dan ooit sinds het begon in februari 2022. Waarom? Met defensieve operaties win je geen oorlogen, en Washington blijft geloven dat Oekraïne kan winnen.

Washington bagatelliseert de Oekraïense verliezen en overdrijft de Russische verliezen. Officieren die aanwezig waren bij vergaderingen in het Pentagon vertelden me dat kleine Oekraïense successen op het slagveld (die bijna onmiddellijk ongedaan worden gemaakt) een grote rol spelen in de besprekingen in het hoofdkwartier van de vier sterren, het Witte Huis en Foggy Bottom. Deze verslagen worden behandeld als onweerlegbaar bewijs van een onvermijdelijke Oekraïense overwinning. In dit klimaat zijn stafofficieren terughoudend om effectieve Russische militaire prestaties of de impact van de groeiende Russische militaire macht te benadrukken.

De Westerse media versterken deze houding, door te stellen dat de Russische generaals en hun strijdkrachten disfunctioneel zijn, verzonken in corruptie en luiheid, en dat Oekraïne kan winnen als het meer steun krijgt. Als gevolg daarvan is het een goede gok dat Washington en zijn bondgenoten uitrusting en munitie zullen blijven leveren, hoewel waarschijnlijk niet in de hoeveelheden en van de kwaliteit zoals ze dat in het recente verleden deden.

Warschau, wiens leiderschap in de anti-Russische kruistocht van de NAVO gewaardeerd wordt in Washington, vindt troost in het geloof van de Beltway in de Russische militaire zwakte. Zozeer zelfs, dat Warschau bereid lijkt om een directe confrontatie met Moskou te riskeren. Volgens Franse bronnen in Warschau is het mogelijk dat als de Oekraïense strijdkrachten worden teruggedreven, “de Polen nog dit jaar de eerste divisie in zullen zetten, die de Polen, de Balten en een bepaald aantal Oekraïners zal omvatten.”

Washington schat Moskou verkeerd in. De Russische nationale bevelhebbers denken misschien dat de acties van Warschau overeenkomen met de bedoelingen van Washington. Het decreet van president Biden om Amerikaanse soldaten die op dit moment in Oekraïne dienen (en die daar eigenlijk niet horen te zijn) gevarengeld te betalen, versterkt deze mening ongetwijfeld.

Maar het is veel waarschijnlijker dat de Poolse dwerg de Amerikaanse reus wil besturen. De Polen weten dat hun militaire interventie in het historische Galicische Oekraïne een militaire reactie van zowel Wit-Rusland als Rusland zal uitlokken, maar Warschau redeneert ook dat het onwaarschijnlijk is dat Washingtons lucht- en grondtroepen in Europa rustig in Oekraïne, Roemenië en de Baltische kuststreek zullen blijven zitten terwijl Poolse troepen een verloren strijd voeren.

De proxy-oorlog van Amerika met Rusland heeft Oekraïne in een kerkhof veranderd. De Poolse passie voor oorlog met Rusland moedigt Polen aan om het Oekraïense voorbeeld te volgen. Het idee alleen al moet Moskou geen andere keuze laten dan alle militaire macht van Rusland tegelijkertijd tegen Oekraïne in te zetten, voordat het collectieve Westen in een regionale oorlog verzeild raakt. Sluit vrede, dwazen, voordat het te laat is.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Gebrek aan goede analyses draagt bij tot het verval van het “Westen”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: