De kosten van Facebooks nu verworpen censuur

De geschiedenis zal zich dit tijdperk herinneren als het moment waarop de meest heilige principes van Amerika in botsing kwamen met ongekende institutionele macht – en verloren. De systematische ontmanteling van fundamentele rechten gebeurde niet door militair geweld of een decreet van de uitvoerende macht, maar door de stille samenwerking van technische platforms, media poortwachters en overheidsinstanties, die allemaal beweerden ons te beschermen tegen “misinformatie”.

De plotselinge ontmanteling van Meta’s factchecking-programma – door Zuckerberg aangekondigd als een “cultureel kantelpunt naar het prioriteit geven aan meningsuiting” – leest als een stille voetnoot bij wat de geschiedenis in zou kunnen gaan als een van de meest onthutsende schendingen van fundamentele rechten in de recente geschiedenis. Na acht jaar van steeds agressievere content moderatie, inclusief bijna 100 factchecking organisaties die actief zijn in meer dan 60 talen, schakelt Meta nu over op een community-gestuurd systeem dat lijkt op het model van X, schrijven Josh Stylman en
Jeffrey A. Tucker.

In zijn aankondiging suggereert Zuckerberg eerst dat de censuur puur een technische fout was, om vervolgens tegen het einde van toon te veranderen en toe te geven waar al lang over geprocedeerd is: “De enige manier waarop we deze wereldwijde trend kunnen tegengaan, is met de steun van de Amerikaanse overheid. En daarom was het de afgelopen 4 jaar zo moeilijk toen zelfs de Amerikaanse regering censuur wilde. Door achter ons en andere Amerikaanse bedrijven aan te gaan, heeft het andere regeringen aangemoedigd om nog verder te gaan.”

In vele miljoenen kostende rechtszaken, met omvangrijke FOIA-verzoeken, getuigenverklaringen en ontdekkingen, is de waarheid hiervan gedocumenteerd in 100.000 pagina’s bewijsmateriaal. Alleen al de zaak Murthy v. Missouri bracht substantiële communicatie aan het licht via FOIA en getuigenverklaringen, en onthulde de diepte van de overheidscoördinatie met social mediaplatforms. Het Hooggerechtshof overwoog het allemaal, maar verschillende rechters konden de inhoud en de omvang gewoonweg niet bevatten en vernietigden daarom een gerechtelijk bevel van een lagere rechtbank om alles te stoppen. Nu geeft Zuckerberg openlijk toe waar het allemaal om draaide: de betrokkenheid van de Amerikaanse overheid bij een agressieve schending van het Eerste Amendement.

Dit zou het in ieder geval makkelijker moeten maken om verhaal te halen als de zaken verdergaan. Toch is het frustrerend. Tientallen miljoenen zijn uitgegeven om te bewijzen wat hij jaren geleden al had kunnen toegeven. Maar toen hadden de censoren het nog voor het zeggen en bewaakte Facebook zijn relatie met de machthebbers.

De timing van de verschuiving is veelzeggend: een bondgenoot van Trump die toetreedt tot het bestuur, Meta’s president voor wereldwijde zaken die wordt vervangen door een prominente Republikein en een nieuwe regering die zich voorbereidt om de macht over te nemen. Maar hoewel Zuckerberg dit ziet als een terugkeer naar de principes van het vrije woord, kan de schade van hun experiment in massacensuur niet ongedaan worden gemaakt met een simpele beleidswijziging.

De ironie zit er diep in: privébedrijven die onafhankelijkheid claimen terwijl ze zich gedragen als verlengstukken van de staatsmacht. Denk eens aan onze eigen ervaring: het plaatsen van Mussolini’s definitie van fascisme als “de fusie van staats- en bedrijfsmacht” – om Meta deze vervolgens te laten verwijderen als “misinformatie.” Dit was niet alleen censuur; het was metacensuur – het monddood maken van discussies over de controlemechanismen die worden ingezet.

Terwijl de tech-platforms de façade van privé-onderneming ophielden, onthulden hun gesynchroniseerde acties met overheidsinstanties een meer verontrustende realiteit: de opkomst van precies dat soort fusie tussen staat en bedrijf waarover ze ons probeerden te beletten te discussiëren.

Zoals we al eerder hebben uitgelegd, overschreden we niet alleen grenzen – we overschreden heilige Rubicons die werden gecreëerd na de donkerste hoofdstukken van de mensheid. Het Eerste Amendement, geboren uit een revolutie tegen tirannie, en de Neurenberg Code, opgesteld na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog, waren bedoeld als onbreekbare beschermers van mensenrechten. Beide werden systematisch ontmanteld in de naam van “veiligheid.” Dezelfde tactieken van misinformatie, angst en overheidsbemoeienis waar onze voorouders voor waarschuwden, werden met angstaanjagende efficiëntie ingezet.

Deze systematische ontmanteling liet geen enkel onderwerp onaangeroerd: van discussies over de effecten van vaccins tot debatten over de oorsprong van virussen tot vragen over het mandaatbeleid. Het wetenschappelijke discours werd vervangen door goedgekeurde narratieven. Medische onderzoekers konden geen bevindingen delen die afweken van de institutionele standpunten, zoals blijkt uit de verwijdering van geloofwaardige discussies over Covid-19 gegevens en beleid. Zelfs persoonlijke ervaringen werden als “misinformatie” bestempeld als ze niet strookten met de officiële berichtgeving – een patroon dat absurde hoogten bereikte toen zelfs het bespreken van de aard van de censuur zelf reden voor censuur werd.

De schade liep door alle lagen van de samenleving. Op individueel niveau werden carrières vernietigd en professionele licenties ingetrokken enkel en alleen voor het delen van oprechte ervaringen. Wetenschappers en artsen die de heersende narratieven in twijfel trokken, werden professioneel verbannen. Velen voelden zich geïsoleerd of irrationeel omdat ze op hun eigen ogen en ervaringen vertrouwden, toen platforms hun verslagen uit de eerste hand als “misinformatie” bestempelden.

De vernietiging van familiebanden is misschien nog wel langduriger. Feestdagen tafels raakten leeg. Grootouders misten onvervangbare momenten met kleinkinderen. Broers en zussen die al tientallen jaren hecht waren, spraken elkaar niet meer. Jarenlange familiebanden werden verbroken, niet door meningsverschillen over feiten, maar juist over het recht om erover te discussiëren.

Misschien wel het meest verraderlijk was de schade op gemeenschapsniveau. Lokale groepen versplinterden. Buren keerden zich tegen buren. Kleine bedrijven kwamen op een zwarte lijst te staan. Kerken raakten verdeeld. Vergaderingen van schoolbesturen veranderden in slagvelden. Het sociale weefsel dat de burgermaatschappij mogelijk maakt begon uiteen te vallen – niet omdat mensen er verschillende meningen op na hielden, maar omdat de mogelijkheid van een dialoog als gevaarlijk werd beschouwd.

De censoren wonnen. Ze lieten zien dat ze met genoeg institutionele macht het sociale weefsel dat het vrije discours mogelijk maakt, konden afbreken. Nu deze infrastructuur voor onderdrukking bestaat, staat ze klaar om opnieuw te worden ingezet voor welke zaak dan ook die urgent genoeg lijkt. Het ontbreken van een publieke afrekening zendt een angstaanjagende boodschap uit: er is geen grens die niet overschreden kan worden, geen principe dat niet genegeerd kan worden.

Voor echte verzoening is meer nodig dan de terloopse beleidsombuiging van Meta. We hebben een volledig, transparant onderzoek nodig waarin elk geval van censuur wordt gedocumenteerd – van onderdrukte rapporten over vaccinletsel tot geblokkeerde wetenschappelijke debatten over de oorsprong van het virus tot het monddood maken van stemmen die vraagtekens zetten bij het beleid van het mandaat. Dit gaat niet over rechtvaardiging – het gaat over het creëren van een onaantastbaar openbaar rapport dat ervoor zorgt dat deze tactieken nooit meer kunnen worden toegepast.

Het Eerste Amendement van onze grondwet was geen suggestie – het was een heilig verbond geschreven in het bloed van hen die tegen tirannie vochten. De principes ervan zijn geen verouderde relikwieën maar vitale beschermingen tegen de overreach waarvan we zojuist getuige waren. Wanneer instellingen deze grondrechten behandelen als flexibele richtlijnen in plaats van onaantastbare grenzen, gaat de schade veel verder dan een enkel platform of beleid.

Zoals velen in onze kringen hebben we dit met eigen ogen gezien. Maar persoonlijke rechtvaardiging is niet het doel. Elke stem die tot zwijgen wordt gebracht, elk debat dat wordt onderdrukt, elke relatie die wordt verbroken in dienst van “goedgekeurde verhalen” vertegenwoordigt een scheur in ons sociale weefsel die ons allemaal armer maakt. Zonder een volledige verantwoording en concrete bescherming tegen toekomstige overreach, laten we toekomstige generaties kwetsbaar achter voor dezelfde autocratische impulsen met andere maskers.

De vraag is niet of we kunnen herstellen wat verloren is gegaan – dat kunnen we niet. De vraag is of we deze rechten eindelijk zullen erkennen als werkelijk onschendbaar, of dat we ze blijven behandelen als hinderlijke obstakels die opzij kunnen worden geveegd wanneer angst en urgentie daarom vragen. Benjamin Franklin waarschuwde dat degenen die essentiële vrijheid zouden opgeven om een beetje tijdelijke veiligheid te kopen, noch vrijheid noch veiligheid verdienen. Ons antwoord op deze uitdaging zal bepalen of we onze kinderen een maatschappij nalaten die essentiële vrijheden verdedigt of een maatschappij die ze achteloos weggooit in naam van de veiligheid.

Hier is het volledige transcript van de aankondiging van Mark Zuckerberg op 7 januari 2024:

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Facebook beweert nu meer vrije meningsuiting toe te staan

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: