De komende burgeroorlog in Europa

Het linkse-liberale demografische engineeringsproject van de Europese Unie schendt de rechten van inheemse Europese volkeren, druist in tegen de globale trends van de territoriale opsplitsing van etnische groepen en contradicteert met deskundig onderzoek naar de condities die etnische en politieke conflicten veroorzaken. De voortdurende praktijk van het vestigen van grote aantallen niet-Europeanen in regio’s die al bewoond worden door Europese inheemse bevolkingen, maar die zeer lage vruchtbaarheidscijfers hebben, verandert onvermijdelijk de etnische samenstelling van de Europese natiestaten, maakt de Europeanen tot demografische minderheden in hun eigen thuislanden, beïnvloedt de verdeling van de politieke macht en de betrekkingen tussen etnische groepen, en veroorzaakt een verscheidenheid aan andere conflicten en problemen, waaronder burgeroorlog.

Construeren van multi-etnische landen door immigratie

In dit artikel zal ik gebruik maken van bestaand onderzoek naar de factoren die in de geschiedenis en in de afgelopen decennia in de derde wereld hebben geleid tot etnische conflicten om aan te tonen dat dezelfde factoren in Europa worden gereproduceerd die onze huidige elites door middel van massale immigratie de Europese landen in multi-etnische staten engineeren, schrijft Clare Ellis op Eurocanadian.

Volgens Myron Weiner en Sharon Stanton Russell heeft demografisch onderzoek uitgewezen dat landen met lage vruchtbaarheidscijfers, die ook te maken hebben gehad met grootschalige internationale migratie, de neiging hebben te lijden onder “gewelddadige etnische conflicten en politieke instabiliteit”, een erosie van nationale identiteit en soevereiniteit, evenals “radicalisme, terrorisme, religieus fundamentalisme, milieuschade, en economische groei en stagnatie”.1 Volgens Frank Salter blijkt uit onderzoek dat “etnische diversiteit de neiging heeft om sociale conflicten en criminaliteit te vergroten, de welvaart te ondermijnen, etnische ongelijkheid te vergroten, de politiek racistischer te maken en de burgerlijke vrijheden uit te hollen”.2

Volgens Tatu Vanhanen werd “twee derde van de globale variatie in etnische conflicten verklaard door etnische diversiteit” en volgens Irenaeus Eibl-Eibesfeldt “vermindert het op grote schaal vermengen van verschillende etniciteiten de sociale stabiliteit en brengt het risico van binnenlandse vrede in gevaar”.3 Volgens Michael Teitelbaum kunnen “grootschalige volksverhuizingen over de grenzen heen door vluchtelingen of andere migranten de cohesie van samenlevingen aantasten en sociale en politieke conflicten veroorzaken, zowel binnen als tussen landen”4. En volgens Monica Toft zijn multi-etnische staten “het meest gewelddadige vestigingspatroon” van verschillende etnische groepen.5

Toft legt uit dat demografisch evenwicht van cruciaal belang is voor het waarborgen van stabiliteit en vrede in multi-etnische staten, maar geweld en burgeroorlog kunnen het gevolg zijn van een verschuiving in dit etnische evenwicht. Wat zijn de oorzaken van deze verschuivingen? “Differentiële geboorte/vruchtbaarheidscijfers en economische immigratie”, “opzettelijke staatsmanipulatie” en “massamigratie en hervestiging”.6 Toft beschrijft ook de vijf belangrijkste theorieën voor het ontstaan van conflicten en burgeroorlogen tussen etnische groepen: “oude haatgevoelens”, “modernisering”, “relatieve ontbering”, “veiligheidsdilemma” en “manipulatie door de elite”.7

Kortom, de demografische ontwikkeling van soevereine landen met een bevolking met lage geboortecijfers door immigratie met een hoge vruchtbaarheidscijfer, verschuift de etnische samenstelling van deze bevolkingsgroepen; multi-etnische landen, langdurige etnische rivaliteit, concurrentie, grieven en territoriale grenzen tussen immigranten en de autochtone bevolking, evenals vijandig politiek leiderschap, kan geweld tussen etnische groepen, en tussen de autochtone bevolking en de politieke elite, waarschijnlijker maken.

In Europese landen zijn de omstreden betrekkingen tussen etnische minderheden en inheemse Europeanen deels te wijten aan culturele en etnische verschillen (d.w.z. moslims, Afrikanen, Arabieren in vergelijking met christelijke, seculiere, atheïstische en Europese burgers), vroegere en huidige grieven (bijv. slavernij, kolonialisme, oorlogen, hegemonie), en de snelle groei van verschillende niet-Europese immigrantenpopulaties. De spanningen tussen autochtone Europeanen en hun politieke elites zijn deels gebaseerd op vijandig demografisch beleid dat de etnische samenstelling verandert en de verschillende etnisch-culturele identiteiten, politieke culturen en instellingen van Europese volkeren en thuislanden ondermijnt.

Machtsovergang en de waarschijnlijkheid van een burgeroorlog

Volgens de logica van de “machtsovergangstheorie” (Power Transition Theory, Organski 1958, 1968) leidt grootschalige niet-Europese immigratie in de vorm van vestiging in Europese natiestaten met een lage vruchtbaarheid tot een verschuiving in de omvang van etnische minderheden (de creatie van multi-etnische staten), waardoor een “omslagpunt” ontstaat waarbij etnische meerderheden een demografische minderheid worden. Volgens het democratische principe van de meerderheidsheerschappij verliezen zij, wanneer een etnische meerderheid een etnische minderheid wordt, hun legitimiteit om de staat te besturen. Vlak voor, tijdens of na een dergelijke machtsovergang wordt de macht betwist en zullen er waarschijnlijk burgeroorlogen en gewelddadigheden uitbreken, vooral als de migranten niet van plan zijn te integreren en/of een oppositiestrijd voeren (derdewereldlanders, islamisten en cultuur-marxisten).8

Wijzigingen in de notie van politieke gemeenschap en nationale identiteit in Europa door middel van kosmopolitisch constitutioneel burgerschap en de vervanging van etnisch-Europese politieke instellingen door multiculturele organisaties die niet etnisch Europees van aard zijn, betekent echter dat een dergelijke machtswisseling eerder kan plaatsvinden, omdat de meerderheidsregel dan wordt bepaald door politieke kwalificaties die geworteld zijn in niet-Europese etnische identiteitspolitieke groepen en pro-immigratie links-liberale politieke partijen.

In termen van een meerderheidsregel gebaseerd op etnische in plaats van politieke groepen, volgens Tanja Ellingsen “zijn oorlogen eerder geneigd te beginnen wanneer de grootste groep minder dan 80 procent is”.9 In sommige Europese landen bedraagt de in het buitenland geboren bevolking al meer dan 20 procent van de nationale bevolking en de demografen voorspellen dat de Europeanen in de tweede helft van de 21e eeuw volledige minderheden zullen worden. Dit betekent dat er in de nabije toekomst waarschijnlijk burgeroorlogen in Europa zullen uitbreken.

Een andere sleutelreden waarom geweld en burgeroorlog tussen etnische groepen plaatsvindt, is de manier waarop etnische groepen en de staat naar het grondgebied kijken.10 Volgens Toft en Dominic Johnson was bijna driekwart van alle etnische oorlogen tussen 1940 en 2000 “gericht op de controle over het grondgebied”. Het eigenaarschap en de verdediging van afgebakend grondgebied en thuisland is noodzakelijk voor soevereine staten en staat ook centraal in de internationale wetten die ontstonden in het tijdperk van de dekolonisatie en etnische vrijheidsbewegingen na de Tweede Wereldoorlog, die “de geleidelijke opdeling van de wereld in zelfbepaalde gebieden” met zich meebrachten. Volgens de evolutietheorie is territorialiteit of de “verdeling” van de “leefruimte” (een universele gedragskenmerk) en de verdediging ervan (een conditionele of contingente eigenschap) dominant onder zowel de mens als het dierenrijk en kan het zorgen voor relatief vreedzame relaties tussen verschillende groepen. In termen van menselijke territorialiteit zijn de materiële middelen van het territorium zoals “water, voedsel en onderdak”, de “menselijke inhoud” van het territorium zoals “de familie, verwanten, vrienden, bondgenoten en etnische groep waartoe men behoort” en de immateriële of symbolische factor van het territorium, “de sleutel” tot waarom “territorium de moeite waard is om over te vechten” voor menselijke etnische groepen.11

De symbolische of niet-materiële factor van territorialiteit is de “gedeelde geschiedenis” en de gehechtheid van etnische groepen aan hun historische en traditionele land, gezien als een gemeenschappelijk huis of thuisland, dat “in-groep/uit-groep psychologie” en groepsidentiteit biedt.12 Toft legt uit dat een thuisland “een ondeelbaar kenmerk van groepsidentiteit” is, “onlosmakelijk verbonden is met zijn verleden en van vitaal belang is voor zijn voortbestaan als afzonderlijke groep” omdat het de “fundamenten van cultuur en identiteit” bevat die zich in de loop van duizenden jaren hebben ontwikkeld en niet kunnen worden vervangen door een ander thuisland. Thuislanden zijn geografisch “begrensd” en ondersteunen “culturele grenzen”; een dergelijke “begrenzing” wordt in gevaar gebracht door de “andere”, door etnisch verschillende immigranten die een bedreiging vormen voor de integriteit, soevereiniteit en veiligheid, het voortbestaan van verschillende etnische groepen in hun thuislanden. Als zodanig verduidelijkt Toft dat “Etnische groepen het recht om hun vaderland als een overlevingskwestie te controleren rationeel beschouwen, ongeacht de objectieve waarde van een gebied in termen van natuurlijke of door de mens gecreëerde hulpbronnen” en zullen strijden om hun symbolische territoria te beschermen en te behouden en zo hun collectieve groepsidentiteit veilig te stellen. Het verlies van controle over een vaderland betekent de “verwatering van de nationale groep, het verlies van macht en de daaruit voortvloeiende vermindering van de nationale identiteit”, evenals een verlies van controle over de verdeling van “economische en politieke middelen”, immigratie en de culturele inhoud van de samenleving.13

De diepe band tussen het vaderland en het voortbestaan van een duidelijke etnische groepsidentiteit is een belangrijk onderscheid tussen etnische groepen en staten. Volgens Toft en Johnson,

Vaderlandsgebieden zijn doorspekt met historische betekenis en hun begrenzing stelt gemeenschappen van individuen in staat om verschillende identiteiten en culturen te behouden. Deze unieke eigenschappen betekenen dat mensen en staten zich anders gedragen in conflicten over het thuisland.14

Voor staten worden macht en overleven gezien in termen van controle over materiële en fysieke gebieden en hulpbronnen, en niet in symbolische termen. Hoewel een centrale taak van de staat de bescherming en het voortbestaan van zijn burgers op de lange termijn is, kan hun focus op hun eigen voortbestaan het voortbestaan overtroeven van verschillende inheemse groepen “die territorium zien als [ondeelbaar en] onlosmakelijk verbonden met hun identiteit en dus uiteindelijk met hun voortbestaan als groep”. Dit verschil in territoriale controle om te overleven tussen staten en etnische groepen kan leiden tot gewelddadige conflicten.15

De Europese natiestaten kunnen op rationele wijze berekenen dat hun voortbestaan, in termen van behoud en versterking van de economische en politieke macht op mondiaal niveau, afhankelijk is van de massale import van buitenlandse migranten als ‘vervangende bevolking’. Maar de massale immigratie van buitenlandse etnische migranten die leidt tot de vorming van multi-etnische kosmopolitische staten op basis van multiculturele immigratierechten en een etnisch neutrale abstracte Europese identiteit is niet bevorderlijk voor het voortbestaan en de soevereiniteit van inheemse Europeanen die de Europese natiestaten als thuisland bewonen. Met andere woorden, het voortbestaan van de natiestaat op mondiaal niveau is cruciaal voor het voortbestaan van inheemse Europeanen op het niveau van het vaderland.

Pro-immigratie Europese en EU-elites zetten zich in voor de promotie van grootschalige niet-Europese immigratie, voor de ontkoppeling van de Europese etnische identiteit van de politieke macht en voor propagandacampagnes die tot doel hebben de Europese zorgen te bagatelliseren en hun verschillende identiteiten en soevereiniteit over hun traditionele vaderland in diskrediet te brengen, projecten die sinds de tijd van de Coudenhove-Kalergi verschillende Links-Socialistische EU-integratiemodellen hebben gedefinieerd, als zodanig, kunnen ze worden beschouwd als vijandig voor Europese inheemse volkeren en dus als onwettig als gekozen politieke macht. Zij vertegenwoordigen niet langer de belangen, zorgen niet langer voor veilige thuislanden of beschermen het voortbestaan van de verschillende, inheemse Europese volkeren. In deze situatie kunnen inheemse etnische groepen “rationeel berekenen” om conflicten aan te gaan, met inbegrip van politieke strijd en gewelddadige conflicten die leiden tot een burgeroorlog met zowel de allochtone etnische groepen die zich hebben gevestigd als de staat.16

Sinds de Tweede Wereldoorlog is de inheemse Europese bezorgdheid over internationale migratie en kosmopolitisme in diskrediet gebracht als rechts-extremisme, nazisme en racisme. In werkelijkheid zijn anti-immigratie en anti-kosmopolitisch sentimenten een legitiem antwoord van autochtone Europeanen die van hun numerieke meerderheidspositie worden verdreven, vervangen door niet-Europese migrant-kolonisten, en door deze ideologieën en praktijken hun politieke macht en soevereiniteit over hun vaderland verliezen. Een dergelijke situatie heeft geleid tot de snelle opkomst van populistische en alternatieve rechtse anti-immigratie en anti-islamistische politieke partijen, sociale en politieke identiteitsbewegingen en talrijke auteurs en politieke figuren die de agenda van vijandige Europese elites en de bedreigingen van immigratie, islamisme, politieke correctheid en multiculturalisme blootleggen.

Thilo Sarrazin schreef een van de meest gelezen en controversiële boeken ooit gepubliceerd in Duitsland, Deutschland Schafft Sich Ab (Duitsland schaft zich zelf af, 2010). In dit werk betoogde hij dat “islamitische immigranten een bedreiging vormen voor de vrijheid en welvaart in Duitsland omdat ze niet bereid zijn om te integreren en voor het overgrote deel afhankelijk zijn van sociale voorzieningen”.17 Hij heeft ook gezegd over de islam:

Geen enkele andere religie in Europa stelt zoveel eisen. Geen enkele andere groep immigranten dan moslims is zo sterk verbonden met claims op de verzorgingsstaat en criminaliteit. Geen enkele groep benadrukt hun verschillen zo sterk in het openbaar, met name via vrouwenkleding. In geen enkele andere religie is de overgang naar geweld, dictatuur en terrorisme zo vloeiend.18

In januari 2016 vertelde het hoofd van het Zweedse leger, generaal Anders Brännström, zijn troepen om zich voor te bereiden op een oorlog in Europa en Zweden te verdedigen tegen vakbekwame tegenstanders die “binnen enkele jaren“ 20 verwacht werd en in februari 2016, merkte het Noorse legerchef Odin Johannessen op dat Europa “bereid moet zijn om, zowel met woorden, acties – en indien nodig wapens – het land en de waarden die we gemeen hebben te beschermen tegen de dreiging van de radicale islam”.21 In reactie op de ‘migrantencrisis’ in Europa verklaarde Roger Köppel, lid van de Zwitserse Volkspartij (SVP) in april 2016 dat “Europa op het punt staat zichzelf af te schaffen” als gevolg van een “megalomane” opengrenzenpolitiek, en dat “overmatig vertrouwen aan de basis ligt van alle kwaad”. Hij verklaarde verder dat “het fundamentele probleem vandaag de dag de islam is” en dat “het een illusie is om te geloven dat de politiek deze massale migratie aankan”.22

Het is waar dat Europa overspoeld wordt door de migrantencrisis en in toenemende mate onderhevig is aan de activiteiten van het radicale islamisme, maar de situatie in Europa gaat niet alleen over de islam, de migrantencrisis en de bescherming van culturele waarden; het gaat ook over de decennialange bewuste transformatie van etnische Europese thuislanden tot multi-etnische kosmopolitische staten door de massale toestroom van niet-Europeanen en de vijandige verandering van de politieke identiteit, instellingen en cultuur van inheemse Europeanen, een situatie die de voorwaarden creëert voor een burgeroorlog in Europa.

Deze situatie is opzettelijk gecreëerd door het EU-project van links-liberale en neoconservatieve elites en wordt uitgebuit door anti-Europese allianties tussen naïeve of verraderlijke links-socialisten, NGO’s en niet-Europese kolonisten. Al deze groepen hebben tot doel de bestaande politieke instellingen en tradities van de Europese natiestaten omver te werpen, de Europese minderheden in hun eigen vaderland tot minderheden te maken en hen van hun territoriale en politieke soevereiniteit te beroven, en hen uiteindelijk demografisch te vervangen. In 2015 legde Renaud Camus uit dat

The Great Replacement [De Grote Omvolking]  is geen concept, het is geen begrip, het is geen theorie: het is slechts het verzinnen van een naam voor het belangrijkste fenomeen dat Europa in de laatste vijftien eeuwen heeft getroffen: namelijk de vervanging van zijn bevolking en de verandering van mensen.23

Dit is in directe tegenspraak met internationale wetten die “geheel of gedeeltelijk” bescherming bieden tegen de vernietiging van afzonderlijke nationale, etnische, raciale of religieuze groepen. Wat werkelijk op het spel staat, is het voortbestaan van de Europese inheemse volken als afzonderlijke en numerieke etnische meerderheidsgroepen in hun eigen land en het behoud van het historische Europese vaderland.

^{[1] Myron Weiner and Sharon Stanton Russell (eds.), Demography and National Security, New York, Oxford, Berghahn Books, 2001, p.1
[2] Germany’s Jeopardy, YouTube video, 30:50, posted by Frank Salter, January 5 2016; Frank Salter, Germany’s Jeopardy: Could the Immigrant Influx “End European Civilization”? Council of European Canadians, January 15 2016
[3] Salter, Germany’s Jeopardy
[4] Michael Teitelbaum, “The Role of the State in International Migration,” The Brown Journal of World Affairs, vol. 8, no. 2, Winter 2002, 157-167, p. 158
[5] Monica Duffy Toft, “Indivisible Territory, Geographic Concentration, and Ethnic War,”Security Studies, vol 12, no. 2, Winter 2002/2003, pp. 82-119 (82, 117)
[6] Monica Duffy Toft, “The State of the Field: Demography and War,” ECSP Report, no. 11, 2005, pp. 25-28 (p.26); Myron Weiner and Michael Teitelbaum, Political Demography, Demographic Engineering, New York, Oxford, Berghahn Books, 2001, pp. 32-33, 46
[7] Toft, Indivisible Territory, pp. 82-84
[8] Monica Duffy Toft, “Population Shifts and Civil War: A Test of Power Transition Theory,”International Interactions, vol. 33, no. 3, July 2007, pp. 243-269 (243-244, 248)
[9] Ellingsen as cited in ibid., p. 247
[10] Toft, Indivisible Territory, p. 84
[11] Dominic D. P. Johnson and Monica Duffy Toft, “Grounds for War: The Evolution of Territorial Conflict,” International Security, vol. 38, no. 3, Winter 2013/2014, pp. 7-38 (15, 37, 8, 18, 31, 16)
[12] Ibid., 16
[13] Toft, Indivisible Territory, pp. 86-87, 84, 90
[14] Johnson and Toft, Grounds for War, pp. 12-13
[15] Toft, Indivisible Territory, pp. 87, 84, 88
[16] Toft, Indivisible Territory, p. 114; Weiner and Teitelbaum, Political Demography, pp. 61-64
[17] Peter Martino, Will Germany Abolish Itself and France Commit Suicide? Gatestone Institute, December 3 2014
[18] Thilo Sarrazin, Bei keiner anderen Religion ist der Übergang zu Gewalt und Terrorismus so fließend, Bild, August 26 2010
[19] Franz Solms-Laubach, Würden Sie eine Sarrazin-Partei wählen? Bild, September 6 2010
[20] Oliver Lane, Sweden’s Army Chief Warns Of World War 3 Inside Europe ‘Within a Few Years’, Breitbart, January 26 2016
[21] Dagens Nærinsliv, Hærsjefen: Vi må være beredt til å kjempe, Dn.no, February 1 2016
[22] Roger Köppel, Terrorismus und Migration: Wir produzieren Heerscharen von Entwurzelten und Unzufriedenen, Die Weltwoche, August 13 2016
[23] John Lambton, The Great Replacement — Part I, Right On [now altright.com], December 10 2015}

Duitse politicus waarschuwt: “Europa is op weg naar een burgeroorlog”