De Istanboel kabuki – gedecodeerd

Heeft president Poetin echt het spel veranderd door in Istanboel de hervatting van de onderhandelingen over de proxyoorlog in Oekraïne voor te stellen – meer dan drie jaar nadat de eerste onderhandelingen door de NAVO werden gesaboteerd?

Het is ingewikkeld. En het hangt ervan af over welk “spel” we het hebben, schrijft Pepe Escobar.

Wat de Russische zet onmiddellijk bereikte, was het in totale wanorde brengen van de Europese oorlogszuchtige Three Stooges (Starmer, BlackRock-kanselier, Le Petit Roi) Cocaine Express.

Het irrelevante Europa zat niet eens aan tafel in Istanboel – behalve via uitgebreide voorafgaande briefings van de ordidnaire, sjofel geklede Oekraïense delegatie. Dat werd nog verergerd door het luidkeels geblaf in de marge, waarin werd gepleit voor “meer sancties” om “Rusland onder druk te zetten.”

In maart 2022 had Kiev in Istanboel de oorlog kunnen stoppen. Ieder van ons die toen in Istanboel was, kon voorzien dat Kiev uiteindelijk opnieuw aan de onderhandelingstafel gedwongen zou worden.

In wezen zijn we dus terug bij dezelfde onderhandelingen – met dezelfde Russische toponderhandelaar, de competente historicus Vladimir Medinsky, aan het hoofd van een delegatie van professionals, maar nu met Oekraïne dat meer dan een miljoen doden te betreuren heeft, minstens vier regio’s kwijt is – en er nog meer op het spel staan –, de facto gecontroleerd wordt door de VS wat betreft zijn minerale rijkdommen, en een gruwelijk zwart gat dat doorgaat voor een “economie.” We hebben het hier over een land dat zich in een complete crisis bevindt.

Tijdens de onderhandelingen op vrijdag kwam Medinsky meteen ter zake:

Dat is de geopolitieke/militaire stand van zaken voor Kiev en hun oorlogszuchtige aanhangers die “tot de laatste Oekraïner” willen vechten: of jullie capituleren, of we gaan jullie nog meer pijn doen.

Wat is het nut van deze onderhandelingen?

Turkije onder de uiterst opportunistische sultan Erdogan was in feite gastheer van een PR-bijeenkomst tussen Moskou, Kiev en zichzelf, waarbij de Oekraïners een blitzkrieg van infantiele driftbuien ontketenden die alleen bedoeld waren om de wereldwijde publieke opinie te beïnvloeden. In schril contrast daarmee deed Kirill Dmitriev, hoofd van het Russische Direct Investment Fund, zijn best om de onderhandelingen in een positief daglicht te stellen.

Istanboel 2.0, zo beweerde Dmitriev, heeft geleid tot een grote uitwisseling van gevangenen (1.000 aan elke kant), opties voor een staakt-het-vuren die door beide partijen zullen worden gepresenteerd, en voortzetting van de dialoog.

Dat is niet veel. Maar goed, ze hebben tenminste in dezelfde taal gesproken: Russisch. Er is niets verloren gegaan in de vertaling.

Er valt veel voor te zeggen dat het zinloos was om de hervatting van deze onderhandelingen in deze vorm voor te stellen. Er zijn geen aanwijzingen dat beide partijen op korte termijn de fundamentele kwestie zullen aanpakken: de hele geopolitieke strategische verhoudingen in Oost-Europa, van de Barentszzee tot de Zwarte Zee en daarbuiten, die leiden tot een nieuwe overeenkomst inzake “ondeelbaarheid van veiligheid” met wereldwijde gevolgen.

Dat betekent dat deze onderhandelingen, welke weg ze ook inslaan, objectief onmogelijk zijn. Ondertussen gaan de proxy-oorlog in Oekraïne en de SMO gewoon door.

Dat zou ook suggereren dat het veiligheidsestablishment in Moskou de neonazistische knokploegen in Kiev op zijn best beschouwt als een herschepping van het 6e leger van Paulus, waarmee je onderhandelt over het einde van een veldslag, maar niet over het einde van de oorlog.

Zelfs NAVO-semi-realisten als de gepensioneerde Commodore Steven Jermy hebben moeten toegeven dat “Rusland aan het roer staat” en dat de onwetende Europeanen “lijken te geloven dat de verliezers de voorwaarden voor een staakt-het-vuren of overgave moeten dicteren.”

Al het geblaf van de – Europese – chihuahua’s van de oorlog kan het fundamentele geopolitieke/militaire feit niet verhullen: een enorme vernedering van de NAVO. Het enorme probleem van Trump is dat hij dit moet zien op te lossen – en aan de binnenlandse publieke opinie en de wereldwijde publieke opinie moet verkopen als een soort “deal” die hij met Poetin heeft gesloten.

Het is weer eens verhelderend om terug te gaan naar grootmeester Lavrov, altijd de überrealist, in september 2024: “In april 2022 bereikten Russische en Oekraïense onderhandelaars een akkoord in Istanboel. Als dat akkoord was nageleefd, zou Oekraïne een deel van Donbass hebben behouden. Maar elke keer dat een ander akkoord, altijd aanvaard door Rusland, wordt geschonden, krimpt Oekraïne in omvang.”

Het (Grote) Spel, herzien

Nu terug naar het (Grote) Spel. Als de onderhandelaars in Kiev uiteindelijk de capitulatie van Oekraïne toegeven, betekent dat een capitulatie van de NAVO en een capitulatie van het Imperium van Chaos. Dat is het ultieme anathema voor de heersende klassen in de VS. Zelfs een uiterst zorgvuldig onderhandelde en gecontroleerde overgave van Oekraïne zal onmogelijk te verkopen zijn – om nog maar te zwijgen van het feit dat Washington onder de narcistische Trump een strategische nederlaag zou moeten erkennen.

Want dat zou betekenen dat het Imperium van Chaos voorgoed Eurazië kwijt is: de ultieme nachtmerrie van Mackinder/Brzezinski. In combinatie met de daaruit voortvloeiende versteviging van de multinodale, multipolaire wereld.

Het strategische partnerschap tussen Rusland en China is zich terdege bewust van alle ins en outs van dit groots opgezette proces. Voorbij de huidige Turkse schijnvertoning begrijpen zij duidelijk de Grote Euraziatische Vergelijking.

Peking is zich er volledig van bewust dat het werkelijke doel van de NAVO altijd was om het via Rusland te confronteren. Oekraïne was de pion van de NAVO om Rusland neer te halen en vervolgens vanuit het westen China te bereiken. Het doel van de heersende elites in de VS bij het opzetten van hun thalassocratische imperium blijft China vanuit het westen over land en zee te blokkeren, met gebruik van Rusland, en vervolgens Taiwan te gebruiken als uitvalsbasis om China vanuit het oosten over zee te blokkeren. Geen wonder dat de controle over Taiwan een strategische noodzaak is voor China.

En dan breekt de paniek van Mackinder weer uit: het strategische partnerschap tussen China en Rusland kan de NAVO zonder moeite verslaan – en Rusland doet dat in zijn eentje al. Xi en Poetin hebben vorige week, voorafgaand aan de parade ter ere van de Dag van de Overwinning in Moskou, opnieuw persoonlijk en uitvoerig over het schaakbord gesproken.

Het eindspel is opnieuw duidelijk: de VS verliest het hele Euraziatische continent. Oekraïne is onder deze immense geopolitieke imperatieven slechts een pion zonder soevereiniteit in het (Grote) Spel.

Wat betreft de driftclown in Kiev, hij is slechts een acteur zonder enige autoriteit, ook niet in onderhandelingen. Hij wordt volledig gedomineerd door Oekraïense neonazi’s die hem zullen vermoorden als en wanneer de oorlog voorbij is. Hij is slechts een marionet en wordt daarvoor betaald. En daarom is hij – enthousiast gesteund door het onbelangrijke Londen, Parijs en Berlijn – geobsedeerd door het voortzetten van een eeuwigdurende oorlog die de natie vernietigt die hij beweert te vertegenwoordigen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Rusland wint de industriële oorlogsvoering

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: