Thomas Friedmans boodschap aan president Trump, gepubliceerd in The New York Times, snijdt scherper dan de meeste mistige, ideologisch gecastreerde opiniestukken die die krant volproppen. Het is simpelweg een van de meest brute eerlijke beoordelingen van de relatie tussen Amerika en Israël in jaren – en dat uitgerekend van Thomas Friedman, een institutionalist en een trouwe aanhanger van alles wat zionistisch is. Wat zijn boodschap zo urgent maakt, is niet alleen wat hij zegt, maar ook tegen wie hij het zegt en waarom het nu belangrijk is.
Laten we beginnen met de kern: “Deze Israëlische regering is niet onze bondgenoot.” Die zin, die vroeger ondenkbaar was in beleefd Washington, staat nu zwart op wit in de Times. En Friedman heeft gelijk. Want een bondgenoot laat je schatkist niet decennialang leeglopen terwijl hij je regionale positie actief ondermijnt. Een bondgenoot slokt geen miljarden aan Amerikaanse hulp op terwijl hij openlijk je wensen en eisen negeert. Een bondgenoot kaapt je buitenlands beleid niet om een premier uit de gevangenis te houden, schrijft John Mac Ghlionn.
In dit belachelijke klimaat, waarin de term “antisemitisme” wordt gebruikt om gerechtvaardigde kritiek de mond te snoeren, voel ik me genoodzaakt het voor de hand liggende te zeggen: dit gaat niet per se over het Israëlische volk; het gaat over Benjamin Netanyahu en de ultranationalistische, theocratische coalitie die hij heeft samengesteld. Friedmans centrale stelling is strategisch, niet sentimenteel: de regering van Netanyahu is bezig het weinige dat nog over is van de regionale invloed van Amerika te ontmantelen. Het maakt de VS zwak, richtingloos en afhankelijk van een buitenlandse leider die met plezier de langetermijnstabiliteit opoffert voor kortetermijnpolitiek gewin.
Friedmans boodschap is niet voor niets gericht aan Trump. Niet omdat Trump een toonbeeld is van consistentie of morele duidelijkheid – dat is hij niet – maar omdat Trump soms een transactionele duidelijkheid heeft getoond die de buitenlandse elite in Washington ontbeert. Hij geeft niets om liberale clichés over ‘gedeelde waarden’. Hij houdt van invloed. Hij houdt van optiek. Hij houdt ervan om iets voor iets te krijgen. En misschien ziet hij, althans op dit moment, wat Netanyahu hem te bieden heeft: niets dan hoofdpijn, verwijten en een zwart gat van politieke gevolgen.
Natuurlijk moeten we de motieven van Trump niet romantiseren. Hij breekt misschien niet uit principe met Netanyahu, maar uit berekening. Hij heeft aanzienlijke zakelijke belangen in de Golf; door afstand te nemen van Bibi zou hij voor zichzelf deuren kunnen openen in de groeiende financiële wereld van het Midden-Oosten. Trumps recente besluit om de Perzische Golf de Arabische Golf te noemen, een term die de voorkeur geniet van de monarchieën in de Golf en verafschuwd wordt in Teheran, geeft aan waar zijn prioriteiten liggen. Als het aanhalen van de banden met de leiders van Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten betekent dat Bibi aan de kant wordt gezet, dan is dat maar zo – Realpolitik met dollartekens. Met andere woorden, zelfs met alle bagage is dit misschien wel de beste van een reeks slechte opties.
We hebben het hier tenslotte over een man die tot alles in staat is, inclusief het voortdurend bombarderen van vrouwen en kinderen, om maar te voorkomen dat hij zijn welverdiende gevangenisstraf moet uitzitten. Netanyahu gokt niet alleen met de toekomst van Israël. Hij gokt met die van Amerika. Elke stap in de richting van annexatie, elke burgerdode in Gaza, elke diplomatieke afwijzing van Riyad of Amman brengt de regio dichter bij een ineenstorting en sleept de VS mee in een nieuw moeras. Netanyahu is niet geïnteresseerd in vrede, stabiliteit of zelfs maar détente. Hij wil tijd winnen: voor zichzelf, voor zijn achterban en voor het proces dat hij koste wat kost wil ontlopen. Netanyahu’s politieke overleving hangt af van extremisten die compromissen als verraad beschouwen. Ondanks al zijn tekortkomingen weet Trump één ding: een pion van iemand anders zijn straalt geen kracht uit. Het maakt hem zwak – een marionet, geen machtsmakelaar. Israël is een vazalstaat, maar behandelt de VS als een ondergeschikte. Het eist blinde loyaliteit, dicteert rode lijnen en negeert belangrijke diplomatieke openingen zonder gevolgen.
Friedman ontkracht ook de illusie dat de oorlog in Gaza bedoeld is om Hamas te vervangen door een gematigd Palestijns bestuur. Hij benadrukt dat Netanyahu’s einddoel niet rehabilitatie is, maar verwijdering. Het plan, of het nu hardop wordt uitgesproken of niet, is verdrijving. Gaza verkleinen. De burgers opsluiten in humanitaire dodelijke vallen. Hopen dat genoeg van hen naar Egypte vluchten. Het resterende gebied annexeren. En de wereld uitdagen om hem tegen te houden. Dat is geen antiterroristische operatie. Dat is demografische manipulatie onder militaire bezetting.
En dat zal averechts werken – voor Israël, ja. Maar ook voor de VS, tenzij het eindelijk duidelijk maakt aan de Israëlische regering en haar lobbyisten dat Amerika de touwtjes in handen heeft, en niet andersom. Want elke keer dat een door de VS gestuurde bom een kind doodt, verliest Amerika weer een stukje legitimiteit. De Jordaanse monarchie beeft. De fragiele stabiliteit van Egypte brokkelt af. Iran en China grijnzen.
Dat brengt ons bij de echte reden waarom deze boodschap belangrijk is: Friedman geeft het Amerikaanse establishment toestemming om te zeggen wat ze al lang achter gesloten deuren fluisteren – dat loyaliteit aan Israël niet hetzelfde is als loyaliteit aan deze Israëlische regering. En hij geeft Trump in een taal die hij begrijpt te kennen dat het geen verraad is om Netanyahu de rug toe te keren. Het is sterk en gezond leiderschap.
Dit opiniestuk is niet alleen belangrijk omdat het juist is, maar ook omdat het de koorts doorbreekt. Het weigert “steun aan Israël” een blanco cheque voor extremisme te laten zijn. Het weigert te doen alsof de ramp in Gaza alleen de schuld van Hamas is. En het weigert Netanyahu zich te laten hullen in de vlag van het voortbestaan van het Joodse volk terwijl hij zijn natie naar strategische zelfmoord leidt.
Dit alles ontslaat Friedman natuurlijk niet van zijn lange geschiedenis van het verdedigen van rampzalige oorlogen – van het aanmoedigen van de invasie van Irak tot het napraten van neoliberale fantasieën over globalisering die de Amerikaanse industrie hebben verwoest. Het is ook geen excuus voor zijn vaak oppervlakkige, techno-utopische verslaggeving. Maar eer waar eer toekomt: dit stuk is in ieder geval iets. Het zegt hardop wat niemand durft te zeggen. En dat is belangrijk.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Meerdere Westerse persbureaus hebben plotseling een harde ommezwaai tegen Israël gemaakt
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Citaat :
“Netanyahu is niet geïnteresseerd in vrede, stabiliteit of zelfs maar détente. Hij wil tijd winnen: voor zichzelf, voor zijn achterban en voor het proces dat hij koste wat kost wil ontlopen.”
Dat plaats netanyahu op een lijn met de coalitie van bereidwilligen.
Die willen ook geen vrede of stabiliteit.
Die willen ook gewoon tijd winnen om straks toe te slaan.
En die huilen nu dat Rusland zich voorbereidt op een oorlog.
De Europese huichelaars zijn bezig om een vernietigende selphfullfilling prophecy te creeren.
Maar te dom om het te zien of het interesseert ze helemaal niks.
Al roepend om dienstplicht en spelend met de pensioengelden van de burgers.
Er is altijd geld voor de NATO om mee te doen met hun vuile oorlogen, Er is geen geld of altijd geld te kort voor het welzijn van de bevolking