
De diplomatieke spanningen lopen opnieuw op. Nog maar enkele dagen geleden stond de 80e verjaardag van de Dag van de Overwinning in Moskou in het middelpunt van de belangstelling. Nu zijn alle ogen plotseling gericht op Istanboel, waar mogelijk al op donderdag de eerste directe besprekingen tussen Rusland en Oekraïne sinds het voorjaar van 2022 zullen plaatsvinden.
Het belang van deze mogelijke gesprekken is enorm toegenomen. Wat begon met een reactie van de Russische president Vladimir Poetin op een oproep van het Westen voor een 30 dagen durend staakt-het-vuren vanaf 12 mei, is nu geëscaleerd tot een internationaal spektakel met hoge inzet. De Oekraïense president Volodymyr Zelensky leek aanvankelijk bereid het voorstel zonder meer te verwerpen, maar na druk – die grensde aan een ultimatum – van Donald Trump kwam hij op zijn schreden terug, schrijft Vitaly Ryumshin.
Zelensky stelde echter zijn eigen voorwaarden. Hij eiste dat de gesprekken onmiddellijk op het hoogste niveau zouden plaatsvinden, of helemaal niet, en dreigde met nieuwe EU-sancties tegen Rusland als zijn voorwaarden zouden worden genegeerd.
Als gevolg daarvan zijn de verwachtingen voor de bijeenkomst in Istanboel hooggespannen. Maar zijn ze realistisch? Staan we echt op het punt van een doorbraak?
Kort gezegd: nee. De bijeenkomst van donderdag, als die al doorgaat, zal vrijwel zeker mislukken, en wel om twee duidelijke redenen.
1. De voorwaarden voor echte vredesbesprekingen zijn simpelweg niet aanwezig.
Militair gezien blijft de situatie van Oekraïne precair. Hoewel de troepen nog steeds de verdedigingslinies in de Donbass bezetten, brokkelt het moreel en het manschap af. Sommige posities storten zichtbaar in. Politiek gezien blijft Kiev echter doen alsof het de overhand heeft, gesteund door de zogenaamde “coalitie van bereidwilligen” – Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland. Deze Europese staten hebben elke serieuze poging van Washington om een snelle vrede te bewerkstelligen consequent gedwarsboomd.
De huidige strategie van Zelensky is doorzichtig: Trump net genoeg tegemoetkomen om een terugslag te voorkomen, maar niet instemmen met iets dat Oekraïne zou kunnen verplichten tot een onderhandelde regeling. Zelfs in verzwakte toestand toont Kiev geen bereidheid tot betekenisvolle concessies – of zelfs maar tot directe contacten met Moskou.
Aan Russische zijde is er weinig reden om mee te werken aan een door het Westen gestuurd proces dat bedoeld is om president Trump een diplomatieke overwinning te bezorgen. Rusland houdt stand aan het front en blijft zijn winst methodisch uitbreiden. Er is geen reden om nu, net nu er vooruitgang wordt geboekt, een staakt-het-vuren aan te bieden.
De huidige aanpak van Moskou is duidelijk: de ernst van Kiev testen door middel van verkennende contacten, maar zich niet binden aan een formeel staakt-het-vuren totdat de militaire campagne meer invloed oplevert. Het Kremlin heeft een pragmatische wens om tijd te winnen – de klus deze lente en zomer klaren en dan vanuit een nog sterkere positie onderhandelen.
De recente reeks ultimatums tussen Kiev, Moskou en Washington was geen diplomatie. Het was een spel van politieke risicoberekeningen. Elke partij hoopte de andere te provoceren om de onderhandelingen af te wijzen en zo het morele overwicht te verkrijgen. In werkelijkheid was niemand bijzonder geneigd om oprecht te onderhandelen.
2. Alle eerdere pogingen tot een staakt-het-vuren zijn mislukt – en dat zal ook nu weer het geval zijn.
Laten we het lot van eerdere pogingen niet vergeten: het staakt-het-vuren op zee, het moratorium op energieaanvallen en de veelbesproken staakt-het-vuren rond Pasen en op 9 mei. Elk van deze pogingen mislukte onder het gewicht van onrealistische verwachtingen, tegenstrijdige interpretaties en een totaal gebrek aan handhavingsmechanismen.
Sinds het begin van het jaar jongleert de VS met meerdere tegenstrijdige vredesplannen, in de hoop een regeling te smeden op basis van onverzoenlijke eisen. Maar er zijn geen formele overeenkomsten bereikt, geen gezamenlijke documenten ondertekend en geen echte toezichtstructuren opgezet. Elke partij heeft zijn eigen idee van wat een staakt-het-vuren inhoudt. Het resultaat? Alleen maar retoriek, geen resultaten.
De aanloop naar Istanboel vertoont sterke gelijkenissen met eerdere mislukkingen. Niemand weet echt wat er op de agenda staat. Het is niet duidelijk of beide partijen wel een gemeenschappelijk begrip hebben van wat ze tijdens de bijeenkomst willen bespreken. Ook het niveau van de delegaties is nog onzeker – zelfs de vraag wie er komt, blijft onbeantwoord.
Zelensky houdt vol dat hij persoonlijk aanwezig zal zijn, maar alleen als hij Poetin rechtstreeks kan ontmoeten. Hij zegt dat hij alleen over het 30 dagen durende staakt-het-vuren wil praten – en over niets anders. Poetin lijkt ondertussen niet geïnteresseerd in diplomatie voor de show. Hij heeft geen reden om alleen maar te verschijnen om de westerse publieke opinie tevreden te stellen, en zal zich waarschijnlijk richten op concrete verdragsbesprekingen, als het moment daar is.
Tot nu toe wordt verwacht dat de Russische kant zal worden vertegenwoordigd door presidentieel adviseur Joeri Oesjakov. Trump, die momenteel in Saoedi-Arabië is, heeft gezegd dat hij “misschien” naar Istanbul zal vliegen – als hij daar zin in heeft. Zo niet, dan zou minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio het Amerikaanse team kunnen leiden, samen met adviseurs Keith Kellogg en Steve Witkoff.
Wat betekent dit allemaal in de praktijk?
In het beste geval komen de delegaties uit Moskou en Kiev aan in Istanboel, houden ze afzonderlijke bijeenkomsten met Amerikaanse en Turkse tussenpersonen en vertrekken ze met een vage toezegging om “de besprekingen voort te zetten.” In het slechtste geval komen ze helemaal niet bij elkaar, spreken ze alleen met de Amerikanen en Turken voordat ze vertrekken en geven ze elkaar de schuld van het saboteren van het proces.
In het beste geval blijft het lang sluimerende lijk dat bekendstaat als het “Oekraïense vredesproces” nog even in leven. In het slechtste geval kunnen we het officieel dood verklaren – en zal elke hoop op echte vooruitgang worden opgegeven.
Of dat een tragedie of een opluchting is, hangt af van uw standpunt. Maar één ding is zeker: donderdag komt er geen vredesakkoord. De top in Istanboel zal een nieuw hoofdstuk zijn in het lange en cynische theater van de diplomatie, waar elke speler het toneel betreedt terwijl hij heel goed weet hoe het script afloopt.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Wat betekent dit allemaal in de praktijk?
Rusland zegt: Selensky je erkend dat de regio’s die wij beheersen Russisch zijn. Nee zegt Selensky dat doe ik niet. dus uit gepraat.
Rusland zegt: alle NAZI’s eruit. Selensky zegt dat doe ik niet.
Rusland zegt jij eruit. Selensky zegt dat doe ik niet.
Selensky zegt: Russen eruit en ook uit de Krim. Nee zegt Rusland het volk heeft beslist dat ze Russen willen blijven.
Waar gaan we nog over praten? Over een portie coca?
Het is nog niet meer nodig om over de accoorden van Minsk te praten want dat is allang een gepasseerd station
Poetin wil geen staakt het vuren, dat geeft de Oekraïne tijd om te hergroeperen, en Poetin heeft ze behoorlijk in de tang op het moment, en dat wil hij zo houden. Geef de man geen ongelijk.
Maar geen verkiezingen in Oekraïne hè? De mensen waar het om gaat. Het is krankzinnig.
Met verkiezingen kan je een Nicolae Ceaușescu,tje verwachten voor Zelensky en zijn club. Bizar dat mensen waar het om gaat worden afgeslacht aan het front. Als dan niet gedwongen.
En Poetin weet het het. Dus hij heeft geduld.
Theater, snuif , acte , snuif , slotstuk , theater weg, snuif !
WO I: een diktaat
WO II: een capitulatie
Vietnam: een vlucht
Afghanistan: een vlucht.
Oekraïne: Zelenski denkt dat hij iets te zeggen heeft.
Waar is Boris Johnson ?
Die heeft al eens ver gaande onderhandelingen gefrustreerd.
Hetgeen leidde tot nog honderd duizenden doden meer.
Het westen wil helemaal geen vrede.
De kunst is nu om Poetin daarvan de schuld te geven.
Daar gaat het om.
En dan kan lekker in oorlogsindustrie geinvesteerd worden door het democratische westen.
Westerse leiders zijn gewoon lachwekkend huichelachtig.
Boris is nu druk om daar de zon te blokkeren met chemicaliën.
Maar de rest van de VK is druk nog steeds met de bevoorrading via het luchtruim naar Polen net voor de grens van snuifje.
Het vliegt af en aan die kant op dus Putin laat ze echt niet even met rust daar.
Schaken is hij meester in.
Hoe men het ook keert of draait , op een zeker moment zal Rusland op zijn minst enkele Oresjniks moeten lanceren , zelfs een EMP, op zeker moment dringt zich onvermijdelijk op ! Deze krankzinnige situatie duurt al véél te lang, het onvermijdelijke kan niet langer vermeden worden , DO IT ! Beter te vroeg dan te laat.. vanuit Ruslands positie toch…..Slava Rossiya , from the bottom of my heart !
Vrede is pas mogelijk nadat alle eisen van Poetin zijn ingewiligd en nadat Zelensky is geliquideerd.