De existentiële dreiging van de existentiële dreiging

Klimaatverandering is een existentiële dreiging.

Desinformatie is een existentiële dreiging.

Ongelijkheid is een existentiële dreiging.

De volgende pandemie is een existentiële dreiging.

Onze democratie wordt geconfronteerd met een existentiële dreiging.

En iedereen moet op elk van deze dreigingen voorbereid zijn en bereid zijn alles te doen om ze te stoppen, schrijft Thomas Buckley.

Dat is tenminste de huidige lijn, de lijn die de mondiale samenleving op alle niveaus tot op het randje van gezond verstand en samenhang drijft.

En dat is met opzet, want het is veel gemakkelijker om iemand over de rand te duwen als hij al op de rand staat.

Al deze valse bedreigingen worden opzettelijk opgelegd en worden comorbiditeiten van een reeds verzwakt politiek lichaam, waardoor het nog kwetsbaarder wordt voor vernietiging en uiteindelijk de dood.

Te horen krijgen dat je gaat sterven is verschrikkelijk. Te horen krijgen dat jij en je familie gaan sterven is monumentaal verschrikkelijk. Te horen krijgen dat iedereen gaat sterven is… verdovend. Het creëert een staat van totale hulpeloosheid, een staat waarin je veel plooibaarer bent.

Je situationeel bewustzijn vervaagt, je vlucht- of vechtinstinct vertraagt en je blijft gewoon staan staren tot iemand zijn arm om je schouders legt en je wegleidt.

En degenen die die angst oproepen, staan in de buurt klaar om precies dat te doen: de samenleving bij de schouders pakken, haar troost bieden in de vorm van entertainment, medicatie en basisbehoeften, en haar wegleiden.

Elk van deze bedreigingen is rechtstreeks gericht tegen het eerste principe van de westerse samenleving: het primaat van het individu. Alle bedreigingen, alle communitarisme dat aan de cultuur wordt opgedrongen – inclusief de bewering dat niet de persoon zelf, maar de groep waar hij of zij deel van uitmaakt het belangrijkste kenmerk van de mens is – hebben dezelfde onderliggende boodschap: de eliminatie van het idee dat de samenleving bestaat uit afzonderlijke individuen met persoonlijke keuzevrijheid.

En van het niet erkennen van individuele keuzevrijheid tot het helemaal niet toestaan ervan is een kleine stap.

Dat is de werkelijke existentiële bedreiging van de valse existentiële bedreigingen die nu over de hele wereld rondzingen, mensen, gezinnen, samenlevingen en culturen treffen en opzettelijk zoveel chaos en ontwrichting veroorzaken dat gewoon op één plek blijven staan niet noodzakelijkerwijs een irrationele beslissing is.

Natuurlijk zijn geen van de huidige dreigende rampen existentiële bedreigingen – het zijn helemaal geen bedreigingen, maar de voorhoede van de mondiale socialistische socialisten heeft ervoor gezorgd dat het publiek denkt dat ze dat wel zijn, op straffe van uitsluiting, baanverlies en censuur.

Behalve dat ze geen echte bedreigingen zijn, kunnen ze zelfs niet in de verste verte worden omschreven als een existentiële bedreiging. Een existentiële bedreiging wordt – gedeeltelijk – gedefinieerd als een bedreiging voor het voortbestaan van een ding of een systeem. Het is terminaal, wereldwijd en transgenerationeel. Het is niet van voorbijgaande aard, het is niet politiek, het wordt niet bepaald door de mensen die de bewering doen: om een existentiële bedreiging te zijn, moet iets reëel, ongekend en permanent zijn.

Maar de term – die belangrijk klinkt omdat hij dat ook is – kan door mensen en groepen worden misbruikt om de impact van hun uitspraken te vergroten, wat die ook mogen zijn, omdat de werkelijke definitie niet algemeen bekend is of bewust wordt genegeerd door de mensen die de term gebruiken en de media die hun beweringen rapporteren.

Dit opent de deur voor alles wat als een dergelijke bedreiging kan worden omschreven.

Er is ook de kwestie van de oorsprong van de term: existentiële filosofen richtten zich op subjectieve ideeën over gedachten, emoties en handelingen in relatie tot het bestaan, terwijl de meer concrete “bedreigingen” die worden beschreven wanneer de term wordt gebruikt, vermoedelijk reëel en specifiek zijn. Dat is een bijkomend misleidend element van het gebruik van de term.

Met andere woorden, de term wordt gebruikt om een dun laagje intellectuele zekerheid aan te brengen op de bedreiging waarvan wordt beweerd dat deze daadwerkelijk bestaat.

Ondanks de protesten van de groene democratie is de echte mondiale existentiële bedreiging niet fossiele brandstoffen, voedsel, mobiliteit of alle andere aspecten van de materiële economie.

De echte dreiging komt van de etherische economie van overheidsinstanties, actoren uit het maatschappelijk middenveld, niet-gouvernementele organisaties, stichtingen en de academische wereld, allemaal geholpen door de informatiekliek. Samen hebben zij momenteel inderdaad de macht om de beschaving iets op te dringen dat werkelijk transgenerationeel, mondiaal en fataal is.

En de eindeloze schijn van noodtoestand is een krachtig instrument om dat doel te bereiken:

Wat gebeurt er als die gevreesde beslissing om naar links of rechts te springen wanneer er een auto op je afkomt, niet een beslissing is die je één of twee keer in je leven neemt, maar een dagelijkse vraag? Die voortdurende staat van onrust slijt aan mensen en brengt hen in een situatie waarin ze de meeste, zo niet alle beslissingen nemen vanuit paniek in plaats van vanuit hun verstand.

En het is tijdens die voortdurende staat van nerveuze uitputting – een toestand die volledig is gecreëerd door degenen die ervan kunnen profiteren – dat degenen die macht in de samenleving willen uitoefenen, toeslaan.

Wat wordt aangeboden is een samenleving waarin niemand kan falen. Maar een samenleving waarin niemand kan falen is ook een samenleving waarin niemand kan slagen, zeker niet in die mate dat hij of zij de bestaande machtsstructuur kan bedreigen.

En het is die bedreiging – die een existentiële bedreiging vormt voor dat spinnenweb van winstgevende tirannie – die het doelwit is van de wereldwijde angstcampagne.

De democratie die wordt bedreigd is “hun” democratie, niet “onze” democratie.

Het klimaat dat wordt bedreigd is hun zilverglanzende, schoongeschrobde persoonlijke omgeving – de daadwerkelijke vernietiging van het milieu die plaatsvindt, is buiten het zicht, de denigratie van de sub-Deltas die op andere plaatsen wonen, is immaterieel.

De informatie die wordt bedreigd, zijn de leugens die worden verteld om de maatschappelijke transformatie te ondersteunen.

De gelijkheid die wordt bedreigd, is hun recht om voor altijd gelijker te zijn dan anderen.

En de pandemie waarmee wordt bedreigd, is het recht om op een bevlieging een pandemie af te kondigen en het publiek zo bang te maken dat het in naam van de veiligheid zijn basisrechten opgeeft.

De middelen en het doel zijn onderling uitwisselbaar, waardoor een Möbiusband van ontmenselijking ontstaat waarin elke vernederende tactiek kan worden verborgen – tenzij je precies weet waar ze liggen, zijn ze alleen zichtbaar vanuit je ooghoeken, een schuine onzekerheid, en kunnen ze gemakkelijk worden afgedaan als verzinsels, als complottheorieën.

Het is niet precies te zeggen wat de volgende existentiële dreiging zal zijn.

Wat wel bekend is, is wie ervan zal profiteren.

Opmerking – het lijkt misschien een beetje vreemd, maar eigenlijk ook weer niet, maar het zou ons allemaal goed doen om het advies van Hannibal Lecter op te volgen wanneer we nadenken over wat de seriemoordenaars van de samenleving nastreven:

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Technocratie, angstzaaiers en de Samenzwering

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: