“Biden’s fase” van de Oekraïne-oorlog breekt aan

De grondoorlog in Oekraïne is afgelopen, een nieuwe fase breekt aan. Zelfs diehard voorstanders van Oekraïne in de westerse media en denktanks geven toe dat een militaire overwinning op Rusland onmogelijk is en dat een ontruiming van het grondgebied dat onder Russische controle staat, ver boven het vermogen van Kiev ligt, schrijft M.K. Bhadrakumar.

Vandaar de vindingrijkheid van de regering Biden om Plan B te verkennen en Kiev te adviseren realistisch te zijn over het verlies van grondgebied en pragmatisch de dialoog met Moskou aan te gaan. Dit was de bittere boodschap die de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken onlangs persoonlijk aan Kiev overbracht.

Maar de bijtende reactie van president Zelensky in een daaropvolgend interview met het tijdschrift Economist is veelzeggend. Hij sloeg terug dat de westerse leiders nog steeds mooie woorden spreken en beloven dat ze Oekraïne zullen steunen “zo lang als nodig is” (de mantra van Biden), maar hij, Zelensky, heeft gemerkt dat de stemming onder sommige van zijn partners is veranderd: “Ik heb deze intuïtie, ik lees, hoor en zie hun ogen [wanneer ze zeggen] ‘we zullen altijd achter jullie staan’. Maar ik zie dat hij of zij niet hier is, niet bij ons.” Zeker, Zelensky leest de lichaamstaal goed, want bij gebrek aan een overweldigend militair succes binnenkort, is de westerse steun voor Oekraïne tijdsgebonden.

Zelensky weet dat het moeilijk zal zijn om de westerse steun vol te houden. Toch hoopt hij dat als de Amerikanen het niet doen, de Europese Unie in ieder geval hulp zal blijven geven, en misschien zelfs tijdens de top in december onderhandelingen zal openen over het toetredingsproces van Oekraïne. Maar hij hield ook een verhulde dreiging van terroristische dreiging voor Europa in – hij waarschuwde dat het geen “goed verhaal” voor Europa zou zijn als het “deze mensen [van Oekraïne] in een hoek zou drijven”. Tot nu toe waren dergelijke onheilspellende dreigementen gedempt en afkomstig van laaggeplaatste activisten van de fascistische Bandera rand.

Maar Europa heeft ook zijn grenzen. De westerse wapenvoorraden zijn uitgeput en Oekraïne is een bodemloze put. Belangrijker is dat men er niet van overtuigd is of het voortzetten van de leveringen enig verschil zou maken voor de proxy-oorlog die niet te winnen is. Bovendien zitten de Europese economieën in het slop, de recessie in Duitsland kan afglijden naar een depressie, met vergaande gevolgen van “deïndustrialisatie”.

Het volstaat te zeggen dat het bezoek van Zelensky aan het Witte Huis in de komende dagen een beslissend moment wordt. De regering Biden is in een sombere stemming omdat de proxy-oorlog een volwaardige Indo-Pacifische strategie tegen China in de weg staat. Toch verklaarde Blinken tijdens een uitzending van ABC’s This Week voor het eerst expliciet dat de VS zich niet zou verzetten tegen het gebruik door Oekraïne van door de VS geleverde langere langeafstandsraketten om diep op Russisch grondgebied aan te vallen, een zet die Moskou eerder een “rode lijn” heeft genoemd, waardoor Washington een directe partij in het conflict zou worden.

De bekende Amerikaanse militair historicus, strategisch denker en gevechtsveteraan kolonel (gepensioneerd) Douglas MacGregor (die tijdens de Trump-regering als adviseur voor het Pentagon diende), heeft een vooruitziende blik als hij zegt dat een nieuwe “Biden’s fase van de oorlog” op het punt staat te beginnen. Dat wil zeggen, nu de grondtroepen op zijn, zal de focus verschuiven naar langeafstandsaanvalswapens zoals de Storm Shadow, Taurus, ATACMS langeafstandsraketten, enz.

De VS overweegt ATACMS langeafstandsraketten te sturen, waar Oekraïne al lange tijd om vraagt, met de mogelijkheid om diep in Russisch grondgebied toe te slaan. Het meest provocerende deel is dat verkenningsplatforms van de NAVO, zowel bemand als onbemand, gebruikt zullen worden bij dergelijke operaties, waardoor de VS een virtuele mede-oorlogvoerende wordt.

Rusland heeft zich terughoudend opgesteld bij het aanvallen van de bron van dergelijke vijandelijke capaciteiten, maar hoe lang die terughoudendheid zal voortduren, is voor iedereen een raadsel. In antwoord op een gerichte vraag over hoe Washington de aanvallen op Russisch grondgebied met Amerikaanse wapens en technologie zou zien, stelde Blinken dat het toenemende aantal aanvallen op Russisch grondgebied door Oekraïense drones “gaat over hoe zij [de Oekraïners] hun grondgebied gaan verdedigen en hoe zij werken aan het terugnemen van wat van hen is afgepakt. Onze [Amerikaanse] rol, de rol van tientallen andere landen over de hele wereld die hen steunen, is om hen daarbij te helpen.”

Rusland zal zo’n brutale escalatie niet accepteren, vooral omdat deze geavanceerde wapensystemen die gebruikt worden om Rusland aan te vallen, in feite bemand worden door NAVO-personeel – aannemers, getrainde ex-militairen of zelfs officieren in dienst. President Poetin vertelde de media vrijdag dat “we buitenlandse huurlingen en instructeurs hebben ontdekt, zowel op het slagveld als in de eenheden waar getraind wordt. Ik denk dat er gisteren of eergisteren weer iemand gevangen is genomen.”

De calculus van de VS is dat Rusland op een gegeven moment gedwongen zal worden om te onderhandelen en dat er een bevroren conflict zal ontstaan waarbij de NAVO-bondgenoten de optie zouden behouden om door te gaan met de militaire opbouw van Oekraïne en het proces dat moet leiden tot het lidmaatschap van de Atlantische alliantie, en de regering Biden de kans zou geven om zich te richten op de Indo-Pacific.

Rusland zal echter geen genoegen nemen met een “bevroren conflict” dat bij lange na niet voldoet aan de doelstellingen van demilitarisering en denazificatie van Oekraïne, de belangrijkste doelstellingen van zijn speciale militaire operatie.

In deze nieuwe fase van de proxy-oorlog valt nog te bezien welke vorm de Russische vergelding zal aannemen. Er zouden meerdere manieren kunnen zijn zonder dat Rusland direct NAVO-gebieden aanvalt of kernwapens gebruikt (tenzij de VS een kernaanval uitvoert – waarvan de kans op dit moment nihil is).

Het is nu al mogelijk om de mogelijke hervatting van militair-technische samenwerking tussen Rusland en de Democratische Volksrepubliek Korea (mogelijk met inbegrip van ICBM-technologie) te zien als een natuurlijk gevolg van het agressieve Amerikaanse beleid ten opzichte van Rusland en zijn steun aan Oekraïne – net zo goed als van de huidige internationale situatie. Het punt is dat het vandaag met de DVK is; morgen zou het met Iran, Cuba of Venezuela kunnen zijn – wat kolonel MacGregor “horizontale escalatie” door Moskou noemt. De situatie in Oekraïne is verbonden geraakt met de problemen op het Koreaanse schiereiland en Taiwan.

Minister van Defensie Sergey Shoigu zei woensdag op de staatstelevisie dat Rusland “geen andere opties” heeft dan een overwinning te behalen in zijn speciale militaire operatie en vooruitgang zal blijven boeken met hun belangrijkste missie om de uitrusting en het personeel van de vijand neer te maaien. Dit suggereert dat de uitputtingsslag verder zal worden opgevoerd, terwijl de algemene strategie mogelijk zal verschuiven naar het behalen van een totale militaire overwinning.

Het Oekraïense leger is wanhopig op zoek naar mankracht. Alleen al in het 15 weken durende “tegenoffensief” zijn meer dan 71.000 Oekraïense soldaten gedood. Er is sprake van dat Kiev onder de vluchtelingen in Europa repatriëring van zijn onderdanen in de militaire leeftijd wil. Aan de andere kant gaat de mobilisatie in Rusland door, in afwachting van een langdurig conflict.

Poetin maakte vrijdag bekend dat 300.000 mensen zich vrijwillig hebben aangemeld en contracten hebben getekend om zich bij de strijdkrachten aan te sluiten en dat er nieuwe eenheden worden gevormd, uitgerust met geavanceerde soorten wapens en uitrusting, “en sommige zijn al voor 85-90 procent uitgerust”.

De kans is groot dat zodra het Oekraïense “tegenoffensief” over een paar weken uitloopt op een massale mislukking, de Russische strijdkrachten een grootschalig offensief zullen beginnen. Het is zelfs denkbaar dat Russische troepen de rivier de Dnjepr oversteken en de controle over Odessa en de kustlijn naar de Roemeense grens overnemen, van waaruit de NAVO aanvallen op de Krim uitvoert. Vergis u niet, voor de Anglo-Amerikaanse as is het omsingelen van Rusland in de Zwarte Zee altijd een topprioriteit gebleven.

Bekijk het uitstekende interview (hieronder) van kolonel Douglas MacGregor door professor Glenn Diesen aan de University of North-Eastern Noorwegen:

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

11 tekenen dat wereldwijde conflicten binnenkort volledig uit de hand kunnen lopen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: