Biden moet een wapenstilstand afkondigen in Gaza – al was het maar om zichzelf te redden

De regering Biden wordt steeds nerveuzer over de crisis in Gaza en over de doelstellingen van het oorlogskamp van Netanyahu. Ze maakt zich vooral zorgen dat ze behoedzaam wordt meegesleept in een oorlog tussen Israël en Iran waarvan zelfs de ongelukkige Amerikaanse president weet dat hij daar niet naartoe wil, hoe ver hij ook van zijn herverkiezingscampagne verwijderd is. Netanyahu weet op zijn beurt zelf niet eens zeker of hij wel een grondoffensief wil lanceren en een aantal topanalisten voorspellen zelfs dat hij er niet mee door zal gaan, gezien wat er op het spel staat en de geschiedenis van dergelijke initiatieven in het verleden. Politiek gezien is hij op dit moment absoluut niet op zijn plaats en de aanval van 7 oktober is in veel opzichten een tweesnijdend zwaard dat hem uit elkaar zal rijten als het geduld van de Israëli’s opraakt, terwijl hij tijd in zijn ambt heeft gewonnen en vrij is van corruptieonderzoeken. De meesten geven hem de schuld van de aanvallen en ontvoeringen, dus hij heeft een beperkte politieke bandbreedte om mee te werken, schrijft Martin Jay.

Zijn strategie lijkt er meer op gericht om het hoofd koel te houden en de tijd zijn tol te laten eisen. Hoewel hij zelf niet al te veel tijd heeft, heeft Biden dat veel minder. De wurggreep die Netanyahu op Biden heeft, wordt elke dag strakker, wanneer duidelijk wordt dat Biden niet het patentvermogen heeft om een wapenstilstand in te roepen en te doen wat de meeste Amerikaanse presidenten zouden moeten doen: zich gedragen als een supermacht. Dit zal blijkbaar moeten worden overgelaten aan de twee echte supermachten die de neiging hebben om meer te doen en minder te praten: China en Rusland. Op dit moment wachten zowel Biden als Netanyahu op een wonder dat een staakt-het-vuren mogelijk maakt zonder dat Netanyahu gezichtsverlies lijdt. Biden zou er gewoon op kunnen aandringen dat Netanyahu stopt met de campagne en dan zou Bibi tenminste tegen de wereld kunnen zeggen “dit is wat de VS ons gevraagd heeft te doen”. Maar zelfs in deze opzet zouden Biden en zijn regering elders een prijs moeten betalen.

Terwijl steeds meer Iraanse milities zich aan de Syrisch-Israëlische grens opbouwen en het narratief tussen Hezbollah en Israël verhit raakt, is iedereen in feite op zoek naar een gelukstreffer om de hele gruwelijke slachting uit zijn voegen te doen barsten. Biden zou dit kunnen doen. Hij zou moedig en dapper kunnen zijn en echt elan op het wereldtoneel kunnen tonen. Maar dat is gewoon niet wat hij doet. Hoewel hij een neocon van de oude stempel is en een groot voorstander van de NAVO-bombardementen op Joegoslavië, heeft hij tegenwoordig zijn mojo verloren. Hij weet gewoon niet wat hij wil met Israël, een land waarvan hij altijd beweerd heeft een groot voorstander te zijn, maar waarvan de huidige regering niet is waar Biden wil dat het buitenlands beleid van de VS is.

Veel deskundigen vragen zich af wat er eigenlijk ten grondslag ligt aan de relatie tussen de VS en Israël en de 3 miljard dollar die Israël elk jaar aan militaire hulp ontvangt? Lange tijd was het de speciale relatie die Israël koesterde terwijl het, Israël, namens de VS in de regio optrad en er was voor het geval dat Arabische landen de weg kwijtraakten in hun symbolische trouw aan de Amerikaanse hegemonie. Het was op zijn minst een voorpost.

Ironisch genoeg was het Trump die de inzet kortstondig verhoogde en de relatie relevanter maakte toen hij de Abraham Akkoorden introduceerde, die een sterkere band smeedden tussen Israël en de Arabische wereld – precies die “normalisering” die op het punt stond om meer partners aan te trekken, slechts enkele dagen voor 7 oktober.

En dus zal de nalatenschap van Biden, gezien zijn huidige lafhartige stappen, er een zijn van het terugzetten van de klok en het nog meer geïsoleerd maken van Israël, vooral gezien het feit dat de slachting in Gaza in feite Arabische steun voor Palestina mobiliseert bij belangrijke spelers zoals MbS in Saoedi-Arabië, die op de langere termijn misschien wel heimelijk Hamas steunt, samen met Iran. Zelfs vanuit een geopolitiek perspectief neemt Biden het op tegen de hele Arabische wereld met zijn debiele aanpak van de slachting in Gaza, die een staakt-het-vuren wil en verwachtte dat de VS haar rol van enige supermacht zou spelen. Die dagen zijn al lang voorbij.

Ondertussen heeft Biden thuis een nieuw probleem dat maar niet wil verdwijnen. Hij heeft de moslimstem verloren. Velen zullen misschien beweren dat dit niet zo erg is als het lijkt, omdat hij misschien nog meer van het Israëlische kamp heeft gewonnen. Absoluut niet. Veel Joden in Amerika zijn enorm teleurgesteld dat hij eigenlijk niets meer heeft gedaan dan aan de zijlijn staan en van een afstandje steunbetuigingen aan Israël roepen. Hoe lang dit nog kan doorgaan is echt de vraag. Hij heeft er tot nu toe sterk op vertrouwd dat de Amerikaanse media hun plicht doen en zoveel mogelijk nepnieuws uitspuwen, dat ze praktisch als PR-instrument voor Israël werken en alle feiten presenteren rond het valse narratief van “Israël heeft het recht om zichzelf te verdedigen” zonder daaraan toe te voegen “ten koste van alles, zelfs door alle internationale wetten te overtreden omdat het Westen hen niet ter verantwoording zal roepen omdat Palestijnen eigenlijk geen mensen zijn.”

Toch heeft dit spel zijn beperkingen, omdat velen in het westen er meer dan gewend aan zijn dat internationaal nieuws via Atlanta vervalst wordt. De baby’s zonder hoofd die niet bestaan of het ziekenhuis in Gaza waarvoor de Israëli’s zelfs waarschuwden dat ze het zouden bombarderen, wat wij geacht worden te slikken, werd door de Palestijnen zelf opgeblazen – met wat nepgeluid dat de IDF in elkaar knutselde om journalisten te helpen met hun callcenterjournalistiek.

De realiteit is dat de Amerikaanse media de mediaoorlog aan het verliezen zijn en dat miljoenen gewone mensen over de hele wereld alleen naar social media kijken van Palestijnen ter plaatse die beelden naar buiten brengen, terwijl geen enkele westerse journalist een voet in Gaza zelf durft te zetten. Maar wacht eens even. Moeten we niet heel erg op onze hoede zijn voor de uitspraak van het Westen dat het gewoon te gevaarlijk is voor onze journalisten om daarheen te gaan? Is dat niet een beetje te gemakkelijk voor de IDF om de Palestijnse journalisten die daar verslag uitbrengen voor westerse titels te belasteren? Wacht maar op het nieuwe verhaal op CNN of Washington Post dat Hamas deze Palestijnse journalisten voedt met nepnieuws en dat Gaza zo achterlijk is enzovoort dat er nooit echt objectieve media verwacht kunnen worden. U kent dat soort dingen wel.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

ISRAËL CONFLICT DOSSIER

Het Westen is niet “joods-christelijk”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: