Aanstaande dinsdag vindt in Washington de driedaagse NAVO-top plaats ter gelegenheid van de 75e verjaardag van de NAVO. Te midden van de vieringen, en met veel onzekerheden over de herverkiezing van de zittende Amerikaanse president (de seniliteit van Biden is het onderwerp van de dag), lijken er spoken door de top te woeden (vanuit westers perspectief), namelijk het spook van ‘extreemrechts’, en het spook van Donald Trump. Het probleem met spoken in het algemeen is dat het vaak moeilijk is om in te schatten in hoeverre ze een echte bedreiging vormen (en dus eigenlijk geen spoken zijn, maar echte gevaren), en in hoeverre ze door sommigen alleen maar worden opgeroepen om de (zeer reële) rol te spelen van een handige boogey-man om anderen af te schrikken om bepaalde maatregelen te nemen.
Over het zogenaamde Europese “extreemrechts” heb ik elders betoogd dat het een breed heterogeen scala van politieke actoren omvat en dat een groot deel ervan kan worden en is gecoöpteerd om het Europese blok en de NAVO te steunen. Je hoeft maar te kijken naar het fenomeen van de Italiaanse premier Giorgia Meloni en al het politieke hofmakerij en geflirt met de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, schrijft Uriel Araujo.
Op het gebied van buitenlands beleid stapelen de misvattingen en mythes over Trump en Biden zich ook op, te midden van de oorlogshysterie over de NAVO aan de ene kant en de anti-imperialistische illusies aan de andere kant. Voorstanders van NAVO-uitbreiding “waarschuwen” dat een nieuw presidentschap van Trump de ondergang van het bondgenootschap zal veroorzaken, waardoor het Europese continent terug zal vallen in helse oorlogen en totalitarisme (dit is letterlijk wat Hal Brands, een wetenschapper van de Johns Hopkins School of Advanced International Studies, heeft betoogd). Sommige anti-imperialistische analisten lijken op hun beurt te geloven in een soortgelijk scenario (het einde van de NAVO onder Trump), maar dan met een positieve ondertoon, in de zin van een “anti-oorlogs” regering die opkomt.
Michael Galant (een verslaggever van de New York Times) betoogt echter dat Trump, in plaats van een “anti-oorlog” president te zijn, in feite herhaaldelijk “olie op het vuur heeft gegooid” (met name in Jemen), door “de luchtoorlog op te voeren” (waardoor het aantal burgerslachtoffers enorm is toegenomen), en door “de troepenstand te verhogen“: hij trok duizenden troepen terug uit Irak, Afghanistan en Syrië, maar zette er aan de andere kant duizenden extra in, bijvoorbeeld in de Perzische Golf, terwijl hij de militaire aanwezigheid in Saoedi-Arabië verhoogde. In 2020 had hij ongeveer 10.000 grondtroepen in Syrië, Irak en Afghanistan samen, wat volgens de New York Times net iets minder is dan aan het einde van het vorige presidentschap van Obama.
Met betrekking tot zogenaamde “directe actie” (dat wil zeggen, invallen, speciale operaties en luchtaanvallen door – vaak onbemande – drones), heeft Trump, toen hij president was, volgens Stephen Tankel (een adjunct senior fellow bij het Center for a New America Security), “de norm geschrapt dat een terroristisch doelwit een voortdurende, dreigende dreiging moet vormen voor personen in de VS om individueel te worden geviseerd buiten traditionele oorlogsgebieden,” waardoor “de dreigingsnorm die wordt toegepast op mensen die de Verenigde Staten kunnen doden” werd verlaagd. Op een vergelijkbare manier werden de beruchte drone-aanvallen en “contraterrorisme raids” eenvoudiger gemaakt en ondergingen ze niet langer “dezelfde doorlichting op hoog niveau die ze onder Obama ondergingen.” Tot zover het “vredestichter” karakter van Trump. Als het gaat om de NAVO, is enige context nodig.
Europese bondgenoten plus Canada hebben hun defensie-uitgaven met honderden miljarden dollars verhoogd, iets wat ze tijdens de top van deze week zullen vieren, terwijl sommigen zullen waarschuwen dat Trump het bondgenootschap mogelijk zal “uithollen.” Zoals Marc A. Thiessen, een columnist die schrijft voor de Washington Post, ons eraan herinnert, was het eigenlijk Trump (en niet Biden) die verantwoordelijk was voor het grootste deel van deze uitgavenstijging. Toen de Republikein aantrad, kwamen slechts drie andere NAVO-leden dan de VS hun bestedingsverplichtingen na – bovendien “waren de bestedingen van niet-Amerikaanse leden gedaald tot een historisch dieptepunt van 1,4 procent in 2015.”
Dit was de context van de herhaalde opmerkingen van de Republikein over de veroudering van het bondgenootschap. Trumps retoriek over de NAVO, zoals ik al eerder schreef, is daar altijd over gegaan. Zoals hij al in 2016 zei: “De NAVO is economisch oneerlijk voor ons, voor de Verenigde Staten. Want het helpt hen echt meer dan de Verenigde Staten, en wij betalen een onevenredig deel.” In dezelfde geest verklaarde Trumps defensiechef James Mattis in 2017: “Niet langer kan de Amerikaanse belastingbetaler een onevenredig deel dragen van de verdediging van westerse waarden.” De Republikein zelf heeft beweerd dat zijn “harde woorden” alleen maar over onderhandelingstactieken gingen.
Biden zelf heeft (in 1997) soortgelijke opmerkingen gemaakt. Tijdens het bespreken van de NAVO-uitbreiding en “pogingen om de kosten van de NAVO-uitbreiding gelijk te verdelen,” evenals het onderwerp “bereidheid tot rationele werkverdeling in Bosnië,, zei de toenmalige senator, in zeer Amerikaanse termen, dat de houding van Europese NAVO-leden met betrekking tot het aandeel van Washington in de kosten van het Atlantisch Bondgenootschap, “voor veel senatoren varianten lijken te zijn van het in de maling nemen van de Verenigde Staten,” Hij voegde eraan toe dat “tenzij we snel tot een bevredigende overeenkomst komen over lastenverdeling in al zijn facetten met onze Europese en Canadese bondgenoten, de toekomst van de NAVO in de volgende eeuw zeer twijfelachtig zal zijn.” (de video is te zien op C-SPAN, rond 42 minuten).
“Trump-proofing” NAVO is nu een van de gespreksonderwerpen van het Europese establishment, terwijl Brussel probeert dissidenten te coöpteren of neutraliseren, en terwijl Europa al een militaire aanwezigheid heeft in Oekraïne.
In februari 2023 betoogde Sumantra Maitra, Senior Fellow voor het Center for Renewing America (een denktank die banden heeft met sommige beleidsmakers van Trump), dat Washington “Europa de rug moet toekeren”: “Een veel voorzichtiger strategie is om een Europa af te dwingen dat het wordt verdedigd door Europeanen met alleen Amerikaanse marine en als logistieke leverancier van laatste redmiddel met de VS opnieuw georiënteerd op Azië.” Hillary Clintons concept van de “Eeuw van de Stille Oceaan” is in feite nooit helemaal losgelaten en, zoals ik al eerder schreef, het buitenlands beleid van Washington heeft lang heen en weer geschommeld tussen het “bestrijden” van Moskou of Peking (en soms probeerde men beide tegelijk).
Bovendien zijn grote delen van het zogenaamde “Trump-plan” met betrekking tot de NAVO al onderwerp van discussie geweest – waardoor het bovengenoemde scenario waarschijnlijker wordt, ongeacht wie de Amerikaanse verkiezingen wint. Je zou het (slecht genaamde) “Fort Europa” kunnen noemen en andere initiatieven zoals het zogenaamde “militaire-Schengen” voorstel – om nog maar te zwijgen van de “EU verdedigingslinie” in een steeds meer gemilitariseerd en OTANiseerd Europa. Het draait allemaal om een overbelaste en uitgeputte VS die naar de Stille Oceaan draait.
Er zijn veel obstakels voor dergelijke plannen, waaronder Washingtons eigen subsidieoorlog tegen het gedeïndustrialiseerde continent, dat nog steeds grotendeels afhankelijk is van de VS. Dat veranderen is geen gemakkelijke taak.
Wat het huidige conflict in Oost-Europa betreft, zijn de Oekraïense strijdkrachten de afgelopen maanden vooral in het defensief geweest en heeft Rusland verschillende vorderingen gemaakt langs het 600 mijl lange front, waaronder in de industriële regio Donetsk. Vorige week trok het Oekraïense leger zich terug uit de buitenwijken van Chasiv Yar, een strategische stad. Het Russische ministerie van Defensie kondigde ook aan dat zijn strijdkrachten nu het Novyi-district controleren, gelegen ten westen van het Siversky-Donabas-kanaal. Met deze ontwikkelingen is Moskou dichter bij het verkrijgen van controle over de hele regio. Het harde feit is dat Trump bij lange na niet het enige probleem van de NAVO is.
Nederland kan beter UIT de Eu, Vn, Nato.
En BIJ ; de BRICS+, Shanghai Cooperation Organization en de New Development Bank.
Multipolaire wereldorde, van samenwerkende landen.
“Multipolaire wereldorde, van samenwerkende landen.” Die tevens wel het who pandemie verdrag tekenen.
Open je ogen….
Nederland kan niet bij de BRICS.
Alleen landen die “SOEVEREIN” zijn.
M.a.w. “VRIJ”, “ONAFHANKELIJK”, “AUTONOOM” met een eigen “GELDSYSTEEM”, en “BETALINGSSYSTEEM”.!
Herinner U nog de terugreis van Macron, uit China na bezoek aan Xi Jinping.
Hij zij in het vliegtuig, tegen de aanwezige journalisten, willen we aansluiting met China,
“MOETEN WE VAN AMERIKA AF”.
Dus Nederlandse Dutchbatters, je vijand is niet China, maar Amerika, nou ik zou zeggen zet hem op.!
Natuurlijk wil men dat EU betaald, navo
Uitgaven aan materiaal en inkomsten verzorgt de VS .
Het is één Romeins keizerrijk, lijkt
Trump , Biden , JFK wie er ook komt
Allemaal onder de noemer ‘ democratie ‘
Systeem draagt elke zaad voor corruptie in zich .
Vandaar dat het wereldwijd nu verbreid is
En hieruit volgend de toestanden in de WERELD deze 100 jaar.
het vreselijke Romeinse rijk is ook ten onder gegaan…aan eigen import notabene, met name de Germaanse ingelijfde (verplicht) soldaten..maar gelijk heb je wel, natuurlijk..
Waaat 2000 jaar collaboratie
Oh mij god
Als Biden de verkiezingen verliest kan hij in 2028 nog eens kandidaat zijn. Ik heb mij eens verdiept in verschillende richtinggevende Amerikaanse denktanks. Wat je daar te lezen krijgt is hallucinant. Op welke planeet leven die?
spoken ? Welke spoken ? Volharden in hun arrogante, zelfgenoegzame reptielbrein boosheid, DAT gaan ze doen ! Wanna bet ?
De eige vijand waartegen Europa zich moet verdedigen us de VS.
Eu moet onmiddelijk met alles ten oosten ervan tot een bloeiende samenwerkkng komen.
De VS heeft altijd hier de verdeeldheid nagestreefd.
De EU heeft eigenlijk geen vijanden vanuit het oosten,!
Dat heeft de VS bij ons erin gehersenspoeld.
Moest Europa samen gewerkt hebben met Rusland, het grootste grootwarenhuis van grondstoffen ,en zich ontdaan hebben van de bemoeinissen van de USA dan was Europa nummer één van de wereld op gebied van economie, daarom steekt de USA altijd stokken in de wielen in de relatie Europa-Rusland.