Alles wordt opgebouwd naar een grote krachtmeting

Wij leven in een van de belangrijkste momenten in de geschiedenis. Misschien is dit moment zelfs belangrijker dan het einde van de Koude Oorlog. Net als die gebeurtenissen meer dan 30 jaar geleden, vinden er vandaag grote geopolitieke verschuivingen plaats. Aan het einde van de Koude Oorlog nam het Westblok een dominante positie in, terwijl aan het begin van deze nieuwe Koude Oorlog een nieuw Oostblok terugkeert, klaar om zijn rechtmatige plaats in de wereld op te eisen, schrijft Aram Mirzaei.

Het tijdperk van westerse interventies, regimewisselingsoperaties en hit and run-tactieken is bijna ten einde. Tegenwoordig dagen landen als China, Rusland en Iran de VS militair, economisch en politiek uit. Veel van de vroegere internationale verhoudingen die nog maar enkele jaren geleden golden, veranderen met grote snelheid, vooral na het begin van de speciale militaire operatie van Rusland in Oekraïne.

Als we de nationalisatie van de Iraanse olie-industrie beschouwen als het eerste deel van de verandering van de structuren van de wereld, dan is het belangrijkste deel dat de hele structuur zou veranderen, het moment waarop Rusland besloot om genoeg is genoeg te zeggen tegen Washington en voor eens en voor altijd zijn poot stijf te houden.

Dit heeft de onderdrukte naties van de wereld tot verzet geïnspireerd. Het conflict in Oekraïne heeft bewezen dat de meeste landen in de wereld, waar zelfs de Verenigde Staten op rekenden als bondgenoten, tegen het beleid van de Verenigde Staten zijn en in de praktijk niet bereid zijn mee te gaan in het beleid van de Verenigde Staten. Het recente besluit van de OPEC om haar olieproductie te verminderen, terwijl de Verenigde Staten hun best hadden gedaan om de OPEC te dwingen de kosten van haar avontuur in Europa te dragen, toont aan dat er een nieuwe wereldorde aan het ontstaan is. Washington heeft inderdaad zijn best gedaan om Riyad, Abu Dhabi en andere landen aan de Perzische Golf onder druk te zetten om hun eigen belangen opzij te zetten ten gunste van de belangen van Washington. We zagen dat dit niet alleen niet werkte, maar ook een diplomatieke crisis heeft veroorzaakt tussen de eens zo grote “bondgenoten” in deze regio.

Verschillende Amerikaanse senatoren en zelfs het Witte Huis hebben Riyad openlijk bedreigd met consequenties voor hun misdaad om geen zelfmoord te plegen omwille van Washington. Dit zou zich in de nabije toekomst kunnen uiten in een plotselinge westerse publieke “bewustwording” van en campagnes tegen de Saoedische “mensenrechtensituatie”, of nog erger – door het westen gesteunde rellen zoals we die onlangs in Iran hebben gezien. Tot nu toe hebben we alleen gesprekken gezien over “het stoppen van de wapenverkoop” en/of “het terugtrekken van Amerikaanse troepen uit de regio”.

Een dergelijke stap zou er waarschijnlijk toe leiden dat de Saoedi’s zich richten op Teheran en, in het verlengde daarvan, op de opkomende oostelijke alliantie. Dit zou leiden tot een grote geopolitieke verschuiving in de regio die Israël in gevaar zou brengen, en dus ook het risico op een groot conflict in de regio zou verhogen.

Een andere bondgenoot van de VS die flirt met het Oosten is het Turkije van Erdogan. Erdogan is veel dingen, en een van die dingen is dat hij een overlever is. Zijn weigering om het beleid van de NAVO en de VS ten opzichte van Rusland te volgen, toont aan dat hij ook zijn eigen belangen boven die van Washington stelt. De oosterse alliantie, die tot uiting komt in instellingen als de Shanghai Cooperation Organization en BRICS, breidt zich uit en wint aan kracht, en veel landen in de wereld willen tegenwoordig lid worden van deze internationale samenwerkingsorganisaties, vooral na de toetreding van Iran tot de SCO-groep van landen. Zowel Turkije als Saoedi-Arabië, twee landen die aanzienlijke invloed uitoefenen op kleinere landen in de regio, willen lid worden van deze organisaties. Deze landen waren vroeger bondgenoten van het Westen, en sommige zijn dat natuurlijk nog steeds, maar hieruit blijkt dat zelfs de eens zo trouwe bondgenoten van Washington niet tevreden zijn met, en vooral geen vertrouwen meer hebben in de Amerikaanse hegemonie, en op zoek zijn naar alternatieven.

Toen de rode lijn van Rusland in Oekraïne werd overschreden, nam Moskou een belangrijk besluit om in te grijpen. Dit besluit ging niet alleen over de veiligheid van Moskou of de veiligheid van Donbass. De Russische president Poetin heeft herhaaldelijk gesproken over de huidige paradigmaverschuiving, waarbij de wereld evolueert naar een multipolaire wereldorde. Woorden die ook door functionarissen in Teheran worden herhaald: de Islamitische Republiek staat samen met Rusland en China in de voorste gelederen om een einde te maken aan de unipolaire wereldorde. De Russische SMO in Oekraïne is van het grootste belang voor de onderdrukte landen van de wereld. Zo’n openlijke uitdaging aan de Amerikaanse hegemonie zal de vastberadenheid van andere landen versterken, vooral van China en Iran, twee landen die met dezelfde vijand te maken hebben als Rusland momenteel bestrijdt.

Washington is in verval, terwijl het Oostblok in opkomst is. Zelfs de meest overtuigde aanhangers van het Imperium kunnen dit feit niet ontkennen. Aangezien Washington en het collectieve Westen in verval zijn, worden ze ook agressiever. Dit hebben we allemaal kunnen zien in Oekraïne, waar het collectieve Westen de mensheid aan de rand van een kernoorlog heeft gebracht. Dit is te zien in het agressieve beleid ten aanzien van Taiwan, waarbij eerdere overeenkomsten en toezeggingen om de soevereiniteit van China te respecteren, worden geschonden. Dit was zo duidelijk als wat tijdens de recente door het buitenland gesteunde rellen in Iran. Kortom, de VS hebben in feite geprobeerd Teheran af te persen om een “tijdelijke” JCPOA-overeenkomst op de voorwaarden van Washington te aanvaarden. Aangezien Teheran niet wilde toegeven aan haar eisen voor garanties dat Washington de overeenkomst niet opnieuw zou verbreken, hebben zij deze rellen gecreëerd om Teheran te dwingen en onder druk te zetten om de voorwaarden van Washington te aanvaarden.

Een wanhopige poging om een kleurenrevolutie te creëren, met de hulp van honderdduizenden Twitter-bots, vooral omdat de rellen al snel hun vaart verloren dankzij de waakzaamheid en ervaring van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) bij het aanpakken van door het buitenland gesteunde complotten om de Islamitische Republiek omver te werpen. De timing van de rellen maakte het voor Teheran duidelijk dat het een wanhopige zet was om aardgas voor de winter veilig te stellen, vooral omdat ze de gasleveringen van Europa via NS1 en NS2 hebben vernietigd. Als het eerst niet duidelijk genoeg was, heeft Washington in ieder geval goed werk verricht bij het ophelderen van eventuele misverstanden toen zowel de speciale gezant van de VS voor Iran, Robert Malley, als de woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, Ned Price, beweerden dat de herleving van de JCPOA “op dit moment niet onze focus is” en dat het “niet eens op de agenda stond”, omdat Washington de focus verlegde naar “het steunen van Iraanse demonstranten.”

De lijst van bondgenoten van Washington wordt bij elke nieuwe crisis die Washington veroorzaakt steeds dunner. Er is al wijdverspreide ontevredenheid onder de landen die de “jungle” vormen, zoals Joseph Borrell, de chef-tuinman van de EU, het zo creatief omschreef, en op dit moment breidt die ontevredenheid zich ook uit naar de “tuin”. In verschillende EU-landen vinden massale protesten plaats, en dat is nog maar het begin, want het is nog niet eens winter! De echte pijn voor de Europese huishoudens komt over een maand of twee.

Washington vecht op meerdere fronten om zijn hegemonie te behouden, minister van Buitenlandse Zaken Blinken was daar vrij duidelijk over toen hij zei dat de Amerikanen “degenen moeten zijn die aan tafel zitten en helpen de regels, de normen, de standaarden volgens welke technologie wordt gebruikt, vorm te geven.”

“Als wij er niet zijn, als de Verenigde Staten er niet zijn, dan zal iemand anders dat zijn en zullen deze regels worden gevormd op een manier die niet onze waarden en belangen weerspiegelt.”

Het feit dat Washington deze druk voelt, maakt het Imperium gevaarlijker dan ooit. Men kan stellen dat elke kans om de wereld vandaag te redden afhangt van de vraag of er snel genoeg een sterk Oostblok kan worden gevormd. Zo niet, dan zal de Amerikaanse hegemonie de onafhankelijke landen één voor één uitschakelen, net als in Libië.

Natuurlijk, als Washington Rusland, China of Iran militair treft, moeten ze erop voorbereid zijn dat deze landen massaal zullen terugslaan, in tegenstelling tot de situatie in Libië, waar de Libiërs in hun eentje vrij weerloos waren. Toch is, zoals ik in het begin van dit stuk al zei, het tijdperk van hit and run-tactieken bijna ten einde. Dit betekent dat Washington nog steeds de stoutmoedigheid heeft om Rusland, China en Iran politiek en financieel te treffen door middel van laster, psyops voor regimeverandering en sancties. Vandaar de noodzaak voor China, Rusland en Iran om vaart te zetten achter de Oostelijke integratie en de opbouw van allianties om beter voorbereid te zijn op de grote reikwijdte van Washington.

Natuurlijk, zelfs als zo’n alliantie kan worden gevormd, zijn er geen garanties dat de waanzin van Washington niet alsnog een wereldoorlog zou veroorzaken die ons allemaal zou vernietigen, maar in zo’n scenario zouden zij tenminste ook met de rest van ons ten onder gaan. Uiteindelijk sterven de leiders en volkeren van de drie landen die de nieuwe multipolaire wereldorde leiden liever dan slaven te worden van de Amerikaanse hegemonie.

Veel belangrijke landen zullen binnenkort gedwongen worden partij te kiezen, nu alles lijkt uit te lopen op een grote krachtmeting tussen het Oosten en het hatelijke Westen. Wanneer en hoe dat zal gebeuren is voor iedereen een raadsel. Het enige wat op dit moment zeker is, is dat het einde van het westerse tijdperk van dominantie onder hun “op regels gebaseerde wereldorde” onvermijdelijk is.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Dr. Coleman: De “Dodenfase” (Twaalf feiten)

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: