Alle imperia zijn vergankelijk, ook het “Amerikaanse Imperium”

Vorige week heb ik nagedacht over de realiteit van de rivaliteit tussen de Verenigde Staten en China. Misschien is de “val van Thucydides” slechts een voorwendsel om de dreigende ineenstorting van het “Amerikaanse Imperium” te verhullen. In dit artikel vat ik de geschiedenis ervan samen, die het Westen niet heeft begrepen, en vraag ik u na te denken over wat er zou kunnen gebeuren als dit imperium verdwijnt, schrijft Thierry Meyssan.

De USSR stortte zichzelf in, niet sinds het begin van de oorlog in Afghanistan (1979-89), maar sinds de ramp in Tsjernobyl (26 april 1986). De Sovjets beseften plotseling dat de staat niets meer onder controle had. De leden van het Warschaupact, die Leonid Brezjnev tot vazallen had gemaakt, kwamen in opstand. De kerken, de communistische jeugd en de homoseksuelen van de DDR haalden de Berlijnse muur neer [1]. De USSR reageerde niet alleen niet, maar liet ook haar bondgenoten buiten Europa vallen, vooral Cuba. De eerste secretaris van de partij, Michail Gorbatsjov, veranderde van een hervormer in een liquidateur. De USSR viel uiteen en er ontstonden vele nieuwe onafhankelijke staten. Toen kwam de afdaling naar de hel. Sommige “neorussen” eigenden zich de collectieve goederen toe en voerden oorlog met machinegeweren in de straten van Moskou en Sint-Petersburg. De productie stortte in. In veel Russische regio’s werd het moeilijk om voedsel te vinden. De levensverwachting daalde sterk met ongeveer vijftien jaar. De neergang was zo wreed dat niemand dacht dat het land zich snel zou herstellen.

Toen vroegen de Verenigde Staten zich af wat ze konden doen zonder rivaal. President George H. Bush Sr. sprak op 11 september 1990 het hele Congres toe en introduceerde het idee van een “Nieuwe Wereldorde”. Hij organiseerde zojuist een oorlog in de Golf waaraan bijna alle staten van de wereld deelnamen. Nog vóór de ontbinding van de USSR werden de Verenigde Staten de hypermacht waar niemand aan twijfelde [2]. De “Straussiaan” [volgeling van Leo Strauss] Paul Wolfowitz ontwikkelt een doctrine om de opkomst van een nieuwe concurrent die de plaats van de Sovjet-Unie zou kunnen innemen, te voorkomen. Hij wijst zonder aarzelen het politieke project van François Mitterrand en Helmut Kohl, de Europese Unie, aan als de vijand die verslagen moet worden. Deze Unie is van meet af aan bezoedeld door de verplichting om alle landen van het Warschaupact en de voormalige USSR te laten toetreden, totdat haar instellingen onpraktisch worden, inclusief de verankering door Washington van de defensie van de EU in het Verdrag van Maastricht.

Het Pentagon is er zo zeker van dat het geen gelijkwaardige tegenstander meer heeft dat het 1 miljoen man zal demobiliseren zodra Irak is verpletterd. De onderzoeks- en ontwikkelingseenheden van de strijdkrachten worden ontbonden. President Bush Sr. gelooft dat deze oorlog de laatste is en dat er een tijdperk van welvaart aanbreekt.

Hoewel niemand de suprematie van de VS bedreigt, voelt zij dat haar interne evenwicht wordt bedreigd. Hun banen worden verplaatst en hun economie is meer gebaseerd op de internationalisering van hun munt, de dollar, dan op de rijkdom die zij produceren.

In 2001 organiseren de “Straussianen” de aanslagen van 11 september [3] en nemen ze de Rumsfeld/Cebrowski-doctrine [4] over. Ze schorten de fundamentele vrijheden in hun eigen land op met de USA Patriot Act en voeren een “eindeloze oorlog” die het “uitgebreide Midden-Oosten” verwoest.

Rusland ziet dat echter anders. In een toespraak op 11 februari 2007 tijdens de Munich Security Conference [5] veroordeelde president Vladimir Poetin de Nieuwe Wereldorde van president Bush, die hij omschreef als “unipolair”. Volgens hem zou het nauwkeuriger zijn om het “monopolair” te noemen. Hij merkt op dat deze orde allesbehalve vrede brengt, maar onheil sticht.

Tijdens de “Subprime”-crisis onderzocht de Russische intellectueel Igor Panarin, die toen voor de inlichtingendiensten werkte, de hypothese dat de dollar zou instorten en de Amerikaanse bevolking zich op etnische basis zou opsplitsen, waardoor het land uiteindelijk uiteen zou vallen [6]. Ten onrechte wordt zijn werk geïnterpreteerd als een kopie van de hypothese van de Française Helène Carrère d’Encausse, die een uiteenvallen van de Sovjet-Unie voorzag, eveneens op etnische basis [7]. Niets van dit alles is uitgekomen, evenmin als mijn hypothese, namelijk dat het “Amerikaanse Imperium” het gevallen “Sovjet Imperium” niet zou overleven.

Wat is er dan gebeurd?

In de 15 jaar na de toespraak in München was de prioriteit van Rusland de wederopbouw van zijn macht. In 2012 beloofde het Syrië te beschermen tegen de door de Angelsaksen gesteunde jihadisten (de zogenaamde “Arabische Lente”), maar wachtte twee jaar met ingrijpen. Toen Rusland uit de schaduw kwam, beschikte het over veel nieuwe wapens. Op het slagveld leert het hoe ze te gebruiken en traint het zijn personeel, dat Rusland daar om de zes maanden vervangt. Toen Vladimir Poetin in zijn toespraak in München Brazilië, India en China beschreef als zijn bevoorrechte partners voor de opbouw van een multipolaire wereld, heeft hij lang gewacht met het bezegelen van een bevoorrechte relatie met Peking. China, dat nog gedeeltelijk een ontwikkelingsland is, oefent een sterke demografische druk uit op Russisch Siberië, maar heeft begrepen dat het Ruslands bondgenoot moet zijn om uit de “monopolaire dictatuur” te geraken. Beide landen hebben geleden onder het Westen en kennen de leugens ervan. Zij hebben geen toekomst zonder de ander.

De nederlaag van het Westen in Oekraïne zou de ogen van de VS moeten openen. De door Igor Panarin onderzochte spanningen steken opnieuw de kop op. De aanslagen van 11 september en de “eindeloze oorlog” zullen slechts afleidingen zijn geweest. Ze hebben het “Amerikaanse imperium” een adempauze gegeven, maar verder niets.

In de 35 jaar sinds de val van de USSR zijn de Verenigde Staten er ten onrechte van overtuigd dat zij hun rivaal hadden verslagen. In werkelijkheid waren het de Sovjets zelf die hun eigen systeem omverwierpen. De Amerikanen waren ervan overtuigd dat de Russen een eeuw nodig zouden hebben om van hun fouten te herstellen. In werkelijkheid zijn ze ’s werelds grootste militaire macht geworden. Toegegeven, de Verenigde Staten zijn erin geslaagd om van West- en Midden-Europa vazallen te maken, maar nu hebben ze te maken met alle staten die hen mishandelden, onder leiding van Rusland en China.

In deze periode hebben de Republikeinen en Democraten plaatsgemaakt voor twee nieuwe stromingen: de “Jackson-aanhangers” rond Donald Trump en de “Wokisten”, puriteinen zonder God. Momenteel zijn we getuige van een intensivering van de volksverhuizingen in de Verenigde Staten. Verkiezingsspecialisten stellen vast dat veel Amerikanen de Wokisten verlaten en zich aansluiten bij de “Jacksonianen” [8]. Volgens verhuisbedrijven verhuizen hun klanten van grote steden naar kleinere, waar het leven goedkoper en aangenamer is. Zij merken echter allemaal op dat hun klanten steeds meer nieuwe redenen opgeven: zij reizen om zich bij een deel van hun familie te voegen. Deze verklaring komt overeen met wat Colin Woodard een decennium geleden constateerde [9]: Amerikaanse Amerikanen hergroeperen zich per gemeenschap van herkomst. Projectontwikkelaars zien de proliferatie van veilige buurten (gated communities). Hun klanten groeperen zich met hun gelijken, zij die dezelfde cultuur hebben geërfd en tot dezelfde sociale klasse behoren. Zij maken zich vaak zorgen over de toenemende onveiligheid en spreken van een mogelijke burgeroorlog.

Laten we niet blind zijn. Alle imperia zijn sterfelijk. Dat geldt ook voor het “Amerikaanse Imperium”.