– Er is een opzettelijk geheugenverlies over de rol van de Afrikanen in de slavenhandel, aldus Nat Nunoo-Amarteifio, historicus, auteur en oud-burgemeester van Accra, de hoofdstad van Ghana.
In een gesprek met PRI’s The Word zegt Amarteifio dat toen de Europeanen naar Afrika kwamen op zoek naar goud, ze een reeds bestaand slavensysteem aantroffen dat ze later voor de Nieuwe Wereld adopteerden, schrijft Ben Davis op Caldronpool.
Aanvankelijk waren de meeste slaven die door de heersers van de West-Afrikaanse staten en koninkrijken werden verhandeld, criminelen en krijgsgevangenen. Frequente conflicten tussen concurrerende stammen resulteerden in de beschikbaarheid van gevangenen voor handel nadat werd ontdekt dat het winstgevender was om je vijand te verkopen in plaats van hem gewoon te doden.
Maar naarmate de vraag naar slaven toenam, verving de slavernij andere strafrechtelijke straffen, terwijl Afrikaanse heersers, handelaren en militaire aristocratie steeds rijker werden door de handel.
Uiteindelijk werden door Afrikaanse opperhoofden oorlogen en razzia’s uitgevoerd uitsluitend met het doel om gevangenen te nemen. Individuele personen werden valselijk beschuldigd van misdaden om te worden verkocht. S. Pearl Sharp merkt op dat zelfs sommige families hun kinderen in slavernij verkochten om hun schulden te vereffenen.
Maar het waren niet de Europeanen die de Afrikanen gevangen namen. Ze konden dat niet doen zonder ziek te worden en te sterven aan ziektes zoals malaria. Dus, Afrikaanse etnische groepen grepen de zakelijke mogelijkheid aan en begonnen oorlog te voeren met andere groepen om gevangenen te nemen en vervolgens te verkopen, zegt Sharp.
Miljoenen mannen, vrouwen en kinderen uit de dorpen in het binnenland werden ontvoerd door Afrikaanse slavenhandelaren en overvallers, en gedwongen te marcheren naar de slavenhandelscentra aan de kust waar ze werden verkocht aan Europeanen en Arabieren.
De organisatie van de slavenhandel was zo gestructureerd dat de Europeanen langs de kusten bleven en afhankelijk waren van Afrikaanse tussenpersonen en handelaren om de slaven naar hen toe te brengen. De Europeanen konden niet naar het binnenland gaan om de slaven zelf te halen, zegt Toyin Falola, een Nigeriaanse professor in Afrikaanse studies aan de Universiteit van Texas.
Om de slavernij succesvol te kunnen uitoefenen, heb je een zeer georganiseerde groep nodig, want iemand moet er naartoe gaan – iemand moet de slachtoffers lokaliseren; iemand moet er een leger naartoe leiden; iemand moet ze gevangen nemen, naar de verkoopcentra brengen; de hele tijd een oogje in het zeil houden om er zeker van te zijn dat ze niet in opstand komen. En ze dan verkopen, en verder gaan, verklaart Amarteifio.
In 1788 zei Dr Alexander Falconbridge, een chirurg die aan boord van een aantal slavenschepen diende, dat hij “grote reden” had om te geloven dat de meeste slaven die de Europeanen kochten, ontvoerd en verkocht werden door hun eigen mensen:
De extreme zorg die de zwarte handelaren aan de dag leggen om te voorkomen dat de Europeanen enige kennis krijgen van hun handelswijze; de grote afstand in het land vanwaar de negers worden gebracht; en onze onwetendheid over hun taal (waarmee de zwarte handelaren zelf vaak net zo onbekend zijn), verhinderen ons om zulke informatie in ons hoofd te krijgen als we zouden kunnen wensen…
Ik kreeg van een negerin te horen dat ze op een avond thuiskwam van de buren… ze werd ontvoerd en hoewel ze voluit zwanger was, als slaaf werd verkocht.
Dit was ook de ervaring van Ottobah Cugoano, een voormalige slaaf die in 1787 schreef:
Ik moet, tot schande van mijn eigen landgenoten, erkennen dat ik eerst werd ontvoerd en verraden door een deel van mijn eigen huidskleur, die de eerste oorzaak was van mijn ballingschap en slavernij.
Het proces van het uitvoeren van invallen om slaven te vangen werd in 1789 uitgelegd in de memoires van oud-slaaf Olaudah Equiano:
Als een handelaar slaven wil, vraagt hij een opperhoofd en verleidt hem met zijn handelswaar. Het is niet uitzonderlijk dat hij zich bij deze gelegenheid met weinig verzet overgeeft aan de verleiding, en de prijs van de vrijheid van zijn medeschepsel met even weinig tegenzin aanvaardt, als de verlichte koopman. Dienovereenkomstig valt hij zijn buren aan en volgt er een wanhopige strijd. Als hij overwint, en gevangenen neemt, dan bevredigt hij zijn gierigheid door ze te verkopen.
In een TED Talk van 2014, getiteld ‘The Atlantic slave trade: What too few textbooks told you‘ [YT video, red], zegt Anthony Hazard, assistent-professor aan de afdeling Etnische Studies van de Universiteit van Santa Clara, dat Afrikaanse heersers en kooplieden hun gevangenen niet zagen als mede-Afrikanen, maar als criminelen, schuldenaars of krijgsgevangenen van rivaliserende stammen.
Door ze te verkopen, verrijkten koningen hun eigen rijk en versterkten ze tegen naburige vijanden. Afrikaanse koninkrijken bloeiden op van de slavenhandel … Het vangen van slaven werd een motivatie voor oorlog in plaats van het resultaat ervan.
Om zich te verdedigen tegen slaveninvallen van naburige koninkrijken hadden ze Europese vuurwapens nodig, die ze ook met slaven kochten. De slavenhandel was een wapenwedloop geworden.
Toen de Britten de slavenhandel uiteindelijk afschaften, stuitte dat op felle tegenstand, niet alleen van Europese slavenhandelaren, maar ook van Afrikaanse heersers die enorm hadden geprofiteerd van de verkoop van hun gevangenen aan de Europeanen en Arabieren.
De Britten begonnen te patrouilleren langs de kusten om er zeker van te zijn dat er geen illegale slavenschepen meer in gebruik waren en er werden beschermingsverdragen gesloten met Afrikaanse leiders. De slavenhandel ging echter nog steeds door in vele delen van Afrika.
Volgens Amarteifio wordt de Afrikaanse rol in de slavenhandel bewust vergeten en vervangen door een valse geschiedenis.
De chiefs en de volkeren besloten: ‘Oké, we zullen er niet over praten. Ze creëerden een mythologie dat ze onschuldige omstanders waren wiens land door de Europeanen was verkracht.
Vorig jaar schreef de Nigeriaanse auteur Adaobi Tricia Nwaubani een essay dat gepubliceerd werd in de Wall Street Journal over de Afrikaanse rol in de slavenhandel. Nwaubani merkt op dat ondanks het feit dat de Afrikanen diepgaand betrokken waren, het debat over schuld en verantwoordelijkheid in Afrika grotendeels afwezig is.
Volgens haar artikel zegt Donald Duke, voormalig gouverneur van Calabar, Nigeria, zich niet te schamen voor de deelname van zijn voorouders aan de slavenhandel.
Ik schaam me er niet voor omdat ik persoonlijk niet direct betrokken was, zei hij.
Maar de Duke wil niet dat de duistere geschiedenis van Afrika wordt genegeerd of vergeten. Als gouverneur, vestigde Duke een museum over de geschiedenis van Calabar als een slavenexporterend centrum.
In de moderne tijd wordt slavernij vaak gekarakteriseerd als een onrechtvaardigheid die op unieke wijze werd uitgevoerd door overwegend blanke naties, maar dit weerspiegelt een volkomen verkeerde kijk op de geschiedenis.
Zoals de Afro-Amerikaanse econoom en sociaal-theoreticus Thomas Sowell opmerkt, is slavernij al duizenden jaren een universeel instituut, zo ver terug als je de menselijke geschiedenis kunt traceren. En blanken waren niet immuun.
Er werden meer blanken als slaven naar Noord-Afrika gebracht dan zwarten als slaven naar de Verenigde Staten of naar de 13 kolonies waaruit het is ontstaan. Blanke slaven werden nog steeds gekocht en verkocht in het Ottomaanse Rijk, decennia nadat de zwarten in de Verenigde Staten waren bevrijd.
Totdat de slavernij door de Britse christenen werd afgeschaft, werd het universeel beoefend, zolang als we weten. Het was de norm in de hele wereld. Alle bekende samenlevingen boven het zeer primitieve niveau waren slaven samenlevingen. Het is dus niet mogelijk om één bepaalde groep als verantwoordelijke te isoleren.
Maar zoals historicus Rodney Stark opmerkt, is het te midden van deze universele slavernij dat slechts één beschaving ooit de menselijke slavernij verwierp: het christendom, en dat deed het twee keer.
Of zoals James Macpherson onlangs zei:
Het Westen heeft geen slavernij gecreëerd, maar het Westen heeft er wel een einde aan gemaakt.
Zoals de volgende kaart van de Global Slavery Index laat zien, hebben de overwegend blanke landen die voortdurend worden aangewezen voor hun betrokkenheid bij de slavenhandel, het meest gedaan om de slavernij te beëindigen.
Cugoano had gelijk toen hij zei dat als er minder kopers waren er minder verkopers zouden zijn, maar het is ook waar dat als er minder verkopers waren er minder kopers zouden zijn. Feit blijft dat slavernij en racisme niet alleen een kwestie van huidskleur zijn, maar ook van zonde. Daarom was het christendom nodig om te doen wat geen enkele andere beschaving kon.
Tragisch genoeg zijn er tot op de dag van vandaag in heel Afrika nog steeds ongeveer 9 miljoen mannen, vrouwen en kinderen die in moderne slavernij leven.
De vergeten slaven: Blanken in slavernij in vroeg Amerika en industrieel Brittannië
Was bekend.Probleem was: CNN loog erover en zweeg het dood. Hun “Goebelsiaanse techniek”herhaal het vaak en breng het dan als waarheid.
De massa zal het geloven.
Dan is er ook de censuur op de media; bv op Linkedin en FB mogen geen statische data betreffende moord en zware geweldsmisdrijven in vergelijk met die van blanken………tuurlijk mag dat niet; want statistieken zeggen iets anders dan links gewauwel.
Uitstekend artikel.
Vergeet de Mooren niet die pl min van het jaar 1000 tot het jaar 1800 blanken slaven vingen en afvoerde naar hun thuis landen. Tis niet voor niks dat Noord Afrika licht getint is.
lees de bijbel en je weet dat de joden de eerste slaven hadden. God stuurde de joden de woestijn in, pak je vee en je slaven en huisraad en zij werden 40 jaar naar de woestijn verbannen.